เจ็บปวด(2)

ขวัญรดาปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม สองมือของเธอกอดไปที่แผ่นหลังของคนตัวสูง ถึงแม้สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันอาจจะไม่ค่อยเหมาะสมแต่อ้อมกอดของเขามันทำให้หัวใจของเธอรู้สึกไม่โดดเดี่ยว

ตุลธรค่อยๆใช้สองมือจับไหล่ทั้งสองข้างของอีกฝ่ายดึงออกจากตัว จ้องมองใบหน้าขาวสวยที่ตอนนี้มี หยดน้ำตา ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เธอทำให้เขารู้สึกว่าบางทีคนเราก็คิดว่าชีวิตตัวเองมีความทุกข์มากที่สุดเพียงเพราะเราไม่ได้เห็นความทุกข์ของคนอื่น ชีวิตของขวัญรดาทำให้เขารู้สึกว่าเขาโชคดีและมี ทุกอย่างมากพอที่พร้อมจะแบ่งปัน

สองตาประสานกัน ตุลธรไม่อาจห้ามใจตัวเองไหว ชายหนุ่มใช้โน้มหน้าลงบนซอกคอ กอดรัดอีกฝ่ายจนเหมือนร่างกายของคนทั้งคู่กำลังจะรวมกันเป็นหนึ่ง ซึ่งเมื่อเขารู้สึกได้ว่าเจ้าของร่างเล็กภายในอ้อมกอดไม่ได้ขัดขืนร่างกายของเขาก็พร้อมจะเดินหน้าต่อ

ยามนี้ชายหนุ่มประคองสติยากเหลือเกิน เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมหยดน้ำตาของ ขวัญรดามันทำให้ร่างกายของเขาอยากมอบ ความอบอุ่นให้กับเธอ

หญิงสาวตาปรือปล่อยร่างกายและหัวใจให้เป็นไปตามทุกสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้ ยามนี้ความทุกข์ในใจของเธอหลายเรื่องที่มันถูกสะสมมานานมันกำลังรู้สึกผ่อนคลายจากความสุขที่เขากำลังมอบให้

หญิงสาวผู้ถวิลหาความอบอุ่นและการปกป้องเวลานี้เธอกำลังได้อ้อมกอดแสนอบอุ่นที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ในที่สุดเธอก็ปล่อยตัวปล่อยใจให้สองร่างกายรวมกันเป็นหนึ่ง ปล่อยให้หัวใจสั่งให้ร่างกายทำตามที่ต้องการ

2 วันผ่านไป

“พี่ตุลไปหาขวัญกัน ออมสินโทรมาบอกว่าพ่อแม่ของขวัญประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่”

ตุลธรทำอะไรไม่ถูกได้แต่รีบขับรถพาน้องสาวไปเที่ยวโรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วงตั้งแต่คืนนั้นที่เขากับเธอมีความสัมพันธ์กันตุลธรก็เลือกจะแค่เพียงส่งข้อความไปขอโทษและไม่ได้ติดต่ออีกฝ่ายอีกเลย

ทันทีที่ไปถึงโรงพยาบาลฤทัยรีบเข้าไปสวมกอดเพื่อนสาวเพื่อให้กำลังใจก่อนที่เธอจะต้องเป็นคนจัดแจงในเรื่องของการติดต่อเพื่อรับศพของพ่อและแม่ของขวัญรดากลับบ้านเพราะหญิงสาวไม่มีสติพอที่จะจัดการอะไรในตอนนี้

พ่อและแม่จากไปชีวิตของขวัญรดาไม่เหลือใครอีกแล้ว หญิงสาวกำลังจะก้าวเท้าเพื่อเดินตามเพื่อนไปเพื่อติดต่อรับศพพ่อและแม่แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวเท้าไปไหนก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบมันหมุนอยู่รอบตัว

“คุณเป็นอะไรไปนั่งก่อน”

ตุลธรรีบเข้ามาประคองหญิงสาว ขวัญรดาเมื่อตั้งสติได้จะหันไปสวมกอดคนข้าง ๆ เพื่อหวังว่าจะได้ไออุ่นแทนคำปลอบโยนแต่กลายเป็นว่าอีกฝ่ายรีบปล่อยมือจากเธอทันทีเมื่อฤทัยกำลังเดินมาเพราะเขากลัวว่าน้องสาวจะรู้ว่าเขากับเพื่อนเธอมีความสัมพันธ์กัน

จากที่โลกทั้งใบมันเหมือนจะกำลังหยุดหมุนเวลานี้ขวัญรดายิ่งรู้สึกเหมือนเธอกำลังโดนอุกาบาตวิ่งชนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผู้ชายที่ได้ตัวและใจของเธอไป ทำเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่กล้าแม้แต่จะจับมือและกอดเธอในวันที่เธอเสียใจที่สุด