บทที่2 พื้นที่มิติการรักษา

เจียงยิ่งหลีถอนหายใจยาว

หญิงสาวผู้นี้ช่างอนาถจริงๆ! ตายแล้วยังโดนคนเอามาแต่งงานแทนอีก!

พอได้ยินนางถอนหายใจ สตรีวัยกลางคนนั่นยิ่งไม่พอใจมากขึ้น “ทำไม มาขจัดเสนียดจัญไรยังไม่ดีพอสำหรับเจ้าอีกรึ? อาจวิ้นน่ะทั้งหล่อเหลาทั้งเฉลียวฉลาด แค่โชคไม่ดีหน่อยเท่านั้น ไม่อย่างนั้นมีหรือจะตกมาถึงตระกูลเจียงของพวกเจ้าให้รังเกียจกันน่ะ!”

ตอนนี้เอง มีน้ำเสียงเย็นชาทุ้มต่ำดังขึ้นที่หน้าประตู

“ป้าเลี่ยว รบกวนท่านแล้ว นี่ก็ดึกมากแล้ว ท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ”

เจียงยิ่งหลีหันไปมองตามเสียง และเห็นชายที่ถือไม้เท้าพยุงตัวและยกชามไว้คนหนึ่งอยู่ที่หน้าประตู

เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาสะอาดสะอ้านอย่างมาก คิ้วตางามงอนดุจภาพวาด อวัยวะบนใบหน้างามพร้อม แต่ดวงตาคู่นั้นกลับดำมืดเย็นเยียบ ดูทะมึนลึกล้ำราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน

สายตาเจียงยิ่งหลีพลันเบิกกว้างทันที

เจ้าหมอนี่ หน้าตาดีมากจริงๆนะ!

ชาติกำเนิดเจียงยิ่งหลีดีมาก เป็นหมอหญิงอายุน้อยผู้มีพรสวรรค์อันเลื่องชื่อ ข้างกายย่อมไม่ขาดแคลนชายหนุ่มหน้าตาดีคอยตามจีบอยู่แล้ว แต่ไม่มีใครที่เป็นแบบนี้อย่างเขาคนนี้เลย หน้าตาเลอเลิศกว่าสไตล์นางอีก!

เสิ่นจวิ้นอี้บอกให้ป้าเลี่ยวกลับไป เขาเดินกะเผลกเข้ามา วางชามยาลงข้างเตียง

“เจียงยิ่งหลี เรื่องขจัดเสนียดจัญไรเป็นฝีมือท่านป้าของข้า มิใช่ความต้องการของข้า ข้าไม่รู้ว่าตระกูลเจียงของเจ้าเกิดอะไรขึ้น แต่ข้ารู้ว่าเจ้ามีคนในใจอยู่แล้ว เรื่องสัญญาแต่งงานก็แล้วกันไป ไว้ฟ้าสางแล้วเจ้าก็กลับไปเถอะ!”

เจียงยิ่งหลีหลุดจากภวังค์ทันที

กลับไป?

มีสามีหน้าตาดีอย่างนี้ ซ้ำจำนวนคนในตระกูลเสิ่นก็เรียบง่าย นางจะกลับไปรังหมาป่าอย่างตระกูลเจียงทำไมกัน?

ให้โดนเล่นงานอีกรอบหรือไง?

สายตานางกลอกไปมา ก่อนเอนพิงหัวเตียงอย่างเกียจคร้านว่า “ข้าไม่กลับไป! ในเมื่อข้าแต่งมาตระกูลเสิ่นของพวกเจ้าแล้ว ก็เป็นสะใภ้ตระกูลเสิ่นของพวกเจ้าแล้วสิ”

เสิ่นจวิ้นอี้ “เจ้ากับโม่เหลี่ยนโจว....”

“ข้ากับเขาเป็นเรื่องของเมื่อวานซึ่งเป็นอดีตไปแล้ว !” เจียงยิ่งหลีสีหน้าขรึมลง ไม่นานก็กลับเป็นอย่างเดิม “หรือว่าเจ้าถือสาเรื่องนี้รึ?”

ชะงักไปครู่หนึ่ง นางมองเขาตาไม่กะพริบ พูดอย่างมีนัยยะว่า “เจ้าวางใจเถอะ ในใจข้านับจากวันนี้ไปจะมีเพียงสามีซึ่งก็คือท่านคนเดียวเท่านั้น”

เสิ่นจวิ้นอี้หน้าแดงเรื่อกับคำบอกรักของนาง เขาเบือนหน้าหนี ตอบเสียงเย็นชาว่า “ตามใจเจ้า ถ้าเจ้าอยากจากไป ข้าพร้อมเขียนหนังสือหย่าร้างให้เจ้าทุกเมื่อ”

พูดจบ เขาหมุนตัวทำท่าจะเดินจากไป

“เจ้าไม่นอนที่นี่หรอ? แล้วเจ้านอนที่ไหนล่ะ?” เจียงยิ่งหลีถามอย่างสงสัย

นี่เป็นห้องหอของพวกเขา และเป็นห้องของเสิ่นจวิ้นอี้เอง

“เจ้าไม่ต้องยุ่ง อย่าลืมกินยา!” เสิ่นจวิ้นอี้คว้าไม้เท้ามาพยุงตัวออกไปด้วยสีหน้าเย็นชา พร้อมทั้งใบหูแดงก่ำ เดินกะเผลกออกไปทันที

