หายอมไม่

“ใจข้ามีแต่เจ้า ข้าไม่มีทางนอกใจ”

ชินเหออึ้งนิ่งงัน ในใจรู้ดีว่าเป็นเพราะตัวเองที่ทำให้ทุกอย่างวุ่นวายเพียงนี้ ทางเดียวในตอนนี้ที่ทำได้คือส่งชินหยูกลับไปที่ตระกูลลี่เสีย ให้มารดาหรือไม่ก็บิดาหาใครสักคนแต่งกับชินหยูไม่เช่นนั้นเรื่องนี้ก็จะยืดเยื้อเป็นหนามในรองเท้าตลอดไป

“คุณหนูรอง มืดค่ำป่านนี้ท่านไปไหนมา”

อวิ้นจูทำหน้าเข้มเอ่ยปากทักเมื่อเห็นว่า ตัวเล็กเปียกปอน

“ข้า ไปหัดว่ายน้ำมา”

กลัวว่าพูดความจริงไปเสี่ยวจูจะยิ่งเป็นห่วง อาจจะร้องไห้อีกก็ได้ ตัวเล็กรู้สึกว่าเสี่ยวจูหวังดีด้วยความจริงใจ

ตรงเข้า ปลดอาภรณ์ที่เปียกปอนให้

“คุณหนูรองเจ้าขา คราวหลังไม่ทำแบบนี้ จะไปไหนมาไหนบอกเสี่ยวจูด้วย คุณหนูอ่อนแอจะถูกปองร้าย”

ตัวเล็กยิ้ม ปล่อยให้เสี่ยวจูจัดการทุกอย่างตามแต่จะสะดวก ฟังคำห่วงใยของเสี่ยวจูไปยิ้มไป

ห้องทำงานของจางอี้หลง

“ตงเฟิง ผ้าปูแท่นนอนในคืนนั้นเจ้ายังเก็บไว้หรือไม่”

“ขอรับ เก็บไว้ตามคำสั่งของนายท่าน ข้ายังไม่ได้ซักล้างตามที่นายท่านสั่งไว้”

“รอยเลือดยังอยู่ดีใช่ไหม”

“ขอรับ”

“ดีเก็บไว้ให้ดี”

“ตงเฟิงไม่เข้าใจว่านายท่านเก็บมันไว้ทำไมกัน”

จางอี้หลง ถอนหายใจยิ้มบางๆ

“ข้าแค่เพียงอยากรำลึกถึงวันคืนหอมหวานและจดจำว่าข้าเป็นคนแรกของนางก็เท่านั้น”

“นายท่านตงเฟิงบังอาจ”คิ้วคมขมวดเข้าหากัน

“คือ ตงเฟิงเห็นว่ามีเพียง นายท่านที่… ที่.. เอาใจแต่ฮูหยิน”

จางอี้หลงถอนหายใจยาว

“นางโกรธข้าเมื่อคืนน้องสาวของนางชินหยูเข้าไปในห้องนอนของเรา”ตงเฟิงอ้าปากค้าง

“นายท่านแล้ว แล้วนายท่านทำอย่างไร บอกตามตรงเรื่องของคุณหนูรองตระกูลลี่ แม้จะมีเพียงคนในจวนแม่ทัพที่รู้ตื้นลึกหนาบาง แต่หากเรื่องนี้แพร่ออกไปคนที่เสียหายคือนายท่าน คนจะต้องพูดว่านายท่านนั่นเองที่ ทำเรื่องเลวทราม แอบกินเต้าหู้น้องเมียจนตั้งครรภ์”

ก่อนหน้านั้น

“ท่านพี่ น้องสาวในสายตาท่าน ท่านคิดว่านางเป็นอย่างไรบ้าง”

อยู่ๆชินเหอก็เอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาในค่ำคืนหนึ่ง

“นางก็เหมือนน้องสาว”

“ข้าหมายถึงหน้าตาท่าทีของนางถูกใจท่านหรือไม่”สังเกตสีหน้าท่าทาง

“หากข้าเป็นบุรุษหนุ่ม ทั่วไปที่ไร้ฮูหยิน ข้าก็คงจะอดไม่ได้ที่จะมองนาง แต่นางก็มิได้ถูกใจข้าเสียหมดเจ้าเสียอีกเมื่อข้าพบหน้าเจ้าในครั้งแรกข้าสาบานกับตัวเองว่าจะต้องแต่งกับเจ้าให้ได้”

