บทที่ 1/1 ภากร

พันธะรักซ่อนร้าย  Bad Romance

บทที่ 1/1 ภากร

โดย Queenie P.

หนุ่มหล่อในชุดสูทสีเข้ม กำลังนั่งเอนกายบนเก้าอี้ในห้องทำงาน ภายใต้กรอบแว่นมีแววตาเป็นประกาย ฉายแววดีใจอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่สายตาคมจดจ้องไปที่โทรศัพท์มือถือ ปากบางหยักสวยได้รูปของเขาค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมาอย่างพึงใจ ก่อนที่มันจะหุบลงทันที คิ้วหนาเข้มเริ่มขมวดเป็นปม

ครืด ครืด ข้อความใหม่ คุณนายไข่มุก

มิชชั่น คอมพลีท ค่าจ้างของฉัน คือ …จากนี้ไป ไม่ว่าเจ้าสัวฌานจะเสนออะไรมา ขอให้คุณปฏิเสธเท่านั้น!!

“เจ้าสัวฌาน งั้นเหรอ ทำไม? ”

หลังจากได้รับข้อความจากบุคคลปริศนา ภากรก็รีบกดเบอร์ไปยังเลขหมายนั้นทันที และเป็นไปตามคาดปลายทางที่เรียก ไม่สามารถติดต่อได้เช่นเคย ข้อความที่เพิ่งได้รับสร้างความแปลกใจ และความสงสัยให้เขาอย่างมาก เขาถอนหายใจออกมาหลังจากพยายามใช้ความคิดอย่างหนักแต่ทว่าก็ไม่สามารถตีความข้อความนั่นได้อยู่ดี

ชายหนุ่มเลื่อนไปดูคลิปวิดีโอ ที่เขาได้รับมาก่อนหน้านี้ เป็นภาพหญิงสาว ที่เขาพยายามตามหามาตลอด 3 ปี เธอดูเปลี่ยนไปมาก แต่ถึงอย่างนั้นความสะสวยบนใบหน้าใจดีไม่ได้ลดหายไปเลย เธออยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อม แต่ทำไมสำหรับเขาแล้วช่างยากเย็นเหลือเกินในการตามหาเธอ

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงมากกว่า 180 เซนติเมตร ก้มดูที่อยู่ในมืออีกครั้ง ก่อนจะก้าวเท้ายาวออกจากห้องทำงานไป ตอนนี้เวลาราว 6 โมงเย็น ภายในบริษัทเหลือคนทำงานบางตาไปมาก

“นายจะกลับแล้วเหรอ แล้วเรื่องประชุมบอร์ดวันมะรืนนี้ล่ะ? ” กฤตเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงของเพื่อนรักเดินอมยิ้มออกมา

“ฉันจะออกไปหากาแฟแถวนี้กินหน่อย เดี๋ยวอีก 3 ชั่วโมง จะกลับเข้ามาใหม่” ภากรรีบผละออกมาทันทีโดยไม่เปิดช่องให้เพื่อนรักได้ซักต่อ

ค่าเฟ่แห่งหนึ่ง

โต๊ะตัวริมสุดของร้าน ซึ่งเป็นมุมส่วนตัวที่ปลอดสายตาผู้คนที่กำลังเดินขวักไขว่ไปมาภายในร้าน ชายหนุ่มเลือกนั่งมุมนี้เพื่อรอพบใครบางคนอย่างใจจดใจจ่อ

ไม่นานเกินรอ หญิงสาวร่างบางระหง ผมสีดำขลับ ผิวสีแทนเนียนละเอียด ในชุดเดรสเข้ารูปที่เน้นส่วนสัดเว้าโค้ง จนผู้ที่พบเห็นต้องแอบลอบกลืนน้ำลาย หล่อนคลี่ยิ้มหวานเย้ายวนตาเป็นประกายเมื่อสบตาเข้ากับตาคมกริบของภากร

ภากรรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ดูเหมือนว่าเธอจะจำเขาได้ทันทีที่เห็น ทั้งที่ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปจากเดิมราวคนละคน อีกทั้งท่าทาง และกริยาของเธอเปลี่ยนไปราวไม่ใช่เธอคนเดิม

“คุณภาค ใช่มั้ยคะ ? ” สาวสวยตรงหน้าทักทายเขาทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ

“ครับ ผมเองภากร สวัสดีครับคุณส้มในที่สุดเราก็ได้เจอกันอีกครั้ง”

ภากรยื่นมือออกไปกล่าวทักทายหญิงสาว ทั้งคู่จับมือกันอยู่เนิ่นนาน สายตาประสานสื่อความหมายที่พอจะเดาได้กับความรู้สึกนึกคิดของอีกฝ่าย

สาวสวยตรงหน้าเขยิบกายเบียดเข้าหาร่างหนา ขาเรียวยกไขว่ห้างขึ้นจนกระโปรงร่อนขึ้นสูง จากท่านั่งและด้วยระดับสายตาของชายหนุ่ม ทำให้เขามองเห็นเนินอกอวบอิ่ม ที่กำลังขยับไปมาตามจังหวะการขยับตัวของสาวเจ้า

“ส้ม ดีใจจังเลยค่ะ ที่ได้เจอคุณภาคอีกครั้ง คุณภาคสบายดีมั้ยคะ? แล้วช่วงที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้างคะ? ส้มขอโทษด้วยนะคะ ที่ไม่ได้ติดต่อหาคุณเลย”

“ผมสบายดีครับ ที่ผ่านมาผมก็พยายามตามหาคุณมาตลอด คุณล่ะครับ.. ทำอะไรอยู่ที่ไหนตอนนี้? ”

“เอ่อ…ส้ม ตอนนี้กำลังตกงานค่ะ ส้มว่าจะสมัครหางานตามบริษัทดูค่ะ” หญิงสาวตอบออกมา ทำท่าตีหน้าเศร้า

“ทำงานบริษัทเหรอครับ? แต่คุณส้มจบพยาบาลมานะครับ และผมคิดว่าคงหางานได้สบาย ๆ ” ภากรขมวดคิ้วเป็นปมก่อนถามออกไป

“พยาบาลเหรอคะ ? …เอ่อ.. ส้มไม่ได้ทำงานนั้นแล้วล่ะค่ะและก็ไม่อยากกลับไปทำอีกแล้ว คือ ส้มเจอประสบการณ์ไม่ดีมา จนมันเป็นฝันร้ายตลอดหลายปีมานี้ ส้ม…” หญิงสาวหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องเล่าก็ได้ครับถ้าคุณยังไม่พร้อมจะพูดถึงมัน เรื่องงานเดี๋ยวผมจะดู ๆ ให้ คุณส้มถนัดอะไรบ้างล่ะครับ ? ”

“เอ่อ….เอาไว้ก่อนก็ได้ค่ะ วันนี้เราอุตส่าห์ได้เจอกัน อย่าคุยเรื่องเครียด ๆ เลยนะคะ” เธอส่งยิ้มหวานให้เขาอีกรอบก่อนจะเริ่มใช้นิ้วเรียวเกลี่ยไล้ไปตามลำแขนแน่นแข็งแรงของภากร

“…..ครับ”

ความสงสัยมากมายผุดขึ้นมาในหัวของชายหนุ่ม แต่นั่นไม่ได้สำคัญเท่าการได้เจอเธอในวันนี้ ทั้งคู่คุยเรื่อยเปื่อยกันอีกราวเกือบ 2 ชั่วโมง

“คุณภาค สนใจไปต่อกับส้มมั้ยคะ นี่เพิ่งหัวค่ำเองอีกเดี๋ยวร้านนี้ก็จะปิดแล้ว เราไปหามุมที่ส่วนตัวกว่านี้คุยกันดีมั้ยคะ ? ”

