1. อดีตที่ไม่สมหวัง【2】

“แม่ครับ” อีริคเอ่ยขึ้นเมื่อทำใจให้สงบลงได้บ้างแล้ว เขาหันหน้ากลับไปทางมารดาที่ยังคงยืนเคียงข้างเขาอยู่

“หือ”

“ผมขอลาพักร้อนได้ไหมครับ”

“ได้อยู่แล้วจ้ะ” มาดามเซรีน่าลูบแขนลูกชายก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปบีบต้นแขนของเขาอย่างเบามือ

“ลูกทำงานอย่างหนักมาตลอดหลายเดือน แม่เห็นด้วยว่าถึงเวลาที่ลูกควรจะพักผ่อนบ้าง”

“ครับ”

“อย่าพักผ่อนแค่กายล่ะ” มาดามเซรีน่ายิ้มกว้าง

“พักผ่อนใจด้วย”

“ครับแม่”

“แม่ขอกอดลูกหน่อยได้ไหม”

“ได้สิครับ” อีริคในร่างสูงโปร่ง โน้มตัวลงไปกอดมารดาด้วยความรักใคร่ เธอเอื้อมมือไปลูบแผ่นหลังลูกชายเบา ๆ หวังให้เขารู้สึกดีขึ้น แม้จะไม่มากเท่าไหร่ แต่เชื่อว่ามันคงช่วยเขาได้มากเลยทีเดียว

อย่าได้แตกสลายไปมากกว่านี้เลยนะ ลูกแม่ มาดามเซรีน่าคิดในใจ

หลายวันต่อมา

อีริคก้มลงมองตั๋วเครื่องบินเฟิร์สคลาสรวมถึงหนังสือเดินทางเล่มสีแดงในมือของเขาพร้อมกับถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

ขณะนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็น เขาซึ่งยืนอยู่ในสนามบินฮีทโธรว์ที่คึกคักและเนืองแน่นไปด้วยผู้คน ทว่าเขากลับรู้สึกโดดเดี่ยวกว่าที่คิด ในระหว่างที่รอเวลาขึ้นเครื่อง ทำให้หวนกระหวัดนึกไปถึงบทสนทนาที่เกิดขึ้นเมื่อหลายชั่วโมงก่อนที่เขาจะมายืนอยู่ตรงนี้

“แน่ใจใช่ไหมว่าอยากไปคนเดียว ให้ลูกน้องไปเป็นเพื่อนสักคนไหม” มาดามเซรีน่าเอ่ยถาม เมื่อลูกชายตัดสินใจไปพักร้อนเพียงลำพัง

“ครับ” อีริคพยักหน้าแล้วยิ้มให้กับผู้เป็นแม่

“ผมอยากอยู่ตามลำพังมากกว่า”

“ถ้าลูกตัดสินใจแบบนั้น แม่จะไม่ถามซ้ำ”

“ขอบคุณนะครับที่เข้าใจ”

“จ้ะ” มาดามเซรีน่าคว้าตัวลูกชายมากอดไว้อีกครั้ง

“เดินทางดี ๆ นะจ๊ะ”

“ครับแม่” อีริคตอบรับ ก่อนจะผละจากอ้อมกอดของผู้เป็นมารดา เขาเดินไปขึ้นรถยนต์ที่ไรอัน คนขับรถของที่บ้านเปิดประตูรอไว้ก่อนแล้ว มาดามเซรีน่ามองตามรถยนต์คันนั้นจนลับสายตาไปในที่สุด

“คุณอีริคจะอยู่ตัวคนเดียวได้จริงเหรอคะ มาดาม” เกรซ ผู้ดูแลคนใหม่ของมาดามเซรีน่าเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“อีริคของฉันอายุสี่สิบกว่าแล้วนะเกรซ ถึงเวลาที่เขาจะต้องอยู่ตัวคนเดียวได้แล้ว” มาดามเซรีน่ายิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันหลังและเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น โดยมีเกรซเดินตามหลังไปติด ๆ

ขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น เสียงประกาศจากพนักงานเกี่ยวกับเที่ยวบินที่กำลังจะขึ้นบินในอีกไม่ช้าดังขึ้น หนึ่งในนั้นมีเที่ยวบินของอีริคด้วย เขาจึงสลัดความคิดทั้งหมดทิ้งไว้เบื้องหลังและรีบลากกระเป๋าเดินทางไปยังประตูทางออกสำหรับขึ้นเครื่องหมายเลขตามที่ได้ยินประกาศเรียกโดยพลัน

หวังว่าการพักร้อนครั้งนี้ จะทำให้ลืมเซลีนได้เสียที

อีริคบอกกับตัวเอง