Episode 03 | ไขข้อสงสัยแต่ยิ่งสงสัย

"หึ!"

คริสเตียนถึงกับเหยียดยิ้มอย่างเย้ยหยันในทันที หลังจากที่ร่างบางวิ่งหนีออกไปด้วยความรีบร้อน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอนั้นกำลังเล่นตัว เพื่อให้ตัวเองดูมีค่ามีราคาขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง

"เธอดูจะโกรธมากเลยนะครับนาย" อีธานที่มองตามร่างบางของทอฝันไปเอ่ยขึ้นตามที่เห็น เพราะดูแล้วเธอคงจะไม่พอใจเอามาก ๆ ซึ่งมันดูต่างจากอารมณ์การเล่นตัว เหมือนผู้หญิงที่เข้าหาผู้เป็นนายของเขา ที่เขาเคยเจอมาอย่างสิ้นเชิง

"ใครสน ยิ่งยากกูยิ่งอยากได้"

เพราะคนอย่างเขาถ้าอยากจะได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งห้ามเขาได้

"คงรู้นะว่าจะต้องทำยังไง" คริสเตียนละสายตาจากร่างบางของทอฝันที่วิ่งเบียดผู้คนในผับไปจนลับสายตา ก่อนจะหันกลับมาพูดกับลูกน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจ

"ครับนาย" อีธานเองก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจในคำพูดของผู้เป็นนาย โดยที่ไม่ต้องซักถามอะไรให้มากความ

"อยากรู้นักว่ามันจะซักแค่ไหนกันเชียว หึ!"

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา…

เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว ที่นับตั้งแต่ทอฝันบังเอิญไปเจอกับคริสเตียนที่ผับอย่างไม่ทันตั้งตัว และไม่คาดคิดว่าเธอจะเจอเขาที่นี่ได้ ในหัวของเธอตอนนี้มีแต่คำถามอยู่ตลอดเวลา ว่าทำไมเธอถึงเจอเขาที่นี่ เขามาทำอะไรที่นี่ แล้วเธอจะเจอเขาอีกหรือเปล่า เพราะถ้าเลือกได้เธอก็คงไม่อยากจะเจอเขาอีกตลอดไป

"เสร็จยังฝัน ไปกินข้าวกันเถอะ" เสียงเรียกจาก ดาฬิน เพื่อนสาวคนสนิทของเธอเอ่ยถามขึ้น ทำให้ทอฝันต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นออกไปจากหัวให้หมด

"เสร็จแล้ว ๆ ไปเถอะหิวมากแล้วเนี่ย" ทอฝันหันไปตอบเพื่อน พลางหอบหนังสือขึ้นมาทำท่าจะเดินออกจากห้องเรียนไป

"จะไปไหนกันสาว ๆ " แต่ยังไม่ทันไร เบสที่นั่งอยู่ไม่ห่างก็เดินเข้ามาถามพลางเลิกคิ้วมองมาที่ทอฝันอย่างรอคำตอบ แม้จะได้ยินแว่ว ๆ แล้วว่าสองสาวจะไปหาอะไรทานกัน

"จะไปกินข้าว ไปป่ะ?" เป็นดาฬินที่เป็นคนเอ่ยตอบคำถามของเบส

"ไม่เคยปฏิเสธ" เบสเองก็ตอบรับทันทีพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะหันไปยิ้มบางอย่างอ่อนโยนให้กับทอฝัน

"ยิ้มไปก็แค่นั้นแหละ ทอฝันก็ยังไม่มองแกอยู่ดี" ดาฬินพูดอย่างรู้ทัน เพราะเธอเองก็รู้ดีว่าเบสนั้นคิดยังไงกับทอฝัน แม้ว่าทอฝันจะปฏิเสธมาตลอดก็ตาม แต่ดูเบสก็ไม่เคยคิดที่จะละความพยายามเลยสักนิด

"ถึงจะไม่มองแต่เราก็ไม่เคยคิดจะยอมแพ้นะ" เบสพูดพลางมองสบตากับทอฝันอย่างจริงจัง ถึงแม้เขาจะรู้ว่าในใจของเธอนั้นไม่เคยที่จะเปิดรับเขาเลยก็ตาม

"เราไปกินข้าวกันเถอะ" ทอฝันเอ่ยทำลายบรรยากาศชวนอึดอัดเมื่อถูกเบสจ้องมองและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ไหนจะคำพูดที่พูดออกมาตรง ๆ ว่าเขานั้นรู้สึกยังไงกับเธอ ก่อนที่เธอจะรีบเดินนำหน้าดาฬินและเบสไปทันทีเมื่อพูดจบ

"วันนี้ฝันไปรับไต้ฝุ่นหรือเปล่า" ในระหว่างที่นั่งทานข้าวกันอยู่ เบสก็ถามขึ้นมาทำลายบรรยากาศความเงียบบนโต๊ะอีกครั้ง

