Episode 04 | หวาดกลัว

16 : 45 น.

"กลับมาแล้วค่าา~"

"กลับแย้วค้าบบบ~"

ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในบ้าน เสียงสดใสของทอฝันกับไต้ฝุ่นก็พูดขึ้นพร้อมกันทันที ก่อนที่สองคนแม่ลูกจะหันมาหัวเราะพร้อมกัน เพราะไม่ได้นัดกันมาก่อนว่าจะพูดแบบนี้เหมือน

"เสียงมาก่อนตัวอีกแล้วคนสองนี้นี่" สายฝนเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม เมื่อเดินออกมาจากในครัวก็เจอทอฝันกับไต้ฝุ่นกำลังเดินเข้ามาในบ้านพอดี

"คูมยาย~ คูมยายพี่ฝุ่นอยากกินหนม" ไต้ฝุ่นรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาสายฝน พร้อมกับกอดขาของคนเป็นยายไว้แน่น แล้วทำหน้าตาออดอ้อน

"อยากกินขนมต้องทำยังไงก่อนเอ่ย" สายฝนพูดพร้อมกับนั่งลง แล้วเอียงแก้มไปหาหลานชาย

ฟอดดด ฟอดดด~

"กินด้ายยางค้าบบบ" เสียงเล็ก ๆ เอ่ยถามพร้อมกับทำตาปริบ ๆ ส่งไปให้คนเป็นยาย เมื่อจัดการหอมแก้มคุณยายไปฟอดใหญ่แล้ว

"ขี้อ้อนจังนะเราเนี่ย โตขึ้นคงจะมีสาว ๆ ติดกันเต็มแน่ ๆ เลย" สายฝนเอ่ยแซวอย่างที่ชอบทำ เพราะไต้ฝุ่นขี้อ้อนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

"แม่คะ เดี๋ยวฝันเอาของขึ้นไปเก็บก่อนนะคะ" ทอฝันที่ยืนยิ้มมองยายหลานคุยกันอยู่สักพัก เธอก็เอ่ยขึ้นมาแล้วหอบข้าวของของเธอและลูกขึ้นไปเก็บบนห้อง

"รีบลงมานะลูก เดี๋ยวแม่กับพี่ฝุ่นไปเตรียมขนมรอ" สายฝนบอกลูกสาวด้วยรอยยิ้ม

"ค่ะแม่"

"วันนี้ไปทำงานไหมลูก" ในระหว่างที่ทั้งสามคน กำลังนั่งทานขนม พร้อมกับช่วยกันจัดเตรียมขนมใส่กล่องเพื่อนำไปฝากขาย สายฝนจึงเอ่ยถามลูกสาวขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ไปค่ะแม่" ทอฝันที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาจัดขนมใส่กล่องอยู่เงยหน้าขึ้นมาตอบคนเป็นแม่ทันที

"แม่ปายทำงานอีกแย้วหย๋อ?" เสียงเล็ก ๆ ของไต้ฝุ่นเอ่ยถาม พร้อมกับเอียงคอมองตาปริบ ๆ

"ครับ วันนี้พี่ฝุ่นอยู่กับคุณยายไปก่อนนะครับ แม่กลับมาแล้วจะมาพาพี่ฝุ่นไปนอนด้วยนะคนเก่ง" ถ้าเลือกได้เธอก็คงไม่ออกไปทำงานตอนกลางคืนหรอกนะ เพราะแค่เวลาปกติเธอก็แทบไม่มีให้ลูกเลย แล้วนี่ต้องออกไปทำงานตอนกลางคืนอีก ลูกเธอก็คงต้องไปนอนกับแม่ของเธอก่อน รอเธอกลับมาจากทำงาน เธอถึงจะมาอุ้มลูกไปนอนด้วยกันที่ห้อง

"ค้าบบบ~" ไต้ฝุ่นพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายและเข้าใจในคำพูดของเธอโดยที่ไม่งอแง

"เมื่อไหร่จะเลิกทำงานตอนกลางคืนแบบนี้สักทีล่ะลูก มันอันตรายมากหนูก็รู้" สายฝนพูดขึ้นมาอีกครั้งอย่างเป็นห่วง

