พักร้อนซ่อนรัก

ในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ผมได้พบกับผู้หญิงมหัศจรรย์ที่สุดคนหนึ่ง เธอทำให้ผมได้รู้จักกับความรักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และเธอก็ทำให้ผมเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเช่นกัน

น่าเศร้าใจเพราะในท้ายที่สุดแล้ว ผมกับเธอไม่สามารถครองรักกันได้

เธอได้อยู่กับคนที่เธอรัก ขณะที่ผมกลับต้องโดดเดี่ยว...เช่นเคย

ในวันที่ผมได้รับคำตอบจากเซลีนว่าเธอไม่สามารถให้ผมเป็นคนดูแลเธอกับสองแฝดในฐานะคู่ชีวิต ผมได้แต่ยิ้มและยอมรับการตัดสินใจของเธอ

ผมขอเป็นแค่เพื่อนและพี่ชาย ผมให้คำปรึกษากับการเดินหน้าจีบชายหนุ่มคนอื่นด้วยน้ำเสียงร่าเริงและหน้าชื่นตาบาน แต่ใครจะรู้ว่าข้างในนั้นมันช่างเจ็บปวดดั่งมีเข็มนับพันนับหมื่นเล่มทิ่มแทงอยู่ข้างในอกข้างซ้าย

ผมได้แต่ติดตามเธอผ่านทางโซเซียลมีเดียต่าง ๆ เห็นภาพครอบครัวสุขสันต์ของเธอ ไม่ว่าจะเป็นภาพพิธีแต่งงานอย่างเรียบง่ายที่กรุงเทพฯ คลิปวิดีโอของเธอกับสามีและลูก ๆ ที่กำลังเล่นน้ำในสระว่ายน้ำของโรงแรม หรือภาพเก๋ ๆ กับแคปชั่นสุดเท่ห์ตลอดทริปฮันนีมูนนั่น

เพราะอยากลืมความเจ็บปวดเหล่านั้น ผมจึงทุ่มเทให้กับการทำงานอย่างเต็มที่ จะได้ไม่ต้องมีเวลามาคิดถึงสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้ จนโปรเจคที่ผมรับผิดชอบอยู่สำเร็จลงอย่างสวยงาม

กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ

บริษัท เอส เค เทค จำกัด

ณ ตึกสูงระฟ้าขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางมหานครที่ไม่เคยหลับไหล มหานครที่เป็นศูนย์กลางของเศรษฐกิจแห่งหนึ่งของโลก

ชายคนหนึ่งยืนคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจขณะกำลังทอดสายตามองพระอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าอยู่ภายในห้องประชุมที่ไม่มีผู้คนอยู่แล้ว เอกสารบางอย่างยังคงถูกวางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะ โปรเจคเตอร์ตัวใหญ่ยังคงฉายให้เห็นภาพโปรเจคสำคัญของบริษัทที่ดูเหมือนจะสำเร็จลุล่วงผ่านไปด้วยดี

“อีริค ยังอยู่เหรอจ๊ะ” เสียงอันแหบพร่าของมาดามเซรีน่าเอ่ยถามลูกชายหลังจากที่เดินเข้ามาในห้องประชุมและเห็นเขากำลังยืนเหม่อลอยอยู่

อีริคสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับมา

“ครับแม่”

“ดูเหมือนว่าโปรเจคใหญ่กับทางอเมริกาจะผ่านไปได้ด้วยดีเลยนะ” มาดามเซรีน่าเอ่ยขึ้น ขณะที่กำลังมองจอโปรเจคเตอร์ รอยยิ้มเปื้อนใบหน้า

แต่เมื่อเห็นแววตาของลูกชาย เธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“เหนื่อยไหม”

“ไม่เหนื่อยครับ”

“แม่ไม่ได้หมายถึงเรื่องงานหรอกนะ”

“...” อีริคเงียบไป

เขามองหน้าผู้เป็นมารดาและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

มาดามเซรีน่าเดินเข้ามาและใช้มืออันเหี่ยวย่นซึ่งบ่งบอกตามกาลเวลาโอบอุ้มใบหน้าของลูกชายเอาไว้ ไออุ่นจากฝ่ามือของมารดาทำให้ชายวัยสี่สิบกว่าปีรู้สึกอ่อนแอเหมือนสมัยตนเองยังอายุสิบสี่

“เรื่องหัวใจน่ะ” มาดามเซรีน่าถาม

“เหนื่อยไหม”

อีริคไม่ตอบอะไร เขาหันหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้มารดาเห็นหยดน้ำตาของเขา แต่ถึงกระนั้น เสียงสะอื้นเบา ๆ ยังหลุดรอดออกมาให้ได้ยินอยู่ดี

เวลาผ่านมานานมากแล้วนับตั้งแต่ตอนนั้น แต่เขาไม่สามารถทำใจลืมเซลีนได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

ว่ากันว่าช่วงเวลาที่คนจะอ่อนไหวที่สุด คือช่วงพระอาทิตย์ตกดิน เพราะบรรยากาศของมันเป็นปัจจัยเร้าอารมณ์ให้คนอ่อนไหวมากขึ้น เราจึงได้เห็นฉากโรแมนติก หรือแม้กระทั่งฉากเศร้าเคล้าน้ำตาที่อยู่ในภาพยนตร์หรือละคร เป็นช่วงเวลาพระอาทิตย์ตกดินเสียส่วนใหญ่

ใครจะคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับผมจริง ๆ ล่ะ อีริคคิดในใจ