บทที่ 17

นอกจากความเย็นชาของตวนอ๋องเฉินฟาหยางจะเป็นที่เลื่องลือในใต้หล้าแล้ว ยังมีเรื่องอีกประการที่ถูกซุบซิบกันอย่างลับ ๆ ในกลุ่มอนุภรรยาที่ได้ปรนนิบัติดูแล รวมถึงเหล่านางคณิกาที่เคยอุ่นเตียงให้แก่ตวนอ๋อง พวกนางล้วนทราบดีว่า ‘เฉินฟาหยาง’ มิใช่ธรรมดาสามัญเช่นบุรุษทั่วไป แข็งแรงและทนทานอย่างมาก ทว่าอีกเรื่องที่น่าสนใจคือการล่อลวงให้สตรีลืมความอายและยินยอมกระทำในสิ่งที่เขาต้องการ

เหล่านางคณิกาที่ว่าช่ำชองยังเผลอไผล นับประสาอะไรกับเสวียนซือชิง

“ปล่อยมือข้านะเจ้านะคะ!” คุณหนูเสวียนยังคงหลับตาดังเดิม แม้ภาพของความใหญ่โตนั้นได้ตราตรึงอยู่ในสมองน้อย ๆ ไปแล้วก็ตามที

“เจ้าสัญญาว่าจะดูแลข้ามิใช่หรือ หรือว่าไม่อยากตามใจกันแล้ว”

“แต่เราควรกระทำเรื่องนี้ในห้องนอนมิใช่หรือเจ้าคะ”

เสวียนซือชิงพยายามดึงมือบางให้หลุดจากการเกาะกุมอยู่นาน แต่นางตัวสูงแค่อกของคุณชายเฉินหยาง มีหรือจะสู้แรงของบุรุษที่ดูอย่างไรก็มิใช่คนเจ้าสำอางได้

ผิวของเขาขาวสะอาด ทว่ามีแผลเป็นที่เรียกได้ว่าแทบทั่วทั้งร่าง นางเองก็เป็นถึงลูกสาวรองแม่ทัพ ย่อมมองออกว่าเขาได้ผ่านการสู้รบมามากพอสมควร บาดแผลจึงมีทั่วแผ่นหลัง ท่อนแขน และอกกว้าง ยามสัมผัสกับความปูดโปนตรงนั้น เสวียนซือชิงจึงเข้าใจไปว่าเป็นบาดแผล หาใช่เนื้อแท้ของบุรุษไม่

“ซือชิง เหตุใดยังเรียกแทนตัวเองด้วยถ้อยคำที่เหินห่าง รู้หรือไม่ว่าข้ารู้สึกไม่สบายใจ หากการสานสัมพันธ์ของสองเราในครั้งนี้ทำให้เจ้ารู้สึกไม่ปลอดภัย ข้ายินดียุติทุกอย่าง แจ้งต่อตวนอ๋องว่าเจ้าไม่สะดวกใจที่จะทำตามคำสั่งของเขาได้”

“ไม่นะเจ้าคะ! ข้า...ซือชิงทำได้เจ้าค่ะ แค่เห็นว่าที่นี่คือห้องอาบน้ำ หาใช่ห้องนอน มิสมควรทำเรื่องน่าบัดสี”

“เพิ่งรู้ว่าการร่วมรักคือเรื่องบัดสีก็จากปากเจ้านี่เอง ซือชิง การที่เจ้าไม่รู้ย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก หากสงสัยเรื่องอันใดก็ควรสอบถาม อย่าด่วนตัดสินไปเองว่าเรื่องระหว่างบุรุษกับสตรี เกิดขึ้นได้แค่ในห้องนอนเพียงที่เดียว”

น้ำเสียงของเฉินฟาหยางออดอ้อนราวกับมิใช่คนเดิม ความจริงจะหักหาญน้ำใจของนางก็ได้ แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไรจึงอยากให้นางยินยอมด้วยตนเอง ไม่ต่างจากสตรีหลายนางที่เขาเคยเชยชม

“ท่าน...ท่านพี่พูดราวกับว่าเคยทำเรื่องน่าละอายนี้ที่อื่น นอกเหนือจากห้องนอน” เสวียนซือชิงเกร็งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงที่แจ้งชัดว่าร่างในถังไม้กำลังขยับตัว เขายังคงกุมข้อมือเล็กไว้แน่น ราวกับกลัวว่าถ้าปล่อยแล้วนางจะหนีหายไป

“นอกจากห้องนอนแล้ว ห้องอาบน้ำสามารถทำได้ ห้องอื่น ๆ สามารถทำได้ บนโต๊ะในห้องเก็บตำราก็ทำได้ หากได้ทำในสวนก็ยิ่งวิเศษอย่างมาก”

ไอร้อนทำให้เสวียนซือชิงทราบได้ในทันทีว่าคุณชายเฉินหยางได้มายืนอยู่ข้าง ๆ และกำลังซับผิวให้แห้ง อีกไม่นานเขาคงสวมชุดให้เรียบร้อย เตรียมตัวกลับไปยังห้องนอน

“คุณชาย!”

