บทที่ 5 เบียร์สื่อรัก

3 วันต่อมา

ด้านประกายดาวถึงแม้วันนั้นพี่หมอภีมภพจะจำฉันไม่ได้ ใช่ว่าฉันจะทิ้งความพยายามเข้าหาเขาหรอกนะ สามวันที่ผ่านมาฉันเดินลัดเลาะมายังตึกคณะแพทย์ แต่กับไร้เงาของคนที่ฉันอยากเจอมากๆ

“เห้ย...” เศร้าชะมัด ไม่ได้หวังให้เขามาชอบฉันหรอกนะ ไม่เห็นหน้าเห็นตึกเรียนก็ยังดี แต่นั้นก็ไม่มีวี่แววจะเจอพี่หมอภีม คิดถึงสุดๆ ฉันหลงรักรุ่นพี่หน้าหล่อที่ช่วยฉันในวันนั้นอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็รักแล้วอะ หมดหัวใจดวงน้อยๆ ของฉันยกให้พี่หมอภีมคนเดียว

ฉันซื้อขนมขบเคี้ยวมานั่งเล่นที่ม้านั่งใต้ตึกนวัตกรรมที่ใกล้กับตึกคณะแพทย์ จนกระทั่งตกเย็น เมื่อการเฝ้ารอเจอใครสักคนของฉันไร้ประโยชน์ฉันกลับคอนโด แต่ก่อนกลับก็ไม่ลืมแวะไปเยี่ยมคุณย่าที่โรงพยาบาล คุณย่าฉันความดันต่ำมาสองวันแล้ว คุณหมอให้เฝ้าดูอาการ

@โรงพยาบาล SoSarin Phaet Center

ใช้เวลาเพียงยี่สิบนาที ไม่นานร่างบางในชุดนักศึกษาม้วนผมเป็นจุก สวมรองเท้าแตะ ก็มาถึงโรงพยาบาล เพราะโรงพยาบาลที่คุณย่าฉันเข้ารักษาตัวอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยของฉัน

ทว่าขณะที่ประกายดาวเดินเข้ามาถึงโรงพยาบาล สายตากับสะดุดเข้ากับร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์ที่เดินผ่านหน้าเธอไปยังร้านมินิมาร์ท

“ว้า...” นี้ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม ร่างบางสลัดภาพคนตรงหน้านั้นออกจากหัว คนที่เดินผ่านฉันไปเมื่อครู่นั้นคือพี่หมอภีมภพตัวเป็นๆ ไม่อยากคิดว่าจะเจอ “พรหมลิขิตชัดๆ”

“พระเจ้า หล่อมาก พี่หมอภีมภพลูกรักพระเจ้าของแทร่” เอาไงดี เข้าไปทัก ทำเฉยไม่รู้จัก

ทว่าเมื่อขาฉันไปกว่าความคิดนั้น ร่างบางรู้สึกตัวอีกทีก็เดินมาหยุดที่ร้านมินิมาร์ท

“แอบมอง แกล้งเมิน เอาไงต่อดีฉัน” อยากเข้าไปทัก คุยด้วยแต่ไม่กล้า ทว่าขณะที่จะหลบ แต่กับหลบไม่ทัน เมื่อพี่หมอภีมภพเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน

!! วู๊ด...!! ใบหน้าสวยร้อนวูบๆวาบๆ หัวใจดวงเล็กๆ เต้นสั่นแรงอย่างไม่เป็นจังหวะ มันตุบๆ ตับๆ ยังไงชอบกล

ด้านภีมภพหลังจากที่ลงเวร เพื่อหาอะไรดื่มเย็นๆ แก้อาการเพลียนั้น ทว่าสายตากับสะดุดเข้ากับร่างบาง ผมจุกในชุดนักศึกษา สวมรองเท้าแตะ นัยน์ตาคมคู่ดุสบตาเข้ากับดวงตาคู่สวยที่มองเขาสายตาล่อกแล่กตรงหน้าอย่างเก็บอาการไม่อยู่

ประกายดาวที่บังเอิญเจอภีมภพขณะไม่ทันตั้งตัว ถึงจะอยากเจอเขามาก แต่ก็รู้สึกประหม่าทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าเขา ทว่าในจังหวะนั้นร่างสูงสาวเท้ามาหยุดตรงหน้าตู้เครื่องดื่มข้างๆ เธอสบตาเข้ากับนัยน์ตาคมคู่ดุดัน ขณะที่ฉันยื่น จุ๊บเปอร์จุ๊บในมือ และถุงขนมให้เขา ภีมภพที่เห็นเช่นนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาขมวดคิ้ว

“ฉันให้พี่ค่ะ อยากตอบแทน ที่พี่หมอภีมช่วยฉัน เมื่อวันก่อน” นี้เธอให้ จุ๊บเปอร์จุ๊บเขานี้นะ ยัยนี้เห็นเขาเป็นเด็กหรือไง

“ฉันไม่ใช่เด็ก จะยืนเกะกะ แบบนี้อีกนานไหม ถอย... ” เสียงเข้มปนดุของนักศึกษาแพทย์หน้าหล่อ ดุคนตัวเล็กที่ยืนดูดจุ๊บเปอร์จุ๊บในมือไม่รู้สึกรู้สาอะไร ทั้งที่เธอยืนบังตู้เครื่องดื่ม คำพูดหักห้ามน้ำใจของภีมภพ ประกายดาวใบหน้าสวยชะงักซีดเผือกลงอย่างเห็นได้ชัด ที่เขาปฏิเสธ ไม่รับของเธอ

!! ฟู่...!! ก็หน้าแตกไปเลยสิฉัน

‘โห...หล่อ แต่โคตรหยิ่งเลย’ จะหยิ่งไปไหนคะ คุณพี๊ ไม่คิดว่าคนหล่อมากอย่างพี่หมอภีมภพ จะหยิ่งมากขนาดนี้ หน้านี้ไปกินรังแตนที่ไหนมาเหอะ ก็แค่อยากตอบแทนเท่านั้นเอง จะดุไปไหน และดูสายตาดุดันที่เขามองฉันสิ เกรี้ยวกราดอะไรเบอร์นั้น

ดวงตาเรียวเล็กจ้องมองร่างสูงเดินออกจากร้านค้ามินิมาร์ทไปจนกระทั่งลับตา

ด้านภีมภพที่ลงจากเวรมาเหนื่อย แต่กับเจอยัยผมจุก วิ่งตามผมมา จะว่าบังเอิญไม่ใช่แล้วนะผมว่า ไม่ชอบครับ ผมไม่ชอบอะไรที่มันได้ง่ายๆ อีกอย่าง ตัวเล็กไซส์มินิอย่างยัยผมจุกนั้นไม่ใช่สเปคผม ยิ่งเธอเอาแต่วิ่งตามเขา นั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกรำคาญเธอ

หลายวันต่อมา

@มหาลัย Bxmax

ด้านประกายดาว หลังจากที่หน้าแหกที่โรงพยาบาลวันนั้น ใช่ว่าฉันจะลดความพยายามหรอกนะ ฉันได้ข้อมูลใหม่มาเป็นตารางเรียนของพี่หมอภีม นับว่าโชคเข้าข้างฉัน ที่พี่ฝ้าย ลูกพี่ลูกน้องยัยมายด์เรียนคณะเดียวกับพี่หมอภีม แต่วันนี้สายฉันรายงานมาว่า พี่หมอภีมเข้ามหาลัยวัน จันทร์- พฤหัส ส่วนที่เหลือเขาฝึกงานที่โรงพยาบาล

!! อร้าย...อยากจะกรี๊ด!! ทว่าขณะที่ฉันออกมาทานมื้อเที่ยงที่หน้ามอ เนื่องจากวันนี้โรงอาหารค่อนข้างแน่นนั้น ก่อนขึ้นเรียนฉันก็มักจะตุนขนม นม พวกของทานเล่นใส่ในกระเป๋าผ้า ร่างบางในชุดนักศึกษาที่เดินเลือกซื้อขนมภายในเซเว่นหน้ามหาลัยนั้น ทว่าสายตากับสะดุดเข้ากับพี่ไทม์ ที่เลือกซื้อขนมข้างๆ ฉัน

“แฮะ... สาวน้อย เจอกันอีกแล้วนะครับ” คนถูกทักตาโต ว้าว คนหล่อเข้ามาทักก่อนแบบนี้ ฉันถึงกับไปไม่เป็นเลย ใบหน้าสวยระบายยิ้มให้รุ่นพี่ พี่ไทม์ทั้งหล่อทั้งฮอตพอๆ กับพี่หมอภีม ไม่คิดว่าเขาจะทักฉันก่อน นาทีนี้อยากจะกรี๊ด ได้แต่เก็บอาการ

“พี่ไทม์ มาซื้ออะไรเหรอคะ” ฉันถาม

“พี่มาหาอะไรเย็นๆ ดื่มแก้แฮงค์ครับ” ต้องแบบพี่ไทม์สิ คนนี้หล่อแล้วยังใจดีอีก วันนั้นขนมฉันถูกปฏิเสธ แต่วันนี้หลังจากที่ฉันไปหาข้อมูล ทำการบ้านมาอย่างหนัก เมื่อฉันรู้ว่าพี่หมอภีมเขาชอบ อะไร รับรองครั้งนี้เขาไม่ปฏิเสธฉันแน่ เมื่อเจอพี่ไทม์ก็ได้โอกาสแก้ตัวอีกครั้ง ฉันยื่นถุงในมือให้พี่ไทม์ ฝากให้พี่หมอภีม

“ดาว อยากขอบคุณพี่หมอภีม รบกวนพี่ไทม์ด้วยนะคะ” ประกายดาว เอ่ยกับไทม์

“ด้วยความยินดีครับสาวน้อย” ไทม์ยิ้มกริ่มเบาๆ น้องมันโคตรรู้ใจไอ้หมอเลย น่ารักขนาดนี้ มันจะเล่นตัวไปไหน รู้ครับว่า คนสวยตรงหน้าเข้าหาเพื่อนผมเพราะอะไร ไทม์ได้แต่คิด

1 ชั่วโมงต่อมา

ห้อง R Room

ด้านภีมภพหลังจากที่ออกจากห้องเรียน ผมก็มานั่งพักที่ห้องพักส่วนตัวของไอ้ไทม์ ซึ่งเป็นห้องนั่งเล่นตกทอดมาจากรุ่นคุณพ่อของพวกผม ขณะที่มาถึงได้ไม่ทันไร ไอ้มาคัสกับไอ้ฟรอสต์ก็ตามผมมาติดๆ

“ไอ้หมอ วันนี้มึงไม่มีเข้าเวรเหรอ” ไอ้ฟรอสต์ถามผม

“เหอะ...ถ้าเข้า กูจะมาให้มึงเห็นหน้าแบบนี้ไหม” ผมว่าให้ไอ้ฟรอสต์ถามไม่เป็นเรื่อง

!! แก๊ก...!! จากนั้นไม่นานเจ้าของห้องอย่างไอ้ไทม์ก็ตามเข้ามา พร้อมกับถือขนมและเครื่องดื่ม โค้ก เป๊ปซี่อีกหลายกระป๋องที่มันซื้อมาแช่ไว้ดื่ม