"วันนี้เราเลิกค่ำน่ะ เลยให้แม่ไปรับแทน" ทอฝันพูดพลางตักข้าวเข้าปาก ถ้าไม่ติดว่ากลัวลูกรอนานเธอก็คงจะไปรับเองเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เธอดันเลิกเรียนค่ำเกินไป ที่จะให้เด็กตัวเล็ก ๆ แบบนั้นรอเธอไหวได้ยังไง

"ถามแบบนี้แสดงว่าจะอาสาไปส่งทอฝันกับพี่ฝุ่นที่บ้านล่ะสิ" ดาฬินเองก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทัน

"ก็ประมาณนั้น" เพราะเขาตั้งใจจะไปส่งทอฝันอย่างที่ดาฬินพูดจริง ๆ เลยไม่ปฏิเสธอะไร

"^^" ทอฝันได้แต่ส่งยิ้มกลับไปบาง ๆ เพราะถึงยังไงเธอก็คงจะตอบปฏิเสธอยู่ดี เธอเองก็ไม่ได้คิดแบบเดียวกับที่เบสคิด เลยไม่อยากจะให้ความหวังกับเขา

"ยิ้มแบบนี้คงจะปฏิเสธเราอีกแล้วสินะ" เบสพูดด้วยน้ำเสียงสลดลงเล็กน้อย แม้เธอจะยิ้มให้แต่สุดท้ายเธอก็คงจะปฏิเสธเขาอยู่ดี

"รู้ตัวก็ดีแล้วจ๊ะ ไปเถอะฝันเดี๋ยวขึ้นเรียนไม่ทัน" พูดจบดาฬินก็ลุกขึ้นเดินจูงมือทอฝันออกไป หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จ ทิ้งให้เบสนั่งมองตามอย่างผิดหวังไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ที่เขาถูกเธอปฏิเสธด้วยรอยยิ้มที่ไร้คำพูดแบบนี้

15 : 55 น.

ครืนน ครืนนนน~

"ค่ะแม่" ขณะที่กำลังนั่งเรียนอยู่ จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของทอฝันที่อยู่ในกระเป๋าก็สั่นขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่เธอจะรีบหยิบมันขึ้นมาดู และพบว่าเป็นเบอร์ของแม่เธอ ไม่รอช้าทอฝันรีบกดรับสายพยายามกรอกเสียงลงไปทักทายปลายสายให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะตอนนี้อาจารย์กำลังสอนอยู่

(ทำยังไงดีฝัน แม่ไปรับไต้ฝุ่นไม่ได้แล้ว แม่อบขนมยังไม่เสร็จเลยแถมลูกค้าที่สั่งไว้ก็มารอแล้วด้วย)

เสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างร้อนรน ถ้าไม่ติดว่าลูกค้ามารอแล้ว สายฝนคงจะพักการทำขนมไว้ก่อน แล้วรีบไปรับหลานให้ทัน แต่นี่ลูกค้าดันมารอแล้วเธอเลยทำอะไรไม่ได้ เพราะดันรับปากเขาไปแล้วด้วย

"ไม่เป็นไรค่ะแม่ เดี๋ยวฝันไปรับพี่ฝุ่นเองค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ" เธอรู้ว่าแม่เธอคงไม่สบายใจนัก ถ้าเธอจะต้องเลิกเรียนก่อนเวลา

(แม่ขอโทษด้วยจริง ๆ นะลูก แม่ไม่น่ารับออเดอร์ใหญ่แบบนี้เลย)

"แม่อย่าทำเสียงแบบนั้นสิคะ แค่ครั้งเดียวเองไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฝันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ พี่ฝุ่นคงรอแย่แล้ว" พูดจบทอฝันก็วางสายไป ก่อนจะหันไปกระซิบกับดาฬินเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน

"เราฝากจดเลกเชอร์ด้วยนะ แม่โทรมาว่าไปรับพี่ฝุ่นไม่ได้"

"ได้ ๆ ฝันรีบไปรับพี่ฝุ่นเถอะ ป่านนี้รอนานแล้วมั้ง" ดาฬินยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู พร้อมกับตอบกลับทอฝันเสียงเบาเพราะต้องกระซิบคุยกัน

"ขอบใจนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาขนมมาฝาก ^^ "

"ขอเยอะ ๆ เลยนะ คริคริ"

ทอฝันพยักหน้ารับพร้อมด้วยยิ้ม ให้กับคำพูดทีเล่นทีจริงของดาฬิน ก่อนที่เธอจะเดินออกมาจากห้องเรียนเงียบๆ แล้วรีบตรงดิ่งไปที่โรงเรียนของลูกชายทันที

สายตาคมกำลังจ้องมองร่างบางที่กำลังเดินออกจากมหาวิทยาลัยอย่างเร่งรีบไม่วางตา ก่อนจะเอ่ยปากสั่งให้ลูกน้องขับรถตามเธอไป เมื่อเห็นท่าทีเร่งรีบของเธอ

