บทที่ 4

ครู่ต่อมามีเด็กสาวคนหนึ่ง ถือถาดอาภรณ์เดินเข้ามา “เด็กคนนี้จะมาเป็นสาวใช้ประจำของพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อพ่อบ้านจางออกไปแล้ว ลู่ผิงถิงมองสำรวจสตรีตรงหน้าพร้อมเอ่ยถาม “เจ้าชื่อว่าอย่างไร”

“หม่อมฉันไม่มีชื่อ ขอพระชายาประทานชื่อให้หม่อมฉันด้วยเพคะ”

“ได้..เช่นนั้นเจ้าชื่อ อาหลี่แล้วกัน...สิ่งนี้ให้เจ้ารับไว้สิ” ลู่ผิงถิงถอดกำไลข้อมือยื่นให้อาหลี่ พลางดูสีหน้าแววตาเพื่อประเมินนิสัยใจคอของนาง

อาหลี่ก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม “หม่อมฉันมิกล้ารับ ของสิ่งนี้มีค่ามากเกินไปเพคะ”

“รับไว้เถิด” ลู่ผิงถิงยิ้มเล็กน้อยและยังคงยื่นกำไลข้อมือให้อาหลี่อยู่แบบนั้น

อาหลี่คิดอยู่ครู่หนึ่งก็วางถาดในมือลงบนโต๊ะ เดินเข้าไปหยุดตรงหน้าพระชายา แล้วยื่นมือไปรับกำไลข้อมือพร้อมยอบกายกล่าว “ขอบพระทัยพระชายาเพคะ”

ลู่ผิงถิงยังไม่ปล่อยกำไลไปโดยง่าย ทำให้อาหลี่ยังอยู่ในท่ายอบกาย

ขาทั้งสองของอาหลี่สั่นจนแทบจะล้มลงพื้น ลู่ผิงถิงจึงใช้มืออีกข้างจับแขนของอาหลี่พยุงไม่ให้ล้ม จากนั้นนางก็โน้มหน้าไปกระซิบข้างหูของอาหลี่ “จากนี้ไปเจ้าก็เป็นคนของข้าแล้ว จำไว้ข้าไม่ชอบให้ผู้ใดหักหลัง”

อาหลี่ก้มหน้าตัวสั่นระริก นางไม่คิดว่าพระชายาจะตรงไปตรงมาอย่างนี้ และนางเองก็ไม่เคยคิดหักหลังผู้เป็นนายอยู่แล้ว ขอแค่มีที่ให้นอน มีข้าวให้กิน ก็ดีมากแล้วสำหรับนาง

“อาหลี่ ปรนนิบัติข้าอาบน้ำที” ลู่ผิงถิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง เด็กคนนี้ใช้ได้ทีเดียว ดูบริสุทธิ์ใจไม่มีแผนการ

ทว่านางยังไม่ควรเชื่อใจผู้ใดง่าย ๆ อีก หลังจากที่พี่ชายและท่านแม่เกิดเรื่องดูเหมือนจะไม่มีคนที่ไว้เนื้อเชื่อใจได้อีกแล้ว ลืมไปเว้นพี่เสี่ยวซีไว้คนหนึ่ง

“เพคะ” อาหลี่ช่วยถูแผ่นหลังขาวผ่องให้พระชายา แล้วยังช่วยนวดบริเวณไหล่อย่างเบามือ พระชายาคงรู้สึกผ่อนคลายจึงหลับตาพริ้มพิงขอบอ่าง

“เจ้าเข้าจวนอ๋องมานานแล้วหรือ”

“หม่อมฉันเข้าจวนอ๋องมาก่อนพระชายาสามวันเพคะ”

“เช่นนั้นเจ้ารู้สิ่งใดในจวนอ๋องบ้าง”

“พระชายาอยากรู้สิ่งใด หม่อมฉันจะสืบข่าวให้เพคะ”

“อย่างเช่นเวลาใดที่ท่านอ๋องไม่อยู่จวน” ลู่ผิงถิงจะใช้เวลานั้นออกไปทำธุระส่วนตัว

ทางด้านเซียวเซ่อ ยังคงสนุกอยู่กับนางรำงดงามทั้งหลาย ยามนี้ดูเมามายไร้สติยิ่งนัก

พ่อบ้านจางจำต้องเข้ามาเตือน “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ พระชายายังรออยู่ที่ห้องหอ”

“หา! ข้ามีชายาแล้วหรือเหตุใดจำไม่ได้ พ่อบ้านจางชายาของข้าคือใครกัน เจ้าอย่าบอกนะว่าเป็นเหยาเอ๋อร์ของข้า ฮ่าฮ่า ข้าต้องรีบไปหาเหยาเอ๋อร์แล้ว พวกเจ้าแยกย้ายได้”

“ท่านอ๋องไม่.....” พ่อบ้านจางจะบอกว่าไม่ใช่แม่นางซู่เหยาแต่ไม่ทันเสียแล้ว ท่านอ๋องวิ่งเซซ้ายเซขวาไปอย่างรวดเร็ว

“ไปแล้วหรือเพคะท่านอ๋อง”

“ให้หม่อมฉันตามไปปรนนิบัติหรือไม่เพคะ”

เสียงอ่อนหวานของนางรำร้องเรียกอ๋องหนุ่ม หวังจะได้ติดตามไปปรนนิบัติ แต่พอเห็นสายตาดุ ๆ ของพ่อบ้านจาง พวกนางก็พากันสลายตัว

พ่อบ้านจางส่ายหน้าไปมา แม่นางซู่เหยามีอะไรดีกันแน่ เป็นเพียงนางคณิกาคนหนึ่งในหอเฟิ่งหวง ทว่า..กลับเป็นสตรีที่ท่านอ๋องเรียกปรนนิบัติบ่อยที่สุด มีบางครั้งท่านอ๋องถึงกลับไปค้างคืนที่นั่นกับนาง

เดินตามท่านอ๋องไปพลางใช้ความคิดไป ผู้เป็นนายเดินเลยห้องหอไป ยืนพิงประตูห้องถัดไป ที่เป็นห้องเก็บของหน้าตาเฉย ถึงกับจำห้องหอไม่ได้

“เหยาเอ๋อร์เปิดประตู เหยาเอ๋อร์เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ”

เมาจนหมดสภาพ ไม่มีสติพอจะเปิดประตูเองได้ จนถึงขั้นลำตัวลื่นไหลลงไปนั่งกับพื้น

พ่อบ้านจางรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงท่านอ๋องหนุ่มให้ลุกขึ้น “โถ่ ท่านอ๋องที่นี่ห้องเก็บของพ่ะย่ะค่ะ ทางนี้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปส่งพระองค์เอง”

พ่อบ้านจางพาท่านอ๋องมาถึงห้องหออย่างทุลักทุเล เขาเคาะประตู “พระชายาเปิดประตูให้กระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

พอได้ยินเสียงเปิดประตูมู่เซียวเซ่อก็ถลาตัวเข้าไปกอดอีกฝ่ายทันที “เหยาเอ๋อร์ข้ามาแล้ว”

ลู่ผิงถิงเปิดประตูได้ร่างใหญ่กำยำก็โถมเข้ามาแทบจะพานางล้มลงพื้น “ยืนอยู่ทำไมรีบมาช่วยพยุงท่านอ๋องสิ” นางเรียกพ่อบ้านจางที่ยืนละล้าละลังอยู่ให้เข้ามาช่วยพาคนเมาไปที่เตียง

“ไม่เอา...ข้าจะให้เหยาเอ๋อร์พาไป” คนเมายังคงเรียกร้องสิ่งที่ตนเองต้องการ

พ่อบ้านจางลูบท้ายทอยตัวเองด้วยไม่แน่ใจ ว่าควรเข้าไปช่วยหรือหนีหายไปจากที่นี่ดี จนกระทั่งถูกสายตาสั่งการของพระชายา ที่หมายความว่าให้เข้ามาช่วย และอย่าได้เอ่ยปากปฏิเสธ เขาจึงเข้าไปช่วยประคอง ทว่า..

เพียงมือสัมผัสกายท่านอ๋องก็ถูกผลักออกทันที

“ปล่อยข้า ข้าจะไปกับเหยาเอ๋อร์”

พ่อบ้านจางถูกแรงของคนเมาผลักจนไปชนกับขอบประตู หน้าผากของเขามีเลือดซึมออกมา

ลู่ผิงถิงเห็นเช่นนั้นจึงไล่ให้ไปทำแผล “เจ้าไปทำแผลเถิด ท่านอ๋องเดี๋ยวข้าจัดการเอง”

คนเมาทั้งซบทั้งพิงคนตัวเล็ก

ลู่ผิงถิงถึงกับกัดฟันพาเขาไปที่เตียงอย่างยากลำบาก ก่นด่าชินอ๋องผู้นี้อยู่ในใจ นางรำมีตั้งมากมาย เหตุใดเขาไม่เลือกสักคนสองคน

จะมาสร้างความลำบากให้นางที่นี่ทำไมกัน อีกนิดเดียวเท่านั้น อีกนิดเดียวก็จะถึงเตียงแล้ว ลู่ผิงถิงถอนหายใจเต็มแรง “ถึงสักที” นางเอ่ยออกมาเสียงเบา

มู่เซียวเซ่อได้ยินชัดเจน เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ล้มทับพระชายาหมาด ๆ ของเขาลงไปบนเตียง