ตอบตามความจริงชินเหอยิ้มอ่อนหวาน

“ท่านพี่แล้วหาก ยังอยู่ที่จวนแม่ทัพนานวันเข้าท่านพี่จะไม่เอนเอียงใช่ไหม"น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอ

ภายในใจของชินเหอ ยากจะหยั่งถึง ความเป็นบุรุษในตัวของอี้หลงที่ใครไม่สามารถหยั่งถึงได้เช่นกัน

เพียงชินเหอต้องการทดสอบว่าอี้หลงจะมีใจให้นางแต่เพียงผู้เดียวหรือไม่ทั้งๆ ที่สร้างบาปเคราะห์ให้กับชินหยูด้วยตัวเองไม่อยากจะอุ่นเตียงให้สามีเพราะไร้ซึ่งความต้องการและอารมณ์ตอบสนอง อาศัยว่าหากปฏิเสธอี้หลงไม่ได้จริงๆ ยังพอมีชินหยูเป็นตัวแทน ใช้กลอุบายให้นางอุ่นเตียงแทนชินเหอผูกใจอี้หลงให้คิดว่าได้ครอบครองทั้งกายและใจของชินเหอโดยสมบูรณ์

"ข้าไม่อยากให้นางอยู่ที่นี่นานนัก เจ้าต้องการสาวใช้ที่ไว้ใจได้ข้ายินดีหามาให้เจ้า ส่วนชินหยูให้นางแวะมาชั่วครั้งชั่วคราวยามเจ้าคิดถึงนางก็พอ"

จะทำอย่างไรได้ก็ในเมื่อตำแหน่งฮูหยินแม่ทัพยิ่งต้องรักษาไว้ไหนจะความรักความเมตตาจากสามีหนุ่มแน่นที่เป็นที่หมายปองของหญิงงามทั่วแคว้นที่ต่างอิจฉาชินเหอ แต่เป็นชินเหอที่ไม่อาจให้ความสุขกับสามีบนแท่นนอนได้ จะโทษใครเล่าในเมื่อสามีก็ยังมีความต้องการในเรื่องอย่างว่าและยังหนุ่มแน่นจะให้บอกกล่าวความจริงอี้หลงจะยอมรับชินเหอไว้ในตำแหน่งฮูหยินโดยที่ไม่ได้มีอะไรกันได้หรือ

ชินหยูในอาภรณ์สีขาวบางเบา ก้าวเดินยังห้องครัวเพื่อตระเตรียมอาหารในขณะที่ชินเหอยังหลับใหลในอ้อมกอดของอี้หลงบนแท่นนอนอุ่น

"หิวหรือยังข้าไปที่ห้องครัวหาอะไรอร่อยๆ ให้เจ้ากินดีกว่า"

จุมพิตที่หน้าผาก ก้าวเดินยังห้องครัว

"เสี่ยวจูที่ท้ายจวนมีมะเขือเทศสุกผลใหญ่เจ้าเก็บมาทำอาหารดีไหม ส่วนข้าจะปรุงอาหารรอที่นี่"

"เจ้าค่ะคุณหนูรอง"

ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้อง ร่างเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อยามเช้าที่ต้องยืนหน้าเตาไฟกลิ่นน้ำอบบนร่างบางช่างคุ้นชินยิ่งนัก จางอี้หลงสูดดมกลิ่นกายที่ถูกขับออกมาพร้อมกับเหงื่อชื้น ภาพความทรงจำกับร่างบางที่เขาขย่มด้วยแรงเสน่หาเร่าร้อน อากาศรอบกายหนาวเหน็บแต่ร่างบางใต้ร่างเขาชื้นเหงื่อกลิ่นเดียวกันนี้แน่แท้ กลิ่นกายสาวปนเปกับกลิ่นน้ำอบ เดินเข้าเกือบจะประชิดร่างบาง

"อุ๊ย"