มองอยู่อย่างเป็นห่วง(1)

ตอนที่ 3

มองอยู่งอย่างเป็นห่วง

“เราจัดการเรื่องทางวัดเรียบร้อยแล้วนะเดี๋ยวอีก สักพักจะมีน้ำแข็งเครื่องดื่มแล้วก็ของสำหรับแจกแขกในงานมาส่ง เราเจนแล้วก็ออมสินจะช่วยกันจัดการทุกอย่างเอง”

ฤทัยเดินมาหาเพื่อนที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้สักบนศาลาที่ซึ่งคืนนี้คือคืนแรกของงาน ด้วยแววตาที่ทั้งสงสารและเห็นใจ

“ขอบคุณฤทัยมากนะ เธอทำทุกอย่างเพื่อเราจริงๆ เราไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องนี้ก่อนที่ทั้งสองจะกลับบ้านแม่ยังโทรศัพท์หาเราอยู่เลย”

ขวัญรดาร้องไห้อีกครั้ง ตอนนี้เธอยังหลอกตัวเองอยู่ว่าพ่อกับแม่ไปทำงานเดี๋ยวก็คงจะกลับ ทั้งที่ความเป็นจริงชีวิตของเธอตอนนี้ไม่เหลือใครแล้ว อีกไม่กี่วันเธอก็จะเรียนจบแต่เธอกลับไม่มีโอกาสแม้แต่จะตอบแทนบุญคุณในวันที่เธอได้รับความสำเร็จไม่มีใครอยู่เคียงข้างเธอเลย

“ไม่ต้องคิดอะไรมาก เราเป็นเพื่อนกันเรื่องงานศพทุกอย่างเธอไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องคดีความเมื่อเสร็จจากงานเดี๋ยวเราค่อยคิดกันว่าจะทำอย่างไรต่อไป”

ฤทัยนั่งสวมกอดเพื่อนเพราะตอนนี้ยังไม่ได้เวลาเริ่มงาน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ถูกจัดการอย่างเรียบร้อยไม่ใช่ฝีมือของเธอแต่ทุกอย่างคือสิ่งที่ตุลธรช่วยจัดการให้ แต่พี่ชายยืนยันที่จะให้เธออย่าบอกเรื่องนี้กับขวัญรดาเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือ

“เธอมากับใครหรือขับรถมาคนเดียว”

สาวน้อยที่ชีวิตเจอกับความสูญเสีย สองสายตาของเธอยังคงมองหากำลังใจ ผู้ชายคนเดียวและคนแรกในชีวิตที่เธอคิดว่าถ้าเวลานี้เขาคอยจับมือเธอไว้มันคงทำให้ชีวิตของเธอกลับมาแข็งแรงได้เร็ว แต่ไม่ว่าจะมองไปรอบตัวแค่ไหนกลับพบแค่เพียงความว่างเปล่าอย่างน้อยเขาควรจะมาปรากฏตัวที่นี่ในฐานะพี่ชายของฤทัยก็ยังดีแต่ทำไมเขากลับทำเหมือนเธอกับเขาไม่เคยรู้จักกันแบบนี้

“พี่ตุลมาส่งแล้วจะมารับอีกทีตอนที่พระสวดเสร็จแล้วพ่อกับแม่เราก็มาด้วยไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวคืนนี้หลังจากส่งแขกหมดแล้วขวัญไปนอนที่บ้านเราแล้วพรุ่งนี้เช้าเราค่อยรีบมาวัดด้วยกันตั้งแต่เช้ามืด”

วัดที่กรุงเทพฯไม่อนุญาตให้ญาตินอนเฝ้าที่ศาลา ฤทัยจึงมองว่าเพื่อนของเธอคงไม่เข้มแข็งพอที่จะกลับไปที่บ้านและเห็นภาพความทรงจำในอดีตโดยลำพังได้ เธอจึงขอร้องให้เพื่อนไปพักกับเธอในคืนนี้และอีกทุกคืนจนกว่าขวัญรดาจะสามารถทำใจเรื่องของพ่อและแม่ได้

“ขอบคุณมากนะ”

ขวัญรดารู้สึกดีขึ้นเมื่อรู้ว่าผู้ชายที่เธอรอคอย เขาจะมาร่วมงานศพในคืนนี้หญิงสาวพยายามคิดหลอกตัวเองว่าสาเหตุที่เขาไม่ได้อยู่กับเธอในเวลานี้เป็นเพราะเขามีเรื่องงานที่ยุ่งและคงจะเตรียมตัวพาพ่อและแม่ของเขามาในคืนนี้แทน

ใกล้เวลาพระสวดแขกเริ่มทยอยกันมา ส่วนมากก็เป็นเพื่อนที่ทำงานโรงงานเดียวกับพ่อและแม่ แต่คนที่หญิงสาวเฝ้ารอเธอกลับมองไม่เห็นเขาเลยถึงแม้ว่าตอนนี้พ่อและแม่ของฤทัยจะมาถึงแล้ว

“พ่อกับแม่เสียใจด้วยนะลูก ท่านทั้งสองไปดีแล้ว ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็บอกฤทัยได้ ทางครอบครัวของพ่อและแม่ยินดีช่วยหนูทุกอย่าง”

ผู้ใหญ่ทั้งสองรู้ดีว่าฐานะของเพื่อนลูกสาวคนนี้เป็นอย่างไรจึงอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ที่เด็กสาวอายุเท่านี้ต้องมาเผชิญปัญหาทุกอย่างเพียงคนเดียว

“พี่ตุลล่ะคะ”

ฤทัยถามแทรกขึ้นเมื่อเธอมองไม่เห็นพี่ชายทั้งที่นัดหมายกับเธอแล้วว่าเขาจะมาร่วมงานในคืนนี้

“ก็มาด้วยกันนี่แหละลูก แต่ไม่รู้ไปไหนคงจะเดินเล่นอยู่แถวๆนี้เดี๋ยวก็คงจะมา”

ขวัญรดาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอต้องรู้สึกกับการที่อีกฝ่ายทำหมางเมิน ทั้งที่เวลานี้สิ่งที่เธอควรจะสนใจที่สุดคืองานส่งวิญญาณพ่อกับแม่ ที่เธอจะมีโอกาสทำเพื่อตอบแทนท่านทั้งสองเป็นโอกาสสุดท้ายแต่ความสูญเสียที่เกิดขึ้นมันทำให้หัวใจของเธออ่อนแอเกินกว่าจะยืนได้ด้วยตัวเอง เธอกำลังต้องการกำลังใจจากคนที่เธอคิดว่าเขาคือสามีแต่เขาคงไม่คิดว่าเธอเป็นภรรยา สำหรับเขาเธอคงเป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความใจง่ายของเธอในวันนั้นและมันก็ทำให้เธอได้เรียนรู้แล้วว่าความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นมันก็เป็นเพียงแค่ ความใคร่ที่ไม่ได้มีค่าอะไรเลย