เจียงยิ่งหลีดึงสายตากลับอย่างยังไม่หนำใจ ตอนนี้ความทรงจำนางชัดเจนขึ้นแล้ว และรู้เรื่องของเสิ่นจวิ้นอี้ผู้นี้แล้วเช่นกัน

ถ้าจะพูดถึงเสิ่นจวิ้นอี้คนนี้ ต้องถือเป็นบุคคลระดับตำนานในหมู่บ้านเทียนส่วยแห่งนี้เลยทีเดียว

เขาเฉลียวฉลาดแต่เด็ก เรียนหนังสือดีมาก แต่กลับโชคร้าย ทุกครั้งที่ถึงเวลาเขาไปเข้าสอบมักจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นต่างๆนานา ทำให้ขาดสอบทุกครั้ง ร่ำเรียนหนังสือมาเป็นสิบปี ไม่ได้ชื่อเสียงเลย ผู้คนในหมู่บ้านล้วนว่ากันว่า เขาไม่มีดวงในการร่ำเรียน

นอกจากเรื่องนี้ เขายังมีดวงอาภัพญาติพี่น้องอีก

ว่ากันว่า ดวงเขากินพ่อเขาจนตายเอง ตอนนี้ท่านแม่ของเขาก็โดนจนล้มป่วยเช่นกัน นอนหายใจรวยรินอยู่

คนอื่นในตระกูลเสิ่นพากันรักตัวกลัวตาย อาศัยตอนเขาขาเจ็บ ซ้ำท่านแม่เขายังป่วยหนัก รีบแยกบ้านให้พวกเขาออกมาอยู่ตามลำพังสองแม่ลูกไปเลย

เพราะเหตุนี้ ต่อให้เสิ่นจวิ้นอี้หน้าตาดีและนิสัยดี แต่ในหมู่บ้านก็ยังไม่มีบ้านไหนยอมให้ลูกสาวแต่งงานกับเขา

ตอนแรกที่ตระกูลเจียงรับปากสัญญาแต่งงานนี้ยังทำให้คนในหมู่บ้านพากันตกใจยิ่งนัก ตอนนี้ดูแล้วเจียงชิงโย่วคงวางแผนมาอย่างดี คิดอาศัยดวงแข็งกินครอบครัวของเขา แสร้งทำเป็นรับปาก จากนั้นให้ตนมาแต่งงานแทน

เจียงชิงโย่วคนนี้น่าสนใจ

เจียงยิ่งหลียิ้มมุมปาก

แต่นางไม่เชื่อเรื่องนี้หรอก

นางยกชามยาขึ้นดมฟุดฟิด

ในนี้ล้วนเป็นตัวยาที่ช่วยห้ามเลือดลดการอักเสบ มีผลดีต่อบาดแผลนัก

นางเงยหน้าพลางยกซดจนหมด ยาขมเสียจนต้องแลบลิ้นแหย

“เฮ้อ—“

พอขยับตัว แผลที่ขมับก็เจ็บไปด้วย

เจียงยิ่งหลีพยุงหัวที่บาดเจ็บพลางนั่งลง ไขมันบนตัวก็เขยื้อนสั่นไหวไปด้วย นางก้มหน้ามองดูพุงที่เอวเป็นชั้นๆ อดถอนหายใจยาวออกมาอย่างอดสูไม่ได้

บาดแผลถูกทำการรักษาและพันแผลเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่ได้ฆ่าเชื้อ ฝีมือดูหยาบกร้านมาก ยาที่ทาเป็นผงยาห้ามเลือดราคาถูก เงื่อนไขเลวร้ายเช่นนี้เจียงยิ่งหลีเป็นห่วงว่าจะติดเชื้อ

“ถ้าห้องวิจัยรักษาของฉันอยู่ที่นี่ก็ดีสิ...”

นางพึ่งคิดได้แบบนี้ พลันจิตเคลื่อน พลันปรากฏห้องวิจัยส่วนตัวของนางขึ้นมาเบื้องหน้าทันที

ในนี้ล้วนเป็นตู้ตั้งตรง ด้านบนมีตัวยามากมาย นางไม่เพียงมองเห็นตัวยาอย่างเช่น ไอบิวพรอเฟน ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์และยาอื่นๆ ยังเห็นอุปกรณ์การแพทย์ที่นางใช้เป็นประจำอีกด้วย....

นางหวั่นไหว ยื่นมือออกไปคว้าทันที รอจนดึงสติกลับมา พอลืมตาอีกครั้ง ในมือกลับถือไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์กับยาแก้อักเสบเอาไว้

เจียงยิ่งหลีตกตะลึง

นี่ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?

นางมองยาในมืออย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย

เมื่อครู่คือได้เห็นห้องวิจัยแพทย์ของนางแล้วใช่ไหม? นางยังหยิบยาจากในนั้น...

คงไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?

นางหยิกตนเองอย่างแรง และร้องอุทานเสียงต่ำว่า “โอ๊ย!เจ็บ!”

เจ็บ!

เจ็บจริงนี่นา!

งั้นก็ไม่ได้ฝันไปน่ะสิ!

ดังนั้นห้องวิจัยของนางก็ข้ามมิติตามมาด้วยหรอ ตอนนี้คืออยู่ในห้วงความคิดของนางงั้นหรอ?

พอคิดได้แบบนี้ เจียงยิ่งหลีรีบหลับตาลงอีกครั้ง พลางคิดถึงห้องวิจัย เบื้องหน้าพลันปรากฏสถานที่คุ้นเคยอีกครั้ง นางยื่นมือไปหยิบยาอีกครั้ง

ครั้งนี้นางหยิบพวกฟองน้ำเจลาตินกับหยุนหนานไป๋เหยาออกจากพื้นที่มิติการรักษาได้อย่างรายรื่นอีกครั้ง

นางทดลองไปสองรอบ พอตรงตามที่คิด เจียงยิ่งหลีก็ตื่นเต้นมากจนสั่นเทาไปทั้งตัว

เป็นเรื่องจริง!

โอ้พระเจ้า เหลือเชื่อเกินไปแล้ว!

ดูท่าการข้ามมิติมาครั้งนี้ก็ไม่ได้โชคร้ายเท่าไหร่นี่นา!

เจียงยิ่งหลีดีใจจนแทบลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นหลายรอบเลย พอเริ่มคลายความตื่นเต้นลง นางก็คลานขึ้นมาตามหาคันฉ่องเพื่อทำแผลที่ขมับ

สุดท้ายหาจนทั่วก็หาไม่เจอ เลยได้แต่ตักน้ำใส่กะละมังที่หยิบจากข้างประตู

นี่ก็ดีกว่าไม่มี

อาศัยแสงจันทร์ เจียงยิ่งหลีเห็นเงาหน้าในกะละมังชัด พลันเปลี่ยนสีหน้าทันที

อ้วนและน่าเกลียดเกินไปแล้ว!

ในกะละมังน้ำสะท้อนใบหน้าใหญ่อันหนึ่ง คิ้วดกดำนัก แต่เพราะมีรูปร่างอ้วนเกินไป ทำให้อวัยวะที่งดงามมาเบียดอยู่ด้วยกันบนใบหน้า

ตาเล็กจนแทบมองไม่เห็น ซ้ำบนหน้ายังมีสิวแดงผุดขึ้นมามากนัก สรุปแล้วดูเหมือนหมั่นโถวอันหนึ่งที่มีเก๋ากี้แดงโรยอยู่บน

ซ้ำยังเป็นแบบเบอร์ใหญ่ด้วย!

มิน่าโม่เหลี่ยนโจวถึงได้หาข้ออ้างจะยกเลิกการแต่งงานและแต่งกับเจียงชิงโย่วแทน

ขนาดตัวเจียงยิ่งหลีเองที่หน้าตาสะสวยแต่เด็กจนโตยังทำใจรับได้ยาก แทบอยากจะหัวโขกเสาให้ตายไปอีกรอบเลย!

นางกัดฟันกรอด “ไม่ได้ ต้องเริ่มลดความอ้วนดูแลผิวพรรณตั้งแต่พรุ่งนี้ละ!”

ในความทรงจำ เจ้าของร่างเดิมก็เป็นสาวสวยที่ไม่ด้อยไปกว่านางเลย ดังนั้นนางต้องกลับมาผอมและสวยอีกครั้งให้ได้!

จากนั้นค่อยไปเรียกร้องความยุติธรรมกับชายโฉดหญิงชั่วคู่นั้น!

เจียงยิ่งหลีตัดสินใจ และค่อยๆแกะผ้าพันแผลที่หัวอย่างระมัดระวัง เผยให้เห็นแผลบิดเบี้ยวที่หน้าผาก

เพราะโดนกระแทกเข้ากับมุมโต๊ะ แผลเลยยุบเข้าไป ดูเกรอะกรังไปด้วยเลือดและเนื้ออย่างน่าตกใจ!

นางใช้แหนบหยิบลูกสำลีเอาไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ออกมาอย่างระมัดระวัง ทำความสะอาดฆ่าเชื้อ หลังจากเช็ดรอยเลือดส่วนเกินออกไปแล้ว ยังทาหยุนหนานไป๋เหยาที่แผลด้วย แล้วใช้ผ้าโปร่งพันไว้ จากนั้นพันผ้าพันแผลปิดไว้อีกครั้งถึงจะหยุด

นางปวดหัวมาก และรู้สึกเวียนหัวด้วย น่าจะเป็นอาการที่หลงเหลือจากสมองถูกกระทบกระเทือน

เจียงยิ่งหลีกินยาแก้ปวดไปอีกสองเม็ด ถึงกลับไปนอนบนเตียงอีกครั้ง และนอนหลับผล็อยไปท่ามกลางการออกฤทธิ์ของยา