พรากรัก : EP 4 ทารุณ NC

บทที่ 4

เอ็นร้อนแท่งใหญ่สอดเข้าช่องแคบถูเข้าออกจนกลีบบางของเธอทั้งสองนั้นบอบช้ำฉีกขาดมีเลือ-ดปะปนน้ำหล่อลื่นออกมามากมาย เธอได้เพียงแต่นอนหายใจแขม่วท้องน้อยไว้ ร่างบางมีแต่ความเจ็บปวด

"อะอื้ม" เขากระทำให้เธอเจ็บด้วยความโกรธและความโมโหทำให้ตนเองต้องปลดปล่อย เขาดึงเอ็นร้อนออกจากช่องสวาทของเธอทันทีหลังจากที่รู้ว่าตนเองนั้นกำลังจะเสร็จ

น้ำกามขาวขุ่นพุ่งทะลักออกจนถึงหน้าท้องน้อยกระชอกไปถึงเนินอกของเธอทั้งสองข้าง

"ทำไมไม่ปากดีอีกวะ" มือหนาบีบเข้าที่ปลายคางของเธอให้หันจับจ้องมองหน้าแววตาคู่น้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นในดวงตาของเธอมีแต่ความเจ็บปวดเธอได้เพียงแต่จ้องมองเขา

"สะใจแล้วใช่ไหมถ้าสะใจก็ปล่อย" เธอกัดฟันพูดทั้งน้ำตาแววตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดโกรธคนตรงหน้า

"ยัง ยังไม่สะใจ ยังอยากเห็นเมียน้อยของพ่อกูมีผัวทีเดียว 10 คน" พยัคฆ์ดึงกางเกงสวมใส่และขับรถออกโดยที่ปล่อยให้น้ำหนาวถูกมัดไว้และนอนอยู่ในสภาพเปลือeเปล่า

ต่อให้น้ำหนาวร้องไห้แค่ไหนเธอก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากคนใจร้ายพยัคฆ์ขับรถมาประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงเข้ามาที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านพักตากอากาศของตนเองมีลูกน้องมากมายที่ยืนรอรับอยู่หน้าบ้านสายตาของน้ำหนาวที่จับจ้องมองชายชุดดำนับ 10 คนนั้นเต็มไปด้วยความกลัว

"กลัวหรอชอบไม่ใช่หรอ ไม่ต้องกลัวหรอกพวกมันได้เป็นผัวเธอแน่น้ำหนาว" พยัคฆ์ไม่ได้เปิดกระจกคนด้านนอกไม่สามารถเห็นตนเองในรถและไม่สามารถเห็นน้ำหนาวที่นอนเปลือeได้

"คุณยังมีศีลธรรมอยู่บ้างไหม ทำไมคุณถึงไม่เปิดใจรับฟังคนอื่นบ้างรับฟังพ่อของคุณบ้างล่ะ ถ้าวันหนึ่งคุณมีลูกและลูกสาวของคุณถูกผู้ชายคนอื่นกระทำย่ำยีแบบนี้คนเป็นพ่อจะรู้สึกยังไงฉันเป็นคนมีเลือดเนื้อมีหัวใจ"

"ไม่ต้องมาพูดมาก กูไม่มีศีลธรรมอะไรทั้งนั้น ถ้าพูดถึงเรื่องศีลธรรมถ้าเธอมีจริงเธอคงไม่มาแย่งผัวของคนอื่นหรอกรู้ไหมว่าแม่กูต้องเข้าโรงพยาบาล ก็เพราะว่าพ่อของกูพาเมียน้อยเข้าบ้าน"

"ต่อให้น้ำหนาวพูดอะไรไปคุณก็ไม่ฟังอยู่ดีคุณไม่เคยรับฟังใครแม้กระทั่งพ่อของตัวเอง"

"แล้วกูต้องรับฟังอะไรหรอ กูต้องมานั่งรับฟังเมียน้อยพ่อของกูแก้ตัวเนี่ยนะ อย่าพยายามเลย"

