เรื่องร้าย ๆ ที่มาพร้อมกัน(2)

เสียงสัญญาณที่ดังขึ้นและรอยขีดเป็นเส้นตรงบนหน้าจอทำให้ทั้งพ่อและลูกต่างเข้ากอดผู้หญิงอันเป็นที่รักที่ตอนนี้เหลือแค่เพียงแต่ร่างไร้วิญญาณเสียงสะอื้นและความเสียใจมันไม่ใช่แค่เพียงการสูญเสียมารดาที่เป็นที่รักแต่วันนี้น้ำขิงเหมือนรู้สึกว่าโลกทั้งใบของเธอไม่มีใครอยู่อีกแล้ว ชีวิตของเธอต่อจากนี้เป็นแค่คนตัวคนเดียว พ่อที่เธอคิดว่ารักเธอและแม่ที่สุด...สุดท้ายพ่อก็ไปมีความสัมพันธ์กับคนใช้

“น้ำขิงจะไปไหนลูก”

ดิเรกวิ่งตามลูกสาวออกมาจากโรงพยาบาลหลังจากที่ทำธุระเรื่องของภรรยาเสร็จแล้วแต่ไม่มีเสียงตอบใดๆจากหญิงสาวเมื่อน้ำขิงตัดสินใจเรียกรถรับจ้างและออกจากโรงพยาบาลทันที

สาวน้อยที่เธออ่อนต่อโลกมองแสงไฟตามข้างถนนที่เวลานี้มันช่างดูเงียบสงบแต่งต่างจากกรุงเทพฯในเวลากลางวัน

“คุณจะไปไหนครับ”

คนขับพยายามถามลูกค้าหลายครั้งแต่ก็ไม่มีคำตอบจนในที่สุดเขาจึงจำเป็นต้องใช้เสียงดังเพื่อให้ลูกค้าบอกถึงจุดหมายปลายทางที่จะไป

“พาฉันไปผับที่อยู่ใกล้ที่สุด”

น้ำขิงถึงแม้จะเคยเที่ยวกลางคืนบ้างแต่ไม่เคยต้องออกมาคนเดียวแบบนี้จึงไม่รู้ว่าเธอควรจะไปร้านไหนเพราะปกติเพื่อนจะเป็นคนคิดวันนี้จึงตัดสินใจให้คนขับเป็นคนเลือกร้านที่อยู่ใกล้ที่สุด

แสงไฟในยามค่ำคืนและเสียงดนตรีที่ดังกึกก้องทำให้หัวใจของน้ำขิงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหลุดเข้ามาอยู่ในโลกอีกใบ นับจากเวลานี้ชีวิตของเธอจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป วันนี้เธอจะปล่อยตัวและหัวใจไปกับเสียงดนตรีจะร้องไห้เป็นครั้งสุดท้ายและตั้งแต่พรุ่งนี้เช้าไปเธอจะเป็นคนใหม่ที่เข้มแข็ง จัดงานศพของแม่ให้เสร็จและลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อของเธอทำแต่ถึงแม้จะพยายามลืมสุดท้ายหัวใจของเธอมันก็บอกว่าพ่อทรยศต่อความรักของแม่

“มาคนเดียวหรือครับ”

สาวน้อยที่กำลังยกแก้วดื่มแบบแก้วต่อแก้วหันมาตามเสียงทักทายที่ฟังดูไม่ค่อยชัดเพราะเสียงดนตรีที่ดังอยู่ในร้าน

“คุณถามว่าอะไรหรือคะ”หญิงสาวถามซ้ำอีกครั้ง

“ผมเห็นคุณมาคนเดียวแล้วก็ดื่มมากก็เลยรู้สึกเป็นห่วง นี่ขับรถมาเองหรือเปล่าครับ”

วิรากรจากที่พูดเพียงประโยคสั้นๆเขาก็เลือกที่จะพูดอีกครั้งให้ยาวกว่าเดิมเพราะตั้งแต่เขานั่งดื่มอยู่ที่ร้านก็สังเกตหญิงสาวตรงหน้ามาโดยตลอด

“ไม่ใช่แค่มาคนเดียวแต่ชีวิตเหลือตัวคนเดียวด้วย”

ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้น้ำขิงไม่ใช่แค่เพียงตอบคำถามแต่เธอกำลังระบายความรู้สึกในใจออกมา

“มีอะไรก็ระบายให้ผมฟังได้นะอย่างน้อยคุณก็ไม่ต้องกลัวว่าผมจะไปบอกใครเพราะเราสองคนไม่รู้จักกัน”

วิรากรเป็นชายหนุ่มนักธุรกิจเจ้าสำราญเขาชอบออกมาท่องราตรีในร้านที่เขาคิดว่าจะไม่เจอคนที่รู้จักว่าเขาเป็นใครและบ่อยครั้งที่เขาจะมีผู้หญิงหิ้วกลับไปด้วยและวันนี้ผู้หญิงที่เขาหมายปองก็คือน้ำขิงแต่ทำไมแค่เพียงเขาพาตัวเองมานั่งใกล้กับเธอกลับไม่ได้รู้สึกถึงเรื่องชู้สาวแต่กำลังรู้สึกเป็นห่วงมากกว่า

“ก็ดีเหมือนกันนะเพราะจริงๆแล้วฉันก็ไม่รู้จะเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังหรือบางทีฉันอาจจะไม่ได้มีใครที่พร้อมจะฟังฉันเลย”

ชายหนุ่มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพร้อมจะคุยกับเขาจึงส่งมือให้เธอจับแล้วพาไปยังมุมลึกของร้านที่ตรงบริเวณนั้นค่อนข้างจะเป็นพื้นที่ส่วนตัวจะทำให้ได้ยินเสียงดนตรีเบาลงกว่าเดิม