ตอนที่ 3

“คุณพระช่วย”

รจนาอุทานกับเหตุการณ์เหลือเชื่อ คล้ายกับว่าหล่อนกำลังลอยอยู่ในลูกโป่งใหญ่ๆ ร่างกายเบาหวิวไร้น้ำหนัก

จากนั้นก็รู้สึกเหมือนเคลิ้มฝันอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่ในรอยต่อของความจริงและความฝัน ก่อนจะถูกดูดกลืนหายเข้ามาในต้นไทรพร้อมกลุ่มควันสีขาว

“คุณพระช่วย… ”

รจนารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่มายืนอยู่อีกฟากของมิติเวลา กลุ่มหมอกควันสีขาวที่โอบอุ้มหล่อนมา ค่อยๆ จางหาย เริ่มมองเห็นภาพของสภาพแวดล้อมรอบๆ กายที่ดูแตกต่างไปจากสถานที่ที่หล่อนมา

ไม่ผิดแล้ว…

นี่คือเมืองลับแล เส้นทางเบื้องหน้าบังคับให้หญิงสาวจำต้องก้าวเดินไปข้างหน้า ด้วยมันขนาบไว้ด้วยหุบเหวทั้งซ้ายและขวาปราศจากทางแยกทางเลี้ยว

รจนาก้าวเดินมาได้เพียงครู่สั้นๆ พลันสายตาก็ปะทะเข้ากับกำแพงอิฐสีแดง มีบานประตูขวางอยู่ตรงกลาง

ข้างๆ ประตูมีชายร่างสูงใหญ่สะดุดตา ความสูงน่าจะเกินสองเมตร ยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น ถือกระบองไว้ในมือข้างหนึ่ง นอกจากสีผิวดำขลับเหมือนนิลและร่างกายที่สูงมาก ลักษณะโดยทั่วไปก็ดูเหมือนมนุษย์ทุกประการ

“ท่านคือผู้เฝ้าประตูใช่ไหม”

รจนาถามเมื่อเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาของมันเบิกโพลงมองหล่อนเหมือนเห็นของหวานน่ากิน

“ข้าคือทวารบาลผู้เฝ้าประตูแห่งนี้ แล้วเจ้าล่ะเป็นใคร… จะไปไหน”

ผู้เฝ้าประตูร่างดำทะมึนตอบด้วยกังวานเสียงทุ้มต่ำ ด้วยมันเปลือยอก ร่างกายมีเพียงโจงกระเบนสีแดงผืนเดียวพันกึ่งกลางกายอาไว้ จึงเห็นเนื้อตัวกำยำล่ำสันไปด้วยมัดกล้าม แผงอกกว้างมีเส้นขนสีดำปกคลุมไปทั่ว กล้ามท้องแน่นนูนไปด้วยลอนซิกแพ็ค ใบหน้าดูเหี้ยมเกรียมน่าเกรงขาม ต้นขากำยำเต็มไปด้วยขน

“ข้าจะไปเมืองลับแล… ไปช่วยสามีของข้าที่โดนขังอยู่ในนั้น… ขอท่านได้โปรดเมตตาให้ข้าผ่านทางด้วยเถิด”

รจนากล่าวพลางพนมมือวิงวอน

“เจ้าจะผ่านไปได้ก็ต่อเมื่อเจ้ามีสิ่งแลกเปลี่ยน”

ผู้เฝ้าประตูร่างยักษ์กล่าวพลางจ้องมองเรือนร่างของรจนาตาเป็นมัน

รจนาเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ผิวพรรณเปล่งปลั่งขาวเนียน มีทรวดทรงที่สามารถกระตุ้นกำหนัดของบุรุษเพศได้ในทันทีที่เจอหล่อน เอวคอด สะโพกผายและทรวงอกคัพจีอวบใหญ่สะดุดตา ทำเอาเจ้าทวารบาลจอมหื่นตวัดลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองด้วยความกระหายในเนื้อหนังมังสาของสตรีเพศที่ไม่เคยได้ลิ้มรสมานานนับร้อยปี

“ท่านอยากได้อะไร… ”

รจนาถาม ทั้งที่ก็พอจะคาดเดาได้ เมื่อสังเกตเอาจากท่าทางและสายตาหื่นกระหายของมันที่จ้องมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

รจนาทำใจมาแล้ว และสิ่งที่หล่อนกลัวกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว

“สิ่งที่ข้าต้องการก็คือตัวเจ้า ร่างกายของเจ้า ถ้าอยากผ่านประตูนี้เจ้าจะต้องยอมเสพสังวาสกับข้า ต้องยอมให้อวัยวะเพศของข้าสอดใส่เข้าไปในช่องสังวาสของเจ้า”

ทวารบาลร่างยักษ์กล่าวไม่อ้อม แววตาของมันลุกวาวไปด้วยความเงี่ยนจัด

สิ่งที่ได้ยินทำเอารจนาอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นลำเอ็นยาวใหญ่ราวกับแขนเด็กที่ซ่อนอยู่ในร่มผ้าของมัน

“โห… ”

หล่อนตกใจจนพูดอะไรไม่ออก เห็นดังนั้นทวารบาลจึงรีบกล่าว

“ว่ายังไง… ตอบข้าสิ… มัวชักช้าอยู่ไย เจ้าต้องตัดสินใจว่าจะยอมรับข้อเสนอของข้าหรือไม่?”

อมนุษย์ผู้เฝ้าประตูเร่งเร้าจะเอาคำตอบ นานมากแล้วที่ไม่มีสตรีนางใดพลัดหลงเข้ามาให้มันร่วมเสพสังวาส ไม่เคยได้ปลดปล่อยน้ำกามที่อัดแน่นอยู่ภายใน

รจนาสูดหายใจแรงลึก พยายามรวบรวมความกล้าแล้วตอบออกมา

“ได้… ข้ายอมรับข้อเสนอของเจ้า”

ประโยคที่ได้ยินทำให้ทวารบาลสืบเท้าเข้ามาหาหล่อนอย่างไม่รอรี รวบร่างเอิบอิ่มขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน ยกสะโพกของหล่อนขึ้นมานั่งที่บนแท่นอิฐของขอบกำแพงรั้ว เลิกชายกระโปรงลายลูกไม้ขึ้นมากองเอาไว้เหนือเอวคอด จับเข่าของรจนาแหกกว้างออกจากกัน กางเกงในตัวจิ๋วถูกกระชากออกไปจากปลายเท้าน้อยๆ