พรากรัก : EP 5 กล้าดี

บทที่ 5

เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้นสัมผัสถึงบรรยากาศเย็นที่นอนนุ่มสบายแต่ร่างกายนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทั้งหนักและหน่วงในทุกๆส่วน เมื่อเธอลืมตาขึ้นและเริ่มสัมผัสได้ว่าเธอไม่เคยคุ้นกับสถานที่นี้เลยแม้แต่นิดเดียว

"โอ๊ย" เธอยกมือขึ้นมาบีบเข้าที่หน้าผากของตนเองเพราะว่ารู้สึกปวดแม่บ้านทั้งสองคนที่นอนเฝ้าอยู่นั้นเห็นว่าเธอฟื้นขึ้นจึงรีบมาจ้องมอง

"คุณคะหิวน้ำหรือเปล่า"

"พวกคุณเป็นใคร" น้ำหนาวขยับร่างกายของตนเองพยายามที่จะนั่งแต่ต้องนอนเหยียดยาวลงไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่สามารถยื้อให้ตนเองนั้นลุกขึ้นได้ไหว

"คุณไม่ต้องพยายามลุกหรอกค่ะ เพราะว่าคุณลุกไม่ไหวหรอกคุณเพิ่งจะหายไข้เมื่อคืนนี้คุณตัวร้อนทั้งคืนเลยนะ ฉันทั้งสองคนคือแม่บ้านของคุณพยัคฆ์ที่ถูกส่งให้มาดูแลคุณ"

เธอถอนลมหายใจออกมาและจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้แค่หลับตาลงหยดน้ำตาของเธอก็ไหลรินออกมาจนอาจแก้ม

"คุณหิวอะไรไหมคะ"

"น้ำหนาวจะกลับบ้าน"

"ไม่ได้หรอกค่ะคุณ ถ้าคุณไปฉันทั้งสองคนต้องเดือดร้อนแน่ๆ"

"คุณทั้งสองคนเดือดร้อนแต่ชีวิตของฉันที่กำลังอยู่ในนรกล่ะ ปล่อยน้ำหนาวเดี๋ยวนี้นะ" ร่างกายที่เจ็บและฟกช้ำพยายามดึงตนเองให้ลุกขึ้นเตรียมที่จะก้าวเดินแต่ถูกแม่บ้านทั้งสองคนนั้นจับประคองแขนไว้ไม่ให้ออกจากห้องจนกระทั่งเสียงดังทำให้ประตูห้องนั้นเปิดเข้ามาอย่างพรวดพราดสายตาของเธอจ้องมองที่หน้าประตูด้วยความตกใจ

"นายคะคุณเขาจะหนีค่ะ" แม่บ้านอีกคนนั้นปล่อยแขนของน้ำหนาวรีบเดินเข้าไปจับแขนของพยัคฆ์เงยหน้าฟ้องทำท่าทีเหมือนกับว่าเอาความดีเข้าตนเองทั้งๆที่เธอนั้นไม่ได้สาวสวยหรือว่าน่ารักเลย พยัคฆ์ใช้สายตาจ้องมองที่แขนของตนเองข้างที่ถูกแม่บ้านนั้นกลับจึงทำให้เธอรีบปล่อยมือออกและยกมือไหว้

"ขอโทษค่ะนาย"

"อย่าทำแบบนี้กับกูอีกถ้ายังอยากทำงานที่นี่จำเอาไว้ว่าเจ้านายกับลูกน้องมันคนละชั้นกัน"

"ค่ะ"

"ออกไปข้างนอกให้หมด" แม่บ้านทั้งสองคนรีบก้มหน้าและเดินออกจากห้องพร้อมกับปิดประตูให้กับเจ้านาย สายตาของเขาจับจ้องมองเธอในขณะที่เธอนั้นนั่งอยู่ที่เตียง

"อย่านะคะ" เธอหันซ้ายและขวามีเพียงด้านปากกาที่อยู่ด้านข้างโต๊ะหัวเตียงเท่านั้นเธอจึงหยิบปากกานั้นชี้ใส่เขาทำเหมือนว่าปากกานั้นเหมือนมีดที่กำลังป้องกันตนเอง

