คนรับผิด

ตอนที่ 2

คนรับผิด

“แกพูดอะไรออกไปรู้ตัวไหม”

พัชชากระชากเสียงถามน้องสาวด้วย ความไม่พอใจ หากอีกฝ่ายไม่ปรากฏตัวบางทีณภัทรอาจจะยอมใจอ่อนไม่เอาเรื่องเธอแล้ว แต่เพราะพิมดาวเธอถึงต้องเครียดหนักกว่าเดิมเมื่อไม่รู้ว่าจะหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนในระยะเวลาเพียงสามวัน

“ดาวก็แค่พูดความจริง”

พัชชาไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ที่ผ่านมาพิมดาวต้องดิ้นรนหาเงินเอง ไม่เคยแม้แต่จะแบมือขอผู้เป็นพ่อด้วยซ้ำ ความลำบากของเธอไม่ควรถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือเอาตัวรอดของใคร

พัชชชาร้อนรนกระวนกระวาย เธอไม่อยากติดคุก ไม่อยากหมดอนาคต ดวงตากลมโตมองไปมาอย่างครุ่นคิด ดูเหมือนว่างานนี้เธอคงต้องหวังพึ่งน้องสาวเสียแล้ว

“ว่าแต่พี่ไปทำอะไรไว้ล่ะ”

พิมดาวเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเมื่อครู่เธอได้ยินว่าณภัทรเอ่ยถึงเรื่องเงิน จึงคาดเดาว่าพี่สาวเธอคงจะไปก่อปัญหาเอาไว้ พิมดาวรู้จักนิสัยพัชชาดี ถึงจะไม่ใช่พี่น้องที่สนิทกันเท่าไหร่แต่เธอก็พอจะรู้ตื้นลึกหนาบางอยู่บ้าง

“ฉันก็แค่ยืมเงินบริษัทไปใช้”หญิงสาวพยายามแก้ตัว

พิมดาวขมวดคิ้วก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย ส่วนตัวเธอนั้นไม่ได้เชื่อในคำพูดของพี่สาวมากนักเพราะรู้จักอีกฝ่ายดี

พัชชาเป็นคนเจ้าเล่ห์ มักจะใช้คำพูดสวยหรูเพื่อล่อหลอกผู้อื่น หลายปีก่อนก็ไปหลอกคบกับผู้ชายแก่คราวปู่ ก่อนจะหลอกเอาเงินเขาจนกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต ร้อนถึงผู้เป็นพ่อต้องตามไปจัดการถึงโรงพัก

“พี่แน่ใจเหรอว่าแค่ยืม”

“นี่แกจับผิดฉันเหรอ”

อีกฝ่ายตวาดขึ้นด้วยความโมโห เธอกำลังเครียดเพราะขาข้างหนึ่งก้าวเข้าตารางไปแล้ว หากไม่นำเงินมาคืนภายในสามวัน ขาอีกข้างคงได้ก้าวตามเข้าไปติดๆเป็นแน่ พัชชาร้อนใจ เธอมีท่าทางกระวนกระวาย ในขณะเดียวกันก็พยายามครุ่นคิดหาทางออก

“แกไม่อยากรู้เหรอว่าฉันเอาเงินไปทำอะไร”

พิมดาวมองหน้าพี่สาวก่อนจะพยักหน้า เธออยากรู้เพียงแต่ไม่กล้าถามเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะหาว่าเธอนั้นจุ้นจ้าน พัชชาลอบยิ้มก่อนที่ใบหน้าจะหม่นลง

“ฉันต้องเอาเงินไปรักษาพ่อ”

“พ่อเป็นอะไร”

พิมดาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย นับตั้งแต่ย้ายออกจากบ้านมาอยู่หอพัก เธอก็ไม่ได้ติดต่อหาผู้เป็นพ่อเลย ตื่นเช้ามาเธอก็ต้องรีบไปเรียน เลิกเรียนก็ต้องรีบเดินทางไปทำงาน กว่าจะเลิกงานก็ดึกดื่นเที่ยงคืน กลับถึงห้องก็รีบอาบน้ำเข้านอนทันที หยุดเสาร์อาทิตย์เธอก็ไม่เคยได้พักผ่อน เพระต้องไปทำงานที่สวนสนุกแลกกับเงินไม่กี่ร้อยเพื่อใช้จ่ายในชีวิตประจำวันชีวิตของเธอมีแต่งานกับเงิน ทำให้ไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องอื่นไม่มีเวลาแม้แต่จะโทรหาผู้เป็นพอด้วยซ้ำ

“หมอบอกว่าพ่อเป็นโรคปอด น่าจะสูบบุหรี่มากเกินไป”

เรื่องที่พ่อป่วยนั้นไม่ใช่เรื่องที่เธอคิดโกหกขึ้นมาเอง พัชชาตั้งใจเอาเรื่องพ่อมาอ้างเพราะมั่นใจว่าครั้งนี้ยังไงพิมดาวก็ต้องยอมช่วยเหลือเธอ

“แล้วเรื่องของพ่อเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่พี่เอาเงินบริษัทไป”

พัชชาแกล้งถอนหายใจยาวก่อนจะนั่งลงพลางช้อนตามองน้องสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ที่ฉันต้องเอาเงินบริษัทไปก็เพราะต้องไปจ่ายค่ารักษาพ่อ”

“แล้วทำไมพี่ไม่บอกบอสตั้งแต่แรก”