บาปเคราะห์

เสียงเข้มของฮูหยินใหญ่ทำเอาชินหยูเสียบเข็มเข้ากับนิ้วมือบางจนสะดุ้ง

"ใกล้แล้วค่ะฮูหยินใหญ่"น้ำเสียงอ่อนหวาน

"หือ เจ้าจงใจทำให้ล่าช้าหรือไม่ เห็นได้ชัดว่า ใช้เวลาถึงสามวันป่านนี้ยังตัดเย็บไม่แล้วเสร็จ"

"ชินหยูเร่งมือแล้วเจ้าค่ะ"

"หากไม่ติดว่า ฝีมือตัดเย็บของเจ้าดีกว่าคนอื่นข้าคงให้ใครทำแทนไปแล้วชินหยูเอ๊ยชินหยูข้าให้ความสำคัญเจ้าเพียงนี้"

"เจ้าค่ะฮูหยินใหญ่"

ไม่ต่อคำคิดเสียว่าเป็นการตักเตือนสั่งสอนด้วยความหวังดีในทุกๆครั้งที่ถูกว่ากล่าว

ร่างท้วมก้าวเดินจากไป

"ท่านแม่ ท่านแม่เจ้าขาข้าข้าไม่อยากเข้าหอกับท่านแม่ทัพจาง"

"หือเจ้าพูดจริง หรือแค่เพียงความเขินอาย"

"ท่านแม่ท่านก็รู้ว่าชินเหอ…ป่วยไข้มาตั้งแต่กำเนิดอีกทั้งยังไม่อาจ ให้กำเนิดบุตรได้เพราะชินเหอ บกพร่องเรื่องบนแท่นนอน"

"เจ้าเพียงแต่กลัว ใครกันบอกเจ้าว่าเจ้าเป็นเช่นนั้น"พยายามสร้าง กำลังใจให้ชินเหอด้วยนางขาดความมั่นใจในตัวเองต่างจากชินหยู ที่กล้าคิดกล้าพูด

"ท่านแม่ลูกแม้กระทั่งรอบเดือนลูกยังไม่เคยจะมีกับคนอื่นเขา"

"เหลวไหล เรื่องแบบนี้ใครให้เจ้าป่าวประกาศ ฮูหยินแม่ทัพ หญิงใต้หล้าล้วนมุ่งหวัง เรื่องสมควรพูดจึงพูดเรื่องไม่สมควรพูดเก็บงำไว้เสีย"ส่งเสียงลอดไรฟัน

"แต่ท่านแม่ ข้าไม่อาจให้ความสุขสมกับท่านแม่ทัพได้ ท่านแม่ข้า ข้า"ไม่ทันจะพูดจบมารดาเอื้อมมือบิดที่แขนเล็กอย่างแรง

"ท่าแม่ได้โปรดเถิด ชินเหอ กลัวว่าท่านแม่ทัพจะ…ขอหย่าถ้าหากรู้ว่า.."

"เจ้าก็ยอมๆ เขาหน่อยเรื่องแบบนี้ในครั้งแรกก็จะตื่นกลัวแต่พอนานเข้า เจ้าจะต้องร่ำร้อง"แม้จะไม่ค่อยมั่นใจนักแต่ก็จำต้องพูดให้ชินเหอ วางใจ

"ท่านแม่ชินเหอ.. กลัว ไม่ต้องเข้าหอในคืนแรกจะได้ไหมรอให้ข้ากับ…ท่านแม่ทัพจางคุ้นชินกันก่อน"

"หาใช่สิ่งที่ควรกระทำไม่ ผัวเมียคืนเข้าหอจะละเลยเรื่องบนแท่นนอนไม่ควรกระทำยิ่งคืนเข้าหอ ถือว่าเป็นคืนที่สำคัญที่สุด เจ้าอยุ่ต่อหน้าผู้อื่นวางตัวดียิ่ง แต่เวลาต่อหน้าข้าเช่นไรจึงไม่สำรวมเหมือนต่อหน้าคนอื่นเล่า"

ชินเหอก้มหน้าโดนดุกลายๆ มารดาหาเคยเข้าใจไม่ เรื่องอื่นใดล้วนมีแต่แม่รองมารดาของชินหยูที่ใส่ใจเรื่อยมา

มารดาแค่เพียง สั่งให้ทำตามใจด้วยถือยศถือศักดิ์และชอบกะเกณฑ์ไม่เหมือนมารดาของชินหยูที่คอยตามใจและไม่เคยดุด่า

