บทที่ 2 ข้าจะฆ่าเจ้า!

จ้านเป่ยหานนึกว่าตัวเองหูฝาดฟังผิด เขาตะคอกด้วยความเดือดดาลขึ้นทันที

“เซียวลิ่งเยว่!”

“อย่าตะโกนเสียงดัง หม่อมฉันแค่ถามเป็นมารยาทเพคะ”เซียวลิ่งเยว่รู้สึกว่าตัวเองใกล้จะหมดแรงแล้ว แขนอ่อนแรง หมอบอยู่บนแผงอกของเขา และเงยหน้าขึ้นมาพูด

“ขอถามให้แน่ใจก่อน นอนมาด้วยแล้วกี่คนเพคะ? หม่อมฉันเป็นคนรักสะอาด ไม่ชอบของสกปรกที่คนอื่นเคยใช้มาก่อน”

“ข้าจะฆ่าเจ้า!”จ้านเป่ยหานโมโหควันออกหู

“จะโมโหทำไมเพคะ ถ้าไม่ใช่เพราะหม่อมฉันโดนวางยา หม่อมฉันจะเอาเปรียบท่านอ๋องหรือ? ถึงยังไงงานแต่งงานก็จัดขึ้นแล้ว คืนวันแต่งงาน หม่อมฉันนอนกับท่านอ๋องก็ถือเป็นเรื่องสมเหตุสมผลเพคะ”

ขณะที่เซียวลิ่งเยว่พูด นางก็พยายามลุก พูดพึมพำว่า“จะว่าไป หม่อมฉันยังดูไม่ชัดเลยว่าท่านอ๋องมีรูปร่างหน้าตาแบบไหน…..”

จ้านเป่ยหานจ้องเขม็งมองนาง

ถึงแม้ท่าทางเขาจะทมึงทึง แต่มันก็ไม่สามารถปิดบังใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาได้

คิ้วเรียวยาว ดวงตาดำขลับราวกับหมึก จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาเรียวยาวราวกับนกฟินิกซ์ดูอ่อนโยนและเย็นชาในเวลาเดียวกัน ท่าทางหยิ่งยโส มองดูแล้วเหมือนคนที่แข็งแกร่งและบ้าอำนาจ

โดยเฉพาะตอนนี้ที่เขาโกรธราวกับเปลวไฟแผดเผา ทว่ากลับดูนิ่งสุขุม มองดูแล้วช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน

“หล่อใช้ได้”เซียวลิ่งเยว่ยิ้มด้วยความพึงพอใจ

ทันใดนั้น นางได้เอื้อมมือไปปลดชุดของเขา แล้วสะบัดออก

จ้านเป่ยหานตะคอกด้วยความเดือดดาลว่า“เจ้าอยากตายหรือ? ไสหัวไป!”

“โมโหร้ายเสียเหลือเกิน หม่อมฉันบอกแล้วไงว่าหม่อมฉันโดนวางยา ท่านอ๋องเป็นผู้ชายไม่เสียเปรียบหรอกเพคะ”

“เจ้ากล้าแตะต้องตัวข้าก็ลองดู!”จ้านเป่ยหานโมโหจนแทบกระอักเลือดออกมา

นางโดนวางยา แล้วนางเอาเขามาเป็นเครื่องมือในการถอนพิษ อีกทั้งเป็นคืนวันแต่งงานด้วย……

มีอย่างที่ไหนกัน!

เซียวลิ่งเยว่พยายามถอดชุดของเขา จะยิ้มก็ไม่ยิ้มพูดว่า“หม่อมฉันแตะต้องท่านอ๋องแล้วจะยังไงเพคะ? ท่านตะโกนเสียงดังกว่านี้หน่อย ให้คนในจวนอ๋องของพวกท่านมาดูมาชมด้วยเป็นยังไง?”

จ้านเป่ยหาน“…..”นางหน้าไม่อายจริงๆ!

วินาทีต่อมา ร่างกายก็เกิดความร้อนรุ่มขึ้นมา

เขาพยายามปฏิเสธอย่างเห็นได้ชัด ทว่าร่างกายกลับไม่สามารถควบคุมได้

ค่ำคืนอันเร่าร้อน สุขล้นตราตรึงใจ

……

รุ่งอรุณ แสงอาทิตย์สาดส่องเข้าห้องหอ

เทียนสีแดงลายมังกรคู่กับหงส์ถูกเผาไหม้จนสุด และดับไปช้าๆ

บนเตียงในห้องหอ ชายหนุ่มลืมตาขึ้น ใบหน้าหล่อเหลามีความฉุนเฉียวแฉลบผ่าน

เมื่อคืนนี้ ภาพเหตุการณ์แต่ละอย่างในค่ำคืนวันเข้าหอยังคงติดตาเขา ทุกภาพมันชัดเจนตราตรึงใจจนน่ากลัว

จ้านเป่ยหานกัดฟันกรอด

จุดที่เขาถูกสะกดไว้ถูกปลดคลายออกแล้ว เขาเลิกผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นจากเตียงที่ยับยู่ยี่ ผ้าคลุมหน้าเปื้อนเลือดลอยลมมา ดอกเหมยแดงบานสะพรั่งสะดุดตา

จ้านเป่ยหานหน้าอึมครึม กวาดสายตามองรอบห้อง

ด้านในห้องหอว่างเปล่า ผู้หญิงใจกล้าคนนั้นหายไปแล้ว

กล้าซุ่มโจมตีเขา ทั้งยังเอาเขามาเป็นเครื่องมือในการถอนพิษยาอีก กล้าดีจริงๆ!

ถ้าเขาไม่ได้สั่งสอนนาง อย่ามาเรียกเขาว่าจ้านเป่ยหาน!

จ้านเป่ยหานเดือดดาล กระชากชุดคลุมมาคลุมกาย จากนั้นหมายจะเดินออกไปข้างนอก ทว่าสายตากลับพลันเห็นโต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ด้านข้าง มีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ใต้มงกุฎที่เซียวลิ่งเยว่สวมใส่เมื่อคืน

เขาขมวดคิ้วเป็นปมแล้วเดินไปดึงมาดู หัวกระดาษเขียนอักษรตัวใหญ่มาก

“หนังสือหย่า!”

เส้นเลือดที่หน้าผากของจ้านเป่ยหานปูดนูนขึ้น เขายังคงอ่านต่อ

“ข้าเซียวลิ่งเยว่ สามีจ้านเป่ยหาน เพราะสองคนมีความรู้สึกต่างกัน เข้ากันไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงขอหย่า นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะแยกจากกัน ต่างคนต่างอยู่ ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก เอาสิ่งนี้ไว้เป็นพยาน!”

ด้านล่างสุดมีการลงนามไว้ โดยการประทับลายนิ้วมือด้วยสีแดง

จ้านเป่ยหานสีหน้าเหี้ยมโหด

“เซียว！ลิ่ง！เยว่ ——！！！”

ความเดือดดาลของเขาเพิ่มทวีคูณขึ้น เขาฉีกหนังสือหย่าขาดสะบั้น ตบโต๊ะเครื่องแป้งดังสนั่น

ครืน!

โต๊ะเครื่องแป้งที่ทำด้วยไม้แตกละเอียด

มงกุฎอันสวยงาม ประดับประดาไปด้วยไข่มุกมากมายสาดกระเซ็นหล่นลงพื้น

“ทางที่ดีเจ้าอธิษฐานขออย่าให้มาตกอยู่ในกำมือข้าจะดีกว่า!”

……

หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง ทั้งเมืองหลวงตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน

ทหารสวมชุดเกาะจำนวนมากเคลื่อนกองกำลังออกมา พวกเขาปิดประตูเมืองทุกจุด ค้นทุกซอกทุกมุม ชุลมุนจ้าละหวั่น อยู่ไม่เป็นสุขกันถ้วนหน้า

“เกิดอะไรขึ้น? องครักษ์เกล็ดมังกรออกมาเคลื่อนไหวหมดแล้ว!”

“เฮ้อ  เจ้ายังไม่รู้หรือ? เกิดเรื่องใหญ่กับอ๋องอี้ที่เพิ่งแต่งงานเมื่อวานนี้!”

“ได้ยินมาว่าพระชายาอี้ที่เพิ่งจะแต่งงานเข้าไปเมื่อวาน จู่ๆวันนี้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย! แถมยังทิ้งหนังสือหย่าไว้ด้วย เห็นบอกว่าจะหย่าสามี!”

“โอ้โห จริงหรือนี่? !”

“จะเป็นเรื่องโกหกอยู่หรือ เรื่องแบบนี้? อ๋องอี้เตี้ยนเซี่ยโมโหแทบคลั่ง เขาเคลื่อนองครักษ์เกล็ดมังกรออกมาแบบนี้ หมายจะจับตัวเซียวลิ่งเยว่กลับไปให้ได้”

“เมื่อวานเซียวลิ่งเยว่กรีดข้อมือฆ่าตัวตายในเกี้ยว  ยอมตายดีกว่าจะต้องแต่งงานกับอ๋องอี้เตี้ยนเซี่ย หรือว่าอ๋องอี้เตี้ยนเซี่ย….ไม่มีน้ำยา?”

“ชู่วว์!อย่าไปพูดซี้ซั้วเชียว…..”

ข่าวลือแพร่สะพัดออกไป เหล่าอาณาประชาราษฎร์พูดคุยกันสนุกปากคึกคักราวกับฉลองเทศกาลอย่างไรอย่างนั้น

แต่เวลาแค่ช่วงเช้า ข่าวลือที่ไม่มีการกรองแพร่สะพัดไปทั่ว

มีบางคนบอกว่าอ๋องอี้เตี้ยนเซี่ยไม่มีน้ำยา พระชายาอี้ไม่ยอมอยู่อย่างระทม จึงทิ้งหนังสือหย่าไว้แล้วหนีไป

มีบางคนบอกว่าเซียวลิ่งเยว่มีคนในใจอยู่แล้ว นางแอบหนีไปกับคนคนนั้นในคืนนั้นเลย อ๋องอี้เตี้ยนเซี่ยถูกสวมเขา

และมีบางคนบอกว่าเซียวลิ่งเยว่ตายแล้ว นางถูกอ๋องอี้ฆ่าตายบนเตียงในห้องหอ นางตายตาไม่หลับ เพื่อที่จะปิดข่าวลือ อ๋องอี้ถึงได้จงใจพูดว่านางหนีไปแล้ว……

ข่าวลือแพร่สะพัดอย่างรวดเร็ว

ด้านในหอสุราส่วนตัว

เซียวลิ่งเยว่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง นางมองท้องถนนที่เต็มไปด้วยองครักษ์เกล็ดมังกร จึงแสยะยิ้มมุมปาก

 “แค่มีอะไรกันครั้งเดียว ต้องทำขนาดนี้เลยหรือ? เขาก็ไม่อยากจะแต่งงานกับตน ตนยังเขียนหนังสือหย่าให้เพื่อตัดความสัมพันธ์ คิดไม่ถึงว่าเขาจะปิดล้อมทุกจุดของเมืองหลวง เพื่อให้องครักษ์เกล็ดมังกรมาจับตน…….”

เซียวลิ่งเยว่หงุดหงิดใจ“ผู้ชายสารเลว กินเสร็จแล้วก็ไม่ยอมรับเลยนะ!”

นางหันหน้ากลับไป และใบหน้าอ่อนเยาว์ของชายหนุ่มก็สะท้อนอยู่ในกระจกแต่งตัวฝั่งตรงข้ามนาง

รูปลักษณ์ต่างกันกับนางลิบลับ

“โชคดีที่ข้าเตรียมการไว้ล่วงหน้า อยากจะจับข้าหรือ? ชาติหน้าเถอะ”เซียวลิ่งเยว่ลูบใบหน้า พูดขึ้นด้วยความลำพองใจ

นางเป็นถึงผู้สืบทอดตระกูลด้านยาพิษ เรื่องความเป็นความตายการฟื้นคืนชีพไม่ต้องพูดถึงเลย แค่การแปลงโฉมจะนับว่าอะไรกัน?

ในสายตาของจ้านเป่ยหาน นางเป็นแค่คุณหนูที่ไร้สาระของจวนแม่ทัพเซียว ทั้งโง่เขลาทั้งนิสัยไม่ดี ขาดความรู้  นางหลงใหลความหล่อเหลาของเขาจนสติหลุดลอย จงใจวางแผนทำลายชื่อเสียงเกียรติยศของเขา

ฝ่าบาทเห็นแก่หน้าของพ่อนาง เลยฝืนใจพระราชทานงานแต่งให้ นางถึงได้มีโอกาสแต่งเข้ามาในจวนอ๋องอี้

แต่ความเป็นจริง เขากลับไม่รู้เลยว่า“เซียวลิ่งเยว่”ก็ถูกคนอื่นมาดร้าย ตายอยู่ในเกี้ยวโดยไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ

ส่วนนางคือเซียวลิ่งเยว่ที่เป็นผู้สืบทอดตระกูลทางด้านการแพทย์และรู้ทักษะด้านยาพิษในยุคปัจจุบัน  และยังเป็นแม่ทัพน้อยเว่ยเส้าหรงของแคว้นหนานเยี่ยน ชื่อเสียงเลื่องลือ ทว่าเพราะการเชื่อใจคนผิด ถึงได้ตายด้วยมือของไท่จื่อหนานเยี่ยน

นางมีชีวิตรอดมาถึงสองชาติ ได้มีโอกาสเกิดใหม่ คิดไม่ถึงว่าชาตินี้นางจะได้เกิดมาเป็นพระชายาอี้ของแคว้นเป่ยฉิน

อ๋องอี้จ้านเป่ยหานหลักแหลม ฝีมือเหี้ยมโหด ถือเป็นคู่ต่อสู้ชั้นหนึ่งเลยทีเดียว

ถ้าหากนางอยู่ข้างกายเขา ไม่ช้าก็เร็วก็จะต้องถูกเขาจับได้ เพราะฉะนั้นนางจึงเลือกที่จะเขียนหนังสือหย่าแล้วหนีในเวลาต่อมา  นางแค่อยากจะตัดสัมพันธ์กับเขา คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะบานปลายแบบนี้……

เซียวลิ่งเยว่ทอดถอนหายใจ ช่างเถอะ หลบซ่อนก่อนดีกว่า

รอผ่านไปสักพักหนึ่ง น่าจะไม่มีอะไรแล้ว

เก้าเดือนต่อมา

เซียวลิ่งเยว่ที่ตั้งครรภ์ถูกไล่ล่าอย่างไม่หยุ่ด“นี่ยังไม่เลิกจับข้าอีกเหรอ!”