ตอนที่5 ยากจะตัดใจ

ธันวา

หมับ! ผมจับแขนผู้หญิงคนหนึ่งที่ขึ้นลิฟท์มาด้วยกันไว้ก่อนเธอจะเดินออกไป

“นี่คุณ ปล่อยฉันนะ!” ผู้หญิงคนนั้นหันมาโวยวายใส่ผม

แต่ผมไม่สนใจจับแขนเธอไว้ก่อนประตูลิฟท์จะปิดอีกครั้งและขึ้นไปชั้นบนสุดของโรงแรม ซึ่งเป็นที่พักของผมเอง

“คุณธันครับ ปล่อยเธอไปดีกว่านะครับ” ประวิตคนสนิทของพ่อที่ถูกส่งมาพูดกับผมเมื่อวาน เพราะผมไม่รับโทรศัพท์พ่อกับแม่ตั้งแต่มาที่นี่ พูดออกมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

ติ้ง! เสียงประตูลิฟท์เปิดออกเมื่อถึงชั้นของผม ผมลากผู้หญิงคนนี้ออกจากลิฟท์ตรงไปที่ห้องของผมทันที

“คุณ ปล่อยฉัน!” ผู้หญิงคนนั้นยังคงดิ้นและพยายามแกะมือผมออกจากแขนเธอ แต่ผมจับไว้แน่น ตามด้วยประวิตที่ยังคงเดินตามผมมาไม่หยุด

ติ๊ด! แกร็ก! ผมสแกนคีย์การ์ดเข้าห้อง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับผู้หญิงที่ลากมาจากลิฟท์ แน่นอนว่าประวิตยังคงตามมาไม่หยุด

“คุณธันครับ อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ มันไม่เป็นผลดีต่อใครทั้งนั้นแหละ” ประวิตพูดออกมาเมื่อผมไม่ยอมปล่อยผู้หญิงคนนี้

“รู้ได้ยังไงว่ามันไม่ดีกับใคร” อย่างน้อยมันก็เป็นผลดีต่อผม

และที่สำคัญคือ ถ้าพ่อแม่ผมรู้เรื่องนี้ท่านคงจะไม่พอใจมากๆ ซึ่งผมต้องการแบบนั้นเอง เผื่อท่านจะเลิกยุ่งเรื่องนี้กับผมสักที

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกคุณพูดเรื่องอะไรหรือมีปัญหาครอบครัวอะไรกัน แต่อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อย!” ผู้หญิงคนนี้ยังคงไม่ยอมหยุดดิ้นพร้อมกับโวยวายออกมาไม่หยุด

ผมหันไปมองหน้าเธอเพื่อจะบอกให้เงียบ พอได้เห็นหน้าเธอชัดๆ บอกได้คำเดียวเลยว่าสวยมาก แต่ตอนนี้ผมคงปล่อยเธอไปไม่ได้ เพราะว่าประวิตเองก็ยังคงอยู่ตรงนี้เหมือนกัน

“คุณธันครับ ถึงคุณทำแบบนี้มันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นหรอกนะครับ ยังไงคุณท่านก็ไม่ยอมหรอกครับ” ประวิตยังคงเลือกจะพูดต่ออย่างไม่หยุด

ไม่แปลกหรอกที่จะเป็นคนรู้ใจของพ่อผม ขนาดผมเป็นลูกของเจ้านายเขา เขายังไม่เลือกปฏิบัติเลย

“นายจะไม่ออกไปก็ได้นะ” ผมบอกก่อนจะหันมาหาผู้หญิงที่จับไว้ ก่อนจะประกบจูบไปที่ปากของเธอทันทีเพื่อไล่ประวิตทางอ้อม

“อื้อ!!!” ผมรู้ว่ายังไงถ้าประวิตเห็นแบบนี้อีกไม่นานก็คงออกไป

คนแก่เขาไม่มายืนดูอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้หรอก ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ

แกร็ก! ไม่นานเสียงประตูห้องนอนก็ดังขึ้น แน่นอนว่าต้องเป็นจากฝีมือของประวิตแน่นอน

ผมบอกแล้วไหมล่ะ ว่ายังไงเดี๋ยวประวิตก็ต้องออกไป

“อ่อย อื้อ!!!”

ตุบ! ตุบ! ตุบ! ทั้งแรงทุบแรงผลักและเสียงประท้วงของผู้หญิงคนนี้ดังขึ้นเพื่อให้ผมปล่อยเธอ

แต่เดี๋ยวนะ ปากยัยนี่หวานชะมัดเลยว่ะ ตอนแรกกะว่าจะจูบไล่ประวิตเฉยๆ แต่ตอนนี้ยอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยเลยว่า...หยุดไม่ได้

ผมกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้ครับ

จ๊วบ! ผมยังคงจูบปากของเธอต่อไปโดยไม่คิดจะปล่อย เพราะตอนนี้ผมติดใจปากนี้เป็นบ้าเลย ไม่เคยจูบใครแล้วถูกใจแบบนี้มาก่อน จะให้ผมปล่อยไปง่ายๆ ก็รู้สึกเสียดายเกินไปจนยากจะตัดใจ

จะว่าผมเห็นแก่ตัวก็เถอะ แต่ตอนนี้ขอเห็นแก่ตัวเองก่อนนั่นแหละ เพราะอารมณ์มาเต็มแล้ว

เพี๊ยะ!!! พอผมสัมผัสได้ว่าเธอกำลังหายใจไม่ทันก็เลยผละออกจากจูบเพื่อให้เธอได้หายใจก่อน แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไร เสียงผ่ามือบางก็กระทบเข้าหน้าผมอย่างจังทันที

แล้วบอกเลยว่ามือผู้หญิงก็หนักและเจ็บได้ชิบหายเหมือนกัน

“ปล่อยฉัน!” ตบยังไม่พอ ยังมีหน้ามาตะคอกใส่ผมอีก ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าตบหน้าผมเลยสักคน แล้วยัยนี่คิดว่าตัวเองเก่งมาจากไหนวะ

“เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ” ผมกดเสียงถามเธอออกไป แต่มันไม่ได้ทำให้ยัยเตี้ยนี่กลัวเลยสักนิด สายตาแข็งกร้าวจ้องกลับ

“เออ! มีอะไรต้องกลัวห๊ะ!” ยังมีหน้ามาเถียงกลับเสียงดังอีก

“แล้วเธอจะได้รู้ ว่ามีอะไรให้เธอกลัว” ผมบอกเธอออกไปเสียงเรียบนิ่ง

“อื้อ!!!”