บทที่ 4

.

..

...

ขบวนเสด็จองค์ฮ่องเต้เคลื่อนผ่านเข้าไปยังประตูวังหลวงแห่งแคว้นซวิ่น ไปยังฝั่งขวามือสุดของวังหลวงแห่งนี้ ซึ่งเป็นที่ตั้งของพระตำหนักหย่งเจิ้น เป็นตำหนักที่องค์ฮ่องเต้ประทานให้เป็นเรือนที่พักของพระสนมซินอวี่นั่นเอง

พระตำหนักหย่งเจิ้นเคยเป็นที่ประทับของพระสนมองค์หนึ่งของฮ่องเต้พระองค์ก่อน แต่นางได้สิ้นชีวิตลงเมื่อครั้งมีประสูติการองค์ชายน้อย วันเวลาผันผ่านมาจนถึงปัจจุบันก็นานหลายปี พระตำหนักแห่งนี้ถูกบูรณะขึ้นใหม่เมื่อไม่นาน เพื่อต้อนรับพระสนมองค์ใหม่ของฮ่องเต้ในวันนี้

ถึงแม้รถม้าจะเคลื่อนล้อมาหยุดที่หน้าตำหนักแล้ว ทว่าฮ่องเต้กลับยังไม่ยอมปล่อยให้นางเป็นอิสระ จนต้องเงยหน้าขึ้นไปมองพระพักตร์เพื่อประท้วงให้ปล่อยตัว พระองค์ทรงยิ้มอย่างอารมณ์ดี หรี่ตาลงมองพระสนมที่อยู่ในอ้อมอก

“ปล่อยหม่อมฉันได้แล้วเพคะ”

“หากข้าไม่ปล่อย เจ้าจะทำอะไรข้างั้นหรือ”

“ก็สุดแล้วแต่ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันไม่อาจขัดพระบัญชาได้อยู่แล้วนี่”

“เจ้างอนข้าหรือ”

“เปล่าเพคะ หม่อมฉันแค่รู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์มีเสียงใด ๆ ทั้งสิ้น”

“เอาล่ะ ๆ ข้าไม่แกล้งเจ้าแล้ว รีบลงไปกันเถิด ถึงตำหนักของเจ้าแล้ว”

“ตำหนักของหม่อมฉัน?” เมื่อได้ยินอย่างนั้นหยางซินอวี่ก็ทำหน้าประหลาดใจ

“ใช่ ตำหนักนี้ข้ามอบให้เจ้าเพื่อเป็นของขวัญต้อนรับ ลงไปกันเถิด หากมีอะไรต้องปรับปรุงเปลี่ยนแปลงจะได้รีบบอก”

“เพคะฝ่าบาท”

เมื่อลงจากรถม้าแล้วหยางซินอวี่ก็พบกับสิ่งที่น่าตื่นตา พระตำหนักแห่งนี้ดูใหญ่โตยิ่งกว่าจวนที่นางอาศัยมาตั้งแต่เด็กเสียอีก มันใหญ่เกินไปสำหรับนาง แต่คงปฏิเสธอะไรไม่ได้เพราะมันคือพระบัญชาจากฮ่องเต้ นอกจากตำหนักที่ใหญ่โตแล้ว ยังมีบบรรดานางในที่ฮ่องเต้จัดเตรียมไว้ดูแลรับใช้จำนวนหนึ่ง ดูเหมือนว่าทุกอย่างถูกจัดเตรียมมาเป็นอย่างดีจนนางรู้สึกประทับใจ

ภายในตำหนักถูกตกแต่งไว้อย่างงดงาม สมกับที่เป็นส่วนหนึ่งของวังหลวงแห่งนี้ องค์ฮ่องเต้พาสนมคนใหม่เดินชมส่วนต่าง ๆ ภายในและทำหน้าที่เป็นผู้แนะนำด้วยพระองค์เอง โดยมีบรรดาข้าราชบริพารเดินตามหลังมาเป็นพรวน หยางซินอวี่ยังรู้สึกเกร็ง ๆ ทำตัวไม่ถูกเมื่อทุกย่างก้าวของนางมีสายตานับสิบคู่จับจ้องตลอดเวลาเช่นนี้

“พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าจะอยู่กับสนมของข้าเพียงลำพัง”

“พ่ะย่ะค่ะ / เพคะ”

เมื่อบรรดาข้าราชบริพารออกไปจนหมดแล้ว ตอนนี้ก็เหลือเพียงองค์ฮ่องเต้และพระสนมภายในตำหนัก เมื่ออยู่กันเพียงสองคนหยางซินอวี่ก็ทำตัวไม่ถูก อีกฝ่ายเอาแต่จ้องมองมาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ราวกับต้องการสิ่งใดจากนาง

“เจ้าต้องการให้ปรับเปลี่ยนตรงส่วนไหนหรือไม่”

“ทุกอย่างดีอยู่แล้วเพคะ ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไร”

“ข้าเข้าใจว่าเจ้าอาจจะยังไม่คุ้นชินกับการนอนที่นี่ หากเจ้าต้องการให้ข้ามานอนเป็นเพื่อนข้ายินดีนะ”

“หม่อมฉันนอนคนเดียวได้เพคะ” นางรีบตอบกลับไปทันที ทำเอาองค์ฮ่องเต้ถึงกับกลั้นขำไว้ไม่อยู่

“เจ้ากลัวอะไรงั้นหรือ”

“เปล่าเพคะ หม่อมฉันแค่ไม่อยากรบกวนฝ่าบาทเท่านั้นเอง”

“ไม่จริง เจ้ากลัวว่าข้าจะทำอะไรเจ้า”