2. เอาคืนอย่างสาสม

มินซูครุ่นคิดหาทางออกให้ตนเอง ซึ่งมันคงไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะฐานะเจ้าของร่างเป็นถึงองค์หญิง ผู้คนที่เดินอยู่ด้านนอกก็น่าจะเป็นทหารที่มาคอยอารักขา หากคิดหนีคงเป็นเรื่องยาก

แต่ก่อนจะคิดอะไรออก มินซูก็ได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเดินเข้ามา นางไม่ได้หลบเหมือนคราแรก ทว่าจงใจนั่งให้เห็นกันไปเลย สาวใช้ทั้งสองยืนชะงักเมื่อเห็นผู้เป็นนายนั่งจ้องตนทั้งคู่เขม็ง พวกนางจึงก้าวเดินเข้ามาอย่างพินอบพิเทา

“องค์หญิงตื่นแล้วหรือเพคะ” มวยลี่เอ่ยถามเสียงเบา

“พวกเจ้าไปไหนมาข้าเรียกตั้งนานไม่มีใครขานสักคน แอบไปอู้มาใช่หรือไม่ มีใครอยู่ข้างนอกบ้างเอาสองคนนี้ไปลงโทษที”

มินซูออกคำสั่งไม่ทันให้ทั้งคู่ได้ตั้งตัว หากต้องการอยู่รอดปลอดภัยในยุคนี้ นางต้องจัดการคนที่คิดจะเอาชีวิตตนก่อน เริ่มที่สาวใช้สองคนนี่แหละ จากนั้นก็องครักษ์นามว่าเหวิน

“องค์หญิงโปรดเมตตาด้วย หม่อมฉันออกไปเตรียมพระกระยาหารให้พระองค์เพคะ” ม่านหลี่รีบเอ่ย

“องค์หญิงมีเรื่องใดหรือพ่ะย่ะค่ะ” ซานเป่าองครักษ์หนุ่มรีบเดินเข้ามาดู ตามด้วยตู้เหวินที่เป็นองครักษ์เช่นกัน ทว่าคนผู้นี้มีแววตาแข็งกร้าวท่าทางไม่ค่อยเคารพยำเกรงองค์หญิงเลย

“เอาสองคนนี้ไปโบยแล้วส่งกลับบ้านไปเสีย” ในเมื่อตนคือนาย ฉะนั้นมินซูจะใช้อำนาจที่มีนี่แหละกำจัดคนชั่ว

“พวกนางทำผิดอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ” ตู้เหวินถามเสียงเรียบ

‘เป็นพวกเดียวกันกับสองคนนี้จริง ๆ สินะ’ นึกในใจเมื่อเห็นชายหนุ่มที่ตนไม่คุ้นหน้า ท่าทางเขามันออกจนจับพิรุธได้เลย สงสัยวางอำนาจจนเคยชินถึงได้มีท่าทีกร่างยามอยู่ต่อหน้านาง ทั้งที่เจ้าของร่างก็เป็นถึงองค์หญิงแท้ ๆ

“ผิดที่ไม่อยู่ดูแลข้า และข้าพอใจจะสั่งลงโทษ เจ้าคิดจะขัดงั้นหรือ” ขยับลุกขึ้นยืน มององครักษ์หนุ่มที่จ้องหน้าตนราวกับเป็นนายเสียเอง “ทำไม คิดจะขัดคำสั่งข้าหรือ” ถามย้ำ พร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง แต่ก่อนมินซูไม่รู้หรอกว่าเจ้าของร่างมีนิสัยใจคอเช่นไร ทว่าตนได้เข้ามาแทนที่แล้วไม่มีทางยอมให้ใครมาข่มเหงเป็นอันขาด ฐานะหรือก็สูงส่งออกปานนี้

“กระหม่อมไม่กล้าพ่ะย่ะค่ะ” ตู้เหวินจำต้องน้อบรับ ทว่าแววตาเขามันไม่ได้เป็นอย่างที่เอ่ยเลยสักนิด “เอาตัวสองคนนี้ออกไปโบยสิบไม้แล้วส่งกลับแคว้นเหลียง” องครักษ์หนุ่มวัยยี่สิบหกปีออกคำสั่งเสียงเหี้ยม พร้อมกับใช้สายตาคมดุจับจ้องที่ผู้เป็นนาย แก้มสากขึ้นเป็นสันนูนจนเห็นได้ชัด หากสตรีตรงหน้าไม่ใช่องค์หญิง เขาคงสั่งสอนนางไปแล้ว

“เดี๋ยว! เจ้าใช่หรือไม่ที่ตีข้าจนสลบ” มินซูยังมิวายเอาผิดคนที่ทำให้เธอปวดต้นคอ เขาก็แค่องครักษ์กล้าดีอย่างไรมาทำองค์หญิงหลับไปกลางอากาศ รังแกกันแบบนี้มีหรือคนจากยุคปัจจุบันจะยอม ฟาดมาแม่จะฟาดกลับเป็นสิบเท่าเลยคอยดู

ตู้เหวินหันกลับมาพร้อมกับขบกรามแน่น “กระหม่อมเองพ่ะย่ะค่ะ หากไม่ทำให้พระองค์สลบขบวนเดินทางคงวุ่นวายไปกันใหญ่ เราไม่ได้เดินทางลำพัง ยังมีรุ่ยอ๋องและหวังอวี้โหวอยู่ด้วย หากพวกเขารู้ว่าองค์หญิงคิดหนี การเจริญสัมพันธไมตรีครานี้ต้องเกิดปัญหาขึ้นเป็นแน่” องครักษ์หนุ่มให้เหตุผล แม้จะเคยเอ่ยเช่นนี้มาหลายคราแล้วก็เถอะ

ทว่าองค์หญิงแปดไม่ยอมเข้าใจเลย นางพยายามหาทางหนีอยู่ตลอด ตั้งแต่เดินทางออกมาจากแคว้นเหลียง กระทั่งเข้าเขตชายแดนแคว้นเป่ย นางก็ยังไม่ลดละความพยายาม

มินซูคิดตามคำพูดของอีกฝ่ายจนนิ่งไปครู่หนึ่ง ‘เจ้าของร่างกำลังเดินทางไปเจริญสัมพันธไมตรีงั้นเหรอ’

“ข้าคงไม่ต้องแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ใช่หรือไม่” รีบถามทันที

“ไม่ถึงขั้นนั้นพ่ะย่ะค่ะ แค่พำนักอยู่ในแคว้นเป่ยห้าปีเมื่อถึงเวลาเราก็กลับ องค์หญิงทรงลืมหรือพ่ะย่ะค่ะ” ซานเป่ารีบเอ่ยบ้าง พร้อมกับมองหน้าผู้เป็นนายที่ดูครุ่นคิดบางสิ่งอยู่

‘ไปอยู่ต่างแคว้นห้าปี แล้วใครกันที่คิดฆ่าเจ้าของร่าง จะฆ่าไปเพื่ออะไร ภูมิหลังองค์หญิงคนนี้เป็นยังไงกันนะ’ นึกในใจก่อนจะมองไปยังองครักษ์ทั้งสองสลับกันไปมา

“ใช่ ข้าลืม เมื่อวานสาวใช้สองนางนี้เอาอะไรให้ข้ากินก็ไม่รู้ ข้าทรมานมากหายใจไม่ออก ตื่นมาก็จำอะไรไม่ได้เลย คนเช่นนี้ข้าไม่เอาไว้ใกล้ตัวอีกหรอก จัดหาสาวใช้คนใหม่มาให้ข้าด้วย อ้อ! ไปขอกับท่านอ๋องมาก็ได้” แสร้งกล่าวไปเรื่อย มินซูจะไม่ยอมให้องครักษ์ผู้นี้จัดหาคนมาให้เด็ดขาด เพราะท้ายที่สุดแล้วตู้เหวินต้องเอาคนของตัวเองมาอยู่ใกล้นางอีกแน่

