ทุกข์ที่ถาโถม

ตอนที่ 2

ทุกข์ที่ถาโถม

“คุณแม่ขา หนูอยากให้อาหารปลา”

มุกดาเอ่ยขึ้น หลังจากที่ม่านไหมทำบุญให้ ผู้เป็นพ่อเสร็จแล้ว

คนเป็นแม่พาลูกสาวทั้งสองมาให้อาหารปลา โดยมีแม่ชีใจดีคอยแถมให้ตลอด

วันนี้ครบรอบหนึ่งเดือนที่พ่อของม่านไหมจากไป แม้เวลาจะผ่านมาพอสมควรแต่ม่านไหมก็ยังคงคิดถึงบุพการีของเธออยู่เสมอ นับตั้งแต่ที่แม่จากไปเมื่อเธออายุเพียงสามปี พ่อก็ส่งเสียเลี้ยงดูให้ความรักความอบอุ่นอย่างเต็มที่ แม้จะไม่ได้ร่ำรวยหาเช้ากินค่ำ แต่พ่อก็กัดฟันส่งเธอไปเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพ น่าเสียดายที่เธอทำลายความฝันนั้นของ ผู้เป็นพ่อ ทำให้ท่านไม่มีโอกาสได้เห็นเธอใส่ชุดรับปริญญา

ม่านไหมยังคงเสียใจมาถึงทุกวันนี้ คนที่เป็นต้นเหตุให้ชีวิตเธอต้องพังพินาศกลับมีแต่ความสุข ในขณะที่ชีวิตเธอกลับต้องทนทุกข์และยากลำบาก

เรื่องราวที่เกิดขึ้นคอยย้ำเตือนให้หญิงสาวใช้ชีวิตอย่างมีสติ ไม่หลงลมปากผู้ชายง่ายๆ แม้เธอจะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวและมีคนเข้าหาไม่ขาดสาย แต่เธอก็ไม่พร้อมเปิดใจให้ใครเสียที นั่นเพราะเธอยังไม่สามารถลืมเรื่องในดอดีตที่ยังคงตามมาหลอกหลอนถึงทุกวันนี้

“คุณแม่ดูปลาสิคะ”

เด็กๆส่งเสียงร้องอย่างมีความสุขเมื่อเจ้าปลาตัวเขื่องแย่งอาหารจนน้ำสาดกระเซ็นขึ้นมา ม่านไหมเหม่อมองลูกสาวทั้งสองก่อนจะถอนหายใจยาว ตอนนี้เธอกังวลอนาคตในวันข้างหน้า แม้จะมีเงินประกันจากผู้เป็นพ่อหลายแสนเก็บไว้ แต่ตัวเธอไม่มีแม้แต่เงินเก็บของตัวเอง ลำพังเงินเงินก็น้อยนิดอยู่แล้ว บางเดือนก็แทบไม่พอใจ เธอจึงพยายามมองหารายได้เสริมที่จะนำมาแปรเปลี่ยนเป็นเงินเก็บให้ลูกทั้งสอง

เมฆฝนเคลื่อนตัวบดบังแสงแดด ม่านไหมเห็นว่าลมเริ่มกรรโชกแรงจึงได้พาลูกสาวทั้งสองนั่งวิน มอเตอร์ไซค์กลับบ้าน แต่เมื่อมาถึงก็พบว่ามีรถกระบะคันเก่าจอดอยู่ด้านหน้า โดยที่ป้าสะใภ้และลุงกำลังนั่งรอที่โต๊ะม้าหิน

“สวัสดีค่ะป้านา ลุงเมฆ”

หญิงสาวกระซิบบอกลูกแฝดให้ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง แม้ว่าอีกฝ่ายจะเมินเฉยแต่ม่านไหมก็ยังคงรักษามารยาทตามที่พ่อเคยสอนเอาไว้

ลุงเมฆเป็นพี่ชายแท้ๆของพ่อ ทั้งสองไม่ค่อยถูกกันและมักมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งเนื่องจากก่อนที่ย่าจะเสียได้เขียนจดหมายด้วยลายมือให้ลูกชายคนโตนั้นโอนที่ดินและบ้านหลังนี้ให้น้องชาย นั่นคือพ่อของเธอ

แต่ทว่าลุงเมฆกลับขัดคำสั่งเสียของผู้เป็นย่า ยืดยื้อเรื่องนี้มานานหลายปีจนพ่อของเธอจากไป

“จะคุยอะไรก็คุยสิ”

ชายวัยกลางคนโบ้ยให้ภรรยาของตัวเอง อีกฝ่ายมีสีหน้าไม่พอใจนักก่อนเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

“ลูกชายฉันกำลังจะกลับมาจากเชียงใหม่ ฉันจะให้เขามาอยู่ที่นี่”

คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย บ้านหลังนี้มีเพียงหนึ่งห้องนอน ที่ผ่านมาพ่อยกให้เป็นของเธอและออกไปกางมุ้งนอนกลางโถงบ้าน ฉะนั้นแล้วหากลูกพี่ลูกน้องจะมาอาศัยอยู่ด้วยก็คงต้องหาที่นอนหมอนมุ้งมาเอง

“ก็ได้ค่ะ แต่คงต้องนอนนอกห้อง….”

“พอๆ ฉันพูดเอง”