ตอนที่9 หนีหน้า

ตอนที่9 หนีหน้า

ชายหนุ่มได้ยินคำพูดของคนตัวเล็กที่เอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจก็พ่นลมหายใจออกมาทันที ไม่อยากต่อปากต่อคำอะไรกับเธอในตอนนี้ เขาเลือกที่จะเงียบไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาจนกระทั่งผ่านไปสักพักเสียงสะอื้นไห้ก็เงียบไป คนตัวเล็กในตอนนี้หลับไปแล้ว เพราะความเหนื่อยล้าทำให้แก้มใสหลับไปในที่สุด เหมันต์อดไม่ได้ที่จะลอบมองคนตัวเล็ก คิดแล้วก็หนักใจขึ้นมาที่ทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่ปล่อยให้เรื่องราวกลายมาเป็นแบบนี้จนได้ แต่ในเมื่อเกิดขึ้นแล้วเขาก็ไม่คิดจะปล่อยให้คนตัวเล็กไปจากชีวิตเขาแล้ว มันไม่ใช่เพราะความรักแต่เป็นเพราะความหวงของต่างหาก เธอก็เหมือนเป็นสมบัติชิ้นหนึ่งของเขานั่นแหละเธอเป็นของเขาตั้งแต่ต้น

เช้าของอีกวัน

เสียงโทรศัพท์ของเหมันต์สั่นตั้งแต่เช้าเขาลืมตางัวเงียขึ้นมาดูดีที่ตั้งปิดเสียงเอาไว้ไม่งั้นคนตัวเล็กที่ยังนอนหลับพริ้มอยู่ข้างกาย ชายหนุ่มตัดสินใจไม่รับสายเพราะเขาเองก็ยังง่วงอยู่จนกระทั่งหลับไปอีกครั้ง แก้มใสรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาความทรงจำอันเลวร้ายเมื่อคืนยังแล่นอยู่ในหัวเธอมองชายหนุ่มที่ยังนอนหลับสนิทก็อยากจะฆ่าเขาให้ตายนักแต่คนตัวเล็กก็ได้แค่คิด เธอจะกล้าทำอะไรแบบนั้นที่ไหนกันล่ะ หญิงสาวขยับกายลงจากเตียงให้เบาที่สุดเพราะไม่ต้องการให้รุ่นพี่ใจร้ายรู้สึกตัวตื่นตอนนี้ แต่พอหญิงสาวก้าวเท้าลงพื้นก็ต้องเบ้หน้าออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บกับส่วนกลางใจสาว แก้มใสได้แต่กัดฟันด่าทอชายหนุ่มในใจที่ทำให้เธอมีสภาพแบบนี้

ผ่านไปสักพัก

ในที่สุดหญิงสาวก็หอบสังขารกลับมาถึงห้องพัก ทันทีที่แก้มใสเปิดประตูเข้ามาเห็นสภาพของเพื่อนอย่างน้ำหวานที่ไม่ได้แตกต่างจากเธอเลยก็ตกใจไม่น้อย

“หวาน ทำไมเธอเป็นแบบนี้”คนตัวเล็กเอ่ยถามเพื่อนออกไปด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“เธอไปไหนมา เป็นอะไรรึเปล่าแก้ม”แต่กลายเป็นน้ำหวานที่เห็นเพื่อนกลับมาที่ห้องก็รีบถามกลับไปทันที

“ฉัน เอ่อ ฉันไม่เป็นอะไร”ปากบอกว่าไม่แต่ทว่าแววตาของแก้มใสเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

“แน่ใจนะ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม”

“ฉันต่างหากที่ควรถามเธอ ทำไมสภาพของเธอถึงเป็นแบบนี้ ไอ้พี่นั้นทำอะไรเธองั้นเหรอ”เพียงแค่ได้ยินคำถามน้ำตาของน้ำหวานก็เอ่อล้นทันที สภาพของหญิงสาวในตอนนี้มันไม่สามารถโกหกอะไรได้เลยจริงๆ

“ฮึก เขาเลวที่สุด ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับฉัน”นึกถึงน้ำหวานก็ยิ่งเสียใจกับสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทำกับเธอแบบนี้ แก้มใสเองก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกันเธอดึงเพื่อนเข้ามากอดเอาไว้แน่นทันที

“แก้ม ฉันเกลียดเขา ไม่อยากเจอหน้าเขาอีกตลอดไปด้วย”น้ำหวานเอาแต่สะอื้นไห้ออกมาเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืนนี้

“ฉันก็เกลียดผู้ชายคนนั้นเหมือนกัน เกลียดเพื่อนเขาด้วย เกลียดที่สุด!”พอเพื่อนพูดถึงเรื่องนี้น้ำหวานที่ยังรู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้เมื่อคืนก็เอ่ยถามเพื่อนออกมาทันที

“ว่าแต่ทำไมเธอกับพี่เหมันต์ถึงเป็นคู่หมั้นกันได้ล่ะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”แก้มใสถอนหายใจออกมาเมื่อนึกถึงพันธะของเธอกับเหมันต์