"แค่ปากกานี้อะหรอ" เขาเดินพุ่งตัวเข้าหาเธอทันทีตรงหน้าของเขาเป็นเพียงปากกาเล่มเล็กๆที่เขาใช้มือนั้นดึงออกมาจากเธอและหักทิ้งอย่างง่ายดาย

"ถ้าฟื้นแล้วก็มานี่" มือหนาจับเข้ายังต้นแขนของเธอกระชากจนตัวของเธอนั้นกระเด็นขึ้นตามแรงกระชากของเขาหน้าอกแนบชิดติดกับคนตัวสูงสายตาจ้องมองกันระยะใกล้

"เลิกบ้าสักทีฉันไม่ใช่สิ่งของที่คุณจะเอามาทำร้ายและทำให้ฉันเจ็บปวดแบบนี้"

"ใช่เธอไม่ใช่สิ่งของ แต่เธอมันเป็นตัว..

"แน่ใจแล้วหรอว่าการกระทำและคำพูดของคุณคือลูกผู้ชาย คุณกระทำน้ำหนาวเหมือนกับว่าไม่ใช่คนทั้งๆที่...

"ทั้งๆที่อะไร ทั้งๆที่เธอแค่เข้ามาเป็นเมียน้อยของพ่อกูอะหรอ มันฟังไม่ขึ้นรู้ไหมว่าแม่ของกูต้องป่วยเข้าโรงพยาบาลช็อคเมื่อรู้ว่าพ่อของกูพาผู้หญิงรุ่นลูกรุ่นหลานเข้ามาเป็นเมีย"

"แล้วทำไมคุณถึงไม่เปิดใจฟังคำพูดของพ่อคุณบ้าง"

"ไม่เปิดใจอะไรทั้งนั้น ปากดีหรอมานี่จะได้เลิกปากดีสักที" เขาจับและกระชากตัวของเธอออกมาจากห้องไม่สนใจว่าเธอจะเดินตามทันหรือว่าจะล้มดึงเหมือนกับว่าเธอนั้นไม่ใช่คนไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดจนกระทั่งเดินลงมาด้านล่างน้ำหนาวอยู่ในสภาพที่ใส่เพียงเสื้อเชิ้ตปกคลุมร่างกายเท่านั้น

"คุณจะทำอะไร" เขาหันซ้ายและขวาก่อนที่จะออกแรงกระชากดึงเธอไปทางซ้ายตรงไปที่สระว่ายน้ำ

"ล้างสิ่งสกปรกออกจากร่างกายของเธอไง และล้างความคิดสกปรกที่อยากได้สามีคนอื่นเป็นผัว" เขายังคงพูดจาวนๆอยู่ซ้ำๆไม่ฟังเหตุผลของใครเอาอารมณ์ของตนเองเป็นที่ตั้งกระทำต่อเธอไร้ความปราณีและไม่แคร์ความรู้สึกแม้แต่นิดเดียว

กรี๊ด!! เธอถูกจับโยนลงสระน้ำที่มีขนาดลึก ด้วยความที่เธอตัวเล็กและเตี้ยกว่าเขาจึงไม่สามารถยืนพ้นจากนั้นได้

"อึกชะ~อึก" พยัคฆ์กระโดดลงไปในสระน้ำที่โยนน้ำหนาวลงไปใช้มือคว้าแขนของเธอให้ลอยขึ้นด้วยความที่เขาตัวสูงน้ำอยู่เพียงระยะหน้าอกเขาเท่านั้น

"ฮื่อๆ" ทั้งกลัวและตกใจเนื้อตัวของน้ำหนาวสั่นเธอไอสำลักน้ำออกมาอย่างแรงในขณะที่เขาจับตัวของเธอไว้ให้ลอยขึ้นอยู่บนผิวน้ำ

เพียะ! เมื่อน้ำหนาวเธอตั้งสติได้เธอยกมือตบเข้าที่ใบหน้าของพยัคฆ์จังๆจนหน้าของเขานั้นหันไปตามแรงตบของเธอก่อนที่เขาจะหันกลับมาจ้องมอง

"อยากตาeใช่ไหม"

"ก็... อื้มอ่อยยยยย