บทที่ 3

“ท่านพี่งดงามเพียงนี้ น่าเสียดายที่เลือกชีวิตคู่ที่ดีให้ตัวเองไม่ได้” ลู่ไป๋อิงยิ้มเยาะ นางใช้นิ้วกรีดกรายบนอาภรณ์ของพี่สาว “การแต่งงานของท่าน เป็นสะพานให้พี่ชายข้าไต่ขึ้นไปในราชสำนัก พี่สาวท่านรู้หรือไม่คนที่ท่านต้องแต่งงานด้วย ไม่ต่างจากขยะชิ้นหนึ่ง...เหมือนท่าน มีเพียงตำแหน่งจอมปลอม คนเสเพลเช่นนั้นคู่ควรกับท่านเหลือเกิน”

ลู่ผิงถิงจับจ้องลู่ไป๋อิงนิ่ง ๆ มองโดยไม่กล่าวคำใดตอบโต้อยู่แบบนั้น

ท่านพ่อบังคับให้นางแต่งงาน เพียงเพราะหน้าที่การงานของลู่หงปิน

ตระกูลลู่เป็นตระกูลคหบดี ไม่เคยมีลูกหลานรุ่นไหนได้รับใช้ราชสำนัก บิดาจึงให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก จงใจบีบคั้นนางทุกหนทางเพื่อสิ่งนี้สินะ

ลู่ไป๋อิงเย็นวูบกับสายตานั้นของลู่ผิงถิง หนึ่งปีมานี้ลู่ผิงถิงมองนางและท่านแม่ด้วยสายตาเช่นนี้มาตลอด ถึงจะรู้สึกเย็นยะเยือกแต่ก็ไร้อันตรายมิใช่หรือ คิดได้ดังนั้นนางจึงยิ้มแล้วเอ่ย

“พี่หญิงนี่ก็ยามเซินแล้ว ท่านแม่ให้ข้ามาตามท่านไปที่เรือนใหญ่ ส่วนนี่ยาของท่านแม่ใหญ่” ลู่ไป๋อิงปรายตามองสาวใช้คู่กายนามว่าเถาเถา ให้ก้าวมาเปิดถ้วยยาให้ลู่ผิงถิงดู

“เถาเถาเจ้านำไปให้แม่ใหญ่”

“ไม่ต้อง เอามานี่” ลู่ผิงถิงยื่นมือไปรอรับถ้วยยา

เถาเถาหันไปมองนายของตน เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าให้ก็ยื่นถ้วยยาให้กับลู่ผิงถิง

“ข้าจะเข้าไปป้อนยาท่านแม่เสียก่อน พวกเจ้ากลับไปก่อนเถิด”

“พี่สาวให้ผู้ใหญ่รอนานคงจะไม่งามกระมั้ง เรียกเสี่ยวซีมา แล้วท่านก็รีบไปกับข้า”

ในห้องโถงใหญ่ของเรือนตระกูลลู่ ฮูหยินรองเจียงเม่ยนั่งด้วยท่าทีสูงส่ง “ถิงเอ๋อร์ มาแล้ว นี่พ่อบ้านจากจวนอ๋อง เขามารับเจ้าเข้าจวน” น้ำเสียงของนางอ่อนหวานเมตตา

ลู่ผิงถิงยอบกายคำนับฮูหยินรองเล็กน้อย แล้วหันไปยิ้มน้อย ๆ ให้พ่อบ้านแห่งจวนอ๋อง

“ท่านอ๋องมอบหมายให้กระหม่อมมารับพระชายา” พ่อบ้านโค้งกายคำนับและผายมือเชิญลู่ผิงถิง “กระหม่อมพ่อบ้านจาง เชิญพระชายาขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวเข้าจวนอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่ผิงถิงเดินไปตามคำเชิญ นางเหลียวหลังมองจวนตระกูลลู่ไม่มีผู้ใดแบกนางขึ้นเกี้ยว แม้กระทั่งยืนส่งนางขึ้นเกี้ยวก็ไม่มี ไม่มีสักคน

ณ จวนชินอ๋อง

ผ้าแพรสีแดงพลิ้วไสวทั่วทั้งจวน ลู่ผิงถิงก้าวเท้าเข้าประตู หยุดมองบรรยากาศโดยรอบ

ช่างเงียบเหงาไม่ต่างจากจวนลู่สักนิด

พ่อบ้านจางพาลู่ผิงถิงไปทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน ซึ่งมีเพียงผู้ทำพิธีการ ท่านอ๋อง ลู่ผิงถิง และบ่าวในจวนเพียงไม่กี่คน

ไม่มีงานเลี้ยงเอิกเกริก ไม่มีแขกเหรื่อร่วมแสดงความยินดี ไม่มีใครนอกจากบ่าวในจวน ที่ร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีแต่งงานในครั้งนี้

น่าขันสิ้นดี

ลู่ผิงถิงแอบลดพัดปิดหน้าลง มองดูเจ้าบ่าวในอาภรณ์สีแดง ใบหน้าหล่อเหลาได้รูป คิ้วเข้มรับกับดวงตาเรียวยาว ผิวเนียนละเอียดจนสตรีบางคนสู้ไม่ได้ มองแล้วยากจะละสายตา ไม่ต่างจากที่ข่าวลือบอกไว้เลย ว่าเป็นบุรุษรูปงามที่สตรีเห็นเป็นต้องตกหลุมรัก

เขามีเสน่ห์ดึงดูดสายตาจริง ทว่าลู่ผิงถิงไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพียงทำตามคำแนะนำกราบไหว้ฟ้าดินเพื่อให้ผ่านพ้นไป

หลังจากเสร็จพิธีชินอ๋องผู้นั้น ก็แยกตัวจากไปทันที เขาไม่พูดไม่จากับนางสักคำ ทิ้งนางไว้กับพ่อบ้านจางอย่างไม่ไยดี

“กระหม่อมจะพาพระชายาไปส่งห้องหอพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่ผิงถิงพยักหน้าและเดินตามพ่อบ้านจางไป เสียงดนตรีดังกระทบโสตประสาท ยามกราบไหว้ฟ้าดิน ไม่มีเสียงดนตรีสักนิด ยามนี้กลับรื่นเริงจนน่าแปลกใจ

ยิ่งเดินไปใกล้เสียงดนตรี เสียงหัวเราะต่อกระซิกก็ยิ่งชัดเจน ลู่ผิงถิงเดินผ่านจุดที่เสียงดนตรีดังที่สุด นางมองผ่านประตูเข้าไป สิ่งที่เห็นคือร่างอรชรของนางรำ ถูกชินอ๋องสามีของนางดึงมาโอบเอวไว้ไม่ให้ลุกขึ้นจากตัก

“ท่านอ๋องแกล้งหม่อมฉันอีกแล้วนะเพคะ”

“ใครใช้ให้เจ้าหอมกรุ่นเพียงนี้เล่า ข้าเชยชมเท่าใดก็ไม่เบื่อ”

เสียงพูดคุยในห้องโถงแว่วเข้าหูของลู่ผิงถิง นางมองเพียงแวบเดียวก็เดินตามพ่อบ้านจางไปยังห้องหอโดยไม่เอ่ยสิ่งใด

ข่าวความเสเพลของชินอ๋องมีมาเนิ่นนาน หลังจากพระบิดาของเขาสวรรคตเขาก็ทำตัวเสเพล ยกตราบัญชาการทหารคืนฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน จากนั้นก็เที่ยวเตร่หาความสุขใส่ตัวไปวัน ๆ

พ่อบ้านจางมาส่งพระชายาจนถึงประตูห้องหอ เขามีท่าทีกระอักกระอ่วนเล็กน้อย อ้ำอึ้งอยู่เนิ่นนานจึงเอ่ย “พระชายาอย่าได้คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องที่เห็นเลย ท่านอ๋องอาจจะเหลวไหลไปบ้าง แต่ท่านอ๋องเป็นคนดีพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่ผิงถิงยิ้มเล็กน้อยให้พ่อบ้านจาง นางไม่ได้ใส่ใจเรื่องท่านอ๋องคนนั้นอยู่แล้ว เขาจะกอดนางบำเรอ อนุ หรือแม้กระทั่งชายารองก็เป็นเรื่องของเขา เพราะเรื่องของนางมีให้คิดมากพอแล้ว เหตุใดนางต้องแบ่งสมองมาคิดเรื่องของคนที่ไม่มีความสำคัญในชีวิตเพิ่มเล่า

เมื่อพ่อบ้านจางเห็นรอยยิ้มของพระชายาก็ยิ้มตอบ พระชายาคงไม่ติดใจเรื่องเล็กน้อยพวกนั้น ดีจริง “อีกประเดี๋ยวท่านอ๋องจะเสด็จมา กระหม่อมสั่งให้คนเตรียมน้ำไว้ให้พระชายาแล้ว”