๑ ตกหลุมรักขึ้นไม่ไหว (๑)

๑

ตกหลุมรักขึ้นไม่ไหว

กลิ่นหอมของอาหารโชยจากห้องครัวมาถึงโต๊ะกินข้าวที่มีชายร่างสันทัดกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์รอ ร่างบางยกอาหารออกมาเสิร์ฟแล้วเดินเข้าไปหยิบกล่องข้าวในครัว ได้เวลามื้อเย็นทุกคนต่างพร้อมหน้าพร้อมตากันรอกินข้าว

กนกลดา พินิจนาถ พี่สาวคนโตที่แต่งงานออกเรือนเป็นคนแรก กลับมาบ้านทุกวันศุกร์เพื่อกินข้าวกับพ่อแม่ พร้อมบอกข่าวดีว่ากำลังตั้งท้องได้สองเดือน สร้างความดีใจแก่พวกท่านเป็นอย่างมาก ทว่าศุกร์นี้กลับไม่มาเพราะต้องไปกินข้าวที่บ้านของสามี

หลังแต่งงานก็ไปซื้อบ้านจัดสรรในตัวจังหวัด ต้องทำงานที่โรงเรียนประจำจังหวัด หากให้ขับรถหลายสิบกิโลเพื่อกลับบ้านเช้าเย็นคงสู้ค่าน้ำมันไม่ไหว แม่เข้าใจเป็นอย่างดีถึงขั้นควักเงินสมทบทุนในการซื้อบ้าน

ส่วนน้องชายคนเล็กอย่างกรกต สุขุมถิ่นเพิ่งเรียนจบและทำอาชีพที่ชอบคือช่างภาพ รับงานแทบทุกวันไม่ค่อยได้อยู่บ้านบ่อยนัก มีเพียงลูกคนกลางที่อยู่กับพ่อแม่คอยปรนนิบัติรับใช้ทุกอย่างไม่อยากไปไหน พูดเย้าแกมหยอกว่าจะเฝ้าสมบัติ ซึ่งความจริงหล่อนแค่ชอบอยู่บ้านเพราะรู้สึกว่าปลอดภัยเท่านั้นเอง

ไม่ค่อยชอบความตื่นเต้นหรือท้าทายเท่าไหร่ ต่างจากลูกหลานหลายบ้านที่เรียนจบก็พากันออกไปทำงานข้างนอก นานปีจะกลับมาสักครั้ง

“หอมๆ น่าอร่อยมากเลยแม่” เพียงแค่มองอาหารตรงหน้าก็น้ำลายสอ

ผู้ใหญ่บ้านพิมาน สุขุมถิ่นดำรงตำแหน่งมาได้สามปีหลังจากชวดในการเลือกตั้งกำนัน ก็ไม่อาจยอมแพ้ลงเลือกตั้งผู้ใหญ่บ้านจนชนะกับคู่แข่งแบบขาดลอย สร้างความดีใจแก่ครอบครัวเป็นอย่างยิ่ง

“งั้นก็รีบกิน เหนื่อยจากงานยังต้องมาทำข้าวให้ผัวกินอีก วันๆ อยู่แต่กับไก่ไม่ให้มันทำข้าวให้กินด้วยเลยล่ะ สักวันแม่จะจับไก่พ่อไปทำข้าวมันไก่” บ่นทันทีพลางวางทอดเนื้อลงบนโต๊ะแล้วนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามสามี

อาหารเย็นของพวกเขาจัดเต็มทุกวัน อย่างวันนี้ไปซื้อเนื้อวัวที่ตลาดจึงทำต้มแซ่บ ลาบเนื้อและทอดเนื้อพร้อมผักสดที่มีเต็มตะกร้า ของโปรดบุตรสาวที่ชอบกินผักซะเหลือเกินบอกว่าช่วยในเรื่องการขับถ่ายได้เป็นอย่างดี

พ่อพิมานเลี้ยงไก่ตีเอาไว้ จัดโซนสำหรับไก่โดยเฉพาะทั้งเมียและลูกไม่มีใครเข้าไปยุ่งด้วยหรอก ท่านหวงอย่างกับอะไรดี เข้าไปใกล้เป็นต้องโดนห้ามกลัวว่าบรรดาไก่ที่มีความสุขจะเครียด เวลาเอาไปตีเกรงว่าจะแพ้

เพราะไก่ส่วนใหญ่ของตนได้ฉายาว่าไร้พ่าย ตีที่ไหนชนะตลอดไม่เคยได้รับความพ่ายแพ้เลยสักครั้ง

“โธ่แม่ ไก่ตีเนื้อมันหยาบกินไม่อร่อยหรอก มาๆ กินข้าวดีกว่านะ” ชักชวนแล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว เริ่มลงมือรับประทานอาหารตรงหน้า

