บทที่ 18

เขาสอดมือไปยังแผ่นหลังเนียนนุ่ม หมายขยับเงื่อนของตู้โตวให้หลุดออกจากร่างบาง แต่ความปรารถนาที่มีมากล้นทำให้ทุกอย่างเชื่องช้าไม่ทันใจ เฉินฟาหยางกระหายเกินทน รีบครอบริมฝีปากร้อนผ่าวงับยอดอกงามผ่านผ้าไหมผืนบางทันที

“หวานไปทั้งตัว ซือชิง หากข้าอดทนไม่ไหว ทำรุนแรงไปบ้าง เจ้าจะโกรธหรือไม่” กล่าวจบเฉินฟาหยางก็กระตุกตู้โตวตัวเล็กเบา ๆ ทำให้ความอ่อนนุ่มชูชัน ปรากฏต่อสายตาอย่างชัดเจนที่สุด

ตวนอ๋องเลื่องชื่อถึงกับกลืนน้ำลายเลยทีเดียว

ภูเขาหวานล้ำตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า มีหรือที่บุรุษผู้นิยมในบุปผาจะยั้งอารมณ์พิศวาสของตนเองไหว เขาโลมเลียยอดเม็ดบัวอย่างหิวกระหาย สลับไปมาทั้งสองข้าง พลางส่งมือใหญ่กำจัดปราการชิ้นสุดท้ายของตนที่ขวางกั้นมังกรยักษ์จากเนินนาง ทว่ายังมิทันได้ทำตามความต้องการ เฉินฟาหยางก็ตระหนักได้ว่ามีเรื่องบางอย่างไม่ปกตินัก

เหตุใดจึงไม่มีเสียงครางหลุดออกมาจากริมฝีปากน่าจูบนั่นเล่า ?

“ซือชิง เหตุใดเจ้าจึงเงียบนัก”

เมื่อไร้คำตอบจากสาวงาม เฉินฟาหยางจึงผละจากความยั่วยวน ขยับขึ้นมองดวงหน้าหวานของเสวียนซือชิงอย่างเร่งรีบ สุดท้ายจึงพบว่าดวงตาของนางยังคงปิดสนิท หยาดน้ำสีใสไหลท่วมใบหน้างาม ทว่าไร้เสียงสะอื้นโดยสิ้นเชิง

เสวียนซือชิงมิได้เงียบเพราะหลงใหลในความหวานล้ำที่เขามอบให้หรือนี่!

“เหตุใดเจ้าจึงร้องไห้ ตอบข้ามาเดี๋ยวนี้ ซือชิง เจ้าลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”

เฉินฟาหยางมิแน่ใจว่าคิดผิดหรือถูกที่ขอให้นางทำเช่นนั้น เพราะแค่แวบแรกที่ได้เห็นดวงตาแดงก่ำของนาง หัวใจไร้ความรู้สึกของเขาก็พลันสั่นสะท้านรุนแรง เรียกได้ว่าเจ็บหนักมากเลยทีเดียว

“ท่านพี่ทำต่อเถิดเจ้าค่ะ ซือชิงยินดี”

เสวียนซือชิงกล่าวปนสะอื้น พลางเอียงหน้ามองกำแพง ไม่อยากประสานสายตากับบุรุษที่กำลังจะได้ชื่อว่าเป็นสามีอีกคนของนาง

“ข้าสั่งให้เจ้าพูด เหตุใดจึงร้องไห้!”

เฉินฟาหยางร้อนรุ่มหัวใจยิ่งนัก ก่อนหน้าเข้าใจว่าตนคงมีความสุขหากเห็นนางร้องไห้ แล้วเหตุใดจึงรู้สึกคล้ายกับว่าหัวใจถูกบีบรัดจนเจ็บหนักเสียเอง ยิ่งเห็นน้ำตาก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ สุดท้ายจึงทำได้เพียงตวัดผ้าห่มคลุมร่างบาง รั้งตัวนางขึ้นมากอด โดยไม่ลืมขยับ ‘ความแข็งกร้าว’ ออกห่างจากความอ่อนนุ่มให้มากที่สุด

“พูดออกมา หากเจ้าไม่พูด ข้าจะโกรธเจ้ามาก!”

“หากพูดตามตรง ท่านพี่จะมิโกรธใช่ไหมเจ้าคะ” เสวียนซือชิงกระซิบถาม ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ตอบด้วยคำพูด รีบกดศีรษะเล็กลงแนบอกกว้าง ซุกซ่อนทุกอย่างจากสายตาอย่างนุ่มนวลที่สุด

“เสวียนซือชิง เหตุใดใจเจ้าจึงปฏิเสธข้า ข้าทะนุถนอมเจ้าไม่ดีพอหรือ ?”

“มิใช่เจ้าค่ะ คุณชายดีต่อข้าเกินกว่าที่จินตนาการเอาไว้มาก...”

“หากดีดั่งปากเจ้าว่า แล้วเหตุใดจึงร้องไห้ หรือว่าเป็นเพราะเจ้ามีใจให้ผู้อื่นแล้ว” เฉินฟาหยางกระชับอ้อมกอดแน่นอย่างลืมตัว นึกไปว่าเสวียนซือชิงอาจลักลอบคบชู้

เป็นไปได้ว่าชายผู้นั้นคือหลี่จินหมิง ?

“คุณชายโปรดอย่าเข้าใจผิด ซือชิงแต่งงานกับท่านอ๋องก็จริง แต่กระทั่งเงาของเขาก็มิเคยเห็น เรื่องมีใจให้ย่อมเป็นไปไม่ได้ ส่วนเหตุที่ทำให้ต้องร้องไห้เสียใจ ย่อมเป็นเพราะการทำตามคำสั่งของผู้มีพระคุณ ทำให้ซือชิงต้องมีสามีมากถึงสองคน ถึงไม่เคยรักใคร่ แต่การที่ท่านอ๋องยกข้าให้ท่าน นั่นออกจะมากเกินไปสักหน่อย”

“ใต้หล้ามีสตรีมากมายหลับนอนกับบุรุษที่มิใช่สามีของตน เรื่องนี้ข้ายืนยันกับเจ้าได้” เฉินฟาหยางกล่าวอย่างมั่นใจ ตัวเขาเองหลับนอนกับสตรีมากหน้าหลายตา พูดได้เต็มปากว่าเก้าในสิบคน มิใช่อนุภรรยาหรือนางคณิกาที่จ่ายเงินซื้อมาเสียด้วยซ้ำ

“เพราะพวกนางมิใช่สตรีที่ดี ซือชิงไม่อยากเป็นเช่นนั้น แต่หากไม่ทำตามใจท่านพี่ ข้าก็จะได้ชื่อว่าเป็นคนอกตัญญู ไม่ทำตามคำสั่งเสียของบิดาว่าให้ตามใจท่านอ๋องจนกว่าเขาจะหายเกลียดชัง”

“ซือชิง พวกนางล้วนทำเพราะหมกมุ่นในราคะ ส่วนเจ้าทำเพราะยึดความกตัญญูต่อบิดาและสามีเป็นที่ตั้ง หาเปรียบเทียบกันได้ไม่ อีกอย่างตวนอ๋องมีอนุภรรยานับสิบ หลับนอนกับสตรีนับร้อย เจ้าหลับนอนกับข้าเพียงคนเดียวจะเป็นไรไปเล่า”

“หากคิดเช่นนั้นก็เชิญคุณชายหลับนอนกับข้าตามสบายเถิดเจ้าค่ะ”

เสวียนซือชิงประชดเสียงเบา ช้าหรือเร็วนางก็ต้องหลับนอนกับคุณชายเฉินหยางอยู่ดี สู้ทำทุกอย่างให้จบในตอนนี้เลยมิดีกว่าหรือ

“แต่ข้าไม่ต้องการหลับนอนกับท่อนไม้ หากไร้ความรู้สึกแล้วจะเรียกว่าการร่วมรักได้อย่างไร”

“คุณชาย ท่านจะเรียกเรื่องราวในคืนนี้ว่าอย่างไรก็ย่อมได้ แต่คำว่าร่วมรักคงไม่เหมาะสมนัก”

“เหตุใดจึงไม่เหมาะสม”

“เราสองคนมิได้รักกัน ท่านเพียงปรารถนาในร่างกายข้า จะเรียกว่าร่วมรักได้อย่างไร หากจะเรียกให้ถูกต้องก็คือการบังคับจิตใจให้สมยอม แต่คุณชายมิต้องวิตกไปนะเจ้าคะ หากเริ่มใหม่อีกครั้ง ซือชิงสัญญาว่าจะไม่ร้องไห้ให้ท่านต้องรำคาญใจอีก”

เสวียนซือชิงผละออกจากอกกว้าง ทาบจูบลงบนริมฝีปากของบุรุษเจ้าคารม นางขบกัดกลีบปากเขาเบา ๆ อย่างที่จำได้ มือเรียววางบนอกซ้าย ลูบไล้ปัดป่ายกระตุ้นอารมณ์หวามให้ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

“ซือชิง...” เฉินฟาหยางปวดเบื้องล่างแทบคลั่ง แม้ปรารถนาจะแตะต้องนางดั่งที่วาดฝัน ทว่าหัวใจกลับบอกให้ทำในสิ่งที่แม้แต่ตัวเขาก็มิคาดคิดมาก่อน

วงแขนแข็งแรงขยับแค่เล็กน้อย สาวงามก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง ทว่าคราวนี้เฉินฟาหยางไม่สนใจตอบสนองความต้องการทางกาย ทั้งยังไม่สนใจว่าเรือนร่างของตนเกือบเปลือยเปล่า เขาอุ้มเสวียนซือชิงออกจากห้อง แค่ชั่วอึดใจก็วางร่างบางลงบนเตียงเล็กที่นางใช้หลับนอนตลอดสามปีที่ผ่านมา

“เอาไว้เจ้าตกหลุมรักข้า แล้วเราค่อยมาร่วมรักกัน ดีหรือไม่ ซือชิง”

ตวนอ๋องเฉินฟาหยางบอกกับตัวเองว่ามิได้ใจอ่อน เขาเพียงต้องการทำตามแผนลวงรักให้สำเร็จก็เท่านั้น

ยิ่งรักมากก็ยิ่งทุกข์มาก...

บุตรสาวแม่ทัพเสวียนสมควรได้รับความรักอย่างที่สุดแล้ว