สุดท้ายก็แค่เพื่อน(2)

“ใครบอกล่ะ เราไงที่รักนาย...รักมาตลอด แต่...ยิ่งรักก็ยิ่งเจ็บ นายรู้ไหมการที่เราต้องทนฟังนายพูดถึงโยเกิร์ตตลอดหลายปีที่เราเป็นเพื่อนกันมามันเจ็บแค่ไหน...ไม่เป็นไรเราทนได้แต่วันนี้วันที่นายถูกผู้หญิงคนนั้นทำร้ายมา นายยังไม่เคยมองเราเป็นมากกว่าเพื่อนเลย”

วายุมีสีหน้าตกใจกับสิ่งที่ได้ยินแต่อารมณ์ที่ทั้งโมโหเหงาและเศร้าของเขาในเวลานี้มันทำให้เขาคิดอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ เขาแค่ต้องการใครสักคนมาทำให้เขารู้ว่าโลกใบนี้ยังมีคนรักเขาอยู่

มือหนาวางทาบทับกับมือเล็กจับกันไว้แน่น ปากอุ่นทำหน้าที่บรรจงจูบซอกคอ มอบความชุ่มฉ่ำให้กับเนื้อสาวที่ยังไม่เคยผ่านเรื่องราวแบบนี้มา

ชุดนอนที่ตอนนี้กระดุมทุกเม็ดถูกกระชากออกจากกัน เผยให้เห็นอกอวบที่ยังอยู่ภายใต้ชุดชั้นในตัวจิ๋วมันสร้างความรู้สึกปั่นป่วนให้กับหัวใจของชายหนุ่มที่เวลานี้เขาเหมือนกับเสือหิวที่พร้อมจะกัดกินเหยื่อตรงหน้า

ความเร่าร้อนของหัวใจชายค่อยๆลูบไล้ทุกสัมผัสผ่าน อกอวบและเนื้อนุ่มจากสองมือที่เกร็งพยายามขัดขืนของนาเดีย กลายเป็นผ่อนคลายพร้อมยินยอมเป็นของเขาด้วยความรักที่เธอมีอยู่ในหัวใจอยู่แล้ว หญิงสาวรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้มันเป็นแค่เพียงอารมณ์ชั่ววูบของวายุแต่เธอก็เต็มใจถ้าจะทำให้ผู้ชายที่เธอรักมีความสุขขึ้นและอย่างน้อยครั้งนี้ก็คงเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เธอกับเขาจะได้มีความสัมพันธ์กันมากกว่าคำว่าเพื่อน

ลมสวาทพัดโหมม้วนตัวใส่ปุยเมฆขาวนวล ระลอกแล้วระลอกเล่า พันเกลียวกอดกลมมอบความสุขและสัมผัสที่ทั้งนุ่มนวลและรุนแรงให้แก่กัน

เส้นทางรักที่แสนจะคับแคบเพราะความบริสุทธิ์และความรักแท้ที่เธอเก็บไว้หวังว่าสักวันจะมอบให้กับคนที่รักเธอ วันนี้เธอได้มอบกับคนที่เธอรักแล้วแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าความรักครั้งนี้มันเป็นแค่รักข้างเดียวเท่านั้น

“จะ…เจ็บ เรา เจ็บ”

มือเล็กจากที่กอดรัดอยู่ด้านหลังเปลี่ยนเป็นจิกลงที่หลังหนาเพื่อผ่อนคลายความรู้สึกที่ทั้งเจ็บและเสียวซ่าน วันนี้เธอเสีย ความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายที่เธอรักเขามาตลอด มันอาจจะเป็นบาดแผลเป็นมลทินต่อชีวิตเธอไปตลอดกาลแต่นาเดียตัดสินใจแล้วว่าวันนี้เธอเลือกที่จะเป็นของเขาเพียงคนเดียว

ทุกอย่างจบสิ้นลงเมื่อลมสวาทแน่นิ่งทิ้งไว้แค่เพียงอ้อมกอดและลมหายใจหอบเหนื่อยและชายหนุ่มที่หลับไปด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

“เดียร์ นาเดียเธออยู่ไหนเนี่ย”

วายุมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมองนาฬิกาก็เกือบเที่ยงวันแล้วเขาพยายามเดินหาหญิงสาวไปทั่วคอนโดแต่ก็ไม่พบ พยายามโทรหา อีกฝ่ายก็ปิดเครื่อง ชายหนุ่มได้แต่ปิดหน้าร้องไห้เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ที่เขาได้ทำร้ายความบริสุทธิ์ของเพื่อนที่รักเขาที่สุดโดยที่เขาเองไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแบบชู้สาวมันเป็นเพียงแค่ การระบายอารมณ์เท่านั้น

ชายหนุ่มผู้รู้สึกผิดรีบแต่งตัวและขับรถมาหานาเดียที่หอพักแต่กลับพบว่าเธอย้ายออกไปแล้วเพราะเมื่อวานเป็นวันสุดท้ายของการเรียนในมหาวิทยาลัย วายุคิดว่าหญิงสาวคงตัดสินใจกลับบ้านแต่เมื่อขับตามไปหาเธอที่นั่นกลับพบว่าเธอได้โทรศัพท์บอกทางบ้านว่าเธอได้งานที่ต่างจังหวัดและคงจะหายหน้าไปอีกนานโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน

“เดียร์ เราขอโทษ”

วายุพิมพ์ข้อความมากมายแต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจลบเหลือไว้แค่เพียงประโยคสั้นๆ เขาพยายามบอกกับตัวเองว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่เขามอบให้กับนาเดียและเขาก็จะต้องลืมมันให้ได้แต่ทำไมหัวใจของเขามันกลับบอกว่าจะต้องตามหาเธอให้เจอแม้ว่าเขาจะยังจะคงบอกกับตัวเองว่า เขากับนาเดียเป็นแค่เพื่อนกันทั้งนั้น