ไม่อาจบงการ

จางอี้หลงสาวเท้ายาวๆ ยังห้องหอที่ประดับตกแต่งงดงามราวกับสวรรค์ย่อมๆ

แสงไฟสลัวสีแดงที่ประดับไว้ สร้างบรรยากาศรัญจวนใจ กลิ่นกำยานหอมอบอวล จนเขารู้สึกว่าสมองเขากับโล่งจนกลวงเปล่า ทว่าร่างกายกลับรู้สึกร้อนรุ่ม

ตรงกึ่งกลางร่างกายที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามกับขมึงเกลียวจนปวดจุก ความรู้สึกอยากจะปลดปล่อยบางอย่างออกจากร่างกาย เมื่อก้าวเข้ามาในห้องนี่เขาเป็นอะไรไปเมามากไปหรือ แม้จะนึกถึงหน้าตาอันหวานหยดของชินเหอยังนึกไม่ออก สาวเท้าไปหยุดยืนที่แท่นนอนหอมกรุ่นนั้น กลิ่นกำยานเข้มข้นจนเขาขมวดคิ้วกลิ่นหอมหวานยิ่งอยากจะสูดดม

ชินเหอนางไม่ได้นั่งรอเขาเปิดผ้าคลุมหน้า ทว่ากลับนอนเหยียดยาว จางอี้หลงลูบฝ่ามือที่ร้อนระอุลงบนเรือนร่าง ในอาภรณ์สีแดงรู้สึกขัดใจเมื่อไม่พบเนื้อเนียนควรจะเปลือยเปล่านุ่มเนียนจนเขาอดใจไม่ไหวนั่นต่างหากเล่า เอื้อมมือปลดแกะอาภรณ์ของร่างเล็กที่นอนยาวเหยียดบนแท่นนอนด้วยมืออันสั่นเทา บางอย่างตรงกลางลำตัวขมึงเกลียวจนอดใจไม่ไหว มือเล็กกลับปลดป้ายปัดเปิดเผยอกอูมออกมาให้เขาได้ยล จางอี้หลงรีบดึงอาภรณ์ออกจากร่างเล็กที่นอนบิดตัวไปมา

“งดงามเหลือเกิน”เสียงแหบพร่าจนกลายเป็นสั่นกระเส่า

ร่างบางขาวโพลนใต้แสงไฟ จางอี้หลงพรมจูบไปทั่วใบหน้างดงามไล่ลงมาที่ไหล่บางท่อนแขนเรียวและเอวคอดกิ่ว ปลดอาภรณ์ของตัวเองออกจนเปลือยเปล่าเช่นกัน ร่างกายอัดแน่นเต็มไปด้วยมัดกล้าม รอยแผลเป็นชวนสัมผัสทั่วร่างที่แน่นหนัน จางอี้หลงทิ้งตัวลงไปตะแคลงกอดร่างเปลือยจากด้านหลังกระซิบข้างหูแผ่วเบา ร่างเล็กปรือตามองเขา ก่อนจะขยับกายน้อยๆ เปล่งเสียงครางผะแผ่วเมื่อเขา จูบที่ซอกคอ

ชินหยูรู้สึกร้อนไปทั่วร่าง จำได้ว่ารู้สึกง่วงงุนคิดว่าเป็นเพราะกรำงานหนักในวันวิวาห์ของชินเหอมาทั้งวัน แต่ทว่ากลับรู้สึกร้อนวูบวาบ ดึงมือปลดอาภรณ์ที่อกเสื้อออก เพื่อคลายร้อนแต่ทำไมกลับรู้สึกว่าอกอูมของตัวเองล้นทะลักออกมา สัมผัสอุ่นจากมือหนาของใครบางคนที่บีบเคล้นเต้าอูมไว้ไม่ปล่อย ร่างบางหนักอึ้งแต่อบอุ่น สัมผัสแปลกใหม่กับร่างใหญ่ที่ทาบทับพยายามลืมตาแต่ก็ไม่เป็นผล จูบชวนหวาบหวามที่ซอกคอ ทำเอาส่งเสียงครางน่าเกลียด สมองกลวงโล่งขาวโพลน แต่กลับรู้สึกพึงพอใจกับสัมผัสอบอุ่นหนักอึ้งนั้น ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนพลิกร่างบางให้นอนหงาย เขย่าขย่มอยู่บนร่างเล็กของชินหยู แม้จะบิดตัวหนีด้วยความเจ็บปวดในครั้งแรก แต่อาการเคลิบเคลิ้มล่องลอยคล้ายคนเมาชวนให้กอดรัดอีกคนไว้

