บทที่ 20

“ข้าไม่ชอบอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน ย่อมต้องมีออกไปเที่ยวตลาดหรือในเมือง ซือชิง หากวันใดเจ้าสบายใจขึ้นบ้างแล้ว เราออกไปซื้อของข้างนอกกันดีหรือไม่ ข้ายังรู้สึกผิดเรื่องเมื่อวานไม่หาย ขอโอกาสให้ข้าได้ชดใช้ ทำอะไรเพื่อเจ้าสักหน่อยเถิด” กระทั่งตัวเฉินฟาหยางเองยังประหลาดใจ เหตุใดคำพูดของเขายามกล่าวกับนางจึงน่าฟังยิ่งนัก

“เจ้าค่ะ ท่านพี่”

ในจังหวะนั้นเองที่สองสาวใช้กลับมาพร้อมกับของที่สั่ง เฉินฟาหยางจึงได้นำผ้าสะอาดชุบน้ำเย็นจัด ประคบใต้ตาของเสวียนซือชิงอย่างเบามือ หมายลดรอยช้ำที่ตนเองเป็นผู้ก่อเอาไว้เมื่อวาน

“ขอบคุณท่านพี่มากนะเจ้าคะ”

เสวียนซือชิงไม่ปฏิเสธความหวังดี หลับตาพริ้มให้บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ดูแล แค่อีกฝ่ายหักห้ามความต้องการทางธรรมชาติ ยอมรอให้นางพร้อมก็รู้สึกดีมากแล้ว หากมีอะไรที่ทำให้เขาพอใจได้ นางจะไม่ปฏิเสธโดยเด็ดขาด

เว้นแค่เรื่องบนเตียงเรื่องเดียวจริง ๆ

“เมื่อคืนข้าคงทำเจ้าเหนื่อยมาก แทบไม่ได้นอนเลยก็ว่าได้ หากข้าทำอันใดไปแล้วเจ้ารู้สึกอึดอัดหรือว่าไม่ชอบ เจ้าต้องบอกข้านะ”

เสวียนซือชิงแก้มแดงดั่งผลผิงกั่ว สุขใจนักที่คุณชายเฉินหยางห่วงใยและไม่บังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ต้องการ

นางไร้เดียงสาจนมิรู้เลยว่ากำลังตีเจตนาของบุรุษมากเล่ห์ผิดไป

ตวนอ๋องเฉินฟาหยางกล่าวออกไปเช่นนั้น เพราะต้องการให้สองสาวใช้สกุลหลี่นำเรื่องไปรายงานต่อเจ้านาย ว่าเขาและคุณหนูเสวียนได้เข้าหออย่างสมบูรณ์แล้วต่างหาก

ศิษย์น้องรักหลี่จินหมิงจะได้เลิกคะนึงหาภรรยาของผู้อื่นเสียที!

ตำหนักเยว่ฉีมีข้าวสารอาหารแห้งจำนวนไม่มาก เฉินฟาหยางมองอย่างไรก็ดูเป็นบุรุษที่พิถีพิถันในทุกเรื่อง จึงไม่ยอมทนกินอะไรที่ไม่ชอบ เขาออกคำสั่งให้สาวใช้และลูกจ้างวิ่งวุ่นจนน่าเวียนหัว หาข้าวของมาเติมจนเต็มตำหนัก โดยไม่ลืมพูดจาให้เข้าใจผิดอยู่เรื่อย ๆ ว่าเขาและเสวียนซือชิงรักกันแน่นแฟ้นเป็นอย่างดี

ทีแรกสาวงามคิดไปว่าคุณชายเพียงต้องการหยอกเย้า หว่านเสน่ห์เอาใจ แต่หลังจากผ่านไปหลายวันจึงตระหนักได้ว่าเขาเจตนากล่าวให้สองสาวใช้ได้ยิน แม้กระทั่งลูกจ้างนั่นก็ด้วย

“เหตุใดท่านพี่จึงพูดให้คนเข้าใจผิดเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ”

นางสอบถามหลังจากคนงานลงต้นไม้ใหม่เรียบร้อยแล้ว พอเขาทราบเรื่องว่านางเสียใจที่ต้นโมลี่ฮวาถูกถอนทำลายไปจนสิ้นก็รีบขอโทษ พร้อมทั้งสั่งให้คนสวนปลูกดอกไม้ที่นางชื่นชอบดังเดิม

“คำของข้าทำให้เจ้าไม่สบายใจเช่นนั้นหรือ”

“เจ้าค่ะ ท่านพี่” เสวียนซือชิงเอ่ยไปตามตรง บุรุษปากหวานตรงหน้าทำให้นางสบายใจจนลืมระวังตัว หลายวันมานี้คิดอย่างไรก็พูดออกไป หาได้ปิดบังความรู้สึกดั่งวันแรกที่พบเจอ

“ซือชิง เจ้าก็รู้ว่าสองสาวใช้เป็นคนของหลี่จินหมิง แม้เขาเป็นสหายต่างวัยของข้า ทว่าสนิทสนมกับตวนอ๋องยิ่งกว่า เรื่องที่เกิดในบ้านหลังนี้ย่อมไม่พ้นถูกนำไปรายงาน หากเขาทราบว่าเจ้าไม่ปรนนิบัติข้าให้ครบถ้วน เกรงว่าปัญหาใหญ่จะตามมาในภายหลัง” เสวียนซือชิงได้ยินดังนั้นก็นิ่งไป

“ข้าไม่ได้อยากให้เจ้าไม่สบายใจ ถึงพูดจาเกี้ยวพาราสีไปบ้าง แต่ก็มิเคยถูกเนื้อต้องตัวมิใช่หรือ”

“เจ้าค่ะ”

เสวียนซือชิงไม่เคยรู้เลยว่ายามค่ำคืน บุรุษรูปงามผู้หนึ่งมักปรากฏตัวในห้องนอนเล็ก ๆ ทาบจูบแผ่วเบาลงบนกลีบปากนิ่มในขณะที่นางกำลังหลับสนิท เบามากจนนางไม่รู้สึก นั่นหมายความว่าคนคนนั้นต้องอดกลั้นความต้องการของตนอย่างที่สุดแล้ว

“เมื่อเช้าพวกนางมาที่นี่เร็วเป็นพิเศษ จึงจับได้ว่าเราสองคนแยกห้องนอน ซือชิง แม้ไม่อยากขอให้เจ้าทำเรื่องลำบากใจ แต่เราสองคนควรหลับนอนในห้องเดียวกันเพื่อไม่ให้ใครสงสัย เจ้าเห็นด้วยหรือไม่”

“ข้าคงต้องคิดทบทวนดูก่อน ท่านพี่ดื่มชาเถิดนะเจ้าคะ”

เสวียนซือชิงรินชาอู่หลงชั้นดีที่สาวใช้สกุลหลี่แจ้งว่าคุณชายเฉินหยางชื่นชอบและขอให้นำมาส่งให้ที่บ้าน ข้าวของอีกหลายอย่าง รวมถึงเสื้อผ้าสตรีเรียบง่ายอีกหลายชุดก็ถูกส่งมาด้วย ทำให้นางไม่ดูคล้ายสาวใช้จนเกินไปนัก

ตั้งแต่คุณชายเฉินหยางมาอยู่ที่นี่ นางเองก็พลอยได้รับอานิสงส์กินดีอยู่ดีไปด้วย จากที่ได้กินแต่ข้าวต้มและผักที่หาได้ทั่วไป ปรุงด้วยของที่คุณชายหลี่นำมาให้ตามโอกาส นางก็ได้กินเนื้อกินเป็ด ยังมีเต้าหู้และเนื้อปลาอีกหลายชนิด ร่างกายจึงมีน้ำมีนวลขึ้นมาบ้าง ไม่ผอมแห้งไร้เรี่ยวแรงดังแต่ก่อนแล้ว

คุณชายเฉินหยางทำให้นางรู้สึกว่าตนเองมีค่าอีกครั้ง มิใช่เจ้าสาวที่ถูกทิ้งไว้ในตำหนักร้าง มาถึงก็ใช้เวลาเกือบสิบวันในการทำความสะอาดและซ่อมแซมให้พออยู่ได้ เขาทำให้นางจำได้ว่าตนคือคุณหนูเสวียน บุตรสาวคนโปรดของรองแม่ทัพเสวียนซือเหยาผู้กล้าหาญ ทำให้นางรู้สึกหายใจสะดวกขึ้นมาบ้าง ไม่ตัวสั่นหรือเกรงกลัวเพราะความอ้างว้างอย่างที่เคยเป็นมาอีก

ปฏิเสธไม่ได้แล้วว่าแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่วัน ความโศกเศร้าที่เกาะกุมหัวใจ ลดน้อยลงจนอยู่ในระดับที่ทำให้นางสามารถยิ้มออกมาได้อีกครั้ง ยิ่งเขาบอกว่าชอบให้นางยิ้ม เสวียนซือชิงก็ยิ่งรู้สึกว่าต้องยิ้มแย้มให้มาก ทำให้เขาพอใจ ไม่หงุดหงิดที่ต้องละเว้นนางจากเรื่องบนเตียง ทว่าวันนี้ความจำเป็นกลับบีบบังคับให้ทั้งคู่ต้องใช้เวลาในยามค่ำคืนด้วยกันเสียแล้ว

หากต้องนอนอยู่ในห้องเดียวกัน คุณชายเฉินหยางจะห้ามใจไม่โอบกอดนางอย่างเร่าร้อนได้อยู่หรือ

เสวียนซือชิงจะต้านทานเสน่ห์เขาได้อยู่หรือ