"อย่าฮื่อเจ็บ" ดวงตาคู่ร้ายจ้องมองร่างกายของเธอไม่ลดละสายตาถึงแม้ว่าถ้อยคำนั้นจะโต้เถียงแต่สายตาของเขาบ่งบอกถึงความหื่นกระหาย เขาพลิกตนเองออกมาจากเบาะคนขับขึ้นคร่อมยังร่างกายของเธออีกครั้งจับเค้นและบีบเข้าเนินนูนทั้งสองข้างขยำแทบจะแหลกคามือ

"กรี๊ด" ปากหนาครอบงับกัดและดูดดื่มยังยอดอกสีชมพูเค้นแรงจนเธอต้องกรี๊ดลั่นรถพยายามขยับร่างกายของเธอนั้นหนีแต่ต้องถูกร่างใหญ่ทับไว้ ซอกคอขาวๆเต็มไปด้วยรอยช้ำม่วงเขียวที่เขาประทับรอยดูด

"อย่า" เอ็นร้อนขนาดใหญ่ถูกงัดออกมาจากกางเกงอีกครั้งสอดเสียบเข้ายังรูสวาทกระทำรุนแรงเช่นเคย ครั้งสุดท้ายที่เธอกรี๊ดออกมาเจ็บปวดถึงขั้นทนไม่ไหวทำให้ร่างบางนั้นหมดสติลง

"น้ำหนาว" พยัคฆ์ใช้มือแตะหน้าของน้ำหนาวเบาๆเพื่อเรียกสติแต่ดูเหมือนว่าน้ำหนาวจะเป็นลมลงไปจริงๆเขาจึงหยุดการกระทำและถอดเอนร้อนของตนเองนั้นออก

"ผู้หญิงแบบเธอสมควรที่ต้องโดนแบบนี้" เมื่อเขาจัดแจงใส่กางเกงของตนเองเสร็จและใช้ผ้าปกคลุมร่างกายห่อหุ้มร่างบางที่นอนเปลือeเปล่าพร้อมกับแก้มัดก่อนที่จะอุ้มลงจากรถ

"นายครับเกิดอะไรขึ้น" ลูกน้องคนสนิทที่ยืนดูอยู่นานเขาไม่สามารถรู้เลยว่าเจ้านายของเขาทำอะไรอยู่บนรถได้เพียงแต่เห็นรถโอนเอนไปมาเมื่อเจ้านายลงมาและเดินไปเปิดประตูอีกข้างอุ้มผู้หญิงที่ไร้สติลงมาเขาจึงรีบพุ่งตัวเข้าหา

"อย่ามอง" พยัคฆ์มองหน้าลูกน้องคนสนิทด้วยแววตาเขม่งสั่งไม่ให้ลูกน้องนั้นมองน้ำหนาวกลัวว่าจะเห็นในส่วนที่ผ้านั้นปกคลุมร่างกายไม่ถึง

เขาอุ้มเธอมาที่ห้องของตนเองค่อยๆวางร่างบางลงที่เตียง

"เธอยังตายไม่ได้น้ำหนาวฉันยังต้องการร่างกายของเธออยู่" เขายืนมองร่างกายของน้ำหนาวและลมหายใจที่โรยริน

"อย่าๆ" สองมือพยายามปัดเหมือนกับว่าเธอกำลังถูกทำร้ายละเมอเพ้อด้วยความเจ็บปวด

"เป็นอะไรนักหนาวะ" สายตาของเขาที่ไร้ความปราณีต่อหญิงสาวคนนี้ยืนมองอยู่พักใหญ่แต่ดูเหมือนว่าเธอนั้นไม่ยอมหยุดการกระทำและละเมอจึงเดินเข้าขยับก้มลงจับเข้าที่มือน้อยเมื่อสัมผัสถึงผิวหนังของเธอจึงรับรู้ว่าไอร้อนของเธอนั้นกำลังออกจากร่างกาย

"โดนแค่นี้ถึงก็เป็นไข้เลยหรอ" หลังมือหนาแตะเข้าสัมผัสหน้าผากของเธอเบาๆ

"มีใครอยู่บ้างไหมวะ" พยัคฆ์ลุกขึ้นจากเตียงเดินออกมายังด้านนอกเรียกหาแม่บ้านส่งเสียงดังลั่น

"มาแล้วค่ะนายท่านมีอะไรหรือเปล่าคะ" แม่บ้านทั้งสองคนรีบวิ่งเข้ามาหาพยัคฆ์พร้อมกับก้มหัวลง

"ผู้หญิงในห้องไม่สบายเช็ดตัวแล้วเอายาให้เธอกินเฝ้าเธอไว้ให้ดีอย่าให้เธอหลุดไปได้และถ้าใครโทรมาถามบอกว่าฉันไม่ได้กลับมาที่นี่"

"ค่ะนายท่าน" แม่บ้านทั้งสองคนรีบพุ่งตัวเข้าไปในห้องของพยัคฆ์หลังจากนั้นเขาเดินลงมาหาลูกน้องคนสนิท

"นายครับ"

"มีอะไรไม่ต้องถามนะว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครหลังจากที่กูเบื่อกูจะให้จัดการให้"

"เปล่าครับผมไม่ได้ที่จะถามนายแต่ว่า ..พ่อเลี้ยงโทรมาครับนาย" ลูกน้องคนสนิทยื่นมือถือของตนเองให้กับพยัคฆ์บอกว่าพ่อเลี้ยงนั้นโทรเข้ามา

"โชคดีนะที่ลูกน้องของแกมันคาสายไว้ฉันเลยไม่ต้องถามว่าแกจับหนูน้ำหนาวไปหรือเปล่าเพราะว่าฉันรู้แล้ว" ลูกน้องคนสนิทของพยัคฆ์นั้นเพิ่งจะรับสายก่อนที่พยัคฆ์จะลงมาเพียงแค่ไม่กี่นาทีและปลายสายยังไม่ถูกวางจึงทำให้พ่อเลี้ยงพ่อของพยัคฆ์นั้นได้ยินคำพูดของพยัคฆ์พอดี

"คิดถึงผมหรอร้อยวันพันปีไม่โทรมาหาผมนี่ หรือว่าเมียพ่อมันหายไป"

"แกไม่ต้องมาเล่นลิ้นกับฉันหรอกพยัคฆ์ฉันได้ยินหมดแล้วแกอย่าทำอะไรหนูน้ำหนาวนะ"

"คนที่คุณพ่อจะต้องเป็นห่วงคือคุณแม่ไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวคนนี้ และคุณพ่อจะไม่มีวันได้เห็นหน้าผู้หญิงคนนี้อีก"

"แล้วแกจะเสียใจถ้าแกทำร้ายน้ำหนาวแกจะเสียใจไปตลอดชีวิตด้วย"

"ฮ่าๆผมไม่เสียใจหรอกและผมก็ไม่เสียดายผู้หญิงไร้ค่าคนนี้แน่นอน"

"เมื่อไหร่แกกับแม่ของแกจะเลิกบ้าสักที"

"ก็ในวันที่ให้คุณแม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมวันนั้นผมจะไม่วุ่นวายอะไรเกี่ยวกับชีวิตของคุณพ่อเลย"

"ฉันไม่มีวันให้แม่ของแกกลับมาเป็นเหมือนเดิม และก็จำคำพูดของฉันไว้แม่ของแกไม่ได้รักแกอย่างที่คิด เธอ ..

ตู๊ด!!! ไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อของพยัคฆ์นั้นพูดเรื่องแม่ของพยัคฆ์ที่ไม่ได้รักพยัคฆ์แต่แทบจะเป็น 10 ครั้งที่เขานั้นพูดอยู่เพียงคำเดียวพยัคฆ์เลือกที่จะตัดสายพ่อทิ้ง

"คุณพ่อนั่นแหละที่ไม่ได้รักครอบครัวเห็นแก่ตัว"