บทที่ 10

หลายวันแล้วที่เสวียนซือชิงมิสามารถทำทุกสิ่งอย่างได้ตามที่ใจปรารถนา เนื่องจากยามที่หลุดร่วงจากอ้อมกอดของบุรุษที่มีนามว่าเฉินหยาง ข้อมือเล็ก ๆ ของนางกระแทกกับพื้นค่อนข้างแรง โชคดีที่เป็นมือข้างที่ไม่ถนัด นางจึงยังทำความสะอาด ดูแลตำหนักเยว่ฉีได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

ทว่ายังมิได้ทันซ่อมแซมหรือทำอะไรมาก พ่อค้าหลี่ที่นางคุ้นหน้าคุ้นตาก็ปรากฏตัวที่หน้าประตู พร้อมทั้งแจ้งว่ามีคำสั่งจากตวนอ๋องให้จัดการซ่อมแซมทุกอย่างตามสมควร เขาดูเป็นคนที่มีความเอาใจใส่ในทุก ๆ เรื่อง มองออกว่านางไม่สะดวกใจให้คนงานที่ล้วนแต่เป็นบุรุษเข้ามายุ่มย่ามในที่พำนัก จึงส่งสาวใช้สองคนมาอยู่เป็นเพื่อน เสวียนซือชิงไม่ปฏิเสธ แม้จะเกรงใจอย่างมาก ด้วยคิดไปว่าติดหนี้บุญคุณหนหนึ่ง ยังดีกว่าอยู่กับบุรุษมากหน้าหลายตาตามลำพัง

“คุณหนูเสวียนจะไปที่ใดหรือ”

หลี่จินหมิงทักทายสาวงามที่กำลังจะก้าวขาออกจากบ้าน วันนี้คือวันสุดท้ายแล้วที่เขาจะหาข้ออ้างแวะมาเยี่ยมเยียนนางได้ เพราะเหลือแค่เก็บรายละเอียดปลีกย่อยอีกไม่มาก ตำหนักเยว่ฉีก็จะกลับมาแข็งแรงดังเดิม เหมาะแก่การอยู่อาศัยของตวนอ๋องผู้สูงศักดิ์แล้ว

“ตั้งใจว่าจะเอาผ้าไปส่งที่ร้านในตลาดเจ้าค่ะ”

เสวียนซือชิงสนทนากับบุรุษแทบนับคำได้ ด้วยเกรงว่าจะทำให้พระสวามีเสื่อมเกียรติ อย่างไรเขาก็เป็นถึงตวนอ๋อง นางควรรักษาชื่อเสียงของเขาให้ดี

“ข้าเคยเห็นเจ้าแวะเวียนไปยังร้านเถ้าแก่เนี้ยเจียง ที่นั่นกดราคาสินค้าจนน่ารังเกียจ เหตุใดจึงไม่เปลี่ยนมาส่งงานปักที่ร้านของข้าแทนเล่า”

“ข้าไม่สะดวกใจนัก” เสวียนซือชิงไม่สะดวกใจ เพราะในร้านมีเพียงลูกจ้างบุรุษ จึงเลือกทำการค้ากับเถ้าแก่เนี้ยเจียง เพราะอย่างน้อยนางก็เป็นสตรี สามารถพูดคุยได้อย่างไม่รู้สึกลำบากใจ

“เหตุใดจึงไม่สะดวกใจ” หลี่จินหมิงยังคงเซ้าซี้ เผื่อว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง

“ร้านของคุณชายไม่มีสตรีคอยดูแลรับสินค้า ข้าจึงไม่สะดวกใจเจ้าค่ะ”

“ที่แท้เป็นเช่นนั้น...หากข้าเป็นผู้รับสินค้าเอง คุณหนูสะดวกใจหรือไม่”

“นั่นออกจะเป็นการรบกวนคุณชายมากเกินไปสักหน่อย แม่นมสุ่ยเคยเล่าว่าท่านเป็นเจ้าของร้านในเมืองหลายร้าน ทั้งยังเป็นถึงบุตรชายของท่านเสนาบดี ข้าคงไม่อาจหาญรบกวนเวลาของท่าน แค่เมตตาส่งสาวใช้มาดูแลมิให้ต้องอยู่ตามลำพัง ข้าก็มิรู้จะตอบแทนอย่างไรแล้วเจ้าค่ะ”

เสวียนซือชิงกล่าวอย่างเกรงใจ แค่คุณชายหลี่แวะมาส่งสินค้าด้วยตัวเอง รวมถึงแวะมาอยู่เป็นเพื่อนยามคนงานซ่อมแซมตำหนักในบางวัน นางก็เกรงใจจนแทบจะกัดลิ้นตายอยู่แล้ว

“ไม่รบกวนเลย ที่ข้าทำไปล้วนเป็นเพราะ...เพราะต้องการได้สินค้าที่ดีเอาไว้ประดับร้าน หากเจ้าเกรงใจจริงก็ต้องส่งสินค้าที่ร้านข้าเป็นการตอบแทน ผ้าปักพวกนั้นสวยงามอย่างมาก คงทำกำไรให้ร้านของข้าไม่น้อย”

“หากคุณชายกล่าวเช่นนั้น ข้ามีหรือจะขัดความต้องการของท่านได้ แต่ผ้าผืนนี้ข้าตกลงกับเถ้าแก่เนี้ยไว้ว่าจะส่งให้ตั้งแต่เมื่อสามวันก่อน แต่เพิ่งจะแล้วเสร็จเมื่อวานนี้เอง”

เสวียนซือชิงยิ้มหวาน นางไม่อยากทำการค้ากับสตรีเห็นแก่ได้อย่างเถ้าแก่เนี้ยเจียงอยู่แล้ว หากหาหนทางใหม่ได้ นางก็ควรเลือกทางที่ดีกว่าไม่ใช่หรือ

“เช่นนั้นข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า มีธุระต้องตรวจสอบร้านแถวนั้นพอดี หากไม่รังเกียจ ข้าหลี่จินหมิงขอเชิญคุณหนูร่วมนั่งรถม้าไปด้วยกัน” เขานิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวต่ออย่างมีมารยาท “ให้เสี่ยวผิงกับเสี่ยวอันนั่งรถม้าไปด้วยดีหรือไม่”

“ดีเจ้าค่ะ” นางยิ้มกว้างเสียยิ่งกว่าเดิม

ใช้เวลาเพียงหนึ่งเค่อ หลี่จินหมิงก็พาโฉมงามมาถึงในเมือง นางดูผ่อนคลายกว่าทุกวันที่ผ่านมา ยิ้มแย้มจนเห็นแก้มบุ๋มน่าสัมผัสทั้งสองข้าง หากเลือกได้เขาก็อยากเห็นนางเป็นเช่นนี้ไปตลอด แต่ก็ทราบดีว่าหลังจากบุรุษผู้นั้นกลับมา ความหม่นหมองคงประทับอยู่บนดวงหน้าหวานดังเดิม

“ขอบคุณคุณชายมากนะเจ้าคะ”

“ข้ากับสาวใช้จะไปรออยู่หน้าโรงน้ำชาตรงนั้น หากเจ้าเสร็จธุระแล้วจะไปส่ง ดีหรือไม่”

“ข้าคงไม่รบกวนคุณชาย เมื่อครู่สอบถามพี่ชายทั้งหลายดูแล้ว เห็นว่าอีกไม่เกินครึ่งชั่วยามทุกอย่างคงแล้วเสร็จ มิต้องรบกวนคุณชายหรือพี่สาวทั้งสองอีก” เสวียนซือชิงหมายถึงเหล่าคนงานและสาวใช้ที่ตามติดคอยดูแลนางสิบกว่าวันที่ผ่านมา

“คุณหนูเสวียน ให้ข้าส่งเจ้ากลับบ้านเถิด อย่างไรเจ้าก็เป็นสตรี เดินกลับบ้านตามลำพังหาสมควรไม่”

“อีกหลายชั่วยามกว่าตะวันจะตกดิน ยังมีผู้คนเดินสัญจรไปมาผ่านตำหนัก เอ่อ บ้านที่ข้าอาศัยอยู่ คุณชายมิต้องกังวลหรอกนะเจ้าคะ”

เสวียนซือชิงขอตัวอย่างสุภาพ รีบเข้าไปในร้านของเถ้าแก่เนี้ยเจียงเพื่อส่งสินค้าที่นั่งหลังแข็งทำเป็นเวลานาน และทุกอย่างก็เป็นไปตามที่นางคาด เถ้าแก่เนี้ยเจียงกดราคาจนไม่พอค่าด้ายปักผ้าเสียด้วยซ้ำ

“เจ้าส่งงานช้า! ลูกค้าของข้าอาละวาดหนัก ไม่พอใจที่ต้องรองานจากคนไร้ความรับผิดชอบ หากไม่ตกลงตามราคาที่เสนอ เจ้าก็ไปขายให้กับร้านอื่น!”

สตรีรูปร่างอ้วนท้วนเอ่ยอย่างไม่ไว้หน้า ทั้ง ๆ ความจริงนัดลูกค้าไว้ในอีกสองวันให้หลัง หาได้เลยกำหนดดังที่กล่าวอ้างแต่อย่างใดไม่

“เถ้าแก่เนี้ยให้ราคาสูงกว่านี้มิได้จริง ๆ หรือเจ้าคะ”

“ไม่ได้! หากไม่พอใจก็ไปที่ร้านอื่น! อย่ามาอยู่เกะกะที่นี่!”

หญิงอ้วนเหยียดริมฝีปาก ทราบดีว่าอย่างไรแม่นางเสวียนก็ต้องยอมขายให้ในราคาที่ต่ำกว่าปกติ หลายวันที่ผ่านมามีคนเดินเข้าออกตำหนักร้างจำนวนมาก พายุใหญ่ที่ผ่านมาคงสร้างความเสียหายพอสมควร นั่นหมายความว่านางต้องใช้เงินอย่างเร่งด่วนมิใช่หรือ

สีหน้าของเสวียนซือชิงแสดงออกชัดว่ากำลังไม่สบายใจ นางกลัวลูกค้าจะไม่ได้ของที่ต้องการ แต่หากต้องขาดทุนมันจะคุ้มค่าอยู่หรือ