น่าสงสัย

ส่งขนมเปี๊ยะให้อีกก้อน ตัวเล็กส่งเข้าปากเคี้ยวงับๆ ยื่นจอกชาให้รินชาให้อีกครั้ง

“ข้าได้ยินว่าเจ้าลงไปในน้ำเพื่อช่วยพี่สาว”

เปิดก่อนพอดีเลย งานถนัดเรื่องสืบสวนสอบสวน

“ข้าแทบจำเรื่องนั้นไม่ได้”

“ดีแล้ว ที่เจ้าจำมันไม่ได้มันคือเรื่องราวเจ็บซ้ำ แต่เห็นได้ชัดว่าเจ้าไม่ได้รู้สึกอะไรมากเหมือนที่ข้าคิด”เว้นระยะไว้เท่านั้น

"เจ็บช้ำเรื่องอะไร”

“นี่เจ้าจะไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไร ไหนใครๆต่างพูดกันว่าเจ้าสูญเสียลูกในท้อง ชินชินบอกข้ามาใครกันคือพ่อของลูกของเจ้า ข้าสัญญาข้าจะลากคอเขามา คุกเข่าต่อหน้าเจ้าให้จนได้”ตัวเล็กยิ้มแหย๋ๆ เจ้านี่ก็ห่วงชินชินอะไรนี่ไม่น้อย

“ข้าลืมไปแล้ว จำอะไรไม่ได้”

ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดหรือว่าสูญเสียอะไรไป ทั้งๆ ที่นี่คือร่างของนางแต่ตัวเล็กกลับรู้สึกว่าสบายดี แค่รอบเดือนมาแล้วก้กำลังจะหมดไป

“ให้เจ้ารู้ไว้ว่าข้าหวังดีกับเจ้ายิ่งนัก หากมีสิ่งใดที่ข้าพอจะช่วยเจ้าได้..ชินชินเจ้าปิดบังสิ่งใดบอกข้ามา”ตัวเล็กถอนหายใจคนคนนี้หวังดีแต่ตัวเล็กจะบอกอะไรได้เล่าก็ไม่รู้อะไรเลย ถอนหายใจยาว

“ดีเลยมีเรื่องอยากให้ช่วย”

ดึงมืออี้หลางให้นั่งลง อี้หลางมองมือเล็กที่จับมือของเขาอย่างประหลาดใจ คิ้วคมขมวดเข้าหากัน

"เจ้าพูดมา"

ขยับกายออกห่างจากตัวเล็กด้วยต้องการเว้นระยะห่าง ในเมื่อหัวใจเขาไม่ใช่อิฐปูน

"เอาแบบนี้เรื่องนี้ถือว่าเป็น คำมั่นระหว่างเรา ข้าให้ท่านเก็บเป็นความลับ"

อี้หลางพยักหน้า

"เจ้า ไว้ใจข้าเถิดเรื่องเก็บงำความลับพี่ใหญ่ยังนับถือข้า"

ตัวเล็กพยักหน้าขึ้นลง

"ข้า ความทรงจำหายไปเลอะเลือนจำอะไรไม่ได้ เลย..เลยหาตัวช่วยท่านจะไว้ใจได้เพียงใด ข้าไม่สิข้าหวังว่าท่านจะช่วยข้าเรื่องความทรงจำ เพราะข้าคิดว่าท่านน่าไว้ใจกว่าใครทั้งหมด"

“ความทรงจำหายไป”

ไม่ตอบคำถามเรื่องไว้ใจได้เพียงใด เพียงแค่ถามกลับเรื่องความทรงจำนี่คือสิ่งที่ ตัวเล็กไต่ตรองไว้แล้ว ความทรงจำหายไปนี่แหละที่ตอบโจทย์ทุกอย่าง ไม่ให้คนหน้าใสแต่มีแววตาฉลาดล้ำอย่างอี้หลางจับผิดได้ พยักหน้าขึ้นลง

“อืม เป็นไปได้มากทีเดียวเจ้าแปลกไป ชินชิน”

เช้าสดใส ชินหยูในอาภรณ์สีสว่างสดใส

“น้องพี่เมื่อวานข้าเห็นว่า คุณชายรองอี้หลางแวะมาหาเจ้า”

เสียงหวานของชินเหอดังมาก่อนจะเห็นตัวด้วยซ้ำไป สายตาห่วงใยจนน่าเชื่อ

เสี่ยวจู ที่จู่ๆก็ทำสีหน้าเรียบเฉย

“ใช่ค่ะ”ตอบเพียงสั้นๆ

“อืม พี่อยากจะเตือนเจ้าคุณชายอี้หลางแม้จะรูปงามแต่มักจะใจคอโลเล ตัวเขา เป็นที่รู้กันว่าชื่นชอบหญิงงาม เจ้าไม่ควรเข้าใกล้เขาพี่จะไม่ถามเรื่องครรภ์ของเจ้าแต่ก็มิใช่เด็กๆควรจะ รุ้ว่าควรทำตัวเช่นไร พี่ห่วงเจ้านะชินหยู”

“ขอบคุณพี่สาวที่กล่าวตักเตือน”

เสี่ยวจูก้มหน้า มองพื้น

“เอาอย่างนี้ ข้าจะส่งเจ้ากลับไปที่ตระกูลลี่เสีย จะได้ไม่เกิดเรื่องอื้อฉาว ที่นี่ไม่มีสิ่งใดให้ห่วงอีกแล้ว ข้าตอนนี้มีสาวใช้ที่ไว้ใจได้อย่างเสี่ยวตื้อไม่รบกวนเจ้าแล้ว”

เสี่ยวจูกำมือชินหยูไว้แน่น ดวงตาเ้จบแค้นแต่ตัวเล็กไม่รู้อะไรเลย

“ขอบคุณพี่สาว"กล่าวขอบคุณเบาๆ

"เจ้ากับข้า เป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน ข้าหวังดีต่อเจ้า เจ้าเองก็คงหวังดีต่อข้าเช่นกัน เรื่องที่เจ้าตั้งครรภ์ไร้คนที่เป็นพ่อของเด็ก ข้าจึงไม่อาจเอ่ยถึงมัน เช่นนั้นการกลับไปที่บ้านลี่ ข้าตั้งใจให้ท่านพ่อหาใครสักคนที่เหมาะสมแต่งกับเจ้าเสีย เจ้าก็แค่เพียงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วก็อย่าเอ่ยถึงเรื่องที่เจ้าเคยตั้งครรภ์ก็พอ”

อี้หลางเดินเข้ามาในห้องด้วยความคุ้นเคย

“อี้หลาง คารวะพี่สะใภ้”

“น้องสามี เจ้าวิ่งเข้า วิ่งออกห้องน้องสาวข้าแบบนี้ไม่เหมาะนัก”ตำหนิเบาๆสีน้าเย้ยหยัน

“ท่านเองก็พูดจาให้นางไขว้เขว ก็ไม่เหมาะเช่นกัน”

“ข้า เพียงแค่ให้สาวใช้ยกของกินที่นางชอบเข้ามา บำรุงร่างกายของนาง”

ตัวเล็กมองคนนู้นที่คนนี้ทีไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่หวังดีจริงๆ จะมองไปก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งคู่

คนหนึ่งก็นินทาอีกคน อีกคนก็ยังนินทาอีกคนให้ฟัง

“ข้าก็มีเรื่องสำคัญจะพูดกับน้องสาวของท่าน"

“หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องการตั้งครรภ์ของนาง”

ชินเหอ ยิ้มมุมปาก

“ข้ากับนางทำสิ่งใดเปิดเผยไม่มีเหมือนคนบางคนที่ข้างนอกอีกอย่างข้างในอีกอย่าง”

"เช่นนั้นข้าไม่กวนใจแล้ว แต่อย่าให้เกินเลย ข้าตั้งใจให้นางกลับไปแต่งงานที่ตระกูลลี่ให้ท่านพ่อหาคนที่เหมาะสมกับนาง”เหมือนจะบอกว่าอี้หลางควร

ก้าวออกจากห้องไป เพราะชินหยูกำลังจะแต่งงาน อี้หลางส่ายหน้าไปมา

ชินเหอไปแล้ว

“เจ้าเชื่อที่นางพูดหรือไม่”

“มีเหตุผลใดกันที่ข้าไม่เชื่อนาง”ตัวเล็กพูดไปยิ้มไป

“อาหารที่นางให้สาวใช้ยกมา ไม่แน่ว่าจะมียาพิษเพราะข้ารู้ว่านางไม่เคยหวังดีกับเจ้าอย่างที่นางพูด”

“นางเป็นพี่สาว อีกอย่างคำพูดของนางก็ห่วงใยข้ายิ่งนัก”

ลองหยั่งเชิงว่าอีกคนจะพูดถึงพี่สาวแสนดีว่าอย่างไร