ุ6

เสียงสกุณาพลันส่งเสียงในยามอรุณรุ่ง ทำให้แม่ทัพฉู่พลันลืมตาขึ้นมา พบว่าคนข้างกายได้หายไปแล้ว อีกทั้งยังมีรอยเลือดบนอาภรณ์ของเขา นางไปที่ใด กระนั้นชายหนุ่มรีบกลับมาที่ค่ายทหาร พบว่าเสี่ยวลู่ มิได้กลับมาที่แห่งนี้ ทำให้เขาร้อนรนใจยิ่งนัก

ลู่เมียนเปาพาร่างที่ระบมลงจากรถเกวียน กว่านางจะมาถึงเมืองหลวง คือเช้าของอีกวันหนึ่ง นางมุดเข้าช่อหมาเหมือนเดิม แล้วเดินมาที่เรือนของนาง เสี่ยวชุยเห็นสภาพอิดโรยของเจ้านายตกใจยิ่งนัก

ลู่เมียนเปาสั่งให้เสี่ยวชุยแต่งตัวทาแป้งให้นางใหม่ ก่อนที่มารดาจะมาหานางที่เรือน

ลู่ฮูหยินดีใจมากที่บุตรสาวกลับมา นับไปเจ็ดวันที่ลู่เมียนเปาออกจากจวนไป หัวใจคนเป็นมารดาแหลกสลาย

ในตอนนั้นนางกับนายท่านลู่ตั้งใจจะให้ทางการตามตัว แต่ทว่าบุตรสาวคือนางสนมในอนาคต จึงทำได้เพียงแอบตามหาเงียบ ๆ

"เจ้ากลับมาเเล้ว อย่าได้สร้างความลำบากให้พ่อกับเเม่เลย" นางปลอบบุตรสาว

"เจ้าค่ะ ข้าจะอยู่จวนเงียบ ๆ"

"ที่ผ่านมา แม่จะไม่พูดถึงอีก เหลือเวลาอีกสามอาทิตย์ กว่าจะถึงวันส่งตัวเจ้าเข้าวัง เจ้าก็พักผ่อนเถอะ"

"เจ้าค่ะ" พูดคุยได้ไม่นาน มารดาก็กลับเรือนใหญ่ ส่วนนางก็พลันคิดทบทวนทุกอย่าง ทางเดียวคือนางต้องเป็นสนมเท่านั้น ส่วนเรื่องอัปยศนางจะลืมมันให้หมด

จุดแต้มพรหมจรรย์เห็นทีนางต้องทำหลอก ๆ ขึ้นมาเสียเเล้วละ

ข่าวที่คุณหนูใหญ่กลับมาเเล้ว ดังไปทั่วจวน ทำให้สองพี่น้องอย่างลู่ซินกับลู่หรานเสียใจไม่น้อย คิดว่าลู่เมียนเปาหายไปจากโลกนี้ก็ดีไม่น้อย นางจะกลับมาทำไม

ลู่เมียนเปารักษาส่วนด้านล่างของนางให้หายดี เพราะวันนั้นมันระบมมาก สามวันผ่านไปอาการของนางดีขึ้นมาก คนเป็นมารดาจึงชวนบุตรสาวมาร่วมงานวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น หรือท่านยายของเสิ่นหยางนั่นเอง

รถม้าสกุลลู่หยุดหน้าสกุลเสิ่น

ลู่เมียนเปาลงรถม้าพร้อมมารดา นางไม่เข้าใจ เหตุใดมารดาต้องให้นางมาด้วย มิรู้ว่าเสิ่นหยางจะกลับมารึไม่ ในความทรงจำ ลู่เมียนเปาคนเดิมรักเสิ่นหยางมาก

มารดาลูบมือบุตรสาวอย่างอ่อนโยน

"มาเถอะ เข้าไปในงาน"

ลู่เมียนเปาทำได้แค่เพียงเดินตามมารดาเข้าไปในงานวันคล้ายวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น

จวนเสิ่นถือเป็นตระกูลที่เก่าแก่ในด้านการรบทำศึกสงคราม กระนั้นแขกเหรื่อที่เข้ามาในงาน วันคล้ายวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น จึงเป็นขุนนางชนชั้นสูง ลู่ฮูหยินพาบุตรสาวคนงามตรงดิ่งไปที่นั่ง ที่สาวใช้จัดเตรียมไว้ให้ทั้งมอบเทียบเชิญให้กับสาวใช้

อีกทั้งเสียงซุบซิบนินทาเกิดขึ้นไม่หยุด

"ได้ยินข่าวว่านางตายเเล้วฟื้น" เสียงดังขึ้นเข้าหูลู่เมียนเปา

"นางหนีออกจากจวนลู่" ลู่ฮูหยินอยากจะเดินไปตบปากฮูหยินโต๊ะข้าง ๆ นักที่นินทาบุตรสาวของนางในระยะเผาขน

ลู่เมียนเปาพยายามระงับความโกรธไว้ ลู่ฮูหยินกุมมือบุตรสาวไว้

"ท่านแม่ ข้าขอออกไปเดินเล่นนะเจ้าคะ" ลู่เมียนเปากลัวควบคุมอารมณ์มิได้ ลู่ฮูหยินพยักหน้า เสี่ยวชุยรีบเดินตามหลังเจ้านายไม่ห่าง

ลู่เมียนเปาออกมาเดินเล่นที่สวนดอกอวี้หลัน ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ดูเหมือนว่า ลู่เมียนเปาจะรักเสิ่นหยางมาก ถึงขนาดถ้าไม่ได้แต่งกับเสิ่นหยางนางยอมตาย

"ข้านึกว่าผู้ใด ที่แท้ คุณหนูใหญ่ลู่ที่ฟื้นมาจากความตายนั่นเอง" ลู่เมียนเปามองหน้าสตรีในอาภรณ์สีชมพูลายบุปผา ใบหน้านี้ ในความทรงจำของนาง สตรีนางนี้มีชื่อเเซ่ว่า หลิงหลิน ญาติผู้น้องของเสิ่นหยาง

"คุณหนูหลิงมีอันใดกับข้า"

ลู่เมียนเปาเอ่ยถามตรง ๆ

"คุณหนูใหญ่ลู่ เจ้ายังกล้ามางานวันเกิดท่านย่าอีกรึ เป็นข้า ข้ามิมาหรอกนะ อีกอย่างเจ้าก็จะเป็นพระสนมเเล้ว เหตุใดต้องมาจวนเสิ่นอีกเล่า"

ถ้าไม่เพราะเทียบเชิญ ลู่เมียนเปาไม่มีทางมาเป็นอันขาด

"มีแค่นี้ใช่รึไม่ คำพูดที่จะพูดกับข้า" นางไม่อยากก่อเรื่องที่จวนเสิ่น

"ยังมีอีกเรื่อง ข้ากับพี่เสิ่นได้หมั้นหมายกันเเล้ว ข้อนี้ ให้คุณหนูใหญ่ลู่โปรดรับรู้ไว้"

หลิงหลินเป็นญาติทางฝั่งเสิ่นฮูหยิน เรื่องนี้เสิ่นฮูหยินเป็นคนจัดการเองล่ะ ให้ทั้งสองหมั้นหมายกัน

ใบหน้าลู่เมียนเปาไร้ความรู้สึก

"ยินดีด้วย" ลู่เมียนเปาเอ่ยด้วยความเรียบเฉย ทำให้หลิงหลินไม่พอใจยิ่งนัก

เหตุใดนังแพศยามันไม่เสียใจเล่า

"เจ้าไม่เสียใจรึ" หลิงหลินยืนขวางลู่เมียนเปาไว้

"หลีกไป เจ้าจะเอายังไง" ลู่เมียนเปาชักจะหมดความอดทน

หลิงหลินถอยออกไป แต่ทว่าเท้าของนางยื่นออกไป เป็นเหตุให้ลู่เมียนเปาล้มหน้าคะมำ

สาวใช้ของหลิงหลินพลันหัวเราะเยาะ

เสี่ยวชุยรีบประคองเจ้านายขึ้นมา สองนายบ่าวสารเลวขันลู่เมียนเปา ทำให้นางลุกขึ้นแล้วกระชากหลิงหลินหันหน้ามาทางลู่เมียนเปา จากนั้นชกเข้าเบ้าตาของหลิงหลินอย่างแรง จนนางร้องด้วยความเจ็บปวด

"ช่วยด้วย แย่แล้ว คุณหนูใหญ่ลู่ฆ่าคนเเล้ว" เสียงสาวใช้ของหลิงหลินตะโกนขึ้น

งานวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นจึงดูวุ่นวายนัก ลู่ฮูหยินรีบกล่าวขอโทษแทนบุตรสาวแล้วลากตัวลู่เมียนเปากลับจวน