“นาย…เอ่อ…เจ้าไปก็ได้ ไปขอสาวใช้จากท่านอ๋องมาสักสองคน ส่วนเจ้าไปรับโทษโบยสิบไม้ โทษฐานทำร้ายข้า แล้วต่อไปก็ไม่ต้องเข้าใกล้ข้าอีก อยู่ห่าง ๆ เลย” ออกคำสั่งเสียงดัง พร้อมกับลอยหน้าลอยตามององครักษ์หนุ่มที่กำลังขบกราม มือที่กำดาบอยู่เผยเส้นเลือดปูดขึ้นจนมองเห็นได้ชัดเจน

“กระหม่อมน้อมรับคำสั่งองค์หญิงหรูเชียนพ่ะย่ะค่ะ” ยกมือประสานกันพร้อมกับก้มโค้งลงด้วย ก่อนจะถอยออกไป

มินซูมองตามจนผ้าม่านปิดลง นางก็กลับมานั่งบนเตียง ยามนี้เองที่เสียงของไม้กระบองกระทบเนื้อดังแว่วเข้ามา

“เกิดใหม่ปุ้บก็สร้างศัตรูเลยนะมินซู” เอ่ยกับตนเอง ก่อนจะลุกเดินไปแอบดูเหตุการณ์ภายนอก ดวงตาสวยหรี่ลงทันทีเมื่อเห็นองครักษ์ที่เป็นอริกับตนพูดคุยบางอย่างกับทหาร ก่อนที่เขาจะมารับโทษโบยตามที่นางสั่ง “เป็นพวกเดียวกันสินะ แล้วคนที่เราให้ไปหาสาวใช้ล่ะ” มองหาองครักษ์อีกคน

ทว่าสายตานางดันไปสะดุดที่สตรีรูปร่างพอกัน แต่ไม่กี่อึดใจหญิงสาวผู้นั้นก็หายเข้าไปในกระโจมแล้ว ระยะห่างมันก็ไกลพอสมควร ทำให้มินซูมองไม่ชัดนัก

“ทำไมผู้หญิงคนนั้นดูคุ้นจัง” พึมพำออกมา ก่อนที่สายตาจะถูกดึงให้หันไปสนใจชายร่างสูงที่ดูภูมิฐาน เขากำลังยืนคุยอยู่กับองครักษ์ที่นางให้ไปหาสาวใช้ “หรือเขาจะเป็นรุ่ยอ๋อง”

นางยืนมองภาพเบื้องหน้าอยู่พักหนึ่ง กระทั่งองครักษ์ผู้นั้นเดินกลับมาพร้อมกับหญิงสาวสองนาง มินซูจึงถอยกลับมานั่ง

ไม่นานนักผ้าม่านตรงทางเข้าก็เปิดออก “องค์หญิงสาวใช้สองนางนี้ท่านอ๋องทรงสละให้พระองค์พ่ะย่ะค่ะ” ซานเป่าเอ่ยรายงาน สตรีทั้งสองจึงย่อตัวทำความเคารพนายคนใหม่ ท่าทางของทั้งคู่ต่างกันพอสมควร อีกคนดูหวาดกลัว ทว่าอีกคนกลับดูนิ่ง แววตาคอยจับสังเกตอยู่ตลอด

“เจ้าทั้งคู่เป็นคนของท่านอ๋องจริงหรือ รับใช้เขามากี่ปีแล้ว” สืบประวัติก่อนเลยเพื่อความแน่นอน

“สี่ปีเพคะ” ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน

‘สี่ปีเลยเหรอ แสดงว่าไปที่ไหนท่านอ๋องก็เอาพวกนางไปด้วยสินะ คงไม่ใช่ผู้หญิงอุ่นเตียงอะไรแบบนั้นหรอกนะ’ นึกไปถึงนิยายที่ชอบอ่านตอนเดินทางไปกับคณะสำรวจ 

#ลูกสาวไรท์ก็จะร้ายหน่อยนะคะ  เขียนให้อ่อนแอไม่ค่อยเป็น 55