“หมอของมึง มีคนฝากมาให้” ใบหน้าอันหล่อเหลาขมวดคิ้วด้วยสีหน้าสงสัย ไม่ใช่แค่ผมที่สงสัย เพราะถุงที่ไอ้ไทม์ยื่นให้ ห่อกระดาษสี่ขาว A4 ปิดมิดมาอย่างดี

“ไรวะหมอ ห่อมาซะดิบดีเลย” ไม่พอตรงกรดาษยังวาดลวดลายเป็นรูปหน้าผู้ชายหน้าดุเหมือนยักษ์ใส่เสื้อกาวน์ และมีข้อความ love you ไม่ใช่แค่ภีมภพที่สงสัยงงงวยกับเจ้าของห่อกระดาษ

‘ใครกัน’ ใบหน้าอันหล่อเหลา ขมวดคิ้ว มาคัสที่แกะกระดาษออกมา แต่แล้วทั้ง 3 หนุ่ม ภีมภพ มาคัส ฟรอสต์กับต้องชะงัก

“เชี่ยไทม์ เล่นไรของมึง” มาคัสที่คิดว่าเป็นของไทม์ ถึงกับหันไปถามเพื่อน

“ใช่ของกูที่ไหน มีคนฝากมาให้ไอ้หมอมัน” เมื่อเป็นของตน ภีมภพก็ไม่รอช้า อากาศร้อนๆ ดื่มเบียร์เย็นๆ แก้เพลียก็ดีเหมือนกัน มือหนาหยิบกระเบียร์กระป๋องขึ้นมาดื่ม

!! อึก อึก !! อย่างไม่มีท่าทีลังเลอะไร

“เห้ย...หมอดื่มเบียร์ในเวลา ผิดจรรยาบรรณหมอป่าว วะ” ฟรอสต์เอ่ยแซว พอเป็นของตน ภีมภพก็กระดกไม่หยุดหายใจเลย

“สัส เบียร์เท่าเยี่ยวมด จะทำอะไรกูได้” ภีมภพต่อว่าฟรอสต์ไปหนึ่งดอกใหญ่ๆ

“มึงเล่นอะไรของมึง ไอ้ไทม์” มาคัสถาม หมายถึงแค่ถือเบียร์ขึ้นตึก ทำไมเพื่อนถึงขั้นห่อกระดาษปิดมาซะมิดเลย

“ใช่ ของกูที่ไหน ของน้องดาว...”

“ดาวไหนละวะ หมอ...ดาวหางป่าว” มาคัสคลี่กระดาษออกมา “เลิฟยูพี่หมอภีม” ไม่ใช่แค่มาคัสที่สงสัย ฟรอสต์ เจ้าของชื่อห่อกระดาษก็สงสัยไม่ต่าง

“น้องดาว ผมจุกที่ไอ้หมอช่วยวันนั้น น้องเขาฝากมาให้ มึงบอกไม่ชอบขนม” คำตอบของไทม์ ทำเอา ภีมภพที่กระดกเบียร์อยู่นั้นแทบพุ่งใส่หน้าทั้งสามหนุ่ม

“ยัยผมจุก...งั้นเหรอ” ภีมภพหลุดเสียงครางในลำคอ

“เชี่ย...น้องผมจุกคนนั้น เหรอวะ ช่างรู้ใจไอ้หมอมันเสียจริงๆ” มาคัสยกยิ้มให้น้องชาย ด้วยสีหน้าล้อเลียนสุดๆ

“สุดแล้ว มึง สาวส่งเบียร์มาสื่อรัก”

!!ฮ่า ฮ่า ฮ่า!! จากนั้นทั้งสามหนุ่มระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างหนัก

‘ดูท่าไอ้หมอ น้องชายผม มันจะเจอเนื้อคู่ซะแล้วละ’ ตั้งแต่จำความได้อยู่กับไอ้หมอภีมมาตั้งแต่ 3 ขวบ ไม่มีสาวคนไหน รู้ใจมันเท่านี้มาก่อน ฮ่าๆ มาคัสได้แต่คิด