ก้าวแรก(1)

ตอนที่ 3

ก้าวแรก

ขวัญฤดีมองไปรอบตัวซึ่งเป็นบ้านเช่าหลังใหญ่ที่คุณหมอเช่าไว้ให้สำหรับเธอ โดยที่ตัวเขาเองได้บอกไว้ว่าคงไม่ได้มาพักอยู่ที่นี่

“คุณไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้น อยากได้อะไรก็ส่งข้อความไปบอกแล้วผมจะจัดหามาให้”

คุณหมอปราชญ์เดินไปเปิดประตูห้องนอนเพื่อให้ขวัญฤดีรู้ว่าเธอจะต้องนอนอยู่ที่ห้องไหนเพราะบ้านหลังนี้มีด้วยกันหลายห้อง

“วางไว้ตรงนั้นเลยกระเป๋า เดี๋ยวผมไปยกเองท้องอ่อนอยู่แบบนั้นยังจะมายกอะไรหนักๆอีก”

ขวัญฤดีรู้สึกใจชื้นขึ้นมาที่อย่างน้อยเขาก็ยังคงเป็นห่วงเธอกับลูกถึงแม้ว่ามันจะไม่มีความรู้สึกอื่นเลยก็ตาม

“คุณหมอคะ”

สาวน้อยที่ตอนนี้เป็นแค่เพียงคนตกงานหันไปพูดกับคุณหมอที่กำลังเดินยกกระเป๋าตามหลังเธอมาด้วยท่าทางเกรงใจ

“พอจะช่วยหางานให้ขวัญทำบ้างได้ไหมคะเพราะลาออกมาแบบนี้ก็คงไม่มีรายได้ส่งให้พ่อกับแม่ถ้ามีงานอะไรที่พอจะเอามาทำได้ที่บ้านฝากคุณหมอช่วยดูให้หน่อยนะคะ”

คนท้องพูดเสียงอ่อยลงเมื่อเธอต้องเอ่ยถึงพ่อและแม่เพราะมันยังคงเป็นความรู้สึกผิดอยู่ในหัวใจที่วันนี้ลูกสาวที่เป็นความหวังเดียวของบ้านต้องมาท้องแบบนี้ถ้าพ่อแม่รู้ก็คงจะรู้สึกอายที่มีลูกสาวทำตัวแย่ๆ

“เรื่องนั้นเดี๋ยวผมจะจัดการให้ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่คุณอุ้มท้องลูกของผมอยู่”

คุณหมอยังคงเป็นคนพูดน้อย เขาไม่ได้อธิบายอะไรมากไปกว่านี้ถึงแม้จะรู้ว่าคนฟังยังสงสัยอยู่ว่า เขาจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร

ขวัญฤดีถูกคุณหมอสั่งให้จดรายการของใช้ที่จำเป็นที่เธอต้องการเพราะเขาจะออกไปซื้อหา ทุกอย่างมาให้เพราะไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเธอมีตัวตนอยู่ที่นี่

จากตอนแรกที่ขวัญฤดีคิดว่าการที่เธอได้มาอยู่กับคุณหมอมันคงจะทำให้เธอรู้สึกดีกว่าการที่ต้องอุ้มท้องอยู่คนเดียวเพราะเธอเฝ้าคิดว่าจะหาคำตอบอย่างไรให้กับเพื่อนพนักงานในเมื่อเธอไม่มีแฟนแต่เธอกลับกำลังตั้งท้องและสักวันท้องของเธอก็จะต้องโตออกมาให้ทุกคนเห็นเธอจึงคิดว่าการอยู่ที่นี่คงดีกว่าการต้องไปทำงานที่เดิมแต่แค่เพียงเธอเดินทางมาถึงในวันแรกมันกลับรู้สึกเหงาว้าเหว่อย่างบอกไม่ถูกถึงตอนนี้ยังมีคุณหมออยู่ด้วยแล้วถ้าในเวลาที่เธอต้องอยู่คนเดียวเธอจะรู้สึกเหงาขนาดไหน ครั้นจะออกไปเดินเล่นข้างนอกก็ทำไม่ได้

นับตั้งแต่วันที่ขวัญฤดีเดินทางมาถึงที่บ้านที่ คุณหมอจัดหาไว้ให้ เธอก็แทบจะใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้คนเดียวคุณหมอจะมาหาเธอแค่เพียงวันละไม่กี่ชั่วโมงเพื่อนำของกินมาส่งให้เธอทั้งที่ก็รู้ว่าเธอสามารถทำกับข้าวเองได้แต่เขาก็คงจะสงสารที่เธอจะต้องกินแต่ของเดิมๆทุกวัน