มือบางลูบไล้แผ่นหลังแน่นไปด้วยเนื้อหนันและรอยแผล บุรุษแกร่งกล้าเช่นนี้เองหรือมิน่าเล่าจึงต้องยอมสยบกับร่างสูงใหญ่ที่ขย่มเขย่าบนร่างเล็ก

ชินหยูแปลกใจยิ่งนักนี่ชินหยูเป็นอะไรไป จึงไร้เรี่ยวแรงอีกทั้งยังรู้สึกชื่นชอบ กับบทรักของคนที่กำลังมอบความรู้สึกแปลกใหม่ให้กับชินหยู

แก่นกายถูกชำแรกแทรกลงกลางลำตัวเล็กที่บิดเร่าเล็บยาวจิกลงบนแผ่นหลังแต่จางอี้หลงหาสะทกสะท้านไม่ กับกอดรัดร่างบางไว้แนบอก เมื่อร่างเล็กสะท้อนขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ชินหยูเขินอายเมื่อเปล่งเสียงร้องครางน่าเกลียดยิ่งนักทั้งยังกอดรัดร่างแน่นไม่ปล่อยราวกับหญิงที่ไร้ยางอายต้องการให้เขากระทำศซ้ำแล้วซ้ำเล่าสุขสมจนเผลอร้องคราง ความรู้สึกแปลกใหม่แต่อักนแน่นจะล้นทะลักออกมาชินหยูจูบตอบริมฝีปากอุ่นที่ใช้ลิ้นนุมลื่นกระหวักรัดรึงหวานฉ่ำ จนแทบจะขาดใจกระน้นก้ยังไม่หนำใจชินหยูกลับรุ็สึกว่าตัวเองทำตัวไร้ยางอายแสงท่าทีเหมือนว่าอยากให้ขา แสดงลบทรักทั้งคืน

แสงไฟสลัวอ่อนแสงลง รอยหยดเลือดมองเห็นชัดเจนบนผ้าขาว

จางอี้หลงพลิกกายลงข้างๆ ร่างเล็กแต่ยังใช้มืออุ่นวางประทับกอดรัดไว้เหมือนกลัวว่าอีกคนจะหายไป กลิ่นกำยานยวนใจยังลอยคละคลุ้ง จางอี้หลงอยากจะลุกขึ้นมา จัดการกับร่างบางอีกครั้งแต่กลับรู้สึกง่วงงุนเสียแล้ว

ร่างเปลือยสองร่างกอดก่ายกันหลับไปภายใต้แสงไฟสลัวในยามอิ๋น (03.00-04-59น.)

ชินหยูลืมตาตื่นมาจากแท่นนอนด้วยความอ่อนเพลียร่างกายเหมือนถูกทำร้าย อาการป่วยไข้กำลังเกิดขึ้น มารดาเช็ดตัวให้อย่างเบามือสายตาอ่อนโยนยิ่งนัก

“ท่านแม่”

ลี่ชีหยู ยิ้มบางๆ

“เจ้าตื่นแล้ว”

“ทำไมลูกรู้สึกว่า มีบางอย่างแปลกไป”

“อาจเป็นเพราะเจ้าอ่อนเพลียจากการเตรียมงาน วิวาห์ของคุณหนูใหญ่”

ชินหยูอยากจะอธิบายมากกว่านั้นแต่

“ชินหยู พี่สาวแวะมายกน้ำชาพร้อมกับพี่เขยเจ้าไม่ออกไปต้อนรับหน่อยหรือ”

เสียงเล็กแหลมของฮูหยินใหญ่ดังมาจากหน้าห้อง ชินหยูพยุงกายลุกจากแท่นนอนช้าๆ

สวมเสื้อคลุมทับไปกับอาภรณ์ในชุดนอนที่ บัดนี้กลับหันมองไปด้านหลังกระโปรงที่เปรอะไปด้วยเลือดสีแดงเป็นหย่อมๆ