ตอนที่ 4

“ข้าถามว่าเจ้าจะทำอะไร!” มือหนา ๆ ของเขาปัดมือของเธอออกจากตัว แม้พูดด้วยใบหน้านิ่งเฉยแต่กลับข่มขู่ด้วยสายตาอยู่ในที

“ก็บอกแล้วว่าจะทำแผลให้! ดูสิยาเกือบหก ปัดมาได้ยังไงกัน ถ้าหกหมดคุณได้ตายเป็นผีอยู่กลางป่านี่แน่!” หญิงสาวตะคอกใส่เขายืดยาว แน่นอนว่าสิ่งที่เขาได้ยินเป็นเพียงเสียงที่ฟังไม่รู้เรื่องจากนาง แต่ที่เขาพอจะเข้าใจคืออาการที่นางแสดงออกมา หน้าตาที่ดูโกรธจัดของนาง นี่สิที่ทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออก

“สิ่งนี้คืออันใดกัน” ดวงตากลมโตซ้อนขึ้นมองเขาก่อนจะกระซากเสื้อเขาออกแล้วเริ่มทำแผลให้

รูปร่างกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ทำเอาลมหายใจของสาวโสดที่สนิทอย่างพรชิตาถึงกับสะดุด ใบหน้าสวยร้อนผ่าวจนต้องรีบกลืนน้ำลายลงคอเรียกสติ...อื้อฮือ... ดาราจีนนี่หุ่นแน่นเนื้อแน่นยิ่งกว่านักรบเสียอีก หน้าตาก็แสนหล่อเหลา ออกจะเพอร์เฟกต์เกินไปหน่อยแล้วพ่อคุณ!

ชินอ๋องหยวนจางหมิงกัดปากตัวเองแน่น เมื่อหญิงสาวเอาอะไรบางอย่างทารอบ ๆ บาดแผล มันไม่ได้ทำให้เจ็บอะไรมากมาย เขารู้สึกแค่แสบคันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“กัดนี่ไว้ ฉันต้องเย็บแผล หลับตาด้วย”

พรชิตายัดผ้าใส่ปากเขา พร้อมกับชี้ไม้ชี้มือมายังเข็มที่กำลังถืออยู่ในมือ

เขารีบคว้ามือหญิงสาวมาจับไว้ เกิดมาไม่เคยเห็นใครเย็บแผลมาก่อน ส่วนใหญ่การรักษาแผลแบบนี้จะทำเพียงใช้เหล็กลนไฟแล้วจี้เพื่อปิดบาดแผล เพื่อเป็นการฆ่าเชื้อไม่ให้แผลลุกลามเท่านั้นเอง 

“หยุด! เจ้ากำลังจะทำอะไรข้า”

พรชิตาปัดมือเขาออก ก่อนจะจับผ้ายัดเข้าปากเขาอีกครั้ง ทำท่าเย็บเหมือนเย็บผ้าแล้วปักเข็มลงไปโดยที่ไม่ให้เขาได้ทันตั้งตัว

“อื้ออออ!” ชินอ๋องหยวนจางหมิงกัดผ้าในปากแน่น มือหนาบีบเข้าที่ต้นขาของหญิงสาวด้วยความเจ็บปวด

พรชิตาเจ็บจนน้ำตาซึม แต่ก็ปล่อยให้เขาได้ระบายความเจ็บกับต้นขาของเธอ

เธอรีบลงมือเย็บแผลให้เขาจนเสร็จ แล้วเอาผ้าก็อตปิดแผลไว้ ปิดทับด้วยเทปปิดแผลอีกครั้ง

“เก่งมาก เสร็จแล้วค่ะ”

มือบางดึงผ้าออกจากปากให้เขา แล้วยกมือขึ้นซับเหงื่อให้อย่างเบามือ หญิงสาวยกมือปาดน้ำตา แต่ก็ส่งยิ้มหวานให้

เขายื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้นางอย่างเบามือ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยทำให้ใครแบบนี้มาก่อน ไม่รู้ทำไมแค่เห็นน้ำตาของนาง เขาก็ให้รู้สึกเจ็บปวดกลางใจถึงเพียงนี้

“ข้าทำให้เจ้าเจ็บ”

พรชิตาส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ ก่อนจะก้มหน้าลงค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าเป้ เธอหยิบมันออกมาเทลงไปบนฝ่ามือก่อนจะยื่นไปตรงหน้าชายหนุ่ม

“ทานยาแก้ปวดก่อนนะคะ”

ชินอ๋องหยวนจางหมิงขมวดคิ้ว มองเม็ดยาสีขาวสองเม็ดในมือของนางอย่างสงสัยว่ามันคืออะไร แต่ถามไปนางก็คงตอบไม่ได้

“ทำยังไงดีเราถึงจะคุยกันรู้เรื่อง หรือจะลองเขียนดูนะ”

คิดในใจพลางหันไปค้นหาสมุดกับปากกาในเป้ใบใหญ่ หยิบออกมาแล้วเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษ ก่อนจะยกให้เขาดู เผื่อเขาจะอ่านออก 

“มันคือยาแก้ปวด?”

พรชิตายิ้มกว้างอย่างดีใจที่เขาอ่านออก ยื่นยาให้เขาอีกครั้ง

ชินอ๋องหยวนจางหมิงมองยาในมือนางนิ่ง ไม่กล้าจะจับมันเข้าปาก ชีวิตที่ถูกปองร้ายอยู่ตลอดเวลาทำให้ไม่กล้าที่จะกินอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า ถึงจะเป็นลูกของฮองเฮา แต่ก็เป็นลูกที่ผู้เป็นบิดารังเกียจ ถึงขนาดลอบวางยาหวังฆ่าเขามาแล้วหลายครั้ง ส่งเขาออกไปรบหวังจะให้ตายคาสนามรบ แต่เขานั้นวรยุทธสูงส่ง เก่งกาจรอบด้าน มีหรือจะพ่ายแพ้ หากครั้งนี้ไม่มีคนทรยศอย่างน้องชายคนละแม่เช่นรัชทายาทชั่วหยางเลี่ยงเป่าเป็นไส้ศึกส่งคนมาตลบหลังเยี่ยงหมาลอบกัด เขาคงไม่มีวันเสียท่าแบบนี้แน่

“ฉันกินให้ดู” พรชิตาหยิบยาออกมาจากกระปุกอีกสองเม็ด ส่งยาเข้าปากแล้วดื่มน้ำตามให้เขาดูเป็นตัวอย่าง

“ทีนี้เชื่อฉันหรือยัง รับรองไม่ตาย” หญิงสาวทำท่าทางพิลึกแต่สายตาที่มองมาที่เขานั้นกลับดูจริงจัง ใสซื่อไม่มีพิษภัย

“ได้ ข้าจะยอมเชื่อเจ้า” เขาจับยาเข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม

“ฉันจะไปหาฟืน”

พรชิตาเขียนบอกเขา ตอนนี้ใกล้จะมืด แล้วผ้าห่มก็ไม่มี อากาศเริ่มเย็นลง เธอเองก็เจ็บระบมไปทั้งตัว รู้สึกปวดที่ไหล่อยู่มาก จะให้ปีนขึ้นไปตอนนี้ก็ไม่ไหว

“เจ้าอย่าเพิ่งไปเลย นั่งก่อนเถอะ”

เห็นนางลุกขึ้นยืนตัวเซ เขาก็นึกห่วง ยาที่นางให้นั้นช่วยบรรเทาความเจ็บได้เป็นอย่างดี อาการเจ็บปวดตามร่างเริ่มทุเลาลง หรือยาของนางจะเป็นยาวิเศษกันนะ