08 รอ

ตกดึก

ผมเดินวนเวียนไปมาอยู่ที่หน้าบ้านรอเจ้าขากลับมา นี่ก็ดึกพอสมควรแล้วแต่เธอยังไม่กลับมาเลยผมโทรไปเป็นสิบสายแล้วแต่เธอก็ไม่รับโทรศัพท์เลย เธอนี่มันยังไงกันนะผมอุตส่าห์บอกไปแล้วว่าให้รับโทรศัพท์ด้วยและอย่ากลับดึก ทำไมเธอชอบดื้อขัดคำสั่งผมจริงเลยนะ วันนี้ผมรู้ว่าเธอตั้งใจจะหักหน้าหยกตั้งใจที่จะพูดคำหยาบใส่หยก ปกติเจ้าขาเธอไม่ได้เป็นเด็กที่มีกิริยาก้าวร้าวกับคนที่มีอายุมากกว่าถึงจะแค่ปีเดียวเธอก็เคารพว่าเป็นพี่ ผมเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กผมรู้นิสัยของเธอดีแต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ชอบหยกเอาซะเลย เมื่อก่อนที่ผมกับหยกยังคบกันอยู่ผมเองก็พาหยกมาที่บ้านบ่อยและเจ้าขาเธอก็ไม่เคยเป็นแบบนี้แต่ครั้งนี้มันแปลก ดูเธอไม่ชอบหยกเอาซะเลยผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม

“คุณพรานคะ วันหยุดก็ปล่อยให้คุณหนูเค้าออกสังสรรค์กับเพื่อนๆบ้างเถอะค่ะ ห้ามโน่นห้ามนี่ระวังคุณหนูจะกลายเป็นคนเก็บกดเอานะคะ”

“ถ้าเธอรู้จักป้องกันตัวเองผมจะไม่ว่าอะไรเลยครับ แต่นี่เธอชอบปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้คนนั้นคนนี้เข้าถึงตัวเธอ”ผมหันไปบอกกับป้าแม่บ้าน

“เอาเถอะค่ะ ตอนนี้คุณหนูแกก็โตเป็นสาวแล้วนะคะ แกก็คงจะรู้แล้วล่ะค่ะว่าอะไรควรไม่ควร”

“แต่พ่อสั่งให้ผมคอยดูแลน้องนะครับถ้าเป็นอะไรขึ้นมาผมก็โดนด่าตายเลยน่ะสิ”

“กลัวโดนพ่อด่าหรือว่ากลัวอย่างอื่นคะ”

“ป้าพูดอะไรครับ”

“เอาเถอะค่ะ กลับเข้าไปพักผ่อนเถอะค่ะเดี๋ยวป้าจะอยู่รอคุณหนูกลับมาเอง”

“ไม่เป็นอะไรครับป้า ผมอยากจะรู้ด้วยว่าใครมาส่งเธอ”ผมบอก

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจค่ะป้าไปนอนก่อนนะคะ”

“ครับป้า”

เวลาผ่านไป

ผมเดินวนเวียนอยู่ที่หน้าบ้านจนตอนนี้เกือบจะเที่ยงคืนแล้วเจ้าขาเธอยังไม่กลับมาเลย มันยิ่งทำให้ผมร้อนใจมากกว่าเดิมอีกเธอไปไหนกับใครทำไมถึงยังไม่กลับโทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ไปแล้ว ทำไมเธอถึงชอบทำตัวให้ผมคอยเป็นห่วงอยู่ตลอดเลยเธอก็รู้นะว่าเวลาผมโมโหแล้วมันเป็นยังไงแต่เธอก็ไม่เคยจำแถมยังคอยท้าทายผมอยู่อีก

บรืนนน

ในขณะที่ผมกำลังเดินวนเวียนอยู่ก็มีเสียงรถแล่นมาจอดที่หน้ารั้วบ้านของผม แต่ผมไม่ได้เดินออกไปดูเพราะเสียงรถมันไม่คุ้นเอาซะเลย จะว่าเป็นเสียงรถของเพื่อนเธอก็ไม่ใช่หรือจะเป็นเสียงรถของพวกเพื่อนผมมันก็ไม่ใช่ถ้าพวกมันจะมาหาผมพวกมันจะโทรมาก่อนตลอด

“ใครกัน”ผมบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเพ่งสายตามองไปที่หน้ารั้วดีๆ ภายใต้ความมืดนั้นผมเห็นคนสองคนพากันเดินลงจากรถมาอีกคนดูเหมือนไม่มีสติเพราะเดินเซไปมาผมรู้ทันทีว่านั่นคือเจ้าขาผมจำเธอได้ถึงแม้ตรงนั้นมันจะมืดก็ตาม

“เจ้าขา!!”

“อื้ออ ใครอ่า พี่พรานเหรอ มีรายอ่า”เธอเดินโซซัดโซเซมาและมีผู้ชายคนนึงพยุงตัวเธอมาด้วย

“ทำไมถึงได้กินจนเมาขนาดนี้”ผมถามเธอเสียงเข้ม

“ครายมาว ไม่มี๊ หนูไม่ได้เมาสักหน่อยพี่มั่วละ”พูดเสียงยานซะขนาดนี้คงจะเชื่ออยู่หรอกว่าไม่เมา

“ผมต้องขอโทษด้วยครับที่ให้เจ้าขาลองกินเหล้าของต่างประเทศ ไม่คิดว่าเจ้าขาจะคออ่อนขนาดนี้”ไอ้ผู้ชายที่พาเจ้าขามาพูดขึ้น

“ออกไป!!”ผมเดินไปผลักอกของมันออกไปแล้วเข้าไปพยุงเจ้าขาเอาไว้แทน “พามาส่งแล้วก็กลับไปสิจะยืนอยู่ทำไมล่ะ ที่บ้านไม่มีอะไรให้กินหรอกนะอยากกินก็กลับไปกินบ้านตัวเองโน่น”

“ผมขอโทษครับ เรากลับก่อนนะเจ้าขา”

“หื้ออ ธามจะกลับแล้วเหรอ จะรีบกลับไปไหนล่ะไปเล่นในห้องด้วยกันก่อนสิ”

“เจ้าขา!!”

“เอ่ออ...”

“กลับไปสิ!”

“ครับๆ”มันรีบเดินออกไป

“ธามเดี๋ยวดิ อย่าเพิ่งกลับ”

“เจ้าขา!!”ผมพูดใส่หูเจ้าขาเสียงเข้ม “ผัวยืนอยู่นี่ทั้งคนกลับไปเรียกหาผู้ชายคนอื่นมันใช้ได้ที่ไหน”

“ผัวที่หนายหนูไม่เคยมีผัว หนูโสด โสดสนิทเลย”

“....”นี่ถ้าไม่ติดว่าเธอเมานะ ผมจะจับเธอกดกระแทกให้จมเตียงเลยจะได้รู้ว่ามีผัวแล้วหรือว่าโสดสนิท

“อื้ออ ปล่อยจะเดินเอง!”เธอสะบัดแขนของผมออกไปแล้วก็เดินโซซัดโซเซเข้าไปในบ้าน

ปึกก โครมม เพล้งง

“เจ้าขา!!”ผมรีบวิ่งตามเธอไปในบ้าน อ่า! ให้ตายสิครับเธอเล่นเดินชนนั่นนี่ตกลงมาแตกหมดเลย

“อะไรเนี่ย!! ไม่มีที่เก็บกันแล้วหรือยังไงถึงได้เอามาวางขวางทางแบบเน้!!”เธอโวยวายเสียงดัง

“หึ่มม คนเค้านอนกันหมดแล้วเจ้าขา จะตะโกนทำไม!!”

“ปล่อย! อย่ามายุ่งกับหนู พี่นั่นแหละตัวดีเลย”เธอผลักผมออกแล้วหันไปเดินขึ้นบันไดอย่างทุลักทุเล นี่แหละครับสภาพของคนไม่เมา

ไม่เมาเลยครับแค่เดินไม่ตรงทาง...

ไม่ได้กินเยอะเลยแค่หมดขวด...

คำพวกนี้ผมมักจะได้ยินจากปากของเธอตลอดทุกครั้งที่เธอสร่างเมา นี่ไงครับผมถึงไม่อยากปล่อยให้เธอไปดื่มเพราะว่าเธอชอบดื่มจนไม่ได้สติแบบนี้ไงถ้ามีผู้ชายลากเธอไปข่มขืนเธอก็คงไม่รู้เรื่องหรอก

ปึกกก โครมมม

“เห้ยย เจ้าขา!!”ผมรีบวิ่งไปรับตัวเธอเอาไว้ ก็เธอเล่นเดินโซซัดโซเซไม่ตรงทางซะขนาดนั้นก็หงายหลังตกบันไดลงมาสิครับ

“โอ้ยย พี่พรานบันไดบ้านพี่นี่มันยังไงกันเนี่ย มันขยับได้อ่ะหนูกำลังจะก้าวขึ้นแต่มันหลบหนูเฉยเลย”

“....”ผมถอนหายใจออกมาอย่างแรงก่อนจะอุ้มตัวเธอขึ้นแล้วพาเธอเดินขึ้นไป ขืนให้เธอขึ้นไปเองก็ไม่รู้ว่าเธอจะทะเลาะกับอะไรอีกระหว่างทาง

ผมพาเธอมาที่ห้องของผมเพราะห้องของเธอช่างยังไม่มาซ่อมประตูให้เลยน่าจะอีกสองสามวันแหละ ระหว่างนี้เธอก็พักอยู่กับผมก่อนก็ได้ผมไม่ได้ซีเรียสอะไรอยู่แล้ว

ร่างเล็กถูกผมวางลงบนที่นอนอย่างเบามือ ก่อนจะทำการถอดรองเท้าถอดชุดบางส่วนของเธอออกเพื่อให้เธอนอนได้สบายๆ จากนั้นผมเดินไปหยิบกะละมังน้ำกับผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้เธอ

“พวกมึงเคยเจอมั้ย ความสัมพันธ์ที่เป็นไปไม่ได้มันอยู่ได้แต่ที่ลับเปิดเผยไม่ได้ เหมือนจะสำคัญแต่ก็ไม่สำคัญ”

“.....”เธอพร่ำออกมาระหว่างที่ผมกำลังเช็ดตัวให้เธอ เหมือนเธอกำลังระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจของเธอให้เพื่อนฟัง คงไม่ต้องเดาหรอกครับว่าเป็นเรื่องอะไร

“รอพี่อีกนิดนะมันกำลังจะจบแล้ว”