เจ็บปวด(1)

ตอนที่ 2

เจ็บปวด

“ผมขอนอนพักที่บ้านคุณ รอจนถึงเช้าแล้วค่อยกลับได้ไหมกลัวว่าช่วงนี้จะมีตำรวจตั้งด่าน”

ตุลธรรู้สึกเมาถึงแม้จะไม่ได้มากแต่ไม่รู้มันเกิดความรู้สึกอย่างไรภายในจิตใจเขาจึงอยากอยู่ที่บ้านหลังนี้ก่อนเพราะเมื่อมาถึงเขาก็เห็นว่าขวัญรดารีบจัดการหุงข้าวเพื่อเตรียมดูแลสัตว์เลี้ยงมันเป็นภาพความวุ่นวายที่เขาไม่เคยเห็นในชีวิตของตัวเอง ความร่ำรวยทำให้ชีวิตของเขาดูเรียบง่าย มีคนคอยดูแลทุกอย่าง ในขณะที่หญิงสาวตรงหน้าอายุเท่ากับน้องสาวของเขาแต่เธอกลับมีชีวิตที่ต้องทำอะไรมากมายในแต่ละวัน

“คุณจะนอนได้หรือคะที่บ้านของขวัญไม่มีเครื่องปรับอากาศนะ ไม่มีเตียงด้วย เห็นจะมีนิ่มสุดก็โซฟาที่คุณนั่งอยู่นั่นแหละ”

หญิงสาวหันมามองสบตาชายหนุ่มที่กำลังรอคำตอบจากเธอด้วยท่าทางเกรงใจเพราะดูแล้วเขาไม่น่าจะนอนหลับเพราะมันไม่ได้มีความสบายเหมือนคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เขาเคยอยู่

“ผมดูเป็นคุณหนูเรื่องมากขนาดนั้นเลยหรือ”

ขวัญรดารีบส่ายหน้าเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายกำลังเข้าใจผิด เธอไม่ได้คิดว่าเขาเป็นแบบนั้นแต่แค่กำลังเป็นห่วง

“ผมขอนอนพักสักงีบ คุณมีอะไรทำก็ไปทำเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงผม”

ขวัญรดาจำเป็นต้องยอมให้อีกฝ่ายนอนที่บ้านของเธอเพราะเพียงแค่เขาหลับตา มือหนาก็ยกขึ้นมาก่ายหน้าผากเหมือนกับว่าต้องการให้เธอรู้ว่าเขาไม่ต้องการจะพูดอะไรอีกแล้ว

ตุลธรแกล้งหลับตาทั้งที่ความจริงเขาแอบดูหญิงสาวอยู่ตลอด ชายหนุ่มไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขารู้สึกถูกชะตาในตัวขวัญรดาทั้งที่หญิงสาวเป็นเพื่อนของฤทัยเพียงคนเดียวพี่ไม่เคยแสดงความสนใจในตัวเขา

ชายหนุ่มที่เคยมีผู้หญิงเข้ามาเสมอตัวอยู่ตลอดเขารู้สึกเหมือนขวัญรดาเป็นผู้หญิงที่น่าเอาชนะ เธอมีอะไรหลายอย่างที่ดึงดูดให้เขารู้สึกอยากค้นหา ความลำบากในชีวิตของเธอที่น้องสาวของเขามักจะเล่าให้ฟังทำให้ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงสวยๆอย่างขวัญรดาไม่น่าจะเกิดมามีชีวิตที่ยากลำบากแบบนี้

“โอ๊ย”

สาวน้อยที่มัวแต่รีบร้อนปิดประตูหลังจากที่ จัดการงานบ้านเรียบร้อยร้องตกใจเมื่อเธอสะดุดเข้ากับพรมเช็ดเท้าจนล้มก้นกระแทก

“ค่อยๆลุกทำอะไรทำไมไม่ระวังเลย”

ตุลธรรีบลุกออกจากโซฟามาประคองหญิงสาวให้ค่อยๆลุกขึ้นสายตาแสดงความเป็นห่วงแต่ปากก็ยังคงไม่หยุดบ่นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำอะไรไม่ระวังจนตัวเองเกิดอันตรายแบบนี้

ชายหนุ่มรีบถามหายาที่ไว้สำหรับนวดบรรเทาปวดเพื่อมาทาแล้วกดนวดผ่อนคลายให้กับสาวน้อยที่ตอนนี้ใบหน้าเฉเกเมื่อรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้า

“เดี๋ยวขวัญทำเองค่ะ”

หญิงสาวพยายามจะแย่งยาทาแก้ปวดจาก ชายหนุ่มที่กำลังนั่งจับเท้าของเธอบีบไปมาแต่ก็ไม่เป็นผล เขากลับเงยหน้าขึ้นมาและทำสายตาดุให้เธอรู้ว่าเวลานี้เธอไม่ควรจะดื้อแต่ควรจะอยู่เฉยๆ

ภาพที่เห็นตรงหน้าบวกกับเครื่องดื่มที่หญิงสาวกินไปถึงมันจะแค่เพียงไม่กี่แก้วมันทำให้เธอรู้สึก เศร้าใจกับชีวิตตัวเอง คนเราเมื่อเวลามีความทุกข์อะไรก็ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เลวร้ายก็จะประดังเข้ามาหาเสมอ

“คุณร้องไห้ทำไม”

ตุลธรเปลี่ยนจากนั่งที่พื้นลุกมานั่งโซฟาข้างสาวน้อยใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่ของเธอเพื่อให้ใบหน้าของหญิงสาวหันมาจ้องมองกับเขาเพื่อรอคำตอบ

“ขวัญแค่รู้สึกเหนื่อย มันก็เลยโกรธตัวเองที่ทำอะไรแค่นี้ก็ทั้งเหนื่อยและท้อในขณะที่พ่อแม่ของขวัญป่านนี้ท่านก็ยังไม่ได้นอนต้องทำงานหาเงิน ก็แค่รู้สึกน้อยใจในชีวิตตัวเองที่มันน่าจะทำอะไรได้ดีกว่านี้”

น้ำตาหยดลงแก้มของหญิงสาวทำให้อีกฝ่ายทำอะไรไม่ถูกนอกจากดึงตัวเธอเข้ามากอดหวังว่าอ้อมกอดของเขาจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

“คนเราเหนื่อยกันได้ เหนื่อยก็แค่พักแล้วก็สู้ต่อ”

ขวัญรดาปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม สองมือของเธอกอดไปที่แผ่นหลังของคนตัวสูง ถึงแม้สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันอาจจะไม่ค่อยเหมาะสมแต่อ้อมกอดของเขามันทำให้หัวใจของเธอรู้สึกไม่โดดเดี่ยว

ตุลธรค่อยๆใช้สองมือจับไหล่ทั้งสองข้างของอีกฝ่ายดึงออกจากตัว จ้องมองใบหน้าขาวสวยที่ตอนนี้มี หยดน้ำตา ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เธอทำให้เขารู้สึกว่าบางทีคนเราก็คิดว่าชีวิตตัวเองมีความทุกข์มากที่สุดเพียงเพราะเราไม่ได้เห็นความทุกข์ของคนอื่น ชีวิตของขวัญรดาทำให้เขารู้สึกว่าเขาโชคดีและมี ทุกอย่างมากพอที่พร้อมจะแบ่งปัน