บทที่ 23

ผู้คนในใต้หล้าที่พบหน้าตวนอ๋องเฉินฟาหยางล้วนทราบดีว่า บุรุษผู้นี้มีความมั่นใจอย่างมาก ความสามารถทางทหารโดดเด่นไม่เป็นรองผู้ใด รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง มีเพลี่ยงพล้ำสูญเสียไปบ้าง แต่ก็กอบกู้คืนได้ในที่สุด

ส่วนอีกเรื่องที่น่าภาคภูมิใจคือความหล่อเหลา หาบุรุษใดเทียบเคียงได้ยาก แม้ยามถูกสตรีตอแยชอบทำหน้าคล้ายรำคาญ แต่ลึก ๆ กลับกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ

ทว่าคำพูดหยอกเย้าของหลี่จินหมิง ศิษย์น้องที่เขาโปรดปรานน้อยลงทุกครั้งที่พบหน้า กลับทำให้ความมั่นใจลดลงถึงแปดส่วน ยิ่งเห็นว่าคนงามที่เขาพยายามเอาชนะใจ ชักชวนคุณชายหลี่ให้ร่วมรับประทานมื้อเย็นด้วยกัน เฉินฟาหยางก็ถึงกับพูดไม่ออก ยังดีที่ทางนั้นปฏิเสธอย่างสุภาพ เขาจึงหายใจสะดวกขึ้นมาบ้าง แต่กระนั้นก็ยังอารมณ์ไม่ปกติ ถึงขั้นไม่อยากเจอหน้าผู้ใดอีก

เสวียนซือชิงเห็นเขาเป็นเช่นนั้น มีหรือจะทนได้

เมื่อวานยามอยู่โรงเตี๊ยมเขากินดื่มเพียงน้อยนิด กระทั่งปลาเปรี้ยวหวานของโปรดก็กินแค่สองคำ หลังกลับถึงบ้านก็เก็บตัวเงียบไม่พูดจา รีบอาบน้ำชำระร่างกายแล้วเข้านอน ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าต้องให้นางเข้าไปอ่านหนังสือให้ฟังจนกว่าจะพอใจ

เสวียนซือชิงใช้เวลาทบทวนดูว่าตนทำเรื่องอันใดผิดพลาดไป แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก มีหนทางเดียวเท่านั้นที่จะไขความข้องใจให้กระจ่างได้ นั่นคือสนทนากับคุณชายเฉินหยางให้รู้เรื่อง

นางรอจนถึงต้นยามซวี ของอีกวัน ทว่าคุณชายเฉินหยางก็ยังมิยอมให้พบ มีเปิดประตูเพียงแค่สามครั้งเพื่อรับอาหารจากสาวใช้ เสวียนซือชิงจึงมั่นใจแล้วว่าคนที่ทำให้คุณชายอารมณ์ไม่ปกติก็คือนาง และเรื่องสำคัญเช่นนี้ย่อมต้องได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วน

“ท่านพี่เจ้าคะ” นางเอ่ยเรียกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่ทราบได้ ทว่าอีกฝ่ายยังตอบกลับด้วยความเงียบ ต่างจากยามที่สองสาวใช้นำอาหารและสุรามาให้ในช่วงเย็นโดยสิ้นเชิง

“ท่านพี่เจ้าคะ คืนนี้เสี่ยวผิงกับเสี่ยวอันย้ายมานอนที่นี่แล้ว หากท่านพี่ไม่อนุญาตให้ข้าเข้าไป เกรงว่าเรื่องนี้คงถึงหูคุณชายหลี่ ท่านอ๋องอาจทราบเรื่องและเกลียดชังข้าหนักหนาเสียยิ่งกว่าเดิม” คล้ายกับว่าเหตุผลข้อนี้ของนางจะฟังขึ้น คุณชายเฉินหยางจึงยอมลุกมาเปิดประตูให้ แต่ก็ยังมิยอมสนทนาด้วยคำหวาน ทิ้งตัวลงบนเตียง นอนหันหลังโดยไม่สนใจอะไรอีก

เสวียนซือชิงเห็นเช่นนั้นก็ยิ่งปวดใจ ไม่รู้ว่าตนทำผิดอันใด บุรุษผู้เดียวที่เอาใจใส่นางจึงเมินเฉยเย็นชา ก่อความรู้สึกอ้างว้างในหัวใจได้มากถึงเพียงนี้

“ท่านพี่เจ้าคะ ซือชิงมิแน่ใจว่าตนเองทำผิดอะไรไป หากท่านพี่เมตตาบอกกล่าวให้รู้ตัว ซือชิงสัญญาว่าจะไม่ทำเช่นนั้นอีกเจ้าค่ะ” ทว่าเขายังคงนอนหันหลัง นางจึงจำต้องขยับเข้าไปใกล้ สุดท้ายก็วางมือลงบนต้นแขน พร้อมทั้งยิ้มหวานเอ่ยเรียกว่าท่านพี่เบา ๆ

การกระทำเช่นนั้นได้ผลดีอย่างยิ่ง เพราะคุณชายเฉินหยางรีบพลิกตัวนั่งและเริ่มต้นสนทนากับนางทันที

“เหตุใดจึงต้องชวนผู้อื่นไปกินข้าวด้วยเล่า” เสวียนซือชิงตระหนักได้ทันทีว่าเขากำลังไม่พอใจเรื่องอะไรอยู่

คุณชายเฉินหยางกำลังหึงหวงนางกับชายอื่น

“ซือชิงชวนไปตามมารยาทเจ้าค่ะ อย่างไรคุณชายหลี่ก็เป็นถึงศิษย์ร่วมอาจารย์ของท่านอ๋อง หากทราบเรื่องที่ข้ามิได้ดูแลท่านพี่ในทุก ๆ ด้านก็เกรงว่าจะเกิดปัญหา ยิ่งเห็นว่าเขาตั้งใจจับผิดด้วยการส่งสาวใช้มาประจำอยู่ที่นี่ ซือชิงจึงคิดว่าผูกมิตรเอาไว้ดีกว่าสร้างศัตรูเจ้าค่ะ”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องสนใจหลี่จินหมิง ตวนอ๋องก็เช่นกัน หากผู้ใดมีปัญหาก็ให้มาคุยกับข้า!”

“ซือชิงไม่ต้องการสร้างปัญหาจึงตั้งใจประนีประนอมให้มาก แต่ฟังจากคำพูดเมื่อครู่นี้ กลับให้ความรู้สึกว่าทั้งท่านอ๋องและคุณชายหลี่ยังต้องเกรงใจท่านพี่อยู่หลายส่วน” เสวียนซือชิงนิ่วหน้า นึกสงสัยมานานแล้วว่าเหตุใดท่านอ๋องจึงตามใจบุรุษผู้นี้นัก นอกจากจะยกนางและตำหนักให้แล้ว คุณชายหลี่ยังต้องเคารพดูแลอีกด้วย

“ย่อมต้องเกรงใจ ความจริงเรื่องนี้ข้าไม่ควรพูดเพราะอาจทำให้เจ้าเป็นอันตราย แต่หากไม่พูดกันให้เข้าใจ เจ้าคงนึกกังขาในตัวข้า...ซือชิง นอกจากจะเป็นญาติห่าง ๆ แล้ว ข้ายังเป็นที่ปรึกษาลับของตวนอ๋องเฉินฟาหยางอีกด้วย มีคนไม่มากที่ทราบเรื่อง แทบเรียกได้ว่าข้านั้นไร้ตัวตน แต่นั่นก็เพื่อความปลอดภัย” น้ำเสียงของคุณชายเฉินหยางอ่อนลงมาก เสวียนซือชิงก็สบายใจขึ้นมากเช่นกัน

“ที่แท้เรื่องเป็นเช่นนี้ หากข้าทราบแต่แรกก็คงมิต้องกังวลว่าคุณชายหลี่จะทำให้ท่านต้องลำบากใจ เป็นซือชิงที่คิดมากในเรื่องที่ไม่ควรคิด คิดน้อยในเรื่องที่ควรคิดให้มาก ท่านพี่ไม่พอใจนับว่าเป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้ว”

เสวียนซือชิงไม่เซ้าซี้ให้มากความอีก ในเมื่อเขาหึงหวงไม่พอใจที่นางพูดกับชายอื่น หลังจากนี้นางก็จะปิดปากเงียบ ดั่งเช่นสามปีที่ผ่านมา ทำเพียงเท่านั้นก็สามารถจัดการปัญหาได้แล้ว

“นั่นเจ้าจะทำอันใด” คุณชายเฉินหยางถามเมื่อเห็นว่านางผละออกจากเตียง หยิบจับของบนชั้นเก็บเครื่องนอนไปตามเรื่อง

“ท่านอ๋องกับคุณชายหลี่อาจเกรงใจท่านพี่ แต่กับซือชิงยังคงเหมือนเดิม หากสาวใช้เห็นว่าข้าเดินออกจากห้องในยามวิกาล เกรงว่าชีวิตซือชิงหลังจากท่านพี่จากไปคงลำบาก ดังนั้นต่อให้ท่านพี่ยังขุ่นเคือง ข้าก็ยังต้องหน้าด้านขอนอนร่วมห้องด้วยอยู่ดี”

เสวียนซือชิงหยิบผ้าห่มสำรองมาปูพื้น เตรียมพักผ่อนนอนหลับอย่างที่ตั้งใจไว้ในทันที