จวนแม่ทัพ

จางอี้หลงรอรับฮูหยินคนใหม่ด้วยใจจดจ่อ

เกี้ยวที่ประดับไปด้วยสีแดงดอกไม้สีแดงริ้วผ้าสีแดง ชุดเจ้าสาวสีแดงริมฝีปากก็ยังสีแดง

"อาภรณ์ที่นางสวมใส่ ช่างงดงามสมกับนางเหลือเกิน"ดวงตาเป็นประกาย

จางอี้หลงเอ่ยปากชื่นชม

"ฝีมือเย็บปักของคุณหนูชินเหอ ที่ให้ความสำคัญกับอาภรณ์ในวันพิเศษยิ่งนัก"

แม่สื่อรีบพูดส่งเสริมลี่ชินเหอ.. จางอี้หลงยิ้ม อาภรณ์สีแดงสดงดงามสายรัดเอวคอดกิ่วสะโพกพายรับกระโปรงบานสีแดงอ่อนกว่าัวเสื้อขลิบด้วยดิ้นสีทองอร่ามตา เนื้อผ้าพลิ้วตามสายลม นางช่างใส่ใจกับอาภรณ์ที่จะสวมใส่ให้ดูงดงามที่สุดในวันพิเศษนี้

“แม่ทัพจางคุณหนูชินเหองดงามเพียงนี้ท่านแม่ทัพจะต้องทะนุถนอมนางในคืนแรกหน่อยนะเจ้าค่ะ”เสียงแม่สื่อพูดทีเล่นทีจริง

จางอี้หลงยิ้มอ่อนโยน ครั้งแรกที่เขาพบนาง ในงานแสดงดอกไม้ไฟนางเยื่องย่างดังนางหงส์ บนอาภรณ์สีเหลืองสว่างในครานั่น โลกทั้งใบของจางอี้หลงมืดมิดมีเพียง ที่ที่ชินเหอยืนอยู่เท่านั้นจึงสว่างสดใส เขาแทบจะหยุดหายใจ

ต่อมาจึงรู้ว่านางคือบุตรีใต้เท้าลี่ ที่ยังไม่ทันจะออกเรือนด้วยวัยสาวสะพรั่งงดงามราวดอกไม้แรกแย้มเขามีหรือจะไม่อยากดอมดม

จางอี้หลงหมายมั่นว่าหากเขากลับจากการรบครั้งนี้ สิ่งแรกที่จะทำคือสู่ขอนางมาเป็นฮูหยินแม่ทัพเสีย ฝ่าบาทย่อมไม่ปฏิเสธเพราะเขาไม่เคยขอสิ่งใดเมื่อรบชนะ

ขยับเสื้อคลุมแน่นให้เข้ารูปก่อนจะสาวเท้ายังห้องหอที่เคยเป็นห้องนอนของเขาแต่บัดนี้ดัดแปลงเป็นเรือนหอที่สุดจะงดงามตระการตาผ้าห่มสีแดงแท่นนอนสีแดงและผ้าม่านสีแดงที่มีดคมสีแดงวางไว้ข้างๆ

“ท่านแม่ทัพได้เวลาแล้ว ขอรับ”

บ่าวรับใช้นามตงเฟิงเอ่ยปาก พร้อมกับประสานมือด้วยความนอบน้อม

“นางอยู่ในห้องแล้วใช่ไหม” กระดกสุราลงคอย้อมใจ ดวงตายิ้มได้ส่งประกายตามั่งหวัง

“ขอรับนายท่าน”

พยุงจางอี้หลงลุกขึ้นกลัวว่าเขาจะเซถลาเพราะดื่มไปมากเสียจนสุราหมดไปหลายไห จางอี้หลงโบกมือห้ามก่อนจะเดินเองเพียงลำพังไปยังห้องนอนที่ดัดแปลงเป็นห้องหอ

ขยับเสื้อคลุมแน่นให้เข้ารูปก่อนจะสาวเท้ายังห้องหอที่เคยเป็นห้องนอนของเขาแต่บัดนี้ดัดแปลงเป็นเรือนหอที่สุดจะงดงามตระการตาผ้าห่มสีแดงแท่นนอนสีแดงและผ้าม่านสีแดงที่มีดคมสีแดงวางไว้ข้างๆ

เขาเองนับว่าตรากตรำทำการรบแม้จะผ่อนคลายร่างกายหาทางปลดปล่อยบ่อยครั้งจนซ่ำชอง การรบพุ่งที่เหนื่อยหนักบางครั้งก็ต้องหาทางระบายอารมณ์เช่นบุรุษทั่วไป