“อันที่จริงฉันกับเขาหมั้นหมายกันมาตั้งนานแล้ว คือพ่อแม่เรารู้จักกันน่ะ เมื่อก่อนฉันเองก็ชอบเขา ชอบตั้งแต่ยังเด็กแต่นั้นมันก็นานมาแล้ว หลังจากที่ฉันรู้ว่าเขาเกลียดขี้หน้าฉัน เบื่อฉันมากขนาดไหนฉันก็ไม่อยากเป็นคู่หมั้นของเขาอีกต่อไป.....”แก้มใสเริ่มเล่าเรื่องราวตัวเองออกมา ในตอนนี้เธอไม่มีความลับอะไรอีกแล้วเธอเชื่อใจเพื่อนสนิทคนนี้จึงอยากแบ่งปันความรู้สึกของตัวเองให้เพื่อนได้รับรู้

อีกด้าน

“หายไปไหนว่ะ!”เหมันต์หงุดหงิดไม่น้อยที่ตื่นมาแล้วไม่เจอคนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างกาย ไม่คิดว่าแก้มใสจะหนีกลับไปก่อนยังไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยเธอก็หนีเขาไปเสียแล้ว

“บ้าฉิบ คิดว่าจะหนีคนอย่างฉันได้งั้นเหรอแก้มใสฝันไปเถอะ!”ใบหน้าของชายหนุ่มเผยความร้ายกาจออกมา ในเรื่องนี้เขารู้วิธีที่จะจัดการคนตัวเล็กแล้ว ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาพ่อแม่ของตัวเองทันทีก่อนจะพูดเรื่องที่แก้มใสกลับมาแล้ว

ผ่านไปพักใหญ่

แก้มใสกับน้ำหวานเดินทางมาที่คิงบาร์เพื่อที่พวกเธอจะลาออกจากที่ทำงาน เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้พวกเธอไม่อยากมาเหยียบที่แห่งนี้อีก แก้มใสเองก็คิดว่าดีแล้วที่เพื่อนไม่อยากทำงานที่นี่ต่อ ที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ควรจะมาเลยด้วยซ้ำ

“พี่เข้าใจ เอ่อ เดี๋ยวพี่โอนค่าแรงให้นะ”แนนนี่รู้สึกผิดในใจแต่เธอก็ทำเหมือนไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น พอหญิงสาวบอกว่าอยากลาออกเพราะเรียนหนักเธอก็ไม่ได้รั้งอะไรเอาไว้

“ขอบคุณค่ะ”น้ำหวานพูดตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกมาจากสถานที่บันเทิงแห่งนี้ เพราะไม่อยากอยู่ที่นี่นานนักหรอก ความทรงจำอันเลวร้ายมันหลอกหลอนเธอ แต่พอน้ำหวานกับแก้มใสจะเดินไปยังหน้าร้านก็ต้องชะงักเมื่อเห็นกลุ่มรุ่นพี่ทั้งสองที่พวกเธอไม่อยากจะเจอปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ได้ยังไงกัน

“มานี่มีเรื่องจะคุยด้วย”เหมันต์พูดขึ้นเขาหงุดหงิดไม่น้อยเลยกับคำพูดของคนตัวเล็กเมื่อคืน

“ปล่อยแก้มนะ แก้มไม่มีอะไรจะคุยกับพี่อีก”

“แต่ฉันมี พ่อแม่ฉันก็มีเรื่องจะคุยกับเธอด้วยไม่สิ ไม่ใช่แค่พ่อแม่ฉันพ่อของเธอก็ด้วย”

“นี่พี่บอกพ่อแก้มเหรอ?”ใบหน้าจิ้มลิ้มเผยความไม่พอใจออกมาที่ชายหนุ่มตรงหน้าไปบอกพ่อของเธอแล้ว เรื่องที่เธอหนีท่านกลับมาเรียนต่อที่นี่โดยไม่บอกอะไรเลย

“ใช่ ริอาจจะเป็นเด็กเลี้ยงแกะก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ มานี่”

“ไม่ไป!”แก้มใสพยายามดีดดิ้นแต่ก็ถูกเหมันต์อุ้มพาดบ่าออกไปแล้ว

ทันทีที่หญิงสาวถูกพากลับมาที่คอนโดแห่งนี้ได้สำเร็จเธอก็หันหน้าไปโวยวายใส่คนตัวสูงทันที แก้มใสไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ต้องมายุ่งมาบีบบังคับเธอด้วยแถมยังไปฟ้องพ่อเธออีก ไม่ทันจะได้พูดอะไรออกไปเสียงโทรศัพท์ของคนตัวเล็กก็ดังขึ้นมาพอเห็นว่าเป็นเบอร์โทรของใครใจของแก้มใสก็ตกทันที

‘พ่อ’

บิดาโทรเข้าเบอร์นี้แสดงว่าท่านรู้เรื่องจริงๆ ว่าเธออยู่ประเทศไทย หญิงสาวไม่กล้ารับสายเธอกลัวจริงๆ ว่าจะถูกบิดาดุท่าทีของเธออยู่ในสายตาของเหมันต์ทุกอย่างเขาบอกครอบครัวเขาท่านก็คงไปบอกบิดาของเธอแล้วสินะสีหน้าของคนตัวเล็กถึงได้เป็นแบบนี้

“รับสายสิ คิดว่าหนีความจริงพ้นเหรอ”

“เพราะใครล่ะที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้!”

