บทที่ 5

.

..

...

“หม่อมฉันไม่ได้กลัวเพคะ”

“เจ้าพูดแล้วนะว่าไม่ได้กลัว เป็นเช่นนี้แล้วเมื่อครบสามวันข้าจะมาทวงคำสัญญา ในระหว่างนี้ข้าจะให้เหวินกงกงมาช่วยสอนกฎระเบียบและการปฏิบัติตัวในวังหลวงอย่างละเอียด หวังว่าเจ้าจะเรียนรู้การเป็นสนมเอกของข้าได้ในเร็ววัน”

“หม่อมฉันมีคำถามเพคะ”

“ถามมาสิ” คนที่พูดกอดอกเดินเข้ามาหานางอย่างช้า ๆ สายตาคมคู่นั้นจ้องมองมาตลอดเวลา เห็นอย่างนั้นหยางซินอวี่ก็ถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยเช่นกัน

“เพราะเหตุใดฝ่าบาทจึงทรงเลือกหม่อมฉันเพคะ ทั้งที่เราเพิ่งจะเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว หม่อมฉันเคยได้ยินมาว่าการจะเข้ามาเป็นสนมได้ ต้องผ่านด่านมากมายมิใช่หรือเพคะ”

“เจ้าเข้าใจถูกแล้ว สนมของข้ามีมากมายนัก แต่ข้าไม่เคยไปหาพวกนางเหล่านั้นสักคน ในชีวิตข้ามีเพียงแค่ฮองเฮาคนเดียวเท่านั้น แต่เจ้าเป็นอีกหนึ่งคนที่ข้ารู้สึกถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ ข้าได้ปรึกษากับฮองเฮาแล้วว่าอยากได้เจ้ามาเป็นสนมเอก ให้อยู่เหนือกว่าสนมคนอื่น ๆ และที่สำคัญเจ้ายังเป็นน้องสาวของแม่ทัพหยางผู้เก่งกาจ เชี่ยวชาญในการรบ การมีเจ้าเข้ามานั่นทำให้ราชบัลลังก์ของข้ามั่นคงยิ่งขึ้นอย่างใดเล่า”

“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ”

“อีกสามวันข้าจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง หวังว่าเมื่อถึงวันนั้นเจ้าจะพร้อมทั้งกายและใจ”

“เพคะฝ่าบาท”

ฮ่องเต้ทรงยื่นพระหัตถ์มาสัมผัสใบหน้าสวยของนาง ทว่าอีกฝ่ายรีบเอียงหน้าหนีเสียก่อน นางไม่ได้ตั้งใจ แต่ยังไม่คุ้นชินกับการถูกบุรุษแตะเนื้อต้องตัวเช่นนี้

“ไม่ได้งั้นหรือ”

“เอ่อ...หม่อมฉันยังไม่ชินเพคะ ขอเวลาให้หม่อมฉันได้ปรับตัวสักระยะ”

“ข้าบอกแล้วอย่างใดเล่า ข้าจะยอมอนุโลมให้แค่เรื่องบนเตียงเท่านั้น อย่างอื่นเจ้าจะไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธข้า”

พระองค์คว้ามือเรียวของพระสนมดึงตัวเข้ามาหา ส่งพระหัตถ์ข้างหนึ่งไปรั้งแผ่นหลังบางไว้ ส่วนอีกข้างสัมผัสที่แก้มขาวนวลเนียนอย่างถือวิสาสะ หยางซินอวี่ได้แต่หลบสายตาคมคู่นั้น หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ เมื่อนิ้วของฮ่องเต้มาสัมผัสที่ริมฝีปากตนเองก็เม้มมันเอาไว้ทันที

“คิดว่าจะหนีข้าพ้นงั้นหรือ”

พระองค์โน้มพระพักตร์ลงมาใกล้ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ส่งพระหัตถ์ขึ้นมาเชยที่ปลายคางเรียว ส่งริมฝีปากร้อนประทับลงอย่างละมุน บดเบียดริมฝีปากช้า ๆ พยายามดันลิ้นเข้าไปด้านในจนสำเร็จ จากนั้นก็ชอนไชเข้าไปในโพรงปากหวานอย่างค่อยเป็นค่อยไป ตวัดพันเกี่ยวอย่างมิรู้เบื่อ ส่งพระหัตถ์เลื้อยขึ้นมาจนถึงเนินเนื้อเต่งตึง กำลังจะส่งเข้าไปใต้ร่มผ้าเนื้อดีทว่าหยางซินอวี่รีบจับห้ามไว้เสียก่อน

“อย่าเพคะ”

“ทำไม กลัวงั้นหรือ”

“ฝ่าบาททรงสัญญาว่าจะรอให้ถึงสามวันเสียก่อนมิใช่หรือเพคะ”

“ไม่ว่าจะวันนี้หรือสามวันข้างหน้า เจ้าก็จะต้องเป็นของข้าอยู่ดี มันต่างกันตรงไหนงั้นหรือ”

“ฝ่าบาททรงตรัสเช่นนี้ย่อมไม่คิดจะรักษาสัญญาตั้งแต่แรก เคยมีคนบอกว่ากษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำคงไม่จริงแล้วกระมังเพคะ” นางกล่าวแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับฝ่าบาท พระองค์มีอารมณ์โมโหเล็กน้อย หายใจเสียงดังเมื่อถูกขัดใจ

“ได้! รอให้ถึงเวลาก่อนเถิด ข้าจะทำให้เจ้าหลงใหลในรสรักของข้าจนต้องร้องขอตลอดเวลา จำเอาไว้” คนพูดยกมือขึ้นชี้หน้า ฉายความเกรี้ยวกราดออกมาผ่านทางสายตา ก่อนจะเดินเอามือขัดหลังออกไปจากห้องนี้