ครอบครัวของพวกเขายังมียายแม้น วาดดอนหวายอีกคน เป็นมารดาของแม่มณีวรรณแต่ทุกวันพระช่วงเข้าพรรษาท่านจะไปนอนวัด จึงไม่ได้อยู่กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา

พ่อผู้ใหญ่เป็นเขยแต่งเข้าบ้าน ด้วยยายแม้นมีลูกสาวคนเดียว ไม่ไว้ใจให้ไปอยู่ที่อื่นจึงขอให้อีกฝ่ายแต่งเข้าแทน พ่อพิมานรักเมียมากจึงยอมจากภาคเหนือมาสู่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือเพื่ออยู่กับเมียรัก

“แม่ นายอำเภอไปกินข้าวที่ร้านบ่อยไหม” กินข้าวไปสักพัก ลูกสาวที่นั่งข้างแม่ก็ใช้โอกาสนี้ถามไถ่เพื่อหาข้อมูล ทั้งที่ตนก็อยู่ร้านข้างกันแต่กลับไม่รู้เลยว่าพลาดหนุ่มหล่อผู้ทรงอิทธิพลของอำเภอไปได้อย่างไร ตนควรเห็นเป็นคนแรกด้วยซ้ำ

“บ่อย เอ็งถามทำไม อยากได้เขาเป็นผัวเหรอ” ตักต้มแซ่บมาซดแล้วเหลือบมองลูก รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร

กนกวดีโสดมาตลอดไม่เคยมีแฟนสักครั้งจนท่านปลงว่าลูกคนสวยอาจขึ้นคาน แม้จะหน้าตาสะสวยคนเข้ามาจีบเยอะแค่ไหนก็ปฏิเสธหมด

ลูกคนนี้ไม่ได้ดั่งใจแม่สักอย่าง แต่ก็คอยดูแลท่านยามเจ็บไข้ได้ป่วยจนกลายเป็นลูกรักไปแล้ว

“บ้า แม่ก็...พูดอะไรไม่รู้ ฉันเป็นสาวเป็นนางจะมาพูดผัวเผอได้ยังไง” ก้มหน้ายิ้มพลางบิดตัวไปมา แสดงออกถึงความเขินแต่ปากกลับปฏิเสธ คนเป็นแม่เห็นก็ถอนหายใจแล้วหยิบเนื้อทอดมากินพร้อมข้าวเหนียวคำโต พ่อพิมานทำได้แค่ฟังเพราะไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา

“ไม่ต้องมาทำหน้าตอแหล ข้ามองออกว่าเอ็งชอบท่านนายอำเภอ หยุดความคิดเลยนะนังกิ่ง เขาไม่มองเอ็งหรอก” ประกาศิตชัดเจนทำเอารอยยิ้มเปลี่ยนเป็นสีหน้าบึ้งตึง รีบหันมองแม่พลางเอ่ยถามเสียงดังจนแม่วรรณถึงกับสะดุ้ง

“ทำไมล่ะแม่! ฉันสวยเขาก็โสด ทำไมเขาจะไม่มองฉัน ทั้งอำเภอมีใครจะสวยไปกว่าฉันบ้าง ไม่มีหรอก ฉันเนี่ยแหละเหมาะสมกับนายอำเภอที่สุด ในอนาคตแม่จะเป็นแม่ยายของนายอำเภอเลยนะ ส่วนฉันก็เป็นคุณนาย...โอ๊ย” พยายามโน้มน้าวแต่กลายเป็นได้รับมะเหงกเขกลงบนหัวเพื่อเรียกสติคนที่ฝันไปไกล

ทั้งวันเธอคิดแต่เรื่องนี้เมื่อได้พบเนื้อคู่ที่รอมาถึงยี่สิบเจ็ดฝน สุดท้ายแล้วสวรรค์ก็มีตาส่งคนที่คู่ควรมาให้หล่อนสักที

หากไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครไปได้อีก!