“โทษฉันไม่ได้เธออยากเป็นเด็กเลี้ยงแกะทำไมล่ะ”ชายหนุ่มเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าคนตัวเล็กจะกล้าโกหกพ่อของตัวเองแบบนี้

สีหน้าของแก้มใสถอดสีพอสมควรท้ายที่สุดคนตัวเล็กก็ต้องรับสายของผู้เป็นพ่อ เธอเดินเลี่ยงออกมาไม่อยากพูดคุยกับบิดาในตอนที่ใครอีกคนอยู่ตรงนี้ การกระทำของเธอทำให้เหมันต์หัวเราะในลำคำขึ้น ท่าทีที่แตกต่างจากเหมือนก่อนมันทำให้เขาไม่ชอบใจจริงๆ

หลังจากที่วางสายแก้มใสก็ถอนหายใจออกมาดังเฮือก บิดาของเธอให้กลับไปหาในวันหยุดนี้ จากน้ำเสียงท่านดูโกรธมากจริงๆ เห็นว่าแม่ของเธอก็ถูกบ่นไปด้วยที่รู้เห็นเรื่องนี้แต่ไม่ยอมบอกท่าน หญิงสาวเดินตรงมายังโซฟาที่มีร่างสูงนั่งอยู่เพราะความไม่พอใจทำให้แก้มใสไม่อยากพูดคุยอะไรกับเขาอีกเธอเลือกที่จะเดินออกไปจากที่นี่ ไม่สนใจว่าเขาจะคิดยังไง

“จะไปไหน?”เหมันต์หันหน้าไปถาม แววตาของเขามีความไม่พอใจอยู่ไม่น้อยเลย

“ไม่ใช่เรื่องของพี่”เธอกระแทกเสียงตอบ นึกถึงสิ่งต่างๆ ที่ชายหนุ่มทำเอาไว้กับเธอมันทำให้เธอไม่พอใจจริงๆ แต่ทว่าสิ้นคำพูดของเธอร่างสูงของเหมันต์ก็ลุกขึ้นจากโซฟาก่อนที่เขาจะตรงมาหาเธออย่างรวดเร็ว

“ใครให้ไปไม่ทราบ”ไม่ได้พูดเพียงเท่านั้น มือหนาของชายหนุ่มยังยกขึ้นมาคว้าข้อมือของแก้มใสเอาไว้อีกด้วย

“ปล่อยนะ”

“ไม่ปล่อย”

“เอ๊ะพี่เป็นบ้าอะไรห๊ะ มายุ่งทำไมปล่อยฉันจะกลับหอ”เธอบิดแขนเพื่อที่จะได้เป็นอิสระจากผู้ชายคนนี้แต่ดูเหมือนยิ่งเธอพยายามมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งลงแรงกับเธอมากขึ้นไม่คิดที่จะปล่อยแขนเธอไปง่ายๆ

“ไม่ให้กลับ นอนนี้”ดวงตาทั้งสองข้างของหญิงสาวจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจกับการกระทำของผู้ชายคนนี้

“ไม่ ปล่อย!”แต่สิ่งที่ผ่านมามันทำให้เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อีก เหมันต์จ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่มีความดื้อรั้นอย่างชัดเจนยิ่งเห็นเธอทำท่าทีแบบนี้ใส่เขามากเท่าไหร่ มันก็ทำให้เขาไมาอยากจะปล่อยเธอไปง่ายๆ

“ไม่ปล่อย นอนที่นี่อย่าให้พูดซ้ำและฉันจะไปเชียงใหม่กับเธอด้วย”

“ไปทำไม ใครให้ไปไม่ทราบ!”

“หึ ไปหาพ่อตาไง เธอลืมรึไงว่าเราเป็นอะไรกัน”

“กล้าพูดออกมาได้ยังไง ได้อยากจะไปนักก็ไปแต่บอกไว้เลยว่าการหมั้นของเราจะจบลงเพราะฉันจะไม่ทนเป็นคู่หมั้นของพี่อีกแล้ว”เธออยากหลุดพ้นจากผู้ชายใจร้ายคนนี้ ตอนที่เธอรักเขา เขาไม่เคยเห็นค่าที่ผ่านมาเธอผิดหวังและเจ็บซ้ำกับผู้ชายคนนี้ไม่น้อยเลยจนในวันนี้เธออยากจะพอแล้ว เธอไม่อยากกลับไปรู้สึกเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว

“อย่าดื้อด้านให้มากแก้มใสอย่าหาว่าไม่เตือน”

“ทำไมพี่จะทำอะไรฉัน!”คนอวดเก่งยังคงไม่เลิกท้าทาย เหมันต์ที่เริ่มทนไม่ไหวเขาจึงกระชากตัวเธอเข้าหาจนร่างนุ่มนิ่มกระแทกเข้าที่อกแกร่งของชายหนุ่ม

“ก็จะทำแบบนี้ไง!”