ส้มเอ่ยชวนขณะที่ใช้สายตายั่วยวนเชื้อเชิญไม่หยุด ทำเอาคนตรงหน้าใจแกว่ง

“ผมก็อยากไปต่อนะครับ แต่ผมต้องกลับเข้าออฟฟิศอีกรอบ พอดีมะรืนนี้มีประชุมบอร์ดผู้บริหาร งานนี้สำคัญมาก”

“ว้า เสียดายจัง แล้วเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่คะ ? ” เธอกระซิบถามเสียงกระเส่าข้างหูเขา

“เอ่อ… วันมะรืนหลังประชุมเสร็จ ดีมั้ยครับ? ” ภากรเอียงหน้าเข้าหา ตอบออกไปเสียงแผ่วเบา ตาคมก็มองต่ำลงไปที่ริมฝีปากอิ่มที่เผยอเล็กน้อย ตอนนี้ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนที่รดใส่กัน

“ห้ามเบี้ยวนะคะ ส้มจะรอคุณค่ะ”

พูดจบเธอก็กดปากอวบอิ่มไปที่ปากหยักได้รูปของชายหนุ่มทันที ก่อนจะลุกเดินออกไป ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งเหวอมองตามตาปริบ ๆ ตามด้วยยิ้มกว้างหุบไม่ลง เขานั่งครุ่นคิดถึงสาวสวยที่เพิ่งเดินจากไปอยู่นาน ก่อนจะคว้ากุญแจรถที่มันถูกวางไว้บนโต๊ะออกจากร้านไป….

..........

ภายในตึกเงียบและมืดลงมีแค่แสงไฟบางจุดเท่านั้นที่ยังเปิดสว่างไว้ ร่างสูงก้าวเท้าไปยังห้องทำงานของตนอย่างใจลอย แต่ทันทีที่ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกกว้าง เขาก็พบกับแขกไม่ได้รับเชิญยืนจังก้าอยู่กลางห้องทำงาน

ร่างสูงเข้ามาประชิดตัวคนตรงหน้าทันที แต่คนตัวเล็กกว่าก็ไวไม่แพ้กัน หล่อนเบี่ยงตัวหลบทันที ทั้งคู่เริ่มออกลวดลายปล่อยหมัด เหวี่ยงสลับไปมา อย่างไม่มีใครยอมใคร ในที่สุดชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายเพลี้ยงพล้ำ เมื่อรู้ตัวอีกทีคนตรงหน้าก็ประชิดจู่โจมด้วยริมฝีปากอ่อนนุ่มที่มีกลิ่นสตรอว์เบอร์รี่ปนมากับรสหวานของจูบนั่น และเมื่อสบโอกาสหล่อนก็ใช้จังหวะหนีเร้นกายไปยังลานจอดรถ กระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์คันโตที่มีชายชุดดำแล่นมาจอดรับ ทำให้ทั้งคู่รอดการจับกุมของเขาไปได้

ชายหนุ่มร่างสูงกับเพื่อนทนายคู่ใจเดินปรี่อย่างหัวเสียกลับมายังที่ห้องทำงานต้นเหตุทันที เมื่อตรวจสอบดีแล้วไฟล์งานที่ถูกขโมยไป ล้วนมีผลกับการประชุมบอร์ดบริหารในวันมะรืนนี้ทั้งสิ้น รวมทั้งข้อมูลเกี่ยวกับโครงการต่าง ๆ

ภากรกัดฟันกรอด กำหมัดแน่นจนเส้นหลังมือปูด นัยน์ตาตาคมมองกวาดไปทั่วหน้าจอที่บันทึกเหตุการณ์ก่อนหน้าอย่างเอาเรื่อง มือข้างนึงของเขาก็หยิบชิ้นส่วนของแท่งอมยิ้มรสสตรอเบอร์รี่ที่นางโจรสาวทิ้งไว้ให้เขาดูต่างหน้าหรืออีกนัยหนึ่งเพื่อเป็นการตอกย้ำว่าหล่อนไม่ได้กลัวการถูกจับได้ แต่เป็นเขาต่างหากล่ะที่ไม่มีทางจับหล่อนได้อย่างแน่นอน…นั่นเอง….