เธอไม่เคยสนับสนุนให้ลูกต้องไปทำงานตามผับบาร์แบบนี้เลย ทั้งเสี่ยงอันตรายมากมาย แถมยังทำงานดึก ๆ ดื่น ๆ อีกไหนจะต้องไปเรียนอยู่ทุกวัน

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ ฝันดูแลตัวเองได้ค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" ทอฝันยิ้มบางให้กับคนเป็นแม่ เพื่อให้รู้ว่าเธอสามารถเอาตัวรอดได้ สายฝนจะได้คลายกังวลลงบ้าง แม้มันจะไม่ได้ผลก็เถอะ

"แต่แม่ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ" สายฝนถึงกับส่ายหัวให้กับความดื้อของลูกสาว

"แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อ่ะเสร็จแล้วเดี๋ยวฝันไปจัดใส่ถุงเตรียมไว้ไปส่งพรุ่งนี้ก่อนนะคะ" ทอฝันเดินเลี่ยงออกมาทันทีเมื่อไม่อยากจะพูดถึงเรื่องการทำงานกับคนเป็นแม่อีก

เธอรู้ว่าท่านเป็นห่วง แต่ถ้าเธอไม่ทำ ภาระทุกอย่างก็จะตกไปอยู่ที่แม่ของเธอแทน ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ แค่เธอทำให้แม่ต้องผิดหวังมาแล้วครั้งหนึ่ง เธอก็รู้สึกผิดจนไม่สามารถหาอะไรมาลบล้างได้เลย

"แม่เรานี้ดื้อจริง ๆ เลยนะพี่ฝุ่น"

"แม่ดื้อ! พี่ฝุ่นม่ายดื้อ ^^ "

"ก็ลองดื้อดูสิเดี๋ยวยายจะจับตีก้นให้ดู แล้วก็ไม่ให้กินขนมด้วยนะ เพราะฉะนั้นพี่ฝุ่นห้ามดื้อนะครับ"

"คับ!"

"น่ารักจริง ๆ คนเก่งของยาย"

เสียงพูดคุยกันของสองยายหลานดังแว่วมาถึงในครัว ทำเอาทอฝันที่กำลังจัดเตรียมขนมใส่ถุงอยู่ ถึงกับหลุดยิ้มออกมากับบทสนทนานั้น ไม่จำเป็นต้องมีเหมือนคนอื่นเขา ที่เป็นอยู่ก็ทำให้เธอมีความสุขมากแล้ว

@ผับหรูใจกลางเมือง

ทอฝันที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานอยู่ ๆ ก็ถูกผู้จัดการร้านเรียกไปพบด่วน ทำเอาใจดวงน้อยของเธอถึงกับเต้นรัวเร็วด้วยความกลัว กลัวว่าเธออาจจะไปทำอะไรผิดเข้า แล้วอาจจะถูกไล่ออกเอาได้ง่าย ๆ

"สะ สวัสดีค่ะผู้จัดการ" เสียงใสเอ่ยสวัสดีผู้จัดการร้านทันทีที่มาถึงห้องทำงาน

"สวัสดีทอฝัน เอ่อ…ฝันช่วยเอาเหล้าเซ็ตนี้ไปเสิร์ฟที่ห้องนี้ทีสิ" ผู้จัดการร้านเอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจ เพราะเธอรู้ว่าทอฝันคงจะปฏิเสธเธอแน่นอนอยู่แล้ว

"คือฝันว่าให้คน..."

"พี่ขอร้องนะทอฝัน พี่ขอร้องจริง ๆ แค่เอาไปวางไว้แล้วฝันก็รีบออกมาเลยนะ ไม่ต้องอยู่รอชงให้เขาหรอก"

ทอฝันที่กำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธ เป็นต้องหยุดชะคำพูดไว้ เมื่อได้ยินคำขอร้องหลุดออกมาจากปากผู้จัดการสาวคนสวย พอได้ยินแบบนั้นทอฝันก็มีสีหน้าที่ลำบากใจขึ้นมาทันทีอย่างเห็นได้ชัด

"แค่เอาไปวางไว้ให้เฉย ๆ ใช่ไหมคะ"

"ใช่จ้ะ แล้วฝันก็รีบออกมาได้เลยนะ"

"งั้นก็ได้ค่ะ"

พอทอฝันตอบตกลงก็ทำให้ผู้จัดการสาวถึงกับแอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างโล่งอก ไม่ใช่ว่าเธออยากทำแบบนี้หรอกนะ แต่เพราะถูกเจ้าของร้านสั่งมา ว่าต้องเป็นทอฝัน เธอเลยเลี่ยงไม่ได้ก็ได้แต่แนะนำให้ทอฝันนั้นรีบออกมาทันที โดยไม่ต้องไปรออยู่ชงเหล้าให้แขก

ทอฝันเดินถือถาดใส่เหล้ามาเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง ที่เป็นห้อง vip ก่อนเธอจะก้มลงมองกระดาษแผ่นเล็กที่วางอยู่บนถาดในมือ เพื่อเช็คให้แน่ใจว่าตัวเองมาถูกห้องหรือเปล่า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ทอฝันยกมือขึ้นเคาะประตูสองสามที ก่อนจะค่อย ๆ เปิดเข้าไปช้า ๆ แล้วมองซ้ายมองขวาจนทั่วห้องก็ไม่พบใครสักคน เธอจึงเดินเข้าไปข้างในอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพื่อจะได้รีบนำของในมือไปวางไว้บนโต๊ะตามที่ผู้จัดการร้านบอกมา เพื่อเธอจะได้รีบออกไปจากห้องนี้ทันที

พรึบ!

"อ้ะ!"

แต่ในจังหวะที่เธอกำลังจะหมุนตัวเดินกลับออกไป ก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง จนทำให้เธอเซถลาไปด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่ดีที่มีมือหนาของใครสักคนมาช่วยดึงเธอไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะเสียหลักล้มลงไปกับพื้น

"ระวังหน่อยคนสวย"

น้ำเสียงทุ้มแต่ติดเจ้าเล่ห์เอ่ยขึ้น ทำให้ทอฝันถึงกับต้องรีบเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงนั้นทันที

"คุณ! ปะ ปล่อยฉันนะ!" พอรู้ว่าเป็นใครเธอก็พยายามจะดึงตัวออกจากการพันธนาการของเขา แต่ยิ่งเธอพยายามที่จะดึงตัวออก คนตรงหน้ากับยิ่งดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่นกว่าเดิม

"ดิ้นไปก็เท่านั้นแหละ เพราะถึงฉันปล่อยเธอก็ไม่สามารถออกไปจากห้องนี้ได้อยู่ดี" คริสเตียนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบก่อนจะกระตุกยิ้มร้ายมุมปากให้กับเธอ

"หมายความว่ายังไง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" ใจดวงน้อยของทอฝันกระตุกวูบอย่างหวาดระแวง มองซ้ายมองขวาอย่างเริ่มที่จะหวาดกลัว เธอกลัวเหลือเกินว่ามันจะเป็นเหมือนคืนนั้น…

"ปล่อยได้ไงก็ฉันซื้อเธอมาแล้ว แพงซะด้วยสิ" คริสเตียนพูดมาอีกครั้ง นั่นยิ่งทำให้ทอฝันถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจยิ่งกว่าเดิม

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ขายตัว! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ช่วยด้วยค่ะใครก็ได้ช่วยฉันที" เมื่อไม่รู้จะทำยังไง เสียงใสของทอฝันก็ตะโกนลั่นห้องหวังจะให้คนมาช่วย ทั้งที่คงเป็นวิธีที่สิ้นคิดน่าดู

"แหกปากไปก็แค่นั้น เก็บเสียงไว้ครางเวลาโดนฉันกระแทกดีกว่านะ...ทอฝัน" คริสเตียนก้มลงกระซิบชื่อเธอชิดใบหูของเธอ ก่อนที่เขาจะขบเม้นที่ติ่งหูเธอเบา ๆ เป็นการปิดท้าย

"กรี๊ดดดด! ปล่อยฉันนะไอ้โรคจิต!" ทำไมกัน ทำไมพวกเขาถึงได้ส่งเธอมาในที่แบบนี้ ทั้ง ๆ ที่พวกเขาก็รู้ว่าเธอไม่ได้รับงานแบบนี้เหมือนคนอื่น ๆ ทำไมพวกเขาถึงยังส่งเธอมาอีก ทำไมกัน…

ตอนนี้ในหัวของเธอกำลังคิดฟุ้งซ่านไปหมด ไม่รู้ว่าจะหาวิธีเอาตัวรอดออกไปจากห้องนี้ได้ยังไง ความกลัวต่าง ๆ นา ๆ กำลังวิ่งเข้ามาเล่นงานเธอ จนตอนนี้เธอมืดไปหมดแล้ว เธอไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อแล้วจริง ๆ เธอกลัวว่าเหตุการณ์แบบนั้นจะเกิดขึ้นกับเธออีกครั้ง กลัวมากจริง ๆ

"อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า ฉันจ่ายไม่อั้นอยู่แล้ว อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามาเลย จะได้ไม่เสียเวลา" คริสเตียนยอมผละออกจากเธอเพียงเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองใบหน้าของเธอชัด ๆ ที่พอมองใกล้ ๆ แบบนี้แล้วเธอก็สวยไม่แพ้ผู้หญิงที่เขาเคยควงและพาขึ้นเตียงด้วยเลยสักคน แถมยังน่ารักอีกด้วยสิ ปากนิดจมูกหน่อยกับดวงตาที่กลมโตนั่นอีก ทุกอย่างบนใบหน้าของเธอมันลงตัวไปหมด แต่ไม่น่าเลย ไม่น่ามีลูกมีผัวมาแล้วเลย

เพี้ยะ!

"อย่ามาพูดจาดูถูกฉัน เพราะฉันไม่ได้ขายตัว!" ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความโมโหและความโกรธจนตัวสั่นหรือเปล่า เธอถึงได้กล้าสะบัดมือตบหน้าเขาไปเต็มแรงแบบนั้น

"..."

คริสเตียนหันกลับมาจ้องมองใบหน้าสวยของทอฝัน ด้วยสายตาดุดันโดยที่ไม่ได้พูดอะไร เพราะเขาเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจะโดนเธอตบ และไม่นึกด้วยว่าในชีวิตนี้จะมีคนกล้าตบหน้าเขาแบบนี้!

พอเห็นสายตาของคริสเตียน ทอฝันถึงกับรีบลนลานถอยหลังหนีให้ห่างจากเขาทันที เขาไม่ได้ด่าหรือต่อว่าเธอ ที่เธอกล้าตบเขา แต่เขาเงียบและจ้องมองเธอนิ่งด้วยสายตาที่พร้อมจะฆ่าเธอให้ตายได้เพียงเสี้ยววินาที

"ตอนแรกฉันก็คิดว่าจะใจดีกับเธอแล้วนะ" คริสเตียนเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกดต่ำ พร้อมกับก้าวเข้าไปหาเธอช้า ๆ อย่างใจเย็น

"แต่เด็กร่านใจแตกอย่างเธอ คงจะชอบความรุนแรงมากกว่าความอ่อนโยนสินะ"

"ยะ อย่าเข้ามานะ" เสียงของทอฝันสั่นอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่มือของเธอจะพยายามควานหาสิ่งของ เพื่อใช้ป้องกันตัวเองพลางถอยหลังหนีเขาไปเรื่อย ๆ

"ถ้าคิดว่าเอาชนะฉันได้ก็ลองดู" พูดจบคริสเตียนก็พุ่งตัวเข้าหาเธอทันทีด้วยความรวดเร็ว ราวกับหมาป่าที่กำลังหิวโหย ที่พร้อมจะฉีกกระชากเหยื่อตรงหน้าให้แหลกคามือ

"กรี๊ดดดดดดด!!"

…