พลาด 6 | แปลก

@ ร้านเค้ก 

“ตกลงหนูจะเอาชิ้นไหนเพิ่มคะ เลือกได้หรือยัง” ลินิลเอ่ยถามลูกสาวที่เอาแต่จ้องมองเค้กในตู้ตรงหน้า

“เนญ่าอยากได้ชิ้นนี้ แล้วก็ชิ้นนั้นค่ะ” เนญ่าตอบไม่เต็มเสียงนัก เพราะเธออยากได้เค้กอีกชิ้นที่อยู่ข้างๆ ด้วย แต่เธอก็รู้ดีว่าแม่ของเธอไม่มีทางยอมให้เธอซื้อเค้กเกินสามชิ้น ถึงแม้ว่าเธอจะอ้อนแค่ไหนก็ตาม

“ได้อีกแค่ชิ้นเดียวค่ะ หนูเลือกมาสองชิ้นแล้ว”

ลินิลบอกลูกเหมือนทุกครั้ง ที่เธอทำแบบนี้เพราะเธอไม่อยากให้ลูกฟุ่มเฟือย สามชิ้นที่ซื้อไปก็ไม่เคยทานหมดสักครั้ง

“....” เนญ่ายังคงลังเลไม่ยอมเลือก พอดีกับปะป๊าของเธอเดินมาพอดี และเขาก็เห็นว่าลินิลกำลังบังคับลูกไม่ให้ซื้อหลายชิ้น ราวกับมันแพงนักหนา

“หนูอยากได้กี่ชิ้นเลือกได้เลยครับ ป๊าจ่ายให้เอง” ร่างสูงนั่งลงข้างๆ ลูกสาว และเลือกเค้กอีกหลายสิบชิ้น ไม่ว่าลูกสาวจะมองชิ้นไหน เขาก็จัดให้ทุกชิ้น จนผู้เป็นแม่ได้แต่ส่ายหน้าให้กับความฟุ่มเฟือยของพ่อลูก

พอซื้อเค้กเสร็จ จาฟาร์ก็พาลูกสาวมาเดินดูของต่อ รวมถึงซื้อของไปฝากคนที่บ้านของลินิลด้วย ระหว่างที่เลือกของ ลินิลก็แอบชำเลืองมองสามีตลอดเวลา

“ป๊าขา… เนญ่าอยากเล่นบ้านบอล” ระหว่างเดินกลับลูกสาวก็ชี้ไปยังบ้านบอลที่มีเด็กๆ เล่นอยู่มากมายน่าตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

“วันหลังค่อยเล่นนะลูก เดี๋ยวแม่พามาเล่น” ลินิลรีบบอกลูกสาว เพราะเกรงว่าสามีจะไม่พอใจที่ต้องนั่งรอลูกสาวเล่นเป็นชั่วโมง แทนที่จะได้ไปเที่ยวกับเพื่อน

“หนูเคยเล่นหรือยัง มันไม่อันตรายใช่มั้ย” จาฟาร์ถามลูกสาวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แล้วก้าวเดินไปยังสิ่งที่ลูกสนใจ การกระทำของเขาทำให้ลินิลแปลกใจเป็นอย่างมาก

“ไม่เป็นอันตรายค่ะ เนญ่าเคยเล่นแล้ว” เนญ่าตอบปะป๊าของเธอด้วยท่าทางตื่นเต้นที่วันนี้เธอมีทั้งพ่อและแม่มาพร้อมหน้า

“ป๊าอนุญาตให้เล่นได้ แต่หนูต้องเล่นอย่างระวังนะครับ” จาฟาร์กำชับกับลูกสาวพร้อมกับลูบหัวเบาๆ ซึ่งเป็นภาพที่คนดูอบอุ่นหัวใจไปด้วย

“ค่ะ ป๊าใจดีที่สุดเลย ฟอด!” ลูกสาวหอมแก้มผู้เป็นพ่อด้วยท่าทางดีใจแล้วรีบวิ่งเข้าไปเล่นทันที

