มีเงื่อนงำ

“ชินเหอ…ชินเหอ ฮูหยินข้ามาแล้ว”

เงียบไร้สรรพเสียง อ๋อหลังบ้านมีปัญหา สมองจดบันทึกว่าหมอนี่น่าสงสัยไม่น้อย

“เจ้า โกรธอะไรข้าที่ผ่านมาข้าทำสิ่งใดผิดชินเหอ ชินเหออออ”

น้ำเสียงเศร้าสร้อย

ชินเหอถอนหายใจยาว ก้าวเข้ามาในห้องจางอี้หลงกอดรวบร่างบางไว้แนบกาย ซุกไซร้ซอกคอขาว เงาสะท้อนจากแสงไฟในห้อง ตัวเล็กชะโงกหน้ามองแต่กลับพบว่ามองไม่ถนัด ปีนขึ้นไปบนหลังคา ไต่ไปตามขื่อเข้าไปในห้องง่ายดาย

“ข้าต้องการเจ้า”เสียงแหบพร่าทว่าสั่นกระเส่า

“ไม่ ไม่ เหม็นกลิ่นสุราท่านก็รู้ว่าข้าไม่ชอบกลิ่นสุรา”

ผลักร่างสูงบึกบึนออกห่าง

“ขะข้าต้องการเจ้า อย่าใจร้ายกับข้านัก”

น้ำเสียงเว้าวอน แต่ชินเหอกลับผลักไสไม่ไยดี

“ข้าไม่ชอบกลิ่นสุรา”ย้ำคำเดิม

ตัวเล็กกอดขื่อไว้แน่น นึกขำกับท่าทีหื่นของแม่ทัพร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาที่ออดอ้อนเหมือนเด็กๆ แต่เมียดันไม่เล่นด้วย

“ข้าไปแช่น้ำอุ่นเจ้ารอข้าไม่นาน ขัดตัวอาบน้ำให้กลิ่นสุราจางไป” ชินเหอถอนหายใจ

“ความจริง รอบเดือนข้าเพิ่งจะหมดไป”

“รอบเดือนอีกแล้วหรือ นี่ก็สองเดือนแล้ว ที่ข้า ..อยากให้เจ้าอุ่นเตียงแต่เจ้ากลับบ่ายเบี่ยงมาตลอด ข้าทำอะไรผิด หรือชินเหอ”

“ท่านรีบไปอาบน้ำเสีย บางทีข้าอาจยอมใจอ่อน”

ชินเหอก้าวข้าจากไป จางอี้หลงปลดอาภรณ์ลงไปกองกับพื้น ตัวเล็กอ้าปากค้าง กับเนื้อหนันที่น่าขบกัดกล้ามเป็นมัด รอยแผลเป็นมากมายน่าลูบคลำ ส่ายหน้าไปมาหลับตาไม่กล้ามอง แก่นกายที่ผงาดง้ำ

หย่อนกายลงในอ่างไม้ นอนนิ่งหลับตาก่อนจะขัดถูไม่มา เหมือนเพิ่งจะนึกได้ว่าต้องเร่ง มือใหญ่ถูไถไปทั่วร่าง ภาพที่ตัวเล็กเห็นคือภาพสโลว์มือใหญ่ลูบไปทั่วผิวกายแน่น หยดน้ำเกาะพร่างพราว ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ตัวเล็กก็ใช่ว่าจะเคยเห็นตัวเป็นๆ แบบนี้ถึงจะเคยผ่านตาจากคลิปที่เกลื่อนกลาดเว็ปไชต์มาบ้างมาก็ตาม แต่นี่ มันตัวเป็นๆ คนจริงๆ

“อ่าๆๆๆ ”

ภาพความทรงจำผุดขึ้นอีกครั้งริมฝีปากร้อนผะผ่าวทาบลงบนริมฝีปากแดงระเรื่อบดเบียดเร่าร้อนรุนแรง ก่อนจะผลักรางเล็กของชินหยูออกห่าง รั้งร่างเล็กลงกับพื้นกดริมฝีปากเร่าร้อนอีกครั้งอยากไม่อาจห้ามใจ ตัวเล็กตัวแข็งทื่อ มือไม้อ่อนแรงก่อนที่ร่างเล็กจะร่วงโครมลงบน อ่างไม้จางอี้หลงล็อกคอกดร่างเล็กให้จมลงในน้ำ

น้ำใสสะอาดมองเห็นใบหน้างดงาม กับแววตาตื่นกลัว ร่างเปลือยเปล่าแข็งแรงคร่อมอยู่ด้านบน ดึงตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะสำลักน้ำ ลำตัวเปียกปอน แนบชิดกับเนื้อหนันแน่นน่าขบกัด

“เจ้า มาแอบดูข้าทำไมกัน”

“ใครแอบดูขะขะข้าแค่ เผลอ…. หลับไปแล้วตกลงมา ในนี้”

อี้หลง ยิ้มยียวน

“ดีเลยข้ากำลัง ต้องการใครสักคนเพื่อปลดปล่อย”

ท่าทีไม่ได้เมาเหมือนครั้งแรกที่เห็น น้ำอุ่นที่แช่มีกลิ่นดอกไม้หอมหวนคงช่วยให้สร่างเมา คำพูดที่พูดเหมือนต้องการจะขู่ ตัวเล็กผลักร่างใหญ่ล้มลงไปในน้ำ วิ่งไปตั้งหลักที่หน้าประตู

ก้าวเดินขึ้นจากอ่างน้ำ ไอ้ทีผลักเมื่อกี้ไม่เป็นผล ตัวเล็กกลืนน้ำลายลงคอด้วยกล้ามแน่นกับร่างเปลือย ทำเอาเสียวแปลบที่ท้องน้อย

ชินเหอ เปิดประตูเข้ามาทันที ร่างเปียกปอนของน้องสาวกับร่างเปลือยของสามี ใบหน้าหวานกลับกลายเป็นยักษ์ร้ายขึ้นมาอย่างไม่อาจปกปิด

ดึงแขนชินหยูจนเซถลา ตัวเล็กไม่ยอมขืนตัวทั้งๆ ที่มองแล้วว่าชินเหอไม่คณามือเพราะเธอเป็นยูโดสายดำ หากคิดจะทำชินเหอคงลงไปนอนนับดาว

“พี่สาว ขะขะข้าไม่ได้ตั้งใจแค่เพียง…หลงเข้ามาในนี้”ปรับน้ำเสียงให้ตื่นกลัวและน่าสงสาร

ก้มมองอาภรณ์สีดำของตัวเองนี่มันชุดพรางตัวสอดแนม บอกว่าไม่ตั้งใจพูดไปใครจะเชื่อ

“พี่เขยบอกนางไปสิว่าข้า แค่หลงเข้ามาข้าไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามาเสียหน่อยข้าหล่นลงมาจากตรงนั้น”ชี้มือไปบนขื่อแกล้งตีหน้าเศร้า

"เจ้าออกไปก่อน ชินหยู"

เสียงชินเหอออกปากไล่ จางอี้หลงหยิบเสื้อคลุมมาสวม

ตรงเข้าสวมกอดชินเหอไว้

“นางตกลงมาจากขื่อ นางเข้ามาได้อย่างไรข้าไม่รู้ได้”

เลือกที่จะพูดความจริงด้วยหัวใจรักมั่น

“ข้าเชื่อ ท่านก็คงไม่ได้ทำอะไรนาง หรือไม่ก็คงไม่ชั่วช้าถึงกลับนัดหมายนางมาที่นี่ ให้นางอุ่นเตียงบนแท่นนอนของข้า ให้ข้าใจสลาย”บีบน้ำตาอุ่นๆให้หยดรินสัมผัสท่อนแขนของจางอี้หลง