ท้องกับพี่เหรอ

คนฟังคล้อยกับม่านตาตัวเองขยายขึ้นจากเดิมกับสิ่งที่ได้ยิน ยอมรับว่าหน้าชาไปทั้งแถบและตกใจในเวลาเดียวกัน หัวใจเต้นแรงระส่ำเลือดลมสูบฉีดไปทุกส่วนของร่างกาย สมองเหมือนกำลังไม่ทำงานอื้ออึงทั้งสมองและหู เหงื่อก็เหมือนจะแตกพลั่กตามกรอบหน้าและฝ่ามือ ชายหนุ่มจึงสูดลมหายใจเข้าสู่ปอดและผ่อนออกช้าๆ เพื่อคลายอาการของตัวเองที่เป็นอยู่ให้กลับเข้าสู่สภาวะปกติ

ร่างสูงใหญ่ของตรัยคุณเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ ใบหน้าหล่อคมเข้มดูดีแย้มรอยยิ้มเย้ยหยันให้ผู้หญิงที่บอกว่าตัวเองท้อง สายตาที่มองหญิงสาวเต็มไปด้วยการดูถูก ดูแคลน และออกจะคิดไม่ถึงด้วยซ้ำ ว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้ามาบอกว่าท้อง

“กับพี่เหรอ” สามคำที่ทำเอาพิมพ์มาดาเย็นเฉียบไปทั้งตัวราวกับโดนแช่แข็ง ทว่าหัวใจเจ็บแปลบเหมือนมันกำลังจะหยุดเต้นเสียให้ได้ น้ำตาที่พยายามฝืนกลั้นไว้รื้นขอบตาจวนจะไหล ใบหน้างามไร้เครื่องสำอางซีดเผือดไม่มีสี แข้งขาก็เหมือนจะอ่อนแรงลงทรงตัวยืนแทบไม่ไหว

ชายที่เธอหลงมอบหัวใจให้ เอ่ยถามกลับมาด้วยความเย็นชาว่าเธอ... ท้องกับเขาอย่างนั้นเหรอ

พิมพ์มาดาอยากจะหัวเราะเสียเหลือเกิน แต่แปลกที่เธอขยับปากเปล่งเสียงไม่ออกเลยในตอนนี้ ได้แต่ยืนตัวแข็งใจเต้นตึกๆ ด้วยความเจ็บอยู่ที่เดิม

“แน่ใจใช่ไหม ว่าเด็กในท้องคือลูกพี่ ไม่ใช่ลูกคนอื่น” ยังคงพ่นวาจาราวกับพ่นไฟใส่คนตรงหน้าให้ปวดแสบปวดร้อนทุรนทุราย

แม้ในใจกำลังค้านออกมาว่าสงสารคนที่ยืนหน้าซีดอยู่ตรงหน้าก็ตาม ทว่าสมองก็สั่งงานกลับมาว่าผู้หญิงคนนี้ไม่สมควรได้รับความสงสารใดๆ ทั้งนั้น

อีกอย่างเขาก็ไม่พร้อมจะเป็นพ่อให้ใครในเวลานี้ อายุก็เพิ่งจะยี่สิบหกจะเลี้ยงใครได้ การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ไม่ใช่แค่เลี้ยงวันสองวันแล้วเลิก แต่ต้องเลี้ยงไปตลอดชีวิต แต่นั่นก็ไม่น่าหนักใจเท่ากับทุกครั้งที่เขามีอะไรกับผู้หญิงคนนี้ เขาป้องกันทุกครั้งไม่เคยพลาด อีกอย่างเขาก็ให้เธอกินยาคุมด้วยเช่นกัน แล้วอยู่ดีๆ เดินเข้ามาบอกว่าท้องกับเขา มันจะเป็นไปได้อย่างไร

“พี่รักษ์...” เสียงเล็กสั่นพร่า น้ำตาก็พานจะรินไหล เมื่อก้อนสะอื้นวิ่งมาจุกอยู่ที่ลำคอจนพูดอะไรต่ออีกไม่ได้ แต่จะไม่พูดเลยก็ไม่ได้เช่นกัน พิมพ์มาดาจึงกล้ำกลืนฝืนความเจ็บปวดรวดร้าว เสียใจไว้

“พี่รักษ์กำลังจะบอกว่า ลูกในท้องเพลงไม่ใช่ลูกพี่เหรอคะ พี่คิดว่าเพลงมีคนอื่นเหรอ” คนถูกถามผ่อนลมหายใจเหนื่อยหน่าย

“พี่จะไปรู้ได้ยังไง คนที่รู้ดีที่สุดคือเพลงต่างหากไม่ใช่พี่ ทำอะไรก็รู้อยู่แก่ใจ อีกอย่างตอนที่พี่มีอะไรกับเพลง พี่ก็ป้องกันตลอด เพลงเองก็กินยาคุมไม่ใช่เหรอ แล้วมันจะท้องได้ยังไง”

“เพลงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าท้องได้ยังไง แต่ตอนนี้เพลงท้อง” พิมพ์มาดาไม่รู้เช่นกันว่ามีส่วนไหนผิดพลาด

ในเมื่อเธอและตรัยคุณก็ป้องกันทุกครั้ง และเธอก็กินยาคุมทุกวัน ตั้งแต่มีอะไรกับตรัยคุณไม่เคยลืมสักวัน จะมีก็แค่วันที่ชายหนุ่มเมาแค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่เขาไม่ได้ป้องกัน แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด สุดท้ายเธอกำลังตั้งครรภ์ลูกของเธอกับเขา