“ฝันเฟื่อง แต่ละวันเอ็งคิดอะไรบ้างนอกจากเรื่องผู้ชาย” หยุดยั้งความคิดของลูกที่ฟังดูไม่เข้าท่า มองก็รู้แล้วว่านายอำเภอไม่ชอบลูกสาวของนาง แล้วจะดันหลังให้ลูกไปเจอความเจ็บปวดทำไมล่ะ

“แม่! ฉันอายุขนาดนี้แล้วนะจะไม่ให้คิดเรื่องผู้ชายได้ไง”

“งั้นก็เลือกคนอื่น เอาที่มันพอเป็นไปได้” ท่านซดน้ำต้มแซ่บต่างจากลูกสาวที่ถือแตงกวาไม่ยอมวาง หันมองแม่ที่นั่งข้างกันเพื่อคาดคั้น ดวงตากลมเบิกกว้างตลอดเวลาเมื่อถูกขัดใจ คิดว่าแม่จะถือหางแล้วดันหลังให้จีบนายอำเภอซะอีก

แต่ไหงกลับกลายเป็นถูกห้ามกันล่ะ คนอย่างกนกวดีกว่าจะเจอคนถูกใจไม่ใช่ง่ายเลย พอเจอก็ต้องคว้าเอาไว้สิ

เธอไม่มีทางปล่อยเขาไปง่ายๆ หรอก

“นายอำเภอเป็นไปไม่ได้ตรงไหนล่ะ เขาเนี่ยแหละเหมาะจะเป็นผัวของฉันที่สุดแล้ว หน้าตาก็ดี โสดอีกต่างหาก พูดก็เพราะ...เฮ้อ คนอะไรเพอร์เฟคไปหมดซะทุกอย่าง” เพ้อฝันอีกครั้งจนแม่วรรณต้องเตือนลูกสาวอีกรอบ

รู้ดีว่าคนระดับนั้นไม่ได้คิดจริงใจกับลูกของตนหรอก เห็นมานักต่อนักแล้วที่ปลัดมีเมียหลวงแต่ก็ยังไปคว้าเมียน้อยมาไว้ข้างกายตอนย้ายไปประจำที่อำเภออื่น

มีเมียแทบทุกที่...

คนพวกนี้หารักจริงนั้นยากนักเพราะไม่ค่อยได้อยู่กับเมีย ทั้งยังมีสาวมาเสนอตัวถึงที่อีกต่างหาก ใครบ้างจะอดใจไหว

“เขาอยู่ไม่นานก็ย้าย ถ้าเอ็งจีบไม่ติดก็อกหักซะเปล่า” พ่อพิมานทำเพียงมองลูกสาวที่มีสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจสิ่งที่แม่พูด

“ทำไมเขาจะอยู่ไม่นาน”

“เอ็งไม่เห็นเหรอว่านายแต่ละคนอยู่อำเภอเราถึงสามปีหรือเปล่า เขาแค่มาทำผลงานเข้าแฟ้มแล้วก็ไป อีกอย่างบ้านเขาเป็นผู้รากมากดี ใครจะมามองลูกผู้ใหญ่บ้านกับแม่ค้าขายข้าวมันไก่วะ” กนกวดีได้ยินอย่างนั้นก็ซึมทันที กัดแตงกวาพลางถอนหายใจจนพ่อผู้ใหญ่ต้องยื่นเนื้อทอดให้ลูกสาว ท่านรักลูกคนนี้มากยอมตามใจหมดทุกอย่าง

“เอาคนอื่นไหมลูก พ่อว่าไอ้ต้องก็ดีนะ” รีบนำเสนอเมื่อมีโอกาส แต่กลายเป็นต้องสะดุ้งเมื่อเมียรีบปรามอย่างรู้ทัน

“ดีกับผีน่ะสิ วันๆ ตีไก่เหมือนแกไม่มีผิด แหม่ เชียร์ออกหน้าออกตาแบบนี้มันเอาอะไรมาให้ล่ะ ใช่ไก่ตัวใหม่หรือเปล่า” คนถูกต้อนรีบสงบปากสงบคำ ต้องแหยะให้เมียที่รู้ทันตัวเอง แต่ก็ยังปากแข็งรีบปฏิเสธ

ต้องเป็นหนุ่มรูปหล่อที่วันๆ หาบ่อนตีไก่อย่างเดียว ไม่ทำการทำงานอะไรเป็นชิ้นอัน กินบุญเก่าจากครอบครัวที่ขายนาเพื่อเลี้ยงปากท้องอย่างเดียว มีหรือที่แม่วรรณจะอยากได้มาเป็นลูกเขย

“ไม่ใช่แม่ พ่อก็แค่เสนอเฉยๆ จ้ะ”

“ข้าว่าถ้าเอ็งชอบ...ไอ้เสือน่าจะเหมาะ” กลายเป็นแม่ที่ลองเสนอชื่อว่าที่ลูกเขยบ้าง แต่ทำให้คนที่ซึมถึงกับตาสว่าง ร้องเรียกแม่เสียงหลงแล้วร่ายยาวพลางทำหน้าเบะแสดงออกถึงความเกลียดที่มีต่อเจ้าของชื่อ

ไอ้เสือลูกพ่อกำนัน...คู่อริตัวฉกาจของเธอ!