บทที่ 6 หลุมพราง

สัปดาห์ต่อมา

@S2c Club

ประกายดาวร่างบางในชุดเดรสสีดำ ใบหน้าเรียวได้รูปถูกแต่งแต้มเครื่องสำอางลุคสาวธรรมดา เปลี่ยนเป็นลุคคุณหนู ผมยาวม้วนเป็นจุกขึ้นกลางหัว ถูกปล่อยสยายลงกลางหลัง รับกับใบหน้าสวยดูน่าค้นหา

ประกายดาวที่ฉันมาหยุดหน้าผับหรูย่านเอกมัย ซึ่งเป็นสถานบันเทิงที่คนกระเป๋าตังหนักมักจะมาผ่อนคลายที่นี่

“แก เราจะเข้าไปจริงเหรอ” ถึงจะมาถึงที่นี่แล้ว แต่คนไม่เคยมา สถานที่แบบนี้อย่างฉันก็หวั่นๆ รู้สึกประหม่าไม่น้อย

“อยากเจอพี่หมอภีมไหมละ ถ้าแกไม่อยากเจอก็แล้วแต่นะยะ” ยัยปิ๊กหันมาเอ่ยกับฉัน ที่เรามาที่ผับแห่งนี้ เนื่องจากสายฉัน รายงานมาว่าคืนนี้พี่หมอภีมมาปาร์ตี้วันเกิดพี่หมอวศิน ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมรุ่นของเขา

‘นั้นน่ะสิ ฉันอุตส่าห์ลงทุนกับตัวเอง ยัยเพื่อนสองตัวเนรมิตฉันใหม่ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม แล้วฉันจะกลัวไปทำไม ไม่เจอก็ถือว่ามาเที่ยว’ แค่อยากเจอผู้ชาย ทำไมฉันถึงได้ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อเขามากขนาดนี้ ไม่เข้าใจตัวเอง ไหนๆก็มาถึงขนาดนี้แล้วลองดูสักตั้ง คงไม่เสียหายอะไร

“มึงสวย มึงเลิศค่ะ หญิงท่องเอาไว้” จะว่าไปพอจับยัยดาวคณะ เปลี่ยนลุคแบบนี้ แล้วนางก็ดูตกผู้ได้เหมือนกัน เพราะดูจากที่ฉันยืนเช็คเรตติ้งที่หน้าผับ ผู้หล่อหุ่นล่ำ หน้าฝรั่ง หลัวจีน หลัวเกา มองแต่อีดาวค่ะ

“กูบอกมึงแล้วมายด์ อิดาวมึงตกผู้ได้ เห็นไหม พวกมึงดูโน้น ปอเช่ มาริค รุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่ากู จ้องมึงตาไม่กระพริบเลย” ตารุ่นพี่นิแทบถลกออกจากเบ้า แล้วแต่ละคน

“พวกมึงก็พูดเกิน...” ฉันว่าให้กับพวกเพื่อนฉัน จากนั้นก็เดินเข้าด้านใน ประกายดาวที่ไม่ทันจะหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ ทว่าสายตากับสะดุดเข้ากับร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมลายริ้วเล็กบนชั้น 2 ของผับหรู

“ว้าว...” ประกายดาวที่ไม่เจอภีมภพมาหลายวัน ร่างบางถึงกับตาลุกวาว ใบหน้าสวยตื่นเต้นที่เธอได้เจอเขา

“เป็นไง พวกฉันแน่ปะละ ที่นี่คือที่สิงสถิตของพี่หมอภีมเลยละ” ยัยมายด์หันมายิ้มร่าให้กับฉันเป็นเชิง ข้อมูลฉันแม่นปะละ แต่นั้นคนถูกถามกับเงียบ

ประกายดาวที่เจอภีมภพที่นี่ จากที่เคยเจอเขาในลุคนักศึกษาแพทย์ เสื้อกาวน์พอเจอในลุคเที่ยวผับ เที่ยวบาร์ สายดื่ม สายดริ้งยกแก้วกระดกดื่มไม่พักมือแบบนี้ ก็ตายไปเลยสิฉัน ตั้งแต่เข้ามา ฉันไม่สามารถละออกจากใบหน้าหล่อๆ ของเขาได้แม้แต่วินาทีเดียว

“หล่อ...ออร่าพุ่งมาก” นัยน์ตาคมคู่ดุถึงจะดูดุดันไปหน่อย แต่ใบหน้าเรียวขาวใสราวกับหน้าผู้หญิงปากแดงๆ น่าจุ๊บนั้น จมูกโด่งคมสัน พอทุกอย่างรวมกันบนใบหน้าหล่อๆ ของเขาแล้วนั้น หล่อม๊วก

“จะขิตเพราะความหล่อของพี่หมอภีมภพสาดเข้าหน้าของฉัน ไม่ไหว” ไม่ทันจะยกแก้วขึ้นดื่ม แต่ตอนนี้ฉันเมาความหล่อของพี่หมอภีมภพไปแล้วหนึ่งกรุบ

ทว่าขณะที่นั่งไปสักพักใหญ่ๆ สายตาฉันกับสะดุดเข้ากับร่างสูงอันคุ้นตาที่เดินมากับสาวสวยระดับดาราเบอร์ต้นๆ ของช่องดัง

“ยัยดาว นั้นพี่ดล ใช่ไหมแก” ไม่ใช่แค่ยัยมายด์หรอกนะที่ตกใจที่บังเอิญเจอพี่ชายฉันที่นี่

“ชิบหายแล้วไหมฉัน” วันนี้ฉันโกหกพี่ดลว่าทำรายงานที่ห้องเพื่อน ขืนพี่ดลเจอฉันที่นี่ ต้องเป็นเรื่องแน่เลย โดนหักค่าขนมรายเดือนแน่ฉัน

“เอาไงดีดาว พี่ดลเดินมาทางนี้แล้ว มึง” เสียวสันหลังวูบเลยฉัน เพราะวันก่อนฉันรับปากพี่ดลจะกลับบ้าน แต่กับติดลมมาที่นี่อย่างที่เห็นยังไงละ งานเข้าแล้วไหมฉัน เมื่อพี่ดลเดินใกล้เข้า นาทีนี้มุดโต๊ะให้ไว

“แกยัยดาว แกลงไปก่อน อย่าโผล่หน้าขึ้นมา พี่ดลกำลังเดินมาทางนี้” เห้ย...หมดกันคนสวยอย่างฉัน หึ...! นี่ผับในกรุงเทพมีที่นี่ที่เดียวหรือไง อุตส่าห์แต่งตัวสวยแต่กับเอาหน้าสวยๆ ของฉันมุดลงใต้โต๊ะเพราะหลบพี่ชายตัวเอง อยากจะบ้าตาย

“แล้วทำไมฉันต้องมาเจอพี่ดลที่นี่ด้วย” แล้วฉันก็ดันโกหกพี่ดลทำรายงานด้วยนะ ซวยซ้ำไปอีกฉัน

“อีดาว โชคไม่เข้าข้างมึงแล้ว พี่ดลนั่งถัดเราไปแค่ 2 โต๊ะ ถ้ามึงจะไปก็รีบเลย พี่มึงนั่งหันหลังให้โต๊ะเรา” ว้า...ไม่ทันจะดื่มแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกใบหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมา กลัวพี่ดลจะจับได้ว่าฉันหนีเที่ยว

เมื่ออิมายด์ว่ามาเช่นนั้นฉันก็รีบออกจากจากโต๊ะและวิ่งขึ้นชั้น 2 ทันที เพราะตอนนี้เราตกลงกันจะเปลี่ยนโต๊ะให้ฉันนำไปก่อน ทว่าขณะที่เดินมาถึงชั้น 2 ของร้านแล้วนั้น สายตาฉันกับสะดุดเข้ากับพี่หมอภีมภพที่เดินไปยังชั้น 3 ให้ตายสิ ไม่คิดว่าผับที่นี่จะมีอีกชั้น

เมื่อเป็นโอกาสทองของฉัน ประกายดาวไม่รอช้าร่างบางวิ่งตามหลังภีมภพมาถึงชั้น 3 กับไม่มีโต๊ะรับรองแขก แต่กับเป็นห้องเหมือนห้องใครห้องมัน ห้องวีไอพี หรือไม่ก็ห้องคาราโอเกะแทบทึบนะฉันว่า ทว่าจะตามภีมภพไปแต่กับไม่ทัน เมื่ออีกคนหายไปแล้ว

!! ฟู่...!! อุตส่าห์ตามมาได้ แล้วเขาไปห้องไหนละเนี่ย พลาดจนได้ ทว่าขณะที่ประกายดาวจะเดินกลับนั้น

!! พรึ่บ !! กับถูกมือของใครกระชากแขนเอาไว้ ขาที่จะก้าวเดินกับหยุดชะงัก

“เธอ...ประกายดาวใช่ปะ” ร่างบางในชุดเดรสสีแดง ใบหน้าสวยริมฝีปากแดงฉีกยิ้มให้กับฉัน

“แอมมี่...” คนถูกทักพยักหน้า

“ดาว เธอช่วยฉันหน่อยได้ปะ ฉันปวดท้องหนะ เธอช่วยเอาเครื่องดื่ม ไปเสิร์ฟให้ห้อง 599 หน่อยได้ปะ” แอมมี่เอ่ยกับฉัน

“อ่า.... ดาวฉันไม่ไหวแล้วอะ ปวดท้องมาก ถือว่าขอร้อง” ประกายดาวที่เห็นเพื่อนร่วมคลาสเรียน ขอร้องมาเช่นนั้นร่างบางก็ทำหน้าไม่ถูก หึ...ให้ฉันนี้นะเอาไปเสิร์ฟให้

“นะดาว...โอ้ย ไม่ไหวแล้ว”

“ได้สิ...” ด้วยความที่ไม่คิดอะไร ฉันพึ่งทราบว่ายัยแอมมี่นางทำงานที่นี่ ก่อนที่แอมมี่จะไปก็ไม่ลืม ถอดสายริสแบนด์สีชมพูที่ข้อมือให้กับประกายดาว

“ขอบใจมากนะดาว ไว้เจอกัน” ฉันเหลือบมองริสแบนด์ตัวเอง นั้นหมายความว่าฉันเอาไปเสิร์ฟให้กับห้อง 599

“ห้อง 599”

“โชคดีนะดาว” เมื่อคืนนี้ มีคนหัวอ่อนยอมโง่รับงานแทนฉันแล้ว แอมมี่ก็รีบสาวเท้าหนีจากชั้น 3 ไปให้ไว ส่วนคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรนั้น ประกายดาวร่างบางในชุดเดรสสีดำ เกาะอก เดินถือถาดเครื่องดื่มมาหยุดที่หน้าห้อง 599

!! ก๊อกๆ !! เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ มือเรียวถือวิสาสะบิดเข้าห้อง ฉันเห็นพี่หมอภีมภพเดินเข้าไปในห้องแบบนี้ แต่ไม่รู้ว่าห้องไหน หรือห้องนี้จะเป็นห้องคาราโอเกะแบบทึบ ทว่าขณะที่เปิดประตูเข้ามาแล้วนั้น ภายในกับเป็นห้องสังสรรค์

“ว้าว แบบนี้ก็มีด้วย”

!! แก๊ก !! ร่างบางหันมองไปตามเสียง แต่แล้วกับต้องชะงักเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับร่างสูงอันคุ้นตามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่เดินออกมาจากอีกห้อง มีหยดน้ำที่เกาะติดตามหน้าอกของเขา ประกายดาวที่เจอภีมภพขณะที่ไม่ทันตั้งตัวเตรียมใจในสภาพร่างสูงเปลือยเปล่าส่วนบนโชว์ซิกแพคต่อหน้าของเธอนั้น

!! เคล้ง !! ถาดเครื่องดื่มในมือถึงกับล้วงกระแทกลงบนพื้น ไม่ใช่เพียงแค่เธอที่ช็อก ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้างด้วยท่าทีตกใจสุดๆ ที่เธอเจอเขาในสภาพไม่เรียบร้อยแบบนี้

ด้านภีมภพเองก็รู้สึกไม่ต่าง ใบหน้าอันหล่อเหลาปลายสายตามองสำรวจคนตัวเล็ก ภีมภพแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง ผู้หญิงตรงหน้าเขาตอนนี้ คือยัยผมจุกที่วิ่งตามเขา ใบหน้าสวยแสนจืดชืดแปรเปลี่ยนเป็นลุคสาวสวยร้อนแรงดูน่าค้นหา

ใบหน้าหน้าอันหล่อเหลาผุดรอยยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก นัยน์ตาดุดันเหลือบมองคนตรงหน้า ปลายฝันที่ไม่คิดว่าภีมภพอยู่ในห้องนี้นั้นร่างบางถอยหลังกรุ นัยน์ตาคมคู่ดุที่แผ่รัศมีมายังใบหน้าของเธอ ถึงจะอยากเจอหน้าเขาแต่ เซ้นส์ฉันบอกไม่ควรอยู่ที่นี่ต่อ

ทว่าขณะที่ร่างบางเก็บเครื่องดื่มที่กระจายบนพื้นห้องตั้งบนโต๊ะ ด้วยความรู้สึกประหม่า ฉันรับรู้ได้ถึงสายตาคมคู่ดุที่เพ่งมองมายังฉันนั้น

“ขอ โทษค่ะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ ทำหล่น” ประกายดาวเอ่ยเสียงสั่นขาดๆ หายๆ ราวกับไม่เป็นตัวเอง ฉันไม่ได้ผิดแล้วจะกลัวอะไร

ทว่าขณะที่ฉันเก็บเครื่องดื่มตั้งบนโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น ประกายดาวที่จะเดินหนีนั้น

!! พรึ่บ !!

!! ว้าย...!! ดวงตาเรียวเบิกกว้างด้วยท่าทีตกใจ เมื่อถูกใครบางคนกระชากตัวลงบนโซฟา ใบหน้าอันหล่าเหลาเปลือยเปล่าส่วนบนโน้มลงในระยะใกล้ชิด รับรู้ลมหายใจอุ่น ที่ลดปลายจมูกของเธอ

!! อึก...!! ประกายดาวถึงกับสะอึก ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอ

“จะไปไหน...” เขาถามเสียงเข้ม

“หมดหน้าที่ฉันแล้ว ฉะ...ฉัน จะกลับค่ะ” ประกายดาวเอ่ยน้ำเสียงขาดๆ หายๆ ทว่าในจังหวะนั้นสายตาของภีมภพสะดุดเข้ากับสายริสแบนด์บนข้อมือเล็ก เขาเดาะลิ้น ปลายสายตาสำรวจร่างบางตรงหน้า ร่างบางที่เสียดสีเข้ากับหน้าอกของเขา ‘ก็ไม่เลวนิ’

“เท่าไหร่...”