"ตามไป"

ที่เขาตามเธอมาไม่ใช่ว่าเขาสนใจอะไรเธอขนาดนั้น แต่เขามีบางอยากที่สงสัยในตัวเธอ ประวัติที่เขาให้คนไปสืบมานั้นระบุไว้ว่าเธอมีลูกแล้ว เขาก็แค่อยากรู้มันจริงไหม เพราะถ้าจริงเธอก็คงจะไม่ต่างอะไรจากพวกเด็กใจแตกที่มีลูกตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ

คริสเตียนให้คนขับรถตามทอฝันมาจนถึงหน้าโรงเรียนเตรียมอนุบาลแห่งหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเห็นว่ามีเด็กผู้ชายตัวเล็กวิ่งเข้ามาโอบกอดเธอทันทีที่เธอมาถึง

"หึ! ที่แท้ก็แค่เด็กใจแตกจริง ๆ สินะ คงหวังจะเล่นตัวเพื่อเพิ่มราคาให้ตัวเอง" ที่เธอปฏิเสธเขาคืนนั้น คงจะหวังเรียกราคาที่สูงเอาการ เพราะมีภาระที่ต้องเลี้ยงดูนี่เองสินะ

"นายจะเอายังไงต่อครับ ยังอยากจะเล่นกับเธออยู่หรือเปล่า" อีธานถามขึ้นทันที เพราะเขาเองก็ไม่สามารถตัดสินใจได้ว่า ผู้เป็นนายจะยังอยากเล่นกับเธอคนนี้อยู่อีกไหม

"น่าสนุกดี อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้จะเรียกราคาให้ตัวเองเยอะแค่ไหน" คริสเตียนกระตุกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอมีลูกมีครอบครัวแล้ว แล้วยังไปทำงานในที่แบบนั้นอยู่อีกทำไม หรือว่า....ท้องไม่มีพ่อ?

"นายแน่ใจนะครับ"

"แล้วทำไมกูต้องไม่แน่ใจ"

"ก็เธอมีครอบครัวแล้ว" อีธานตอบพลางมองไปยังร่างบางและเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่เดินจูงมือกันไปตามฟุตบาททางเดิน

"หึ! แล้วไง? ในเมื่อมีครอบครัวแล้วแต่ก็ยังไปทำงานแบบนั้นอีก ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเลยด้วยซ้ำ แถมยังเรียนก็ยังไม่จบแต่ดันมีลูกซะแล้ว" คริสเตียนเอ่ยขึ้นอย่างนึกสมเพช ที่เห็นว่าเธอนั้นมีลูกทั้งที่ยังเรียนไม่จบ จะให้เขาคิดเป็นอย่างอื่นได้ไงนอกจากเด็กใจแตก และดูแล้วก็คงอาจจะท้องไม่มีพ่อด้วยมั้ง

ผู้หญิงแบบนี้เขาไม่มีทางลดตัวลงไปเล่นด้วยเด็ดขาด ถ้าหากคืนนั้นเธอไม่ทำให้เขาหงุดหงิดจนอยากจะเอาชนะ และสั่งสอนผู้หญิงแบบเธอสักหน่อย

"แล้วเจอกันนะ ทอฝัน"

ริมฝีปากได้รูปของคริสเตียนกระตุกยิ้มร้ายกาจ มองไปยังทอฝันที่เดินจูงมือลูกชายไปตามฟุตบาททางเท้า จนกระทั่งสองแม่ลูกไปหยุดยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ถัดไปจากหน้าโรงเรียนไม่ไกลนัก

" …!! "

คริสเตียนที่กำลังจะเอ่ยปากสั่งลูกน้องให้ขับรถออกไปจากตรงนี้เป็นต้องชะงักค้างไปชั่วขณะ เมื่อเด็กคนนั้นหันมองมาที่รถของเขาที่จอดอยู่ข้างฟุตบาท พลางเอียงคอมองอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน จนกระทั่งถูกคนเป็นแม่ดึงให้ไปขึ้นรถที่เพิ่งจะจอดสนิทเพื่อรับผู้โดยสารตามป้าย

"เด็กคนนั้น…" อีธานที่มองไปยังทอฝันกับลูกอยู่ตั้งแต่แรก กำลังจะเอ่ยปากพูดบางอย่างเมื่อลูกชายของทอฝันหันมามองทางนี้ แต่ไม่ทันที่จะได้พูดสิ่งที่สงสัยให้จบประโยค ก็ถูกผู้เป็นนายออกคำสั่งเสียงเหี้ยมแทรกขึ้นมาเสียก่อน

"ออกรถ!"

อีธานแอบเหลือบมองกระจกมองหลัง ก็เห็นเจ้านายหนุ่มนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด ให้เขาเดาก็คงจะเป็นเพราะเด็กคนนั้น…ที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับใบหน้าหล่อของเจ้านายหนุ่มไม่มีผิดเพี้ยน

…