บทที่2.เด็ดปีกนางฟ้า 1/7

ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดวอร์มสีครีม เธอนอนนิ่งบนเตียงกว้างกลางห้องนอนโอ่อ่า สีหน้าซีดเซียวผิดปกติ ผมยาวสลวยรุ่ยร่ายล้อมกรอบหน้างดงาม โคมไฟสีนวลกลางห้องนอนเปิดสว่าง ส่องแสงเป็นทางยาวทาทาบทั่วทุกพื้นที่ อากาศเย็นเฉียบโดยไม่ต้องเปิดแอร์คอนนิชัน เมื่อเถือกเขาที่โอบล้อมทะเลสาบวินเดอร์เมียร์มีต้นไม้ใหญ่ๆ ยืนต้นมานานนับร้อยๆ ปี ยอดเขาสูงยังคงมีหิมะสีขาวสะอาดค้างคาอยู่ แม้จะย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ แต่ความเย็นเฉียบก็ยังคงเหลือ น้ำในทะเลสาบยังคงเย็นเฉียบเมื่อเป็นน้ำจากการละลายของหิมะที่ไหลลงสู่ทะเลสาบกว้างใหญ่

“อือออ”

ร่างอวบอิ่มขยับตัวช้าๆ แพขนตางามงอนกะพริบวิบวับ เธอปรือเปลือกตาขึ้นมองรอบๆ ตัว เพราะก่อนที่สติจะดับวูบคือกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ล้อมรอบตัว หน้าแต่ละคนไร้วี่แววของความอารี

ดวงตากลมโตไหววูบ เมื่อสิ่งที่มองเห็นไม่คุ้นชินสายตา เธอก้มมองร่างกายตัวเองเป็นอันดับแรก “พูว์” ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ เมื่อยังคงอยู่ในสภาพเดิมๆ ก่อนที่จะสิ้นสติ ใคร? ทำไม? ร้อยแปดคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวสมอง แต่? ก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี เพราะรอบตัวมีแต่ความเงียบ เกิดอะไรขึ้น!!

“คุณฟื้นแล้วรับน้ำอะไรดีคะ คุณคงคอแห้งน่าดูเลยใช่ไหมคะ”

แม่บ้านสูงวัยเดินเข้ามาใกล้ๆ ในมือของเธอมีเหยือกน้ำสีสวยและเกล็ดน้ำแข็งเกาะอยู่รอบโถ แหมช่างรู้เวลาและรู้ดีเหลือเกินว่าเธอกำลังคอแห้ง เนตรอัปสรอดไม่ได้ที่จะคิดในใจ

“รู้ดีจังเลยนะคะว่าฟ้าหิวน้ำ” หญิงสาวกระแทกเสียงประชดแผ่วเบา เธอค่อยๆ กระถดตัวลงจากเตียงช้าๆ เมื่ออาการวิงเวียนยังคงเหลืออยู่ และเมื่อเริ่มขยับตัวก็รู้สึกถึงความโครงเคร้งใต้ฝ่าเท้า

“อย่าพึ่งลุกค่ะคุณ!! คุณจิบน้ำเย็นๆ นี่กลั้วคอดีกว่า ปล่อยเวลาสักพักฤทธิ์ยาก็คงจะเจือจาง”

เหอะ!! เนตรอัปสรกระแทกลมหายใจฉุนๆ ดูเหมือนทุกคนจะรู้สาเหตุเป็นอย่างดีว่าทำไมเธอถึงหมดสติไร้และมานอนอยู่ที่นี่

“ที่ไหนคะนี่? ฟ้าไม่คุ้นตาเลย ยังอยู่ในลอนดอนหรือเปล่าคะ” หลังจิบน้ำเย็นๆ แก้คอแห้ง เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ สงบจิตสงบใจไม่ให้พลุ่งพล่าน เพราะหากตื่นตูมไป ก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมา นอกจากแย่ลงเท่านั้นเอง!!

“เปล่าค่ะ ไม่ได้อยู่ในลอนดอน อยู่ทางทิศเหนือของอังกฤษ ทะเลสาบวินเดอร์เมียร์แถบชนบทค่ะ”

“ใคร? ใครจับตัวฟ้ามาคะป้า เขาไม่กลัวกฎหมายคุ้มครองประชาชนหรืออย่างไรกัน!!”

“คุณไม่ใช่คนอังกฤษนี่คะ คุณก็น่าจะรู้นี่คะว่ามันมีช่องโหว่” เสียงอ่อนๆ แย้งเสียงนิ่มๆ เคฮิลล์เป็นเจ้านายแสนดี ถึงเขาจะทำผิดแต่พวกเธอก็ยังเคารพนับถือเขาอยู่ดี เมื่อทุกคนรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีใครสามารถสยบเขาได้

“เหอะ!! ไม่ว่าที่ไหนๆ ในโลก มักจะมีมหาอำนาจที่ทำตัวเย้ยกฎหมายอยู่ทุกที่เสมอไปนะคะ มันเป็นความเหลื่อมล้ำเพราะคนสร้าง แล้วทำไมคนที่ไม่รู้เรื่องไม่เกี่ยวข้องอย่างฟ้าถึงต้องตกเป็นเหยื่อด้วยคะ ฟ้าไปทำอะไรให้? ฟ้าไปขวางทางเขาตรงไหน? ทำไมไม่บอกกันดีๆ จับตัวฟ้ามาแบบป่าเถื่อนไร้อารยธรรม ไม่เสียเกียรติผู้ชายเมืองผู้ดีหรือยังไงกันคะ”

“อิฉันไม่รู้เรื่องเจ้านายหรอกค่ะคุณ อิฉันแค่ทำตามคำสั่ง คุณรอคุยกับท่านเองก็แล้วกัน”

สาวใช้รีบเร้นกายหายออกไปจากห้อง หล่อนไม่มีคำอธิบายใดใดทั้งสิ้น!! เมื่อมีหน้าที่แค่รับใช้ นอกเหนือจากนั้นไม่ใช่ความรับผิดชอบโดยตรง

กึกๆ ปึกๆ

เนตรอัปสรเขย่าประตูแรงๆ มันถูกล็อกไว้จากภายนอก ด้วยความโมโหเธอจึงทุบบานประตูหนาหนักสุดแรงเกิด แต่สิ่งที่เธอได้รับคือเจ็บร้าวทั่วทั้งอุ้งมือ แรงสะท้อนกลับมายังตัวเองแรงและเจ็บเมื่อความหนาของประตูเหมือนกำแพงหินที่ปิดกั้นอิสรภาพของเธอกับโลกภายนอก

“ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร? ต้องการอะไรจากฟ้าก็แล้วแต่!! คุณจะต้องได้รับคำตอบเดิม ฟ้าไม่มีทางยอมเด็ดขาด”