“ไปเอากับใครมาแล้วไม่ได้ป้องกันหรือเปล่า” ครานี้น้ำตาที่กลั้นไว้ไม่อาจทนฝืนได้อีกต่อไป สายธารน้ำตาไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างเป็นทาง ร่างบางสะท้านจากการกลั้นเสียงสะอื้นไห้ เจ็บไปทั้งหัวใจ ไม่คิดว่าคนที่เธอปันใจรักจะกล่าวร้ายให้เธอถึงขนาดนี้

“ถ้าอยากให้พี่รับผิดชอบก็ต้องตรวจดีเอ็นเอเด็ก ว่าใช่ลูกพี่จริงหรือเปล่า แต่บอกตามตรงนะ พี่ไม่พร้อมจะมีครอบครัวตอนนี้ เรื่องของเรามันก็แค่ความสุขชั่วครั้งชั่วคราวไม่ใช่หรือไง เอาอย่างนี้แล้วกัน พี่จะให้เงินเพลงก้อนหนึ่งเอาไปใช้จ่าย เผื่อเพลงอยากจะ... เอาเด็กออก อีกตั้งเทอมไม่ใช่เหรอกว่าจะเรียนจบ พี่ว่าอายุครรภ์น่าจะยังไม่มาก ถ้าไม่พร้อมยังสามารถยุติการตั้งครรภ์ได้”

แม้จะเตรียมใจมาบ้างว่าอาจจะถูกตรัยคุณปฏิเสธ แต่เธอกลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะให้เธอเอาเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองออก ในเมื่อเธอทำให้เขาเกิดขึ้นมา จะให้เธอลงมือฆ่าลูกตัวเองอย่างนั้นเหรอ จะไม่ดูใจดำอำมหิตเกินไปหรือไง

ในเมื่อเธอพร้อมจะเลี้ยงลูกของเธอ เธอคิดว่าตัวเองสามารถเลี้ยงได้ แม้ต่อจากนี้จะต้องลำบากเธอก็ยอม จะต้องอับอายถูกมองด้วยสายตาหยามเหยียด ว่าท้องไม่มีพ่อ เธอก็ไม่สนใจ

“การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เราไม่ได้เลี้ยงเขาแค่วันนี้ พรุ่งนี้เสียเมื่อไหร่ ถ้าเพลงจะมองว่าพี่ใจร้ายก็ได้นะ แต่พี่แค่อยากบอกว่า ถ้าไม่พร้อมก็อย่าเก็บเขาไว้เลย”

“ที่เพลงมาที่นี่วันนี้ เพลงก็แค่จะมาบอกว่าเพลงท้องจากการรักสนุกของพี่ และการกระทำอันขาดสติหลงระเริงไปกับสิ่งเร้าของเพลง จนทำให้ลูกเกิดมา แต่พี่ไม่ต้องกังวลนะคะลูกที่อยู่ในท้องเพลง แกคือลูกของเพลงคนเดียว เพลงไม่ต้องการให้พี่มารับผิดชอบ หรือออกความคิดเห็นว่าเพลงต้องทำยังไงกับเลือดเนื้อเชื้อไขของเพลง และเพลงก็ไม่รู้นะ ว่าเพราะอะไรถึงทำให้พี่คิดว่าเพลงมีคนอื่น ทั้งๆ ที่พี่ก็รู้ว่าเพลงรักพี่แค่ไหน ทำไมพี่...”

“มันไม่มีความรักกับความสัมพันธ์รักสนุกหรอกนะเพลง เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่ให้เลขาจัดการเรื่องเงินให้แล้วกัน”

“ขอบคุณในความหวังดีและมีน้ำใจนะคะ แต่เก็บเอาไว้เถอะค่ะ เพลงไม่ต้องการเงินของพี่หรอก แต่สิ่งที่เพลงต้องการคือหัวใจของเพลงต่างหาก ถ้าพี่ไม่รักเพลง เพลงขอหัวใจของเพลงคืนนะคะ และก็ขอบคุณที่ทำให้เพลงเข้าใจอะไรหลายๆ อย่างบนโลกใบนี้ ว่ามันมีอีกหลายมุมที่เพลงไม่เคยเจอ ขอบคุณที่มอบของขวัญที่แสนล้ำค่านี้ให้เพลง” พิมพ์มาดามองชายใจร้ายผ่านม่านน้ำตา จดจำผู้ชายที่เข้ามาทำให้เธอรู้ซึ้งถึงคำว่ามนุษย์บนโลกใบนี้ได้อย่างถ่องแท้

ไม่มีคนดี และ ไม่มีคนเลว เสมอไป ทุกสิ่งเกิดขึ้นและพลิกพลันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา

อีกอย่างจะกล่าวโทษแต่ตรัยคุณก็คงไม่ได้ ในเมื่อเธอเองที่ก้าวเข้าสู่วงล้อมของไฟเสน่หา คิดว่าผู้ชายเจ้าชู้พราวเสน่ห์เช่นเขา จะมีใจให้คนธรรมดาอย่างเธอ ที่ไหนได้ เขาก็แค่รักสนุก แต่เธอสิ ทุกข์ขนัด ถลำลึกลงไปในบ่วงเสน่หาจนหาทางออกไม่เจอ ทุ่มเทหัวใจให้เขาจนหมดสิ้นไม่มีเหลือ สุดท้ายก็ได้บทสรุปที่ว่า

ไม่มีความรักในความสัมพันธ์ที่ถูกจำกัดความด้วยคำว่ารักสนุก