บทที่ 25

ตวนอ๋องเฉินฟาหยางมีอุปนิสัยไม่ต่างจากบุรุษที่มีอำนาจทั่วไปนัก ยามค่ำคืนมักมีสตรีมากกว่าสองนาง โอบกอดมอบความอบอุ่นแก่ร่างกาย ทั้งยังช่วยผ่อนคลายความปรารถนา โดยมิต้องขยับตัวให้ลำบากแต่อย่างใด

ทว่าหลายวันที่ผ่านมา เขากลับอึดอัดเกินกว่าจะทนไหว อบอุ่นที่ได้กอดนางชิดใกล้ แต่มังกรใหญ่ยักษ์กลับตื่นตัวยากจะนอนหลับ บางคืนปวดแข็งจนกระทั่งยามเช้า

หากได้มีเวลาอยู่ตามลำพังบ้าง เฉินฟาหยางก็คงจะใช้มืออุ่นบรรเทาความกระหายให้พ้น ๆ ไปในแต่ละวัน จนใจว่าเสวียนซือชิงคนงามของเขากลับมิยอมอยู่ห่าง ทั้งยังเอาอกเอาใจมากเป็นพิเศษ โดยให้เหตุผลว่าต้องการตอบแทนที่เขาไม่บังคับใจกัน

หลังจากอดทนต่อสู้กับความหิวโหยนานหลายวัน เฉินฟาหยางก็แสร้งทำนิ่งเฉยต่อไปไม่ไหว กล่าวว่าอยากออกไปข้างนอกเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ ร่ำสุราตามประสาบุรุษกับสหายต่างวัย

“ข้าจะออกไปเที่ยวสักสามชั่วยามแล้วจะรีบกลับ ซือชิงมิต้องเป็นห่วง”

เสวียนซือชิงได้ยินดังนั้นก็ดีใจที่คุณชายเฉินหยางลดทิฐิ ยอมพูดคุยกับคุณชายหลี่อีกครั้ง นางยิ้มหวานยามเขาแจ้งต่อคนขับรถม้าว่าต้องการไปหอหยวนเซียว นึกไปว่าสถานที่แห่งนั้นคือโรงเตี๊ยมที่เปิดใหม่ไม่นาน

ทว่านางเดาผิดไปถนัดเลยทีเดียว

หอหยวนเซียว คือสถานที่ที่รวบรวมหญิงงามไว้มากที่สุด ราคาสูงลิบลิ่วมิใช่ปัญหาสำหรับตวนอ๋องผู้มั่งคั่ง แต่เรื่องของความรู้สึกต่างหากที่สำคัญ เดิมทีคิดว่าคงได้ปลดปล่อยสักหลายครั้ง แต่กลับห่อเหี่ยวไร้อารมณ์ จนคนที่มาด้วยอดสอดปากถามมิได้

“สาวงามของหอหยวนเซียวคงไม่ถูกใจท่านกระมัง” คุณชายหลี่สบายใจขึ้นมาก เมื่อเห็นว่าตวนอ๋องมิได้เรียกสาวงามมาปรนนิบัติ หากมีใครเสนอหน้าเข้ามาใกล้หน่อยก็จะถูกตวาดจนน้ำตาร่วงทันที

“ไม่ถูกใจ นอกจากซือชิงแล้ว ย่อมไม่มีใครถูกใจข้า”

“ถูกใจนางแล้ว เหตุใดจึงต้องออกมาเที่ยวหอนางโลมเช่นนี้เล่า”

“เจ้านั่นแหละที่บอกให้ข้าทะนุถนอมนาง! จึงมิกล้าทำอันใดรุนแรง!”

“ที่แท้เป็นเช่นนั้น”

คุณชายหลี่พลันหน้าแดง เข้าใจว่ายามค่ำคืน คุณชายเฉินหยางคงทำทุกอย่างอ่อนหวานน่าประทับใจ จนคุณหนูเสวียนที่แวะเวียนมาฝากขายผ้าปักลายสวยงาม ยิ้มแย้มอย่างน่ารัก ดูมีความสุขมากกว่าเดิมหลายเท่า

“ข้ามิรู้ต้องทำอย่างไรแล้ว” บุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้ามิใช่คนรักหยกถนอมบุปผา ล่อลวงสตรีใดได้แล้วก็มักตักตวงอย่างเอาแต่ใจ การฝืนลดความรุนแรงลงไปบ้าง คงทำให้เขาอึดอัดอย่างมากเป็นแน่

ทว่าหลี่จินหมิงเข้าใจผิดไปถนัด เพราะตวนอ๋องทำได้เพียงหลอกกินเต้าหู้ คนงามเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“เรื่องนี้นับได้ว่าเป็นเรื่องส่วนตัวอย่างมาก ข้าคงช่วยอะไรท่านไม่ได้ นอกจากแนะนำว่าให้พูดไปตามตรง แต่หากนางไม่ยินยอม ท่านก็...ให้พวกนางช่วยไปก็แล้วกัน”

แม้แผลในอกจะยังกลัดหนอง แต่คุณชายหลี่ก็ยังฝืนใจแยกแยะเรื่องถูกผิด ให้คำแนะนำอย่างเป็นกลาง แต่ก็ยังพยายามให้ตวนอ๋องเฉินฟาหยางไม่ทำอันใดให้นางต้องบอบช้ำมากนัก

“นางพวกนี้เห็นแล้วทุกอย่างห่อเหี่ยว แต่เห็นแก่เจ้าที่รู้จักปล่อยวาง ไม่แสดงทีท่าอยากได้ชายาของข้าอีก ข้าจะซื้อพวกนางให้เจ้าสักหลายคน อายุยังน้อยเช่นเจ้า มิควรนอนลำพังคนเดียว” ตวนอ๋องรูปงามเรียกพบแม่เล้า สั่งให้จัดหญิงงามสามนางไปปรนนิบัติหลี่จินหมิง ที่บัดนี้ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก อยากสำรอกสุราอาหารที่เพิ่งกินออกมาเต็มทนแล้ว

“ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ข้าสัญญาแล้วว่าจะไม่ยุ่งกับนาง”

“จินหมิง เจ้าคิดว่าข้าชั่วช้าต่อเจ้าใช่หรือไม่”

“ย่อมมิใช่เช่นนั้น เราสองคนแม้มีความเห็นไม่ค่อยลงรอย ทั้งวัยยังต่างกัน แต่ยังนับได้ว่าสนิทสนมกันมากที่สุด ตอนข้ายังเด็กถูกเหล่าองค์ชายกลั่นแกล้งเพราะเห็นว่าเป็นแค่บุตรของเสนาบดี คราวนั้นได้ท่านช่วยไว้ จินหมิงแม้ไม่ฉลาด แต่เรื่องความจำยังดีอยู่มาก ยิ่งเรื่องดี ๆ ยิ่งไม่ลืม”

“เช่นนั้นก็จงเชื่อใจข้า ไปหลับนอนกับพวกนางเสียให้เต็มอิ่ม หลังจากทำเช่นนั้นแล้ว เจ้าจะละวางความรู้สึกที่มีต่อภรรยาผู้อื่นได้ง่ายยิ่งขึ้น มิต้องมาทำหน้าพะอืดพะอมยามข้าปรึกษาเรื่องส่วนตัว”

“การหลับนอนกับพวกนาง ช่วยคลายความทุกข์ได้จริงหรือ”

“จริตของพวกนางมีมากกว่าสาวใช้อุ่นเตียงของเจ้า ย่อมทำให้ลืมเลือนความทุกข์ได้ดีกว่า ไปเถอะ อย่าให้พวกนางรอนาน”

เฉินฟาหยางไม่ลืมขู่ให้ศิษย์น้องลงมือเต็มที่ หากหญิงงามทั้งสามยังเดินเหินเป็นปกติได้ ก็นับว่าบุตรชายคนเล็กของเสนาบดีหลี่ไร้น้ำยาแล้ว

หลี่จินหมิงมีหรือจะทนคำดูถูกได้ไหว รีบตรงไปจัดการธุระสำคัญทันที

“ร้ายกาจยิ่งนัก!” เสียงหอบครางหวานล้ำดังออกมาจากห้องที่อยู่ไม่ไกล ทำให้คนเจ้าเล่ห์ถึงกับยกยิ้มมุมปาก ชื่นชมในใจว่าศิษย์น้องของเขาก็ยังพอมีน้ำยา มิใช่คุณชายที่ชำนาญแค่การค้าขายเพียงเรื่องเดียว

ในระหว่างที่รอให้คุณชายหลี่เสร็จจากธุระ ตวนอ๋องก็นั่งดื่มสุราพลางคิดหาทางออกว่าจะทำอย่างไรให้นางยินยอมได้บ้าง ทันใดนั้นก็เห็นลูกค้ารายหนึ่งถูกขับไล่ออกมา โดยที่ยังมิได้นุ่งห่มเสื้อผ้าให้ดี

“เมื่อครู่ข้าเมามากไปจริง ๆ หาได้ตั้งใจล่วงล้ำผิดช่องทางแต่อย่างไม่!”

เฉินฟาหยางคิดแผนการร้ายออกมาได้ในที่สุด!