บทที่ 21

การนอนร่วมห้องกับคุณเฉินหยางมิใช่เรื่องที่ต้องใช้เวลาตัดสินใจนาน เสวียนซือชิงทราบดีอยู่แก่ใจแล้วว่าไม่สามารถทำได้ เพราะความใกล้ชิดที่ได้รับตลอดหลายวันที่ผ่านมา แทบทำให้หัวใจของนางหลอมละลายคล้ายขี้ผึ้งเหลวที่ถูกเคี่ยวด้วยความร้อนแล้ว

เสวียนซือชิงแจ้งสาวใช้ว่าต้นยามซื่อ ค่อยแวะเวียนมาดูแล เนื่องจากคุณชายและนางต้องการความเป็นส่วนตัว ทั้งยังฝากบอกคุณชายหลี่ด้วยว่าไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารมื้อเช้า เพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนั้น นางย่อมจัดการได้ ไม่เกินความสามารถแต่อย่างใด

มิแน่ใจว่าคุณชายเฉินหยางไม่พอใจกับการแก้ไขปัญหาของนางหรือว่ามีเรื่องอื่นกวนใจ เขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ใบหน้าหล่อเหลาดุดันจนสาวใช้ทั้งสองไม่กล้าสู้หน้า แต่เสวียนซือชิงไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนั้น จึงพยายามออดอ้อนเอาใจ สุดท้ายใบหน้าเย็นชาก็เปลี่ยนมาอ่อนโยน ทั้งยังเอ่ยคำหวานให้นางได้ชุ่มฉ่ำหัวใจดังเดิม

หากพระสวามีของนางให้ความสนใจได้สักครึ่งหนึ่งของคุณชายเฉินหยางก็คงจะดีไม่น้อย

“ซือชิง วันนี้เราออกไปข้างนอกดีหรือไม่ ข้าอยากกินอาหารที่โรงเตี๊ยมเปิดใหม่ ไม่ใช่ว่าฝีมือเจ้าไม่ดีนะ อร่อยที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่ข้าแค่อยากไปเที่ยวเล่นบ้างก็เท่านั้น”

บุรุษเจ้าเสน่ห์มิลืมกล่าวต่อไปด้วยว่าหากนางไม่อยากออกไปข้างนอก เขาก็จะอยู่เป็นเพื่อน หากต้องการปักผ้า แม้ช่วยสนเข็มไม่ได้ แยกประเภทด้ายปักผ้าไม่เก่ง แต่เขาก็ยังสามารถป้อนขนม พูดจาหยอกเย้าให้นางไม่เคร่งเครียดกับงานจนเกินไปนัก

คุณชายเฉินหยางน่ารักถึงเพียงนี้ นางจะปฏิเสธเขาได้อย่างไร

“ได้ยินว่าอาหารที่โรงเตี๊ยมคุณชายหลี่รสชาติดี เราไปที่นั่นดีไหมเจ้าคะ”

“ดีเหมือนกัน ข้าเองก็ไม่ได้เห็นหน้าจินหมิงนานแล้ว ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง แต่กว่าจะถึงเวลากินมื้อเย็นก็อีกหลายชั่วยาม เราไปเดินเล่นในตลาดก่อนดีหรือไม่”

“เจ้าค่ะ แต่ยามอยู่ข้างนอก ข้าคงเรียกท่านว่าท่านพี่ไม่ได้ เกรงว่าผู้คนจะติฉินนินทา หาว่าซือชิงเป็นบ่าวตีตัวเสมอนาย”

เสวียนซือชิงมีโอกาสได้สนทนากับสาวใช้ จึงทราบว่าผู้คนในเมืองล้วนเข้าใจว่านางและแม่นมสุ่ยคือบ่าวที่ตวนอ๋องเฉินฟาหยางส่งมาดูแลตำหนักร้าง หาใช่พระชายาของตวนอ๋องแต่อย่างใดไม่

“ไม่อนุญาต อยากเป็นท่านพี่ของซือชิงทุกเวลา หากใครพูดมาก ข้าจะตัดลิ้นเสีย” กล่าวจบตวนอ๋องก็ประคองนางขึ้นรถม้า แน่นอนว่าเป็นรถม้าที่คุณชายหลี่จัดเตรียมไว้ให้

บางครั้งคุณชายเฉินหยางดูเกรี้ยวกราดจนน่ากลัว หลายครั้งมองนางคล้ายกำลังโกรธแค้น แต่ผ่านไปครู่เดียวก็เหลือเพียงความอ่อนโยนประทับอยู่ในดวงตาสีเข้ม ฉายความปรารถนาลึกล้ำให้นางรู้สึกหวาดหวั่นทั้งหัวใจ แต่เขากลับไม่เคยล่วงเกินนางเลยสักครั้ง ทำตามสัญญาที่กล่าวไว้อย่างหนักแน่น

คุณชายบอกว่าจะรอ...รอจนกว่านางจะรัก

“คุณชายอยากได้เสื้อผ้าใหม่หรือเจ้าคะ” เสวียนซือชิงถามเมื่อเห็นว่ารถม้าจอดที่หน้าร้านตัดเสื้อของสกุลหลี่

“ข้ามีเยอะจนสวมใส่ไม่ทัน หมายถึงเสื้อผ้าของตวนอ๋อง รูปร่างเราสองคนไม่ต่างกัน สนิทสนมกันมาก แบ่งปันกันได้ทุกเรื่อง”

เสวียนซือชิงร่ำไห้อยู่ในใจ คุณชายเฉินหยางและตวนอ๋องคงสนิทกันมาก ถึงขั้นยกตำหนักเยว่ฉีและแบ่งปันสตรีเลยทีเดียว

“แล้วเหตุใดเราจึงแวะมาที่นี่ล่ะเจ้าคะ”

“คืนนั้นข้าทำตู้โตวของเจ้าขาด แม้จินหมิงส่งเสื้อผ้ามาหลายตัว แต่ของส่วนตัวเช่นนั้น เขาย่อมไม่กล้าถือวิสาสะ จึงได้แต่แสร้งละเลยไป” เฉินฟาหยาง กล่าวเสียงดังฟังชัด ทำเอาสาวใช้สองคนต้องก้มหน้าเพื่อซ่อนความเขินอาย ทว่าคนที่อายเสียยิ่งกว่าพวกนางก็คือเสวียนซือชิง

“ความจริงเรื่องเล็กน้อยเท่านี้ ท่านพี่ไม่ควรต้องลำบาก เอาไว้วันหลังข้าค่อยแวะมาจัดการเองก็ย่อมได้”

“หากให้เจ้าจัดการเอง ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าเลือกได้ถูกใจข้า”

คำตอบของเฉินฟาหยางทำให้สาวงามมิกล้าพูดต่อ ได้แต่ยืนมองบุรุษร่างสูงออกคำสั่งให้นำผ้าไหมเนื้อดีมาให้เลือก ราคาผ้าแพงจนนางรู้สึกลำบากใจ แต่เสวียนซือชิงรู้ดีเกินกว่าจะโต้แย้ง จึงปล่อยให้เขาสนุกสนานกับการเลือกผ้าตามสบาย ส่วนตัวนางถูกพาไปยังด้านในของร้านเพื่อวัดขนาดตัวอย่างละเอียด

ในระหว่างที่คุณชายเฉินหยางจับจ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายอยู่นั้น บรรดาคุณหนูโฉมงามต่างก็พากันกระซิบกระซาบว่าคุณชายผู้นี้งามยิ่งนัก ยามทำหน้าตาบึ้งตึงไม่พอใจสินค้าว่าน่ามองแล้ว แต่ยามยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจกลับทำให้ผู้คนโดยรอบละสายตาลำบาก สุดท้ายคุณหนูนางหนึ่งทนมิไหว ตรงเข้าเริ่มบทสนทนาโดยไม่กลัวว่าจะถูกมองไม่ดี

“คุณชายคล้ายจะชอบผ้าไหมสีแดง ให้เหม่ยลี่ช่วยเลือกไหมเจ้าคะ”

“ความจริงชอบผ้าไหมสีแดง แต่ผิวขาวราวน้ำนม สวมสีชมพูก็น่ามอง”

ตวนอ๋องเฉินฟาหยางกล่าวโดยไม่มองหน้าสตรีที่พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะสานสัมพันธ์กับเขา

“คุณชายต้องการตัดเสื้อให้กับผู้ใดหรือเจ้าคะ เหม่ยลี่ช่วยเลือก”