“อย่าเล่นนานนะลูก” ลินิลบอกตามหลังลูกสาว

“ทำไมชอบบังคับลูก” จาฟาร์หันไปถามลินิลหลังจากที่ลูกสาววิ่งเข้าไปในบ้านบอลแล้ว

“นิลแค่ไม่อยากให้ฟาร์เสียเวลา ฟาร์มีนัดกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ” ลินิลก้มหน้าตอบไม่เต็มเสียงนัก พยายามข่มความน้อยใจไว้ข้างใน

“แอบฟังฉันคุยกับเพื่อนเหรอ” จาฟาร์แกล้งถามเสียงเข้ม

“ปะ… เปล่านะ นิลไม่ได้แอบฟัง”

“แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันมีนัดกับเพื่อน”

“....” ลินิลได้แต่ก้มหน้าเช่นเคย เพราะสิ่งที่เธอพูดออกไป มันเป็นแค่การคาดเดา

“ไอ้เวย์มันชวนไปเที่ยวทะเล” จาฟาร์บอกไปตามตรงแล้วแอบสังเกตท่าทางของเมียไปด้วย

‘ไปทะเลงั้นเหรอ ผู้หญิงคนนั้นจะไปด้วยหรือเปล่านะ’ ลินิลได้แต่ถามในใจ ในขณะเดียวกันก็นึกแปลกใจว่าทำไมเขาถึงบอกเธอ ทั้งๆ ที่ปกติไม่เคยจะบอก

Rrrr~

ยังไม่ทันได้พูดอะไรกันต่อ มือถือของลินิลก็มีสายเข้า พอดี ลินิลรีบเปิดกระเป๋าแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูทันที พอเห็นว่าเป็นธาวิน เธอก็กดรับสายทันที

“สวัสดีค่ะ” ลินิลกรอกเสียงผ่านสายด้วยท่าทางประหม่า เพราะสายตาคมของคนข้างๆ ที่มองเธอราวกับกำลังจับผิด

“นิลกำลังจะไปที่บ้านค่ะ”

“ทำไมถึงหยุดวันเสาร์คะ ปกติพี่วินหยุดวันอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ” ลินิลถามคนในสายด้วยความสงสัย และดีใจในเวลาเดียวกัน เพราะตั้งแต่แต่งงานไปอยู่บ้านสามี เธอก็ไม่ค่อยได้เจอพี่ชายเลย พอรู้ว่าจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาใบหน้าสวยก็ยกยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

ต่างจากจาฟาร์ที่ยืนมองเมียคุยกับพี่ชายด้วยท่าทางไม่พอใจ เพราะเขารู้ว่าธาวินไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของลินิล

“ค่ะ แล้วเจอกันที่บ้านนะคะ” ลินิลวางสายพร้อมรอยยิ้ม

“หึ! ดีจังเลยนะ นัดกับผู้ชายอื่นต่อหน้าผัว” จาฟาร์พูดจากระแนะกระแหนเมียทันทีที่เธอวางสาย

“....” ลินิลมองหน้าสามีด้วยความงุนงง เธอแค่คุยกับพี่ชายทำไมต้องทำเหมือนไม่พอใจด้วย แต่เธอก็เลือกที่จะเก็บความสงสัยไว้ในใจเช่นเคย

หลังจากลูกสาวเล่นบ้านบอลเสร็จ จาฟาร์ก็พาลูกเมียขับรถมาบ้านคุณยายตามที่พูดไว้ การที่เขารักษาคำพูดในวันนี้ ทำให้ลินิลมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข

“มองทำไมนักหนา หรือว่าอยาก?” จาฟาร์หันไปถามเมียที่เอาแต่นั่งจ้องเขาด้วยท่าทางทะเล้น

“ฟาร์... พูดอะไรเนี่ย ลูกก็อยู่นะ” ลินิลเอ็ดสามีเบาๆ เมื่อเขาพูดเรื่องแบบนั้นต่อหน้าลูก ถึงแม้จะไม่ได้พูดตรงๆ แต่เธอก็รู้ความหมายของคำนั้นดี

“หึ!” จาฟาร์ยกยิ้มให้กับอาการเลิ่กลั่กของเมีย ที่หันกลับไปมองลูกสาวที่นอนหลับอยู่เบาะหลังด้วยท่าทางเขินอาย ‘ไม่รู้จะอายทำไมนักหนา เอากันจนจะมีลูกอีกคนแล้ว’ จาฟาร์นึกตลกท่าทางของเมีย

ครืด~

เสียงมือถือของจาฟาร์ดังขึ้นมาขณะที่รถกำลังเลี้ยวเข้าไปในซอยบ้านลินิล แต่จาฟาร์ไม่สนใจที่จะรับสาย

“เอ่อ… ฟาร์ไม่รับสายเหรอ” ลินิลอดที่จะถามไม่ได้ เมื่อสายเข้าอย่างต่อเนื่อง เธอแอบมองดูว่าเป็นเบอร์ของใคร แต่ก็ไม่มีชื่อ และนั่นยิ่งทำให้เธออยากรู้

“ขับรถอยู่ไม่เห็นหรือไง” จาฟาร์ตอบด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้หงุดหงิดอย่างที่ควรจะเป็น มิหนำซ้ำยังดูอารมณ์ดีกว่าทุกวัน

“นิลแค่คิดว่าเขาอาจจะมีธุระสำคัญ”

“งั้นก็รับสิ”

“ให้นิลรับเหรอ?” ลินิลเบิกตากว้างถามสามีด้วยความตื่นเต้น นี่เธอหูฝาดไปหรือเปล่า

“กล้ารับมั๊ยหล่ะ”

ครืดดด~

ขณะที่ลินิลกำลังลังเลมือถือที่วางอยู่ก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจหยิบขึ้นมารับสาย เพราะเห็นว่าสามีไม่ได้ดุเหมือนทุกวัน

“สวัสดีค่ะ”

(....) ไม่มีเสียงตอบรับปลายสาย ลินิลจึงหันไปมองสามี ก่อนจะเอ่ยถามออกไปอีกครั้ง

“สวัสดีค่ะ ได้ยินหรือเปล่าคะ”

(ไอ้ฟาร์ไม่อยู่เหรอ) ลินิลรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเมื่อคนในสายคือเซอเวย์ แต่ก็แอบสงสัยว่าเซอเวย์เอาเบอร์ใครโทรมา แล้วทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่พูด

“ฟาร์ขับรถอยู่ เวย์มีอะไรหรือเปล่า”

(ไม่มีอะไรสำคัญหรอก แค่จะโทรถามว่ามันจะมามั้ย จะได้จองห้องพักให้ แล้วมันบอกเธอหรือยัง)

“บอกแล้ว” ลินิลใจเต้นแรงขึ้นมาทันที เมื่อนึกขึ้นได้ว่าสามีได้บอกเธอแล้ว ว่าเพื่อนชวนไปทะเล

(มาเที่ยวด้วยกันสิ พาลูกมาด้วยก็ได้)

“เดี๋ยวนิลถามให้นะ” ลินิลไม่สามารถตัดสินใจส่วนนี้ได้ จึงเลือกที่จะหันไปถามสามี

“เวย์ฝากถามว่าฟาร์จะไปมั๊ย เวย์จะได้จองห้องพักให้”

“ให้ไปมั้ยหล่ะ” จาฟาร์ย้อนถามด้วยท่าทางยียวน แต่คำถามที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทำให้ลินิลถึงกับไปไม่เป็น

“.…” ลินิลได้แต่เม้มปากแน่นมองหน้าสามีด้วยความไม่เข้าใจ ประมาณว่าเธอมีสิทธิ์ออกความเห็นด้วยเหรอ ถ้าเธอบอกว่าไม่ให้ไป เขาก็จะไม่ไปงั้นเหรอ

“บอกมันไม่ต้องจอง วันนี้ไม่ว่าง”

คำตอบของจาฟาร์ทำให้ลินิลแปลกใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ดีใจที่เขามีเวลาให้ครอบครัว ‘อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจัง’