บทที่4

"คุณอย่าทำแบบนี้เลย" ใบหน้าสวยคมที่อาบด้วยหยาดน้ำตาส่ายไปมาเชิงเว้าวอนพลางขยับตัวหนีไปยังเบาะคนขับในตอนที่ร่างสูงโน้มตัวเข้ามาพยายามจะใช้เข็มขัดมัดมือทั้งสองข้างของเธอ

"โอ๊ย!" น้ำเสียงสั่นเครือเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มด้วยความเจ็บเมื่อถูกมือหนาจับต้นแขนแล้วกระชากเธอกลับมาที่เดิมจากนั้นก็รวบมือทั้งสองข้างมาไว้หน้าตักใช้เข็มขัดมัดจนแน่น

"เดี๋ยวนี้เอาน้ำตาเข้าว่าแล้วเหรอ ไอวาคนจองหองหายไปไหนแล้วละ" ภาคินมองใบหน้าสวยคมที่อาบด้วยสายธารน้ำตาอย่างเย้ยหยันนานนับนาทีหลังจากมัดมือเรียวเสร็จก่อนปิดประตูรถดังปังทำเอาร่างบางสะดุ้งเฮือกอกสั่นขวัญหาย

ดวงตากลมโตมองตามร่างสูงที่เดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับด้วยแววตาสั่นระริกขณะพยายามบิดข้อมือไปมาเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ แต่ยิ่งพยายามเข็มขัดหนังก็ยิ่งเสียดสีกับผิวหนังบริเวณข้อมือจนแดงเถือกเป็นแผลถลอกสร้างความเจ็บแสบให้เธอไม่น้อย

"อย่าทำอะไรโง่ๆ พยายามไปก็เปล่าประโยชน์" ร่างสูงที่เพิ่งเข้ามานั่งในรถพูดขึ้นเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรอยแดงรอบข้อมือเล็กก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกจากลานจอดรถของผับด้วยความเร็ว

"คุณจะพาฉันไปไหน" เอวาหันมองสองข้างทางด้วยแววตาหวาดระแวงพร้อมเปล่งเสียงถามคนข้างๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นเธอไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่ที่แน่ๆ คงไม่ใช่เรื่องดีเขาคงจะไม่แค้นจนพาเธอไปฆ่าหมกป่าหรอกนะ

"...."

"คุณจะทำอะไรฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ไอวา คุณเชื่อฉันเถอะนะ" เสียงหวานเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มอีกครั้งเมื่อไร้ปฏิกิริยาตอบสนองจากร่างสูงถึงแม้จะรู้สึกกลัวคำขู่ของเขาเพียงใดแต่เธอก็จำเป็นต้องพูดเพราะมันคือหนทางเดียวที่จะหลุดรอดไปได้ในตอนนี้และหวังว่าเขาจะฟังบ้าง แต่เธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อร่างสูงหันมาตวาดกร้าว "หุบปากเน่าๆ ของเธอซะ!"

"คะ..คุณจะพาฉันไปไหน" ใจดวงน้อยหล่นวูบลงสู่ตาตุ่มความกลัวทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ จนนั่งไม่ติดเริ่มบิดข้อมือไปมาอีกครั้งหวังให้เข็มขัดหลุดออกในตอนที่รถหรูแล่นออกนอกตัวเมืองวิ่งไปตามถนนเปลี่ยวสองข้างทางเป็นป่าไร้บ้านผู้คนไร้แสงไฟเขาคงไม่พาเธอมาฆ่าหมกป่าจริงๆ ใช่ไหม

ภาคินปรายตามองการกระทำโง่เขลาของร่างบางด้วยแววตาเย้ยหยันต่อให้เธอบิดจนข้อมือขาดก็เปล่าประโชยน์ หรือต่อให้ทำสำเร็จก็ไม่มีทางหนีได้นอกจากกระโดดลงจากรถกระนั้นก็คงตายเปล่าเพราะความเร็วของรถเกือบ200 ร่างคงได้กระแทกพื้นกระดูกแตกละเอียด

ดวงตาคมกริบจับจ้องร่างบางนานนับนาทีก่อนสนใจถนนข้างหน้าต่อจุดหมายปลายทางของเขาก็คือปางไม้ของพ่อที่จังหวัดเชียงใหม่ เขาจะสั่งสอนให้ผู้หญิงหัวสูง รักสบายทำตัวไฮโซ หิวเงินอย่างเธอได้ลิ่มรสความลำบากซึ่งมันคงทำให้คนอย่างเธอทุกข์ทรมานกายและใจไม่น้อย