ตอนที่7 ไร้หัวใจ

วันนี้วิเวียนมีเรียนตอนเก้าโมงแต่เธอกลับออกจากห้องตั้งแต่เช้า ออกมาโดยที่พระรามยังไม่ตื่นและออกมาด้วยความเงียบตรงไปยังคอนโดของตัวเองที่แทบจะปล่อยร้างไปแล้วเพราะมัวแต่ไปอยู่กับผู้ชาย

เธอหยิบชุดนักศึกษาในตู้ที่ไม่ได้เอาไปหมดออกมารีดเตรียมไว้สำหรับการใส่ไปเรียนวันนี้และเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำก่อนจะออกมาแต่งตัวเพื่อไปเรียนในวันนี้

กระโปรงความยาวสิบสี่นิ้วที่เธอเคยอยากใส่ตั้งแต่ยังไม่ขึ้นมหาลัย เสื้อพอดีตัวค่อนไปทางรัดแบบที่พระรามสั่งห้ามเด็ดขาด รองเท้าส้นสูงที่เธอได้ใส่แค่ผ้าใบแทบจะทุกวัน ผมดำยาวถึงเอวของเธอถูกดัดลอนเบาๆ แล้วมัดรวบขึ้นโชว์คอระหงแบบที่เขาไม่ชอบให้ทำเวลาออกไปข้างนอก แต่วันนี้เธอใส่และทำทุกอย่างที่เขาสั่งห้าม

“ต่อไปถ้าเสี่ยเกเรวุ้นจะดื้อแล้วนะ”

คำพูดนี้ไม่ได้แค่ขู่ แต่เธอจะทำให้เขาเห็นว่าเธอก็มีคนชอบเยอะเหมือนกัน ขอแค่เธอเอ่ยปากเลือกใครสักคนเขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น

โทรศัพท์ของวิเวียนดังขึ้นตอนแปดโมงและคนที่โทรเข้ามาก็ไม่ใช่ใครนอกจากพระรามนั่นเอง

ปกติเธอเป็นพวกเห็นเบอร์เขาไม่ได้แทบจะพุ่งรับในทันที เห็นข้อความเขาทีไรก็อ่านและตอบกลับเดี๋ยวนั้น

แต่วันนี้เธอจะไม่ทำแบบนั้นอีก

วิเวียนไม่สนใจโทรศัพท์ที่สั่นของตัวเองก่อนจะเดินไปขึ้นรถของเธอแล้วขับออกจากคอนโดไปมหาลัยแทน

แต่ก็น่าขำที่เขามีความอดทนให้เธอแค่สองสายเท่านั้น

“หึ!” วิเวียนแค่นเสียงขึ้นอย่างเย้ยหยันตัวเองไม่น้อย

นี่เขาไม่ห่วงเธอหรือไม่สงสัยใคร่รู้หน่อยเลยเหรอว่าเธอหายไปไหน อยู่ที่ไหน ทำไมออกจากห้องไม่บอกเขา

ถ้าคิดกลับกันว่าเธอถูกฉุดล่ะ

‘ก็รู้ว่าเสี่ยไม่รัก แต่จำเป็นต้องไร้หัวใจใส่วุ้นขนาดนี้ด้วยเหรอ’

“วันนี้อากาศแปรปรวนหรือเปล่าแกถึงใส่ชุดนี้มาเรียนได้” เมลดาทักขึ้นด้วยความตกใจกับการแต่งตัวของเพื่อนแบบที่ไม่มีโอกาสได้แต่งเหมือนพวกเธอตั้งแต่เรียนปีหนึ่งจนขึ้นปีสองแล้ว

“ก็โสดนี่ แต่งแบบไหนก็ได้” วิเวียนตอบกลับอย่างหยอกล้อ

“อะไรยังไงเล่าสิ” ไลลาถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที

“แก เมื่อคืนฉันเห็นเสี่ยรามไปกินข้าวกับผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ ดูสวยเฉี่ยวเหมาะสมกันมากเลยล่ะ” เสียงเพื่อนร่วมห้องของเธอคนหนึ่งดังขึ้นอย่างได้จังหวะ

ช่างบังเอิญอะไรขนาดนั้น ใครเห็นไม่เห็นดันเป็นพวกผู้หญิงที่จ้องจะเคลมพระรามซะนี่

“จริงเหรอแก! หรือนี่จะเป็นตัวจริงของเสี่ยเขาล่ะ” อลิสาพูดขึ้นราวกับตื่นเต้นไม่น้อย

“จริง?” ไลลาถามขึ้น

“ถามไอ้เมสิ” วิเวียนไม่อยากพูดและโยนไปให้เมลดาแทนเพราะเมื่อคืนเธอไปกินข้าวกับเมลดาสองคนเพราะไลลาไปกับแฟนเลยไม่ได้ไปด้วยกัน

“อืม ที่พีคไปกว่านั้นคือนั่งโต๊ะติดกับพวกฉันด้วย แต่ตอนนั้นฉันไปเข้าห้องน้ำแล้วไอ้วุ้นมันนั่งหันหลังอยู่คนเดียว เสี่ยรามเขาน่าจะไม่รู้” เมลดายังไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ไลลาฟังเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องของเพื่อนที่อยากให้มาเล่าเอง

“เห้อ! ฉันก็บอกแกไปแล้ว” ไลลาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจไม่น้อยและก็อดพูดกับวิเวียนไม่ได้

“นั่นสิ เป็นบ้าอะไรไม่รู้ถึงรักคนที่ตัวเองรักจนไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้” วิเวียนว่าให้ตัวเองอย่างหงุดหงิดกับหัวใจไม่รักดี รู้ทั้งรู้ว่าไม่ง่ายที่จะยอมรับแต่ก็ยังดึงดันมาได้เป็นปีๆ

แต่จะให้ทำยังไงล่ะในเมื่อถ้าต้องเลือกระหว่างคนที่รักเรากับคนที่เรารัก หัวใจมักจะเลือกคนที่เรารักมากกว่า

หรือจะเถียง?

“แกเอาไงต่อ” เมลดาถาม

“ก็ไม่ไง ไหวแค่ไหนก็แค่นั้น” จะบอกว่าเธอดื้อแพ่งก็ได้เธอไม่เถียง แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าภายใต้ความเสียใจก็ยังมีความสุขมากมายที่ได้จากเขาเหมือนกัน นั่นเลยทำให้เธอยังดื้อต่อไปแบบนี้

“งั้นวันนี้เอาไง เกเรเลยไหม” ไลลาถามขึ้น

“แน่นอนสิ” วิเวียนตอบกลับอย่างพร้อมเต็มที่

“งั้นวันนี้ไปกินข้าวกับพี่เบียร์ไหม ให้เขาชวนเพื่อนมาด้วย” ไลลาเสนอเพราะรู้ว่าพระรามขี้หวงแค่ไหน

“นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ” รอบตัวมีผู้ชาย เหมือนที่รอบตัวเขามีผู้หญิง

มาดูสิถ้ารู้เห็นจะรู้สึกยังไงบ้าง

วิเวียนกับเพื่อนนั่งคุยกันกระทั่งถึงเวลาเรียนก็ไปทำหน้าที่ตัวเองอย่างไม่ขาดตกโดยระหว่างนี้ไลลาก็ไม่ลืมติดต่อแฟนหนุ่มเพื่อนัดกินข้าวและบอกว่าจะพาเพื่อนเธอไปด้วยโดยให้เขาชวนเพื่อนเขาไปด้วย

เมื่อทุกอย่างพร้อมก็รอเวลาหมดคาบเรียนทุกคนจึงค่อยไปเจอกันที่ร้านอาหารที่นัดหมายอย่างพร้อมเพรียงกัน

และ…

“วุ้น” แต่ยังไม่ทันที่วิเวียนจะได้เดินเข้าไปทักทายกลุ่มแฟนของไลลาก็มีเสียงที่คุ้นเคยเรียกเธอดังขึ้นก่อน

“เดี๋ยวฉันตามไปนะ...” วิเวียนหันมาบอกเพื่อนก่อนจะตรงไปยังโต๊ะของคนที่เธอรู้จักพร้อมกับรอยยิ้ม

“หวัดดีค่ะ” วิเวียนทักทายรุ่นพี่ที่สนิทกันไม่น้อย คนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเพราะบ้านอยู่ติดกัน

“พี่เกือบลืมไปแล้วนะว่าเรียนมหาลัยเดียวกับวุ้นน่ะ” วิน หรือ ปราวิน พูดขึ้นอย่างน้อยใจกับหญิงสาวตรงหน้า

“ก็พี่วินเรียนอาทิตย์ไม่กี่วันนี่คะ” เพราะเขาเรียนปริญญาโททำให้เข้าเรียนอาทิตย์ละสามวันได้มั้ง แล้ววันหนึ่งก็เรียนไม่กี่ตัวโดยไม่มีกิจกรรมมหาลัยแล้ว

“ไม่ได้กลับบ้านบ้างเหรอ” ปราวินถามขึ้น

“พ่อกับแม่ไม่ให้กลับ” เพราะตอนนี้พ่อเธอมีภารกิจบางอย่างที่ต้องทำจึงเลือกจะให้เธอออกห่างจากพ่อให้มากที่สุด

ซุปเปอร์ฮีโร่ก็แบบนี้แหละ ต้องปิดบังคนที่ตัวเองรักเพื่อความปลอดภัยและไม่ให้เป็นจุดอ่อนได้

“พี่วินใกล้จบแล้วนี่” วิเวียนย้อนกลับไปเรื่องของปราวินบ้าง

“ใช่ แล้วเราล่ะเรียนเป็นยังไงบ้าง”

“ก็ดีค่ะ วุ้นลงเรียนนักตั้งแต่ปีหนึ่งเลยแหละทุกวันนี้ก็เลยเหลือตัวเรียนไม่มากเรียนสบายๆ วันละหนึ่งถึงสองวิชา” วิเวียนพูดคุยกับคนตรงหน้าอย่างสนิทสนมแม้จะไม่ได้เจอกันมานานและไม่ได้เล่นด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน

“ดีแล้ว ถ้ามีตรงไหนไม่เข้าใจหรือมีปัญหาอะไรบอกพี่ได้เข้าใจไหม” โดยเฉพาะเรื่องส่วนตัว เรื่องของเธอที่เขาพอจะรู้แม้จะไม่ค่อยได้พูดคุยกันบ่อยๆ

“ขอบคุณนะคะ” วิเวียนพูดด้วยรอยยิ้มจริงใจที่มีต่อเขาคนที่เธอนับถือเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง

“จะกินข้าวกับพี่ได้ไหม” ปราวินพูดขึ้นอย่างราบเรียบ

“ได้สิ” วิเวียนตอบรับออกไปอย่างไม่มีปัญหาก่อนจะส่งข้อความไปบอกเพื่อนว่าเธอจะร่วมโต๊ะกับปราวิน

และไม่ลืมบอกให้เพื่อนทำบางอย่างให้กับเธอ

May lada is with KanomWun เจอผู้แล้วลืมเพื่อนค่ะ(รูป)

พร้อมกับรูปที่เธอนั่งกินข้าวกับปราวินโดยเห็นเพียงเสี้ยวข้างของปราวินแต่เห็นหน้าเธอเต็มๆ เพราะเธอไม่อยากให้ปราวินเดือดร้อนไปด้วยเลยไม่ถ่ายให้เห็นหน้าเขา

“ดูเพื่อนวุ้นมันทำ” วิเวียนหันโทรศัพท์ไปให้ปราวินดูแล้วฟ้องเขาออกไป

“มานี่พี่จะทำให้ดู” ปราวินพูดพร้อมกับลุกขึ้นจูงมือวิเวียนเดินไปหน้ากระจกตกแต่งร้านให้เธอยืนด้านหน้าเขามีเขายืนซ้อนด้านหลังทิ้งระยะห่างประมาณครึ่งก้าวได้แล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดถ่ายรูปผ่านกระจก

Prawin is with KanomWun Lunch with you (รูป)

“เจอตัวยากมากต้องลงไว้เป็นความทรงจำ” ปราวินพูดขึ้นอย่างติดตลกทั้งที่เขาพอจะเดาได้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

“ชิ๊! อยากเจอวุ้นก็ส่งข้อความหาสิ ทำเหมือนวุ้นเป็นดาราคิวทองไปได้” วิเวียนพูดขึ้นอย่างรู้สึกตลกกับคนตรงหน้าที่ทำตัวห่างเหินไปได้

“พูดแล้วนะ ถ้าพี่ส่งข้อความไปชวนกินข้าวแล้วไม่ออกมาพี่ฟ้องคุณอาแน่” อาที่เขาหมายถึงก็คือพ่อแม่เธอนั่นแหละ

“ได้ๆ แต่อย่าฟ้องพ่อกับแม่วุ้นนะ” หมายถึงฟ้องเรื่องที่เธออยู่กับผู้ชายน่ะ

“นี่แหละค่าปิดปาก” ปราวินพูดก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองคืนโดยที่วิเวียนก็กลับไปไม่ต่างกัน

กลับไปพร้อมกับโทรศัพท์ของเธอที่สั่นขึ้น