ความแตกต่าง(2)

ตุลธรนั่งลงบนโซฟาข้างๆกับสาวน้อยด้วยรอยยิ้มที่ดูสุภาพโดยที่ตอนนี้เขาก็ยังคงมีแก้วเครื่องดื่มอยู่ในมือ ตั้งแต่เริ่มงานวันเกิดของน้องสาวเขาเองก็ดื่มไปหลายแก้วเพราะรู้สึกมีความสุขและสนุกร่วมไปกับรอยยิ้มของฤทัยน้องสาวสุดที่รักที่เขาพร้อมจะตามใจเธอทุกอย่าง

“เคยมีคนบอกกับผมว่าคนที่เป็นเพื่อนสนิทกันก็มักจะมีอะไรคล้ายๆกันแต่เท่าที่ผมเคยสังเกตดูเหมือนว่าคุณจะมีอะไรที่แตกต่างจากเพื่อนๆ”

“แตกต่างอย่างไรคะ”

หญิงสาวเอียงตัวหันไปทำหน้าสงสัยใส่คนที่กำลังพูดเพราะสำหรับตัวเธอแล้ว เธอรู้สึกว่าเธอเองกับเพื่อนๆทั้ง 3 คนก็มีความคิดอะไรตรงกันถึงแม้จะมีบุคลิกไม่ตรงกันบ้างก็ตาม

“ดูสิ 3 คนเขาก็ทั้งร้องเพลงและเต้นแต่คุณกลับมานั่งเงียบอยู่ตรงนี้ เมื่อตอนที่ผมเข้าไปคุย ทุกคนก็มีคำถามมากมายมีคุณเองคนเดียวที่เอาแต่เงียบไม่เห็นคุยกับผมสักคำ”

ชายหนุ่มยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่มอีกครั้ง ก่อนที่จะส่งรอยยิ้มแสนหวานให้คนตรงหน้า เหมือนกำลังต้องการบริหารเสน่ห์เพราะรู้ตัวว่าตัวเองนั้นมีเสน่ห์ไม่เป็นรองใคร

“ไม่เกี่ยวหรอกค่ะ มันน่าจะเป็นที่ความชอบมากกว่า จริงๆแล้วเราทั้ง 3 คนก็มักจะมีความคิดอะไรที่ตรงกันอยู่เสมอ นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่เราเป็นเพื่อนสนิทกันมากๆก็ได้ค่ะ”

ขวัญรดายังคงตอบโดยไม่แม้แต่จะกล้าสบตาคนตรงหน้า รอยยิ้มของเขามันทำให้เธอรู้สึกเสีย ความเป็นตัวตน หญิงสาวจึงเลือกที่จะมองไปทางอื่นหรือบางครั้งก็ก้มมองมือตัวเองที่กำลังจับกันแน่นอยู่บนตัก

ทั้งสองคนนั่งคุยกันด้วยเรื่องทั่วไปโดยเฉพาะเรื่องที่ชายหนุ่มอยากรู้ว่าเพื่อนของน้องสาววางแผนอนาคตไว้อย่างไรหลังจากที่เรียนจบ บทสนทนาที่ดูจริงจังเมื่อพูดถึงอนาคตทำให้ทั้งสองลืมหันไปดู 3 สาวที่กำลังเต้นและร้องเพลงกันอย่างสนุกสนานเมื่อหันไปดูอีกทีจึงพบว่าทั้งสามคนนอนหลับอยู่บนโซฟาแล้ว

“หลับกันหมดแล้ว”

ขวัญรดาเมื่อเห็นภาพตรงหน้าจึงรีบเดินไปหยิบกระเป๋าและเตรียมจะออกไปข้างนอกเพราะตอนที่เธอมางานเลี้ยงเธอมากับออมสินแต่ตอนนี้ในเมื่อ อีกฝ่ายนอนหลับไปแล้วเธอคงต้องเรียกรถแท็กซี่ให้พาเธอไปส่งที่บ้าน

“คุณจะไปไหนทำไมไม่นอนที่นี่” ตุลธรรีบเดินตามออกมาที่หน้าประตู

“ฉันต้องรีบกลับไปบ้านค่ะยังไม่ได้ขุนหมากับแมวเลยและตอนเช้าก็ต้องทำกับข้าวไว้ให้พ่อกับแม่เพราะคืนนี้ทั้งคู่เข้ากะดึกที่โรงงานค่ะ”

หญิงสาวหันมาตอบก่อนที่จะรีบสวมรองเท้าด้วยความเร่งรีบเพราะยิ่งปล่อยเวลาให้ดึกไปกว่านี้เธอกลัวว่าหน้าหมู่บ้านจะไม่มีรถแท็กซี่ขับผ่าน

“คุณยืนรอผมอยู่ตรงนี้ ผมจะรีบไปเอารถ ดึกแล้วนั่งรถกลับคนเดียวถ้าคุณเป็นอะไรไปผมกับน้องจะรู้สึกผิดแค่ไหน”

คนร่างสูงรีบเดินตรงไปยังโรงรถโดยไม่รอคำตอบว่าอีกฝ่ายจะยินยอมให้เขาไปส่งไหมเพราะ ตุลธรคิดว่าเขาจะไม่มีทางยอมให้หญิงสาวตัวเล็กที่ รุ่นราวคราวเดียวกับน้องสาวของเขาต้องนั่งรถกลับบ้านในเวลากลางคืนแบบนี้คนเดียวแน่นอน