ทว่าเสวียนซือชิงคาดผิดไปถนัด เขาอุ้มนางกลับเข้าห้อง ทั้ง ๆ ที่ยังมิได้สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แม้มิได้ลืมตาขึ้นมอง ทว่าสัมผัสแนบชิดทำให้คิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้จริง ๆ

“ซือชิง ความจริงเราสองคนมีเรื่องต้องทำความเข้าใจอีกหลายเรื่อง แต่คืนนี้เห็นทีจะต้องเลื่อนไปก่อน ซือชิง เหตุใดเจ้าจึงงดงามยิ่งนัก ข้าเห็นแล้วได้แต่สาปแช่งตวนอ๋องว่าโง่เง่า ปล่อยให้เจ้ากลายเป็นเจ้าสาวที่มิได้เข้าหอ ถูกทิ้งให้อยู่ในตำหนักร้างนานถึงสามปีเช่นนี้ มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่ยอมให้มันเกิดขึ้น”

เฉินฟาหยางวางร่างบางลงบนเตียงกว้าง เรื่องที่ด่าว่าตัวเองโง่เง่านั้นเป็นเรื่องจริง ต่อให้เกลียดชังนางและบิดา ทว่าการรวมเตียงกับเสวียนซือชิง มิได้ทำให้เขาเสียหายอันใดมิใช่หรือ

“คุณชายอย่าพูดถึงท่านอ๋องในแง่ร้ายเลยนะเจ้าคะ”

“เหตุใดจึงพูดไม่ได้เล่า มันผู้นั้นไม่ได้ทำดีกับเจ้าเลยสักนิด มีอย่างที่ไหน ยกคนงามเช่นเจ้าให้ผู้อื่น ทำราวกับเจ้าเป็นเพียงอนุภรรยา มิใช่พระชายาของ ตวนอ๋อง หากไม่ใช่ข้าผู้มีรูปงามคนนี้ แต่เป็นตาแก่หัวล้าน พุงล้นหลามปานสตรีตั้งครรภ์ เจ้าจะรู้สึกเช่นไร”

ความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้เฉินฟาหยางทราบดีแล้วว่านางจะไม่ขัดขืน เขาจึงผละตัวไปจุดตะเกียง อยากเห็นเนื้อหอมหวานของพระชายาเสวียนให้ชัดเจน อยากจดจำทุกรายละเอียด ไม่ให้ลืมได้แม้แต่เรื่องเดียว

มีเรื่องหนึ่งที่เฉินฟาหยางคล้ายลืมไป นั่นคือเสวียนซือชิงคือบุตรสาวของคนที่เขาเกลียดชังมากที่สุด

“เห็นแก่เจ้าที่ไม่เคยถูกรัก ข้าจึงตั้งใจว่าหกเดือนที่อยู่ที่นี่ ข้าจะรักเจ้าให้มาก ดูแลเจ้าให้ดี สมกับที่ขาดความรักจากสามีนานกว่าสามปี ซือชิง เห็นแก่ที่เจ้าไม่เคยผ่านมือชายใด แม้ยามร่วมรักข้าไม่นิยมถนอมบุปผา แต่สัญญาว่าครั้งแรกจะอ่อนโยนให้มาก กล่าวออกมาเช่นนี้แล้ว เจ้าสบายใจขึ้นบ้างหรือไม่”

มีเพียงนรกเท่านั้นที่รู้ว่าเฉินฟาหยางคิดอันใดอยู่ จึงได้ออดอ้อนเอาใจเสวียนซือชิงเสียมากมาย คล้ายต้องการให้นางตกหลุมรักบุรุษแปลกหน้าที่พระสวามีพระราชทานมาให้ และหากวันใดความรักจุกอกจนทนไม่ไหวแล้ว นางอาจเป็นฝ่ายขอหย่าขาดจากตวนอ๋องด้วยตนเอง

ใช่แล้ว เฉินฟาหยางวางแผนชั่วเอาไว้เช่นนั้น!

มือหยาบกร้านจากการจับคมดาบยามออกศึก ปลดเสื้อตัวนอกของเสวียนซือชิงออกอย่างเชื่องช้า ตระหนักแล้วว่านางยินยอมทุกอย่าง ไม่ขัดขืนให้ต้องขุ่นเคืองอย่างแน่นอน เขาค่อย ๆ พรมจูบลงบนดวงหน้า ขบกลีบปากฉ่ำหวานของนางแผ่วเบา มอบความอ่อนโยนและเร่าร้อนจนยากจะแยก ขณะแทรกมือเข้าสัมผัสความอ่อนนุ่มที่มีเพียงตู้โตวที่เก่าและบางจนแทบปิดบังยอดดอกบัวคู่งามมิได้

“ตัวเจ้าหอมจริง เหตุใดจึงหอมน่ากินยิ่งนัก”

เฉินฟาหยางเคลื่อนใบหน้าหล่อเหลาดั่งบุรุษที่ปรากฏอยู่แต่ในเพียงความฝันลงต่ำ ซุกจมูกลงระหว่างสองเนินเนื้องาม สูดลมหายใจให้ลึกที่สุด กักเก็บกลิ่นกายสาวบริสุทธิ์เอาไว้ให้ติดตรึงในหัวใจ อยากรู้เหลือเกินว่าหากผ่านคืนนี้ไปแล้ว นางจะยังหอมหวานดังเดิมอยู่หรือไม่

ทว่ากลิ่นหอมเพียงอย่างเดียว คนหิวกระหายจะอิ่มได้อยู่หรือ