ตอนที่2 ไม่ไว้หน้า

ธันวา

“พี่ธันทานซุปหน่อยนะคะ กัสตุ๋นเองตั้งแต่เมื่อวานเลยนะคะ...”

“มีโสมตั้งหลายอย่างที่ช่วยให้ร่างกายแข็งแรงด้วย เหมาะกับคนทำงานหนักอย่างพี่ธันเลยค่ะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่แม่ผมหามาให้จากไหนก็ไม่รู้ดังขึ้นบอกกับผม พร้อมวางถ้วยซุปลงตรงหน้า

“ฉันไม่กิน” ผมตอบกลับโดยไม่มองหน้าเธอ เพราะรู้สึกรำคาญมาก

“ทานสักนิดนะคะ กัสอุตส่าห์ทำเองกับมือเลย” เธอยังคงคะยั้นคยอให้ผมกินไอ้ซุปที่เธอเอามาไม่เลิก

“ฉันไม่ได้ขอร้องให้เธอทำ” ผมหันกลับไปตอบเธอพร้อมมองหน้าเธอนิ่งๆ

แต่ถ้าไม่ได้โง่เกินไปก็จะมองออกว่าผมรำคาญ แล้วคิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าไอ้ซุปที่บอกว่าทำเองอ่ะ ถ้าไม่ให้แม่บ้านทำให้ก็คงซื้อมาจากห้องอาหารที่ไหนสักแห่งนั่นแหละ

ผม ธันวา ตอนนี้อายุ 30 ปี นิสัยผมรวมๆ แล้วก็เลว แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร ผมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน ทำให้อะไรๆ ก็ตกมาอยู่ที่ผมหมด(แต่ไม่ได้ดีไปซะทุกอย่างหรอกนะ) ที่บ้านผมทำธุรกิจโรงแรมทั่วประเทศตามหัวเมืองใหญ่ๆ และเมืองท่องเที่ยวต่างๆ

สถานะผมตอนนี้ โสด โสดมานานแล้วและไม่คิดจะมีใครอีก ผมต้องการแค่ความสนุกที่ไม่ผูกพัน ผู้หญิงส่วนใหญ่คบกับผมก็หวังเงินหวังสบายทั้งนั้น ส่วนไอ้ที่ไม่หวังสมบัติก็เป็นพวกลูกคุณหนูทำอะไรไม่เป็น ผมเบื่อ

“แต่กัสอยากทำให้พี่ธันนี่คะ” เธอยังคงตอบอย่างไม่ยอมแพ้

“ถ้าอยากทำให้ก็อย่ามาบ่น ฉันจะกินไม่กินก็สิทธิ์ของฉัน” ผมตอบกลับออกไป

แล้วถ้าถามว่าทำไมไม่ไล่... ผมไล่แล้ว แต่เธอไม่ยอมไป แล้วเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่พ่อแม่ผมจัดการหาให้ ผมเบื่อจนไม่รู้จะไล่หรือพูดยังไงแล้ว

“แต่กัสเป็นห่วงพี่ธันนะคะ เห็นคุณป้าบอกว่าพี่ธันทำงานหนัก กัสก็แค่อยากหาอะไรที่มีประโยชน์มาให้พี่ธันทานก็แค่นั้นเองค่ะ” เธอพูดพร้อมกับทำหน้าตาน่าสงสาร

แต่ขอโทษว่ะ มันใช้ไม่ได้ผลกับผมหรอก กับไอ้แค่มารยาราคาสองบาทอ่ะ

“ถ้าเธอเป็นห่วงฉันจริงก็ควรรีบไปจากที่นี่ซะ เพราะมันเสียเวลาทำงานของฉัน” ผมไล่ผู้หญิงทุกคนอย่างไม่รักษาหน้าพวกเธอ

อย่าว่าผมไม่แมนเลย เพราะถ้าพวกเธอเป็นกุลสตรีจริงๆ คงไม่หน้าด้านหน้าทนอยู่ตื้อเป็นนานสองนานทั้งที่ผู้ชายเขาไล่แบบนี้หรอก ทั้งที่ผมแสดงออกชัดเจนมากว่าผมไม่ต้องการพวกเธอ ไม่สนใจพวกเธอ แต่ก็ยังจะพากันดั้นด้นอยู่อยู่ได้

“ทำไมพี่ธันต้องไล่กัสด้วยคะ กัสก็แค่อยากดูแลพี่ธัน ไม่ได้อยากรบกวนเวลางานของพี่ธันเลยนะคะ” แล้วสุดท้ายเธอก็บีบน้ำตาออกมาแล้วพูดพร้อมเสียงสะอื้น

แต่แล้วยังไงล่ะ ผมต้องเห็นใจหรือเข้าไปปลอบ?

“เธอรบกวนฉันตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาในบ้านของฉันแล้ว” ผมบอกเธอไปเสียงแข็งก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีเธอออกจากบ้านไป

“อีกสองวันเก็บของด้วยนะ ฉันจะไปดูโรงแรมที่เกาะ” พอขึ้นรถมาได้ผมก็บอกเรย์ออกไป

ตอนนี้ทางเดียวที่จะหนีจากเรื่องน่าเบื่อนี้ได้ก็คงจะเป็นการไปอยู่ที่อื่นสักพัก ถ้าผู้หญิงพวกนี้ยังมีความพยายามจะตามผมไปถึงนั่นอีกล่ะก็ รับรองว่าผมจะรับน้องให้วิ่งกลับบ้านแทบไม่ทันเลย

“ครับ” เรย์รับคำก่อนจะขับรถมุ่งไปยังบริษัทของผม

ซึ่งตอนแรกผมอุตส่าห์เอางานมาทำที่บ้านเพื่อหนีผู้หญิงพวกนี้ที่ตามไปถึงบริษัท แต่ก็ไม่วายจะตามมาถึงบ้านอีก สุดท้ายก็ต้องกลับไปทำงานที